- 27 June 2006
- 1,279
Ακολουθεί .. σεντόνι (..δικό μου πάντως).
Παίρνοντας αφορμή από την οργάνωση της δισκοθήκης μου κλασσικής σε ένα νέο NAS δίσκο , είπα να γράψω κάποιο κείμενο για τον τρόπο που οργανώνω την ακρόαση της κλασσικής μουσικής.
Χειμώνας είναι άλλωστε , κρίση υπάρχει , με περισσότερο εσωστρεφή τρόπο διασκεδάζουμε «εν οίκω» , οπότε είναι και σχετικά επίκαιρο.
Όχι φυσικά ότι αποτελεί ντε και καλά τον «ορθό» τρόπο ή τον «πρέποντα» τρόπο , ούτε πρόκειται περί υποδείξεων , απλά νομίζω ότι σε εμένα δίνει περισσότερη χαρά.
Λοιπόν κατά αρχήν η δισκοθήκη (άυλη και ..στα ράφια) λειτουργεί σαν μία εγκυκλοπαίδεια-βιβλιοθήκη που βοηθάει να επιλεγεί τι θέλεις να ακούσεις σε γενικές γραμμές. Τι έχεις διάθεση γενικά.
Δόξα τω θεώ η κλασική μουσική έχει να μας προσφέρει από όλα.
Θέλεις κάτι ανάλαφρο – χορευτικό (πχ can-can του Οφενμπαχ , βαλς του Στράους- μπαλέτο του Τσαϊκόφσκι ) , θέλεις κάτι σε μικρή ορχήστρα (πχ κουαρτέτο του Μπετόβεν) , κάτι σε σόλο ή ρεσιτάλ πιάνου η βιολιού ή τσέλου , μεγάλο συμφωνικό έργο , «βαρύ» έργο (πχ Μάλερ) , «παλιά» κλασσική μουσική (πχ Μπαχ) , ή κάτι πιο σύγχρονο (πχ Σοστακόβιτς) , με μεγάλη χορωδία – ορατόριο , όπερα .
Μία σημαντική πρώτη απόφαση είναι αν θα ακούσω κάτι που (σχετικά) γνωρίζω , η κάτι που νομίζω ότι θα είναι η πρώτη φορά. (... ή έτσι νομίζω)
Αφού αποφασίσω λοιπόν ένα έργο αρχίζει το …ωραίο κομμάτι της διασκέδασης.
Εδώ ψάχνω στο νετ πληροφορίες για τον δημιουργό . Πότε το έγραψε , σε ποια ηλικιακή – ερωτική - προσωική φάση της ζωής του , τι κοινωνικές συνθήκες επικρατούσαν (πχ πόλεμος - μετανάστευση σε ΗΠΑ κα) , τι αποδοχή είχε το έργο στο τότε κοινό του , σε πόσο χρόνο γράφτηκε που βρισκόταν . τι τον ενέπνευσε , τι θέλει να «δείξει» κλπ κλπ.
Είναι πολύ βασικό να ξέρεις τι εκπροσωπεί ένα κλασσικό έργο. Ουσιαστικά έχει «υπόθεση» . Δεν μπορείς να ακούσεις τους πλανήτες του Χολστ χωρίς να πάρεις χαμπάρι ποιο κομμάτι είναι ο κάθε πλανήτης . Το ίδιο για την Αλπική Συμφωνία του Ρ. Στράους ή τις 4 εποχές του Βιβάλντι. Επίσης στις όπερες πρέπει να ξεκαθαρίσεις την πλοκή και τους χαρακτήρες.
Μετά γίνεται το ίδιο ψάξιμο για τους performers. Μαέστρος – ερμηνευτές – ορχήστρα – τραγουδιστές αν υπάρχουν. Ένα ενδιαφέρον κομμάτι της διασκέδασης είναι η κριτική της παράστασης από ψάξιμο στο νετ. Πως την είδε ο τότε τύπος-κριτικοί της εποχής . Είχε «νεύρο-παλμό» ή όχι – προσπάθησε να δώσει κάτι "νέο" κλπ . Υπάρχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την δυσκολία εκτέλεσης . Για παράδειγμα διάβαζα πριν μερικές ημέρες τις τεράστιες φωνητικές απαιτήσεις που έχει η παράσταση Salome του R. Strauss με αποτέλεσμα πολύ λίγες σοπράνο να μπορούν να ερμηνεύσουν τον ρόλο χωρίς να λαχανιάσουν από έλλειψη …αέρα στο μέσο της παράστασης.
Ενδιαφέρον έχει να βρεθούν και πληροφορίες για την ηχογράφηση , αν τα μικρόφωνα ήταν κοντά η μακριά από τα όργανα , η αίθουσα . . (Έχω βρει και σκαναρισμένη από εφημερίδα του 1959 πχ κριτική για τον «επαναστατικό» νέο τρόπο ηχογράφησης με μικρόφωνα χώρου).
Φυσικά χρήσιμες πληροφορίες (και φωτογραφίες) έχει και το βιβλιαράκι από το δισκάκι αν υπάρχει.
Μία ενδιαφέρουσα πηγή κριτικής από ένα δισκάκι, που έχουμε στην φυσική η σκληρού δίσκου δισκοθήκη μας, είναι το Amazon μέσω review από τους κατόχους του. Επίσης υπάρχουν και αρκετά sites με κριτική των εκτελέσεων - ηχογραφήσεων
Μετά από όλη αυτή την προετοιμασία αρχίζει η ακρόαση. Θεωρώ ότι η προετοιμασία αυτή είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι – που δεν αποκλείεται να είναι και το ωραιότερο. Θυμάμαι ένα παλιό φίλο και δάσκαλο ιστιοπλόο (θαλασσοπόρο στην ουσία) που μου έλεγε ότι κάθε ταξίδι το ζεις 3 φορές . Την πρώτη το σχεδιάζεις , τη δεύτερη το εκτελείς και την τρίτη το θυμάσαι χωρίς και αυτός να έχει ξεκαθαρίσει ποια είναι η καλύτερη. Και σίγουρα η μουσική ακρόαση είναι ένα «ταξίδι».
