Δεν ήταν πάντοτε έτσι.
Δεν ήταν ο Nabatov, ο Keith Jarrett ή ο Miles Davis.
Δεν ήταν ο Verdi, ο Beethoven ή ο Χατζιδάκις.
Μέγαρο Μουσικής δεν υπήρχε, ούτε καν το half note.
Μόνο η Disco Angela και το Olympic House στην πλατεία της Γλυφάδας ή τα Σαββατιάτικα πάρτυ στο σπίτι του ενός και του άλλου και σπάνια στο δικό σου γιατί άντε να δικαιολογήσεις τη στάχτη στα χειροποίητα χαλιά και να υποστείς τις ερωτήσεις ποιός κρυβόταν με ποιάν στις σκοτεινές γωνίες....
Α, όχι, η πρώτη φάση της επανάστασης ήταν μάλλον Pointer Sisters, Boney M και λοιπές "μαυρίλες", μα μετά ήρθαν οι Pink Floyd (ξέρω, ξέρω), οι Deep Purple και το προνόμιο (τότε) να κατέχεις ένα από τα λίγα - έτσι έλεγαν τουλάχιστον- Made in Japan, οι Doors χωρίς αντίπαλο και οι Led Zeppelin, κι ανάμεσα σ´αυτούς, αυτό το ατέλειωτο κομμάτι οχτώμισυ λεπτά λέει το βιντεο κλιπ, μα έχεις την εντύπωση πως κρατούσε έναν αιώνα...
Αυτή η ανατριχίλα απ τα ντραμς στην αρχή, σε κοίταζε στα μάτια και χανόσουν σε μια αγκαλιά και μια μουσική που δεν ήθελες να τελειώσει και δεν έχει τελειώσει εδώ, που τα λέμε... Σ´εναν χορό δίχως αρχή και τέλος, ένα χάδι στα μακριά μαλλιά, ένα φιλί, ένα ψίθυρο στο λαιμό, comfusion will be my epitaph...as I crawl a cracked and broken path....if we make it ....
With all due respect to now, then, is a part of my life too
http://www.youtube.com/watch?v=V-tH0Z6Enb8
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.