Α body music for the mind. A mind music for the body.

[opsim]

Re: Απάντηση: Re: Α body music for the mind. A mind music for the body.

Οταν τα είχα πρωτοαγοράσει , είχα μάλιστα ανοίξει και θέμα με περιεχόμενο κάτι σαν "Είναι δυνατόν cds να ακούγονται καλύτερα από το βινύλιο ;" Τόση έκπληξη ένοιωσα .

Δημήτρη αν είναι χάλια τα βινύλια έναντι των cd's να ξέρεις ότι δέχομαι να κάνω πέτρα την καρδιά μου και να σου τα πάρω εγώ!!!!!
Να μην σου πιάνουν και χώρο...........

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Α body music for the mind. A mind music for the body.

Δημήτρη αν είναι χάλια τα βινύλια έναντι των cd's να ξέρεις ότι δέχομαι να κάνω πέτρα την καρδιά μου και να σου τα πάρω εγώ!!!!!
Να μην σου πιάνουν και χώρο...........

Μπααα ..είναι εξαιρετικά κι αυτά ( αμερικάνικο στην Ralph το Solid Pleasure πχ) .

 

[opsim]

You can't blame me for trying though....

 

[Δημήτρης Ν.]

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Α body music for the mind. A mind music for the body.

"Είναι δυνατόν cds να ακούγονται καλύτερα από το βινύλιο ;"

σ αυτό το θέμα ειδικά είμαι τελείως στραβάδι και ο τελευταίος στον κόσμο που θα έπρεπε να εμπιστευθείτε. κοντολογής έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα αυτιά του υπέρηχα και του Ντοκ απ ότι στα δικά μου.
πάντως εμένα τα remasters μου φαίνονται πιο δυνατά αλλά σε καμμία περίπτωση πιο καλά. Σαν κάποιον που υψώνει τη φωνή του για να σε πείσει ότι έχει δίκιο.
ο καλύτερος ήχος Yello που έχω ακούσει προσωπικά είναι στα 12-ιντσα remixes από τα '80ς.

 

[mdvq]

Re: Απάντηση: Re: Α body music for the mind. A mind music for the body.

έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα αυτιά του υπέρηχα και του Ντοκ απ ότι στα δικά μου.

Οκ,
οποτε και γω με την σειρα μου εμπιστευομαι αυτους που εμπιστευεσαι και καταθετω σε remaster cd, σημερα κιολας (αν τα βρω βεβαια!!):ernaehrung004:

 

[petros_m]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Α body music for the mind. A mind music for the body.

ο καλύτερος ήχος Yello που έχω ακούσει προσωπικά είναι στα 12-ιντσα remixes από τα '80ς.

Aυτα ειναι γραμμενα vστε να παιζουν με ΜΚΙΙ, βελονες Stanton και επαγγελματικους ενισχυτες και ηχεια, μεσα σε μεγαλα clubs.

 

[superfly]

Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκφράσω με λόγια πόσο μου λείπουν. Είναι ʽενεργοίʼ ακόμα βέβαια αλλά, εδώ και πολλά χρόνια, είναι πια background music. Η ακμή τους κάπου εκεί γύρω στο 1974-75 και σε ολόκληρη τη διάρκεια της δεκαετίας του ʼ80. Τότε που...ʼέλα μωρέ...δεν έγινε και τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό...ʼ. Το Τι θεωρεί καθένας μας ʽσημαντικόʼ δεν μου πέφτει λόγος να το σχολιάσω. Εγώ ξέρω πως μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια συντελέσθηκαν κοσμογονικές αλλαγές στη μουσική με πιο σπουδαία την κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στη Μουσική και στο Θόρυβο. Είναι φοβερή η εμμονή της καλλιτεχνίας με τον Θόρυβο σε ολόκληρη τη διάρκεια του 20 αιώνα, από τους Iταλούς φουτουριστές και τον Marinetti μέχρι τους ατονικούς της δεύτερης Σχολής της Βιέννης, το Dada, τον Stockhausen, τη free jazz. Τη Μουσική την αγαπούσαμε, τον Θόρυβο όχι. Αλλά...: μήπως ένας συνδυασμός των δύο μπορούσε να ...τραγουδήσει; Και πως θα ακουγόταν αλήθεια; Πως θα ακουγόταν μία μουσική επαναληπτική, προκατειλημένη με την κακοφωνία, τους βιομηχανικούς θόρυβους, το δράμα και την ευεξία που θα μπορούσε να κρύβει το τραγούδι των μηχανών; Μια μουσική που θα έπαιρνε όλους τους ήχους της σύγχρονης καθημερινότητας γύρω της, θα τους ενσωμάτωνε στη μουσική και θα τους έδινε ρυθμό; Τώρα τα synthesizers γίνονταν καθημερινά όλο και πιο προσιτά και άρχισαν να εξαπλώνονται, η τεχνολογία midi το ίδιο, τα samples όλο και πλήθαιναν, όλο και περισσότεροι άνθρωποι είχαν πια πρόσβαση σε υπολογιστές και ʽψάχνοντανʼ. Μέχρι τότε είχαμε τα τραγούδια, κατανοητή αφηγηματική γλώσσα με συγκεκριμένους κώδικες που μιλούσε σε πολλούς. Τώρα το τοπίο γινόταν πιο αφηρημένο, πιο ψυχρό, πιο απόμακρο. Ο ήχος δεν ήταν πια ούτε ακουστικός ούτε ηλεκτρικός, τα τραγούδια ήταν αδύνατον να παιχτούν σε μιά κιθάρα ή ένα πιάνο, το μελωδικό περιεχόμενο χλώμιαζε συνεχώς, η εικόνα σκοτείνιαζε: η μουσική είχε υποστεί προσθετική χειρουργική, η φάτσα της ήταν mutant. Hταν πιο νευρωτική, υπερκινητική και ληθαργική μαζί, βλοσυρή αλλά και πνευματώδης, το καρδιοχτύπι της πιο σκληρό, σχεδόν μηχανιστικό. Και, περίπου, αδυσώπητο. ʽA body music for the mind. A mind music for the bodyʼ.
Ω ναί: δεν έγινε και τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό στη διεκαετία του ʼ80. Μόνο που η Τέχνη τάʼφτιαξε με την Τεχνολογία, το Διονυσιακό ξεσάλωμα φλέρταρε ξεδιάντροπα με την πλήρη οργάνωση, άλλαξε η μουσική μας γλώσσα εκ βάθρων, τα ακούσματά μας ήρθαν τα πάνω-κάτω.

αυτο το κειμενο ειναι μαθημα σκετο.πολλες φορες ακουμε τη τζαζ του κολτρειν (π.χ.το ascesion) και προσπαθουμε να καταλαβουμε τι διαολο ειναι αυτη η "βαβουρα".ειναι ακριβως αυτο που λες παραπανω.
εφαγα το κεφαλι μου να βρω αν υπαρχει κατι αντιστοιχο στο σινεμα(βιτσια ειναι αυτα).αν βεβαια μπορει να υπαρξει.πως δηλαδη μπορεις να ενσωματωσεις την ατμοσφαιρα της πολης τους ηχους της και να το κανεις "ενεργο" σκηνικο.οχι ενα απλο ντεκορ.
υπαρχει μεγαλη δυσκολια ιδιως στη φορμα.αλλωστε το σινεμα ειναι παιδι της τεχνολογιας και λιγοτερο αφηρημενο απο τη μουσικη.
υπαρχουν αναφορες ιδιως στην εποχη του μεσοπολεμου.ο Φριτς Λαγκ το'χε κανει.οπως και ο Τσαπλιν στους Μοντερνους Καιρους.αλλα εγινε τιποτα μετεπειτα?
τελικα εχω την εντυπωση οτι κατι παρεμφερες συνεβει την εποχη,του ιταλικου νεορεαλισμου,της γαλλικης νουβελ βαγκ και του αγγλικου free cinema.oπως και ο τροπος αφηγησης του ταρκοφσκι.και βεβαια ο Ζακ Τατι,πιο καθαρα ισως απο ολους..για να μην παρεξηγηθω.δεν μιλαω για τη θεματολογια των ταινιων οσο για τον τροπο αφηγησης.τη φορμα.και την ενσωματωση του περιβαλλοντος στην αφηγηση.οπως οι μουσικοι πειραματιστικαν με το θορυβο και προσπαθησαν να φτιαξουν μια καινουρια μουσικη γλωσσα,το ιδιο πιστευω οτι προσπαθησαν να κανουν, στα ορια του δυνατου και οσο τους επετρεπε το ιδιο μεσο,και οι σκηνοθετες.αλλα οχι σαν πειραματικο σινεμα που απευθυνεται στους ειδικους,αλλα σαν κινηματογραφος που απευθυνεται στον κοσμο.οι kraftwerk μεσα απο την ποπ τους περασαν στον κοσμο ολα αυτα που εγραψε ο Κωστας παραπανω.εγινε ομως το ιδιο στο σινεμα?
πιστευω οτι το αντιστοιχο αυτου του περασματος στον πολυ κοσμο ηταν το αμερικανικο σινεμα των 70'ς.εκεινα τα θριλερ με την ντοκυμαντεριστικη αισθητικη και την αποστασιοποιημενη καμερα να καταγραφει τα γεγονοτα.με τους φυσκους χωρους,με κοσμο να πηγαινοερχεται στο καδρο,ταυτοχρονοι διαλογοι πολλων προσωπων.ο Αλτμαν ηταν ισως ο πιο χαρακτηριστικος.πιο στερεοτυπος ηταν ο Πακουλα του Ολοι οι ανθρωποι του Προεδρου και ο Κοπολα της συνομιλιας.Και πανω απ'ολους ο Κιουμπρικ της Οδυσσειας του διαστηματος και του Κουρδιστου Πορτοκαλιου.ετσι νομιζω τουλαχιστον.
Λυμπε συγχωρα με που καταχραστηκα το χωρο σου για να γραψω 5 σκορπιες σκεψεις ψιλοασχετες με το θεμα σου.οι οποιες δεν ξερω τελικα αν ειναι και σωστες.απλα το κειμενο σου μου κινησε την περιεργεια....

