Αγάπη για την κλασική μουσική: έμφυτη ή επίκτητη

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Στο σπίτι μου δεν υπήρχε ηχοσύστημα, οπότε ότι μουσική ακούγαμε ήταν μέσω του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης (όλα κρατικά τότε). Ο πατέρας μου ήταν και είναι φανατικός του Καζαντζίδη και των δημοτικών, η μητέρα μου άκουγε πολύ έντεχνο (Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο κλπ) και όταν επιτέλους αγοράσαμε κασσετόφωνο αυτή τη μουσική άρχισα να μαζεύω σε κασσέτες. H μουσική όμως που με εξιτάριζε πιό πολύ από όλα ήταν περιέργως η κινηματογραφική μουσική του Χόλιγουντ των δεκαετιών του '40, '50 και '60. Έβλεπα μανιωδώς όλες τις παλιές εκείνες παραγωγές σχεδόν μόνο για τη μουσική υπόκρουση και ήξερα όλους τους συνθέτες(Bernard Herrmann, Miklos Rozsa, Dimitri Tiomkin, Alfred Newman και, και, και...) χωρίς να έχω ούτε ένα δίσκο στη συλλογή μου! Όταν πήγα να σπουδάσω στη Γερμανία έκανα παρέα (και) με γηγενείς, όπου γνώρισα ένα συμφοιτητή μου με μιά τεράστια συλλογή δίσκων ακριβώς αυτής της μουσικής. Κάναμε παρέα και με έβαλε στο λούκι του συλλέκτη, αρχικά αγόραζα μόνο soundtrack, και σιγά σιγά κλασσικής ορχηστρικής μουσικής. Από εκεί γνώρισα σιγά σιγά και τα κοντσέρτα, τα ορατόρια, τις όπερες, κλπ, κλπ. Τώρα πλέον δεν ακούω καθόλου σχεδόν κινηματογραφική μουσική, αλλά δεν το μετανιώνω.

 

[modright]

Υπάρχουν κάποιοι από εσάς που ανακάλυψαν, αγάπησαν και πλέον είναι συστηματικοί ακροατές της κλασικής μουσικής μόνοι τους από προσωπικό ενδιαφέρον, χωρίς το έναυσμα του οικογενειακού περιβάλλοντος;

Συλλογίζομαι για όλους τους γνωστούς μου που απολαμβάνουν την κλασική μουσική πόσοι από αυτούς είχαν μικροί τέτοιο έναυσμα, και το αποτέλεσμα με εξέπληξε: όλοι!

Τελικά είναι δύσκολο να γίνει κάποιος λάτρης της κλασικής μουσικής χωρίς καθοδήγηση και ερεθίσματα από την οικογένεια;

1.Ναι Ναι!!!!!
Και ακομη με πειραζουν γιαυτο φιλοι και συγγενεις

2.Γνωριζω πολλους που δεν ειχαν ερεθισματα κλασικης μουσικης
απο νεαρη ηλικια και ομως σημερα την απολαμβανουν σε ολο της
το μεγαλειο

3.Αν εχεις μεσα σου την ταση αναζητησης για βαθια μουσικα
και μη ερεθισματα μαλλον μια απο τις επιλογες σου θα ειναι
και η κλασικη μουσικη

 

[Busoni]

