Έφυγε σήμερα ο αγαπημένος μου φίλος, κουμπάρος, σύντροφος μου στη ζωή και στου αγώνες και αδελφός μου Θοδωρής, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Ο Θοδωρής μας, λειτουργός μέσης εκπαίδευσης και συνομήλικός μου, ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Αγωνιστής της ζωής και του κοινωνικού συνόλου, ανήσυχο πνεύμα και ιδιαίτερα καλλιεργημένος. Απίστευτα αγαπητός στην ευρύτερη εκπαιδευτική κοινότητα, σε μαθητές και συναδέλφους καθηγητές, Δάσκαλος με "Δ" κεφαλαίο. Καθηγητής Κοινωνικών Μαθημάτων, δίδασκε στα παιδιά τις έννοιες της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της Νομιμότητας, της Κοινωνικής Αλληλεγγύης και της Ελευθερίας. Στα 55 του, βλέποντας το χάλι του συστήματος της εκπαίδευσης, που πιστά υπηρετούσε, αποφάσισε ότι για να βοηθήσει θα έπρεπε να "χτίσει" γνώση γύρω από την υπόθεση αυτή και να την μεταφέρει εκεί που την είχαν ανάγκη: Στους μαθητές του.
Πήρε την πρωτοβουλία, λοιπόν, και ξεκίνησε μια διδακτορική μελέτη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (του οποίου ήταν απόφοιτος), με θέμα την νεολαία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με όποιες παραμέτρους είχε αυτό.
Θεωρώ τιμή μου που τον βοήθησα, έστω και στο ελάχιστο, στην εργασία του αυτή. Και θεωρώ τιμή μου που είχα την τύχη να βρίσκομαι στην Ελλάδα και να παραβρεθώ στην απονομή του τίτλου του διδάκτορα στο πρόσωπό του. Μου την ανταπέδωσε, με το να με αναφέρει στην διδακτορική του διατριβή.
Μεγαλώσαμε μαζί με τον Θοδωρή. Παίξαμε μαζί το πρώτο ποδόσφαιρο της γειτονιάς, πήγαμε μαζί στο γυμνάσιο και τριγυρίσαμε στα σοκάκια, στις μπουάτ, στις συναυλίες, στα γήπεδα, στους κοινωνικούς αγώνες, παντού. Ξενυχτήσαμε, μαλώσαμε, αγαπηθήκαμε και αγαπήσαμε σχεδόν μαζί τις γυναίκες μας. Ζήσαμε όλη τη ζωή μας δίπλα-δίπλα. Προσωπικός μου δάσκαλος στις κοινωνικές επιστήμες και σύντροφός μου στην καθημερινότητα και στις δυσκολίες της ζωής. Του το ανταπέδιδα, φυσικά, με τον ίδιο τρόπο. Μια σχέση αγνής και ανιδιοτελούς φιλίας, που επέζησε 5 σχεδόν δεκαετίες, χωρίς ποτέ να μειωθεί στο ελάχιστο.
Ο πόνος μου είναι αβάσταχτος για το χαμό του, αν και τον βλέπαμε να σβύνει σιγά-σιγά και δεν λέγαμε να το συνηθίσουμε.
Καλό ταξείδι, αδελφέ μου.
-
Ο Θοδωρής μας, λειτουργός μέσης εκπαίδευσης και συνομήλικός μου, ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Αγωνιστής της ζωής και του κοινωνικού συνόλου, ανήσυχο πνεύμα και ιδιαίτερα καλλιεργημένος. Απίστευτα αγαπητός στην ευρύτερη εκπαιδευτική κοινότητα, σε μαθητές και συναδέλφους καθηγητές, Δάσκαλος με "Δ" κεφαλαίο. Καθηγητής Κοινωνικών Μαθημάτων, δίδασκε στα παιδιά τις έννοιες της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της Νομιμότητας, της Κοινωνικής Αλληλεγγύης και της Ελευθερίας. Στα 55 του, βλέποντας το χάλι του συστήματος της εκπαίδευσης, που πιστά υπηρετούσε, αποφάσισε ότι για να βοηθήσει θα έπρεπε να "χτίσει" γνώση γύρω από την υπόθεση αυτή και να την μεταφέρει εκεί που την είχαν ανάγκη: Στους μαθητές του.
Πήρε την πρωτοβουλία, λοιπόν, και ξεκίνησε μια διδακτορική μελέτη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (του οποίου ήταν απόφοιτος), με θέμα την νεολαία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με όποιες παραμέτρους είχε αυτό.
Θεωρώ τιμή μου που τον βοήθησα, έστω και στο ελάχιστο, στην εργασία του αυτή. Και θεωρώ τιμή μου που είχα την τύχη να βρίσκομαι στην Ελλάδα και να παραβρεθώ στην απονομή του τίτλου του διδάκτορα στο πρόσωπό του. Μου την ανταπέδωσε, με το να με αναφέρει στην διδακτορική του διατριβή.
Μεγαλώσαμε μαζί με τον Θοδωρή. Παίξαμε μαζί το πρώτο ποδόσφαιρο της γειτονιάς, πήγαμε μαζί στο γυμνάσιο και τριγυρίσαμε στα σοκάκια, στις μπουάτ, στις συναυλίες, στα γήπεδα, στους κοινωνικούς αγώνες, παντού. Ξενυχτήσαμε, μαλώσαμε, αγαπηθήκαμε και αγαπήσαμε σχεδόν μαζί τις γυναίκες μας. Ζήσαμε όλη τη ζωή μας δίπλα-δίπλα. Προσωπικός μου δάσκαλος στις κοινωνικές επιστήμες και σύντροφός μου στην καθημερινότητα και στις δυσκολίες της ζωής. Του το ανταπέδιδα, φυσικά, με τον ίδιο τρόπο. Μια σχέση αγνής και ανιδιοτελούς φιλίας, που επέζησε 5 σχεδόν δεκαετίες, χωρίς ποτέ να μειωθεί στο ελάχιστο.
Ο πόνος μου είναι αβάσταχτος για το χαμό του, αν και τον βλέπαμε να σβύνει σιγά-σιγά και δεν λέγαμε να το συνηθίσουμε.
Καλό ταξείδι, αδελφέ μου.
-