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Α body music for the mind. A mind music for the body.

Λυμπε συγχωρα με που καταχραστηκα το χωρο σου για να γραψω 5 σκορπιες σκεψεις ψιλοασχετες με το θεμα σου.οι οποιες δεν ξερω τελικα αν ειναι και σωστες.απλα το κειμενο σου μου κινησε την περιεργεια....

Ντροπή σου να μου λές τέτοια: εγώ λατρεύω τις παρεκτροπές και τις παρεκκλίσεις.
Ξέρεις, Πάνο, αυτό που με τρελλαίνει, είναι το γεγονός πως οι άνθρωποι 'ξαφνικά' τρελλαίνονται σε διάφορες φάσεις της ιστορίας τους. Βλέπεις μιά τάση μαγική να ξανοιχτούν, να επεκταθούν, λες και δεν τους φτάνουν τα συμβατικά εκφραστικά όρια, λές και πρέπει να επαναπροσδιορίσουν καινούργια. Μαγεία κατά την ταπεινή μου γνώμη. Τεράστιε Σάμουελ Μπέκετ: 'να ξέρεις πως δεν υπάρχει τίποτα πια να εκφραστεί. τίποτα που να μην έχει ειπωθεί. τίποτα που να αξίζει να ειπωθεί. η απροθυμία να εκφράσεις. η αδυναμία να εκφράσεις. μαζί με την υποχρέωση να εκφράσεις'. Και το άλλο, το τρομαχτικό, που σου φέρνει ρίγη: 'Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better'.
Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση του Πικάσο και του Νταλί ταυτόχρονα με την τζάζ και την free στη συνέχεια. Και ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι avant-garde. Και αμέσως μετά, ο Wild Bill και οι film-makers. O Ballard και ο Lynch.

:worshippy: :worshippy: :worshippy:

 

[superfly]

ο lynch....πως διαολο μου ξεφυγε.....

 

[superfly]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Α body music for the mind. A mind music for the body.

Ντροπή σου να μου λές τέτοια: εγώ λατρεύω τις παρεκτροπές και τις παρεκκλίσεις.
Ξέρεις, Πάνο, αυτό που με τρελλαίνει, είναι το γεγονός πως οι άνθρωποι 'ξαφνικά' τρελλαίνονται σε διάφορες φάσεις της ιστορίας τους. Βλέπεις μιά τάση μαγική να ξανοιχτούν, να επεκταθούν, λες και δεν τους φτάνουν τα συμβατικά εκφραστικά όρια, λές και πρέπει να επαναπροσδιορίσουν καινούργια. Μαγεία κατά την ταπεινή μου γνώμη. Τεράστιε Σάμουελ Μπέκετ: 'να ξέρεις πως δεν υπάρχει τίποτα πια να εκφραστεί. τίποτα που να μην έχει ειπωθεί. τίποτα που να αξίζει να ειπωθεί. η απροθυμία να εκφράσεις. η αδυναμία να εκφράσεις. μαζί με την υποχρέωση να εκφράσεις'. Και το άλλο, το τρομαχτικό, που σου φέρνει ρίγη: 'Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better'.
Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση του Πικάσο και του Νταλί ταυτόχρονα με την τζάζ και την free στη συνέχεια. Και ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι avant-garde. Και αμέσως μετά, ο Wild Bill και οι film-makers. O Ballard και ο Lynch.