Στο σπίτι δεν είχαμε ηχοσύστημα. Θυμάμαι, ήμουν επτά ή οχτώ οταν πήραμε ενα ραδιοκασετόφωνο και μ'αυτό άρχισα ν'ακούω ραδιόφωνο: disco, ποπ, ροκ, ένα χαρμάνι μ' ό,τι έπαιζαν οι σταθμοί την εποχή που μεσουρανούσε η Αλέξια και ο Χαριτοδιπλωμένοςflipout. Oι γονείς μου αγόραζαν κασέτες με παραμύθια, οι οποίες είχαν κλασική μουσική ως υπόκρουση. Κάποια στιγμή, άρχισα ν'ακούω τις κασέτες για την μουσική κι όχι τα παραμύθια... Πρώτο άκουσμα η 40η συμφωνία του Mozart κι ένα έργο δωματίου για πιάνο και τρίο(ή κουαρτέτο) που ακόμα δεν έχω βρει. Στο γυμνάσιο κατάφερα να γράψω το Requiem του Mozart απο βινύλιο φίλου σε κασέτα και τότε ηταν που άρχισε η κατάδυση στην κλασική. Θυμάμαι ένα διάστημα που όργωνα τα δισκοπωλεία για να γράφω κασέτες μ' ό,τι μου κανε εντυπωση: Από την Πέρκα του Schubert ως την Ιεροτελεστία του Stravinsky. Παράλληλα, το Ωδείο που ήδη είχα αρχίσει ούτε ρόλο έπαιζε ούτε έδινε κίνητρο για ακροάσεις. Εκει...απλά μαθαίναμε κομμάτια...

Μέχρι να ξεκινήσω το Λύκειο είχα καταφέρει τον πατέρα μου να πάρουμε ηχοσύστημα κι έτσι μπορούσα ν'αγοράζω πλέον CD. Στο Λύκειο ανακάλυψα τον "'Ηχο και Hi-Fi" με εκτενείς αναφορές τοτε σε δισκογραφία, οπότε ήλθαν ερεθίσματα και γι αλλες μουσικές, εντούτοις δεν ακολούθησα εγω. Την jazz και την punk τις ανακάλυψα στο Πανεπιστήμιο. Την πρώτη απο προσωπική περιέργεια, την δεύτερη απο μια φίλη, φαν των Joy Division. Εκεί άρχισα ν' ανοίγομαι σε περισσότερα μουσικά είδη, με την κλασική μουσική να παραμένει, όπως και σήμερα, βάση των ακροάσεων.

 

[xamastrok]

Δε μπορώ να πω οτι οι γονείς μου ήταν φουλ μουσικόφιλοι, είχαν όμως ανοιχτό μυαλό στις τέχνες, και το σημαντικότερο για μένα μικρό: κάποιους αρχικούς 10-20 δίσκους κλασικής μουσικής στη δισκοθήκη, τους οποίους εγώ άρχισα να βάζω στο ευτελές πικάπ μας και να χαζοακούω παίζοντας. Το έβλεπα βέβαια και σαν παιχνίδι, αλλά αυτή η διαδικασία όντως με μύησε από μικρό στους ήχους της κλασικής μουσικής. Η 9η του Beethoven, το κοντσέρτο για βιολί του Tchaikovsky, η ουγγρική ραψωδία του Liszt, και άλλα.

Ταυτόχρονα, πιστεύω οτι είχα και προδιάθεση για τη μουσική, αφού όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σιγοτραγουδούσα, ή αργότερα όταν έμαθα μουσική έγραφα σκόρπιες νότες όπου έβρισκα.

Τα ακούσματα στο σπίτι - εκτός των δικών μου - ήταν κυρίως ραδιοφωνικά, με ροπή προς το ελαφρύ τραγούδι (στιλ Πάριου των αρχών του '80).

Για ένα μεγάλο διάστημα αγόραζα κι εγώ αποκλειστικά δίσκους κλασικής μουσικής.

Κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω παρουσίαση για το δίσκο που έπεσε στα χέρια μου και έμελλε να με παρασύρει και σε ακούσματα: The Alan Parsons Project - Tales of Mystery and Imagination Edgar Alan Poe.

 

[xamastrok]

Ενδιαφέρον θα είχε και η ερώτηση "πόσοι γνωρίσατε και αγαπήσατε την κλασική μουσική μετά τα 30;". Υποθέτω ότι δύσκολα θα δούμε θετική απάντηση.

Συμφωνώ, και γενικά αυτό ήταν το νόημα του αρχικού ερωτήματός μου. Αν μπορούμε να αγαπήσουμε την κλασική μουσική χωρίς να μας έχει γίνει 'πλύση' εγκεφάλου (με την καλή έννοια) από μικρά παιδιά. Τώρα βέβαια δεν ξέρω για την ηλικία 30 και άνω, είναι ενδιαφέρουσα παράμετρος και αυτή.

Χαίρομαι που πολλοί εδώ απάντησαν καταφατικά, οτι ΝΑΙ, προσέγγισαν αυτή την μουσική αργότερα, εκτός της οικογενειακής θαλπωρής.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Να συμπληρωσω πώς Μουσική ακουγαμε στο σπιτι απο ενα πικαπ Olympia με πρασινη φορμάϊκα γυρω-γύρω που περιειχε και ενιαίο ραδιοφωνο με κατι μεγαλα ασπρα κουμπιά..

Αρα μιας και οσα αναφερω αφορουν στην δεκαετια 60-70(και εχω μνημες απο το 65 και μετά)δεν μου επιτρέπουν καν να μιλάω για Ηχοσύστημα.

Παρόλα αυτά η Μαγεία εκείνων τών Ηχων δεν εχει ξεχαστεί ποτέ.

Ξέρω-ξέρω τά καλώδια ηταν πλαστικούρια τής 1 δραχμής.

 

[opsim]

Re: Απάντηση: Αγάπη για την κλασική μουσική: έμφυτη ή επίκτητη

Να συμπληρωσω πώς Μουσική ακουγαμε στο σπιτι απο ενα πικαπ Olympia με πρασινη φορμάϊκα γυρω-γύρω που περιειχε και ενιαίο ραδιοφωνο με κατι μεγαλα ασπρα κουμπιά..

Αρα μιας και οσα αναφερω αφορουν στην δεκαετια 60-70(και εχω μνημες απο το 65 και μετά)δεν μου επιτρέπουν καν να μιλάω για Ηχοσύστημα.

Παρόλα αυτά η Μαγεία εκείνων τών Ηχων δεν εχει ξεχαστεί ποτέ.

Ξέρω-ξέρω τά καλώδια ηταν πλαστικούρια τής 1 δραχμής.

Αν το είχες ακόμα σε full working capacity σήμερα θα έβλεπες πόσες δραχμές θα έπιανες σήμερα!!!! Πολλές!

End of fftopic:

 

[xamastrok]

Αλλά τα μεγάλα έργα απαιτούν μία κάποια εμπειρία και ωριμότητα του ακροατή για να τον αγγίξουν. Ακόμη και έργα πασίγνωστα όπως η 9η του Μπετόβεν. Από το να εκτιμήσει κανείς το πασίγνωστο θέμα του χορικού της ως ...ringtone μέχρι να την κατακτήσει πραγματικά είναι τεράστιος δρόμος.


Από την άλλη όμως, είναι ξεκάθαρα το περιβάλλον και όχι κάποιο ...ορμέμφυτο που κάνει το 5χρονο (!!) να ακούει κάτι απίστευτους τύπους να αλυχτούν, κυριολεκτικώς, για το άκαρδο και άσπλαχνο του αντικειμένου του πόθου των.

Συμφωνώ με το σχόλιο αυτό. Παρόλα αυτά, ακόμα και τα μεγάλα και δύσκολα έργα όπως είναι η 9η μπορούν να κάνουν τη δική τους εντύπωση σε ένα μικρό παιδί, χωρίς να ισχυρίζομαι βέβαια οτι θα καταλάβουν το πλήρες μεγαλείο τους.

Συγκεκριμένα για την 9η εγώ βρήκα μικρός στο σπίτι μια εκτέλεση του Bruno Walter με τη Συμφωνική της Κολούμπια. Θυμάμαι οτι το πρώτο μέρος μου προκαλούσε σχεδόν 'φόβο', αλλά εντυπωσιαζόμουν και με το ρολισμό των τυμπάνων στην επανέκθεση. 'Φόβο' μου προκάλεσε και το άκουσμα μιας ανδρικής φωνής στο 4ο μέρος, ήταν τόσο αναπάντεχο. Τέλος θυμάμαι οτι ποτέ δεν την άκουγα ολόκληρη, μου πήρε κάποιο χρόνο να βρω το 'θάρρος' να γυρίσω και να ακούσω και τη β' πλευρά.

 

[xamastrok]

Τελικά αγαπητέ xamastrok, οι μέχρι τώρα τουλάχιστον, κατατεθείσες εμπειρίες των εραστών της κλασσικής μουσικής, στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν συμφωνούν με την πορεία των γνωστών σου.
Μήπως οι γνωστοί σου ήταν παιδιά μουσικών καμμιάς συμφωνικής ορχήστρας...;;;

Πιθανό και αυτό, στην οικογένειά μου επιλέγαμε τους φίλους μας με αυστηρά μουσικά κριτήρια :smile: :BDGBGDB55:

 

[xamastrok]

Η ανάγνωση των πολύ ενδιαφερόντων εμπειριών όλων σας, και η προσπάθειά μου να απαντήσω κι εγώ με τη σειρά μου μου έκανε πολύ καλό σήμερα, με απορρόφησε. Δείτε εδώ τι έπαθα:

http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?p=961439#post961439

Δεν έγινε και τίποτα θα μου πεις, αλλά όσο να ναι..

 

[superfly]

εγω ειμαι απο τους τυχερους.ο πατερας μου ειναι μουσικοφιλος οποτε απο μικρος ακουγα πολυ μουσικη.απο σινατρα,λουις αρμστρονγκ και νατ κινγκ κοουλ μεχρι σκαθαρια και πετρες(σε 45αρια μαλιστα).οπως επισης και παλιο ρεμπετικο σαν πειραιωτης που ειναι.αλλα πανω απ'ολα λατρευε την κλασσικη.
αποτελεσμα ειναι απο μικρος να εχω ακουσματα τετοια.
παρ'ολα αυτα μεγαλωνοντας ακολουθησα αλλες μουσικες(μεταλ,ροκ,γκαραζ,προγκρεσιβ) ωσπου καποια στιγμη ενας φιλος με εβαλε στη μαυρη μουσικη.τζαζ,φανκ,σοουλ,μπλουζ ενας καινουριος νεος κοσμος.την κλασσικη παρ'ολο που συναντιομουν κατα καιρους μαζι της τηνειχα αφησει.οχι οτι δεν μου αρεσε.απλα υπαρχει τοση πολυ μουσικη που πολλες φορες δεν προλαβαινεις να τα ακουσεις ολα.καποια στιγμη ομως επιασα τον εαυτο μου να ψαχνω στη δισκοθηκη του πατερα μου δισκους κλασσικης.ετσι αρχισα να ξανακουω.περισσοτερο ομως σαν χαλι.ο πρωτος δισκος που καθισα και ακουσα πιο προσεκτικα ηταν η ερόικα με τον καραγιαν.ακομα την ψαχνει...
αλλα τα τελευταια 2-3 χρονια την ψαχνω περισσοτερο.οχι τοσο σε επιπεδο εκτελεσεων οσο μουσικης.και μετα ηρθε το φορουμ.εξαιτιας ορισμενων εδω μεσα αρχισα να το ψαχνω περισσοτερο.και μονο απο τα κειμενα που υπαρχουν εδω μεσα σε σπρωχνουν να το ψαξεις.
τελικα στο ερωτημα που τιθεται εγω το μονο που μπορω να πω ειναι οτι ακουω κλασσικη γιατι μου αρεσει και οχι γιατι ακουγα απλα και μονο μικρος.δεν νομιζω οτι ειναι απαραιτητο οπως και σε ολη τη μουσικη να εχεις ακουσματα απο μικρος για να σου αρεσει κατι.εχω φιλους που ακουνε ροκ συνεχεια και ομως τα παιδια βγηκαν σκυλαδες.εγω την κλασσικη την ξανανακαλυψα μονος μου γιατι βασικα μου αρεσει.εκτος απο την οπερα που δεν μου καθεται και παρ'ολο που ο γερος μου ακουγε πολυ.
και τελικα αυτο που μου αρεσει μεγαλωνοντας ειναι οτι το μονο που θελω ειναι να ακουω περισσοτερη μουσικη απο διαφορα πραγματα.και επισης μ'αρεσει που την ακουω και περισσοτερο εγκεφαλικα απ'οσο τηνακουγα μικροτερος...

 

[superfly]

Απάντηση: Re: Αγάπη για την κλασική μουσική: έμφυτη ή επίκτητη

Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με την έκσταση της ανακάλυψης εκείνη η πρώτη μου φορά.
Much better than sex if you ask me.

but of cource it is...
(λες να μας περασουν για...χειροπρακτες?) who cares...

 

[Δημοκηδής]

... μου αρέσει να φαντάζομαι μία αντίστοιχη συζήτηση των παιδιών μας, είκοσι (ας πούμε) χρόνια μετά :

... -εμένα ο πατέρας μου ήταν ένας παράξενος που όλο μάλωνε με την μάνα μου, γιατί χάλαγε όλα τα λεφτά σε δίσκους ...

...- α, εμένα όλη την μέρα ακούγονταν στο σπίτι κάποιοι Μάλερ, Σούμπερτ, κλπ. Μας τάσπαγε ο τύπος ...

...- που να δεις τον δικό μου τον δικηγόρο που άκουγε γιαπωνέζικα πριόνια ....

 

[supersonic]

Επίκτητη.
Τί υπήρχε ως γονίδιο ...άγνωστο.
Η Μουσική ήταν στο σπίτι από μηδενική ηλικία.
Θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να με κρατά αγκαλιά και να με κουνάει με συνοδεία κάποιο κομμάτι.
Υπήρχε σύστημα λάμπα (μονοφωνικό εννοείται τουλάχιστον μέχρι τα 6-7)
και παραδόξως μού ήταν προσβάσιμο χωρίς την παραμικρή απαγόρευση από την ηλικία αυτή (άσχετα αν εγώ πολλές φορές έβαζα τα αυτοκινητάκια μου επάνω στους δίσκους για να βλέπω να γυρνάνε οι ρόδες....)
Υπήρχαν στο σπίτι διάφοροι δίσκοι σύγχρονης και κλασικής μουσικής.
Της κλασικής ήταν περιορισμένα κομμάτια, τα αγαπημένα του πατέρα.
Τα άκουγε συνέχεια. Το βιολί, αγαπημένο
Scheherazade, ένα κονσέρτο ή συμφωνία του Lalo, Καρυοθραύστης με ένα εξώφυλλο που έπρεπε να το γυρίσω ανάποδα το βράδυ γιά να μπορέσω να κοιμηθώ χωρίς εφιάλτες και άλλα...
Κάποια στιγμή ήρθε στο σπίτι το 1963 ένα μαγνητόφωνο.
Ο πατέρας μου γράφτηκε στη λέσχη του δίσκου και ήρθαν στο σπίτι οι 9 συμφωνίες.
Ηχογραφήθηκαν και για αναγνώριση προηγούνταν ισάριθμοι χτύποι στο μικρόφωνο. Τακ τακ τακ ηρωική.
τακ τακ τακ τακ τακ τακ ποιμενική...

Σήμερα ακούω Μπετόβεν και αναζητώ τους κτύπους....



Επίκτητη.

 

[send]

Δλδ μέχρι να αρχίσει η ενάτη από τα πολλά τικι-τακ θα νόμιζες πως ακούς τους αδερφούς Τζαβάρα

 

[supersonic]

να προσθέσω...
στη συνέχεια σε άλλα σπίτια οι δίσκοι της κλασσικής ιδίως ήταν κάτι που μαγνήτιζε.
Οι σοβαρές φυσιογνωμίες των μουσικών στα εξώφυλλα, η νεκρή φύση και τα λάδια και οι καμβάδες σε μιά εποχή που το μάρκετινγκ δεν είχε διειδύσει στο είδος αυτό το έκαναν ιδιαίτερα ελκυστικό.
Είχα έναν θείο που ήταν δικαστικός και αγόραζε "μόνο" σοβαρή μουσική.
Εκεί θυμάμαι άκουσα και εγώ γύρω στα 12 την σονάτα υπό το σεληνόφως, τον γαλάζιο Δούναβη στην πλήρη του έκδοση - και όχι σε απόσπασμα αλλά και την μικρή νυχτερινή μουσική....
Στην ηλικία εκείνη το σεληνόφως και ο Μότσαρτ ήταν κάτι σαν το απόλυτο διαμάντι της οικονομίας και του μεγαλείου στη σύνθεση...

 

[supersonic]

και ύστερα ο άλλος μου θείος....
είχε όλα τα προκλασσικά και πρώιμα κλασικά, ο,τιδήποτε εκκλησιαστικό και φυσικά WeihnachtsOratorium και...όλους τους δίσκους του James Brown....

Μιλάμε γιά δισκοθήκη άνω των 200 κομματιών γύρω στο 1972...
Μόνο που δάνειζε σπάνια...

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

και ύστερα ο άλλος μου θείος....
είχε όλα τα προκλασσικά και πρώιμα κλασικά, ο,τιδήποτε εκκλησιαστικό και φυσικά WeihnachtsOratorium και...όλους τους δίσκους του James Brown....

Μιλάμε γιά δισκοθήκη άνω των 200 κομματιών γύρω στο 1972...
Μόνο που δάνειζε σπάνια...

Δάνιζε όμως...άγιος άνθρωπος. Εγώ βινύλια δε δανίζω ποτέ.

 

[Γιώργος Κουν.]

Γεροντοεπίκτητη.
Μικρός στο σπίτι, Καζαντζίδης και δημοτικά.
Πολύ -πολύ μετά στα 18, ο πρώτος (και τελευταίος για πολλά χρόνια) δίσκος "οι Τέσσερις Εποχές". Ενδιαφέρων.
Αλλά γενικά δεν...
Η κλασική δεν μπορούσε να μου δημιουργήσει συναισθηματική εμπλοκή. Προτροπή απο φίλους ή σωστή καθοδήγηση δεν υπήρξε.
Κάποια στιγμή, φλασιά τρελή με το "Amadeus". Πήρα και τη "Μικρή Νυχτερινή".
Έπειτα και για πολλά -πολλά χρόνια, πάλι τίποτα.
Μέχρι την ανακάλυψη του forum και των εξαιρετικών γραπτών των φίλων μου εδώ μέσα. Ένα γενικότερο "άνοιγμα" σε καινούργια και παλιά πράγματα. Μια τελευταία προσπάθεια..
Και τότε ήρθε αβίαστα η εμπλοκή... Σε πάρα πολλά έργα (για τα δικά μου μέτρα). Και διαφόρων περιόδων.
Σχεδόν δεν το πίστευα!
Έχω ήδη μια μικρή συλλογή, που σκοπεύω να τη διευρύνω.
Σας ευχαριστώ για μια ακόμη φορά

 

[Δημήτρης Ν.]

Η κλασική δεν μπορούσε να μου δημιουργήσει συναισθηματική εμπλοκή.

Τυχεράκια ...εγώ ακόμα προσπαθώ