Λοιπόν αυτό το θέμα τελικά είναι λιγο πιο δύσκολο απο ότι αρχικά φαίνεται γιατί μιλάμε για αυστηρά πεντάρια...κάτι δύσκολο αφού για να συμβεί αυτό θα πρέπει όλα τα κομμάτια να είναι πεντάρια και έστω και ένα αν αν είναι 4,9 μειώνει το μέσο όρο.Επιπλέον στα είδη μουσικής που εγώ ακούω ως τώρα soul/funk/jazz funk/blaxploitation/pop70s/pop80s/dance...κλπ έχω παρατηρήσει οτι είναι ερκετά σπάνιο να πετύχεις lp που να ξεφεύγει απο το 4,5 συνολικά...(μήπως τελικά πρέπει να αλλάξω μουσικό προσανατολισμό?)
Με μια λοιπόν σχετική ανοχή και απο αυτά που εσείς σίγουρα έχετε ακούσει δίνω πεντάρια στο mezzanine και στο dummy.Ακόμα και εδώ όμως υπάρχει διαφοροποίηση.Αν μου έλεγαν οτι η ύπαρξη του ενός θα αναιρούσε την ύπαρξη του άλλου,αν είχα σαν δεδομένο την "προσφορά" στην μουσική εξέλιξη θα έλεγα καλύτερα να υπήρχε μόνο το mezzanine.Υπάρχει λοιπόν και ουσιαστική διαφοροποίηση απο πεντάρι σε πεντάρι.Αλλο πράγμα να αντιλαμβάνομαι την αρτιότητα ενός δίσκου και άλλο ο δίσκος αυτός με τα σωστά του και τα λάθη να έρχεται και να κλειδώνει σε σένα.Με αυτή την λογική εγώ θα προτιμούσα να υπήρχε μόνο το dummy.
Για το Ιnnervisions που λέτε υπάρχει το εξής θέμα.Οταν ακούς πάρα πολύ ένα είδος τελικά έχεις τεράστιες απαιτήσεις απο αυτό.Ο δίσκος για κάποιον που ακόυει rock είναι πεντακάθαρο πεντάρι και γενικότερα η σκιά του living for the city απλώνεται πάνω απο όλο το lp.Είναι αυτό που είπατε έξι στα πέντε...που τελικά ανεβάζει το μέσο όρο ακόμα και αν βρεθεί ένα τεσσαράκι.Αλλά εμένα για παράδειγμα θα μου άρεσε στη θέση του all in love is fair να υπήρχε το they dont go when I go(απο το .....fulfilligness first finale).Εκεί θα έλεγα το απόλυτο....Αλλά είπαμε αυτή είναι η παγίδα που πέφτεις όταν κινείσαι πολύ μέσα σε ένα είδος.
Απο τα soundtracks της δεκαετίας 70 που ακούω υπάρχουν πάρα πολλά που με σχετική ανοχή αγγίζουν το πέντε.Θεωρώ τον Lalo Schifrin εξαιρετικό συνθέτη και τουλάχιστον τρία soundtracks(enter the dragon.dirty harry.rollercoaster) βρίσκονται κοντά στο πέντε....