:worshippy: :worshippy: :worshippy:

εντροπια σκετη Κωστα.αν αρχισει κατι καποιος παιρνει η μπαλα τα παντα.και μετα ηρεμια.και ξανα απο την αρχη.
η φραση του μπεκετ ειναι και η καλυτερη απαντηση σ'ολους αυτους που λενε οτι ολα εχουν ειπωθει.τι αλλο να πεις πια?

χα...

 

[caerbannog]

Στην περίπτωση των Yello οφείλει κάποιος να παραδεχτεί τις ευκολίες που μπορεί να προσφέρει η οικονομική ανεξαρτησία του καλλιτέχνη. Ο Μeier έχοντας λύσει το οικονομικό του πρόβλημα μπορούσε να συνθέτει ότι θέλει αδιαφορώντας για το αν είχε ή όχι εμπορική επιτυχία. Έτσι το γκρουπ κατόρθωσε να διαψεύσει την ειπωθείσα σχεδόν προ 30ετίας από την εμφάνισή τους ρήση του Orson Welles που είχε πει στον "Τρίτο άνθρωπο" ότι το μόνο που έχει προσφέρει η Ελβετία σε 500 χρόνια ειρήνης στην ανθρωπότητα είναι το ρολόι-κούκος.
Θυμάμαι μικρότερος αυτήν την περίεργη ποπ που έπαιζαν, αρκετά διαφορετική απ'ότι ακούγαμε τότε και την εντύπωση που μου έκανε σε μια αποχή που τα samples ήταν περιορισμένα. Με τον καιρό τους εξετίμησα περισσότερο από τότε όμως μου άρεσε η "Habanera" πολύ.

Φάουλ του αγαπητού και ιδιοφυούς Όρσον. Έτσι γεννιούνται τα στερεότυπα.Η Ελβετία πάντοτε ήταν καταφύγιο για καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή από εκεί ξεπετάχτηκαν-τουλάχιστον στους νεώτερους χρόνους, αφήνοντας έξω Ρουσώ και Σια-οι Adolf Wolfli, Le Corbusier, Paul Klee, Alberto Giacommeti, Robert Frank κ.α.
Όποιος έχει πάει στην Ελβετία θα έχει διαπιστώσει ότι υπάρχουν πάμπολλα ερασιτεχνικά και επαγγελματικά δρώμενα σε σχέση με τις τέχνες και αυτό σε καθημερινή σχεδόν βάση.Οι Yello δεν ήρθαν από το πουθενά ούτε είναι προϊόν αμώμου συλλήψεως.

 

[opsim]

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ανωτέρω, το μόνο που θα ρωτήσω είναι επειδή δεν ξέρω, πόσα από αυτά που ανέφερες έγιναν πριν το 1949, έτος που γυρίστηκε η ταινία το σενάριο της οποίας ανήκει στον Graham Greene?
Ο Λε Κορμπυζιέ είναι παλιότερος, Ο.Κ.

 

[superfly]

Συνονοματε αν εξαιρεσεις τον Frank ολοι οι αλλοι ειναι προγενεστεροι του 49

 

[caerbannog]

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ανωτέρω, το μόνο που θα ρωτήσω είναι επειδή δεν ξέρω, πόσα από αυτά που ανέφερες έγιναν πριν το 1949, έτος που γυρίστηκε η ταινία το σενάριο της οποίας ανήκει στον Graham Greene?
Ο Λε Κορμπυζιέ είναι παλιότερος, Ο.Κ.

Υπάρχουν και πολύ παλιότεροι, αναγεννησιακοί ζωγράφοι, μουσικοί εις Παρισίους και Βιέννη κ.ο.κ.Ο πολυμαθέστατος Γκρην φυσικά τα γνώριζε όλα αυτά. Η ...ειρωνική μπηχτή ήταν για άλλους λόγους που ενισχύονταν από το κλίμα του ζόφου μετά το Β´Π.Π..Για τη στάση της χώρας στους κατά καιρούς πολέμους και τον άνευ φραγμών εναγκαλισμό των χρημάτων που της εμπιστεύονταν κατά καιρούς. Δίκιο είχε ο άνθρωπος τι να λέμε τώρα...
Να μην ξεχνάμε και το Stella που μαζί με το You gotta say yes, έγιναν τα πιο ψυχρα ηδονικά σάουντρακ της εφηβείας μου.Αγάπη πιο κρυα απ´το θάνατο.Αλα τις το μεγάλο κεφάλαιο!:worshippy: