Συμφωνώ απολύτως Στέλιο για την τριάδα τών Ιαπώνων Σκηνοθετών..
Ο Οσιμα και δέν μέ άγγιξε αλλά και υπερτιμήθηκε δεόντως την δεκαετία τού 80 ..Δοκιμασα να ξαναδώ τήν ´Αυτοκρατορία τού Πάθους´χρόνια μετά και την σταμάτησα στην μέση..
Ο Κουροσάβα ,πέραν απο τίς ´κλασσικές´του ταινίες έχει φτιάξει το απίστευτης ομορφιάς Ντερζού Ουζαλα,τους Επτά Σαμουράι,τον Καταδικασμένο,το Γιοζίμπο ,το Ρασομόν,και φυσικά υπάρχει ο Θρόνος τού Αιματος,που για μένα είναι ο καλύτερος Μάκβεθ πού έχω δεί ποτέ και φυσικά δέν θα ξεχάσω τήν τρομακτικά ´υπόγεια´σκηνή τής πεδιλνής Λαίδης Μάκβεθ πού ´παρασύρει´τον ´στρατηγό´Βασίζου στην πλεονεξία του,όπως και τό ´ανθρώπινο πολεμικό δάσος´πρίν το συγκλονιστικό φινάλε.
Ενας Σαίξπηρ εντελώς απογυμνωμένος απο το μεταφυσικό του στοιχείο ,δοσμένος μέ απίστευτο ρεαλισμό και ένταση..Θάλεγα μάλιστα πώς ο Κουροσάβα βρίσκει και ομοιότητες ανάμεσα στον Ευρωπαϊκό και Ιαπωνικό Μεσαίωνα καί μάς εμφανίζει την διαπολιτισμική και διαχρονική δίψα για την εξουσία.
Υ.Γ.
Για τον Οζου και τον Μιζογκούτσι ισως τά πούμε μιάν άλλη στιγμή.Μεγάλες μορφές πού επηρέασαν έως και τον Ιταλικό Νεορεαλισμό..
Ο Επιστάτης Σάντσο και το Ουγκέτσου Μονογκατάρι ειναι μέσα στις 20-30 καλύτερες ταινίες ολων τών εποχών για μένα.
roud:.