Αυτό που εγώ κάνω (χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει και τίποτα) είναι ότι αποφεύγω δίσκους του τύπου «Best of Pavarotti” ή “classic music in films” ή «famous waltzes” κλπ. Καλό είναι ένα δισκάκι ένα είναι από μία ηχογράφηση , ώστε να αποκτάς μία αίσθηση του χώρου – τρόπου – ατμόσφαιρας ηχογράφησης, διαφορετικά από κομμάτι σε κομμάτι αλλάζουν τα πάντα – πολλές φορές και η στάθμη ηχογράφησης με αποτέλεσμα να κινείσαι σε ένα ακουστικό χάος .
Την ακρόαση κάνω ενιαία από την αρχή μέχρι το τέλος , δεν επαναλαμβάνω tracks με replay ή πηδάω tracks η ακόμη και αυξομειώνω ένταση συνεχώς . Ούτε αλλάζω δισκάκια βέβαια. Όχι ότι σημαίνει τίποτα αυτά , απλά προσωπικά χάνω την ατμόσφαιρα του έργου , άλλωστε ένα στοιχείο της ατμόσφαιρας είναι και η διάρκεια και φυσικά η εναλλαγή των tempo , η ένταση ή μη κλπ.
Με αυτό τον τρόπο -στο περίπου- δαπανώ ένα διάστημα περίπου μιάμισης έως δύο ωρών , που συνήθως είναι βράδυ και το συχνότερο πολύ προχωρημένο βράδυ μεταμεσονύκτια ώρα. Η αίσθηση που μου μένει είναι ότι έχω παρακολουθήσει μία παράσταση,
Βέβαια κάπου είμαι τυχερός για μερικά πράγματα όπως ότι υπάρχει ένα σχετικά αξιοπρεπές σύστημα αλλά το βασικότερο ο αποκλειστικός χώρο μουσικής και HC με αρκετή ηχητική φροντίδα , με δυνατότητα να ακούω σε σημαντικές εντάσεις μέσα στην βαθιά νύχτα χωρίς να ενοχλώ τους υπόλοιπους μέσα στο σπίτι. (..ελπίζω και έξω από αυτό..).
Αυτά τα ..ολίγα (!) .
Επαναλαμβάνω δεν είναι κανόνες είναι συμβουλές-προτάσεις που μπορεί να κάνουν για κάποιους το χόμπι μας πιο ευχάριστο και ειδικά για κάποιους νέους (στο χόμπι - που δεν σημαίνει απαραίτητα και νέους σε ηλικία).
Το χόμπι ουσιαστικά δεν έχει «πρέπει» και πολύ καλά κάνει.
ΥΓ1 Ειλικρινά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το ασύλληπτο υπερ-όπλο που λέγεται internet και Google, Ούτε στην πιο «προχω» ταινία επιστημονικής φαντασίας προς 25ετίας και πίσω δεν είχε παρουσιαστεί το «έργο» σαν ιδέα.
Παίρνοντας αφορμή από την οργάνωση της δισκοθήκης μου κλασσικής σε ένα νέο NAS δίσκο , είπα να γράψω κάποιο κείμενο για τον τρόπο που οργανώνω την ακρόαση της κλασσικής μουσικής.
Χειμώνας είναι άλλωστε , κρίση υπάρχει , με περισσότερο εσωστρεφή τρόπο διασκεδάζουμε «εν οίκω» , οπότε είναι και σχετικά επίκαιρο.
Όχι φυσικά ότι αποτελεί ντε και καλά τον «ορθό» τρόπο ή τον «πρέποντα» τρόπο , ούτε πρόκειται περί υποδείξεων , απλά νομίζω ότι σε εμένα δίνει περισσότερη χαρά.
Λοιπόν κατά αρχήν η δισκοθήκη (άυλη και ..στα ράφια) λειτουργεί σαν μία εγκυκλοπαίδεια-βιβλιοθήκη που βοηθάει να επιλεγεί τι θέλεις να ακούσεις σε γενικές γραμμές. Τι έχεις διάθεση γενικά.
Δόξα τω θεώ η κλασική μουσική έχει να μας προσφέρει από όλα.
Θέλεις κάτι ανάλαφρο – χορευτικό (πχ can-can του Οφενμπαχ , βαλς του Στράους- μπαλέτο του Τσαϊκόφσκι ) , θέλεις κάτι σε μικρή ορχήστρα (πχ κουαρτέτο του Μπετόβεν) , κάτι σε σόλο ή ρεσιτάλ πιάνου η βιολιού ή τσέλου , μεγάλο συμφωνικό έργο , «βαρύ» έργο (πχ Μάλερ) , «παλιά» κλασσική μουσική (πχ Μπαχ) , ή κάτι πιο σύγχρονο (πχ Σοστακόβιτς) , με μεγάλη χορωδία – ορατόριο , όπερα .
Μία σημαντική πρώτη απόφαση είναι αν θα ακούσω κάτι που (σχετικά) γνωρίζω , η κάτι που νομίζω ότι θα είναι η πρώτη φορά. (... ή έτσι νομίζω)
Αφού αποφασίσω λοιπόν ένα έργο αρχίζει το …ωραίο κομμάτι της διασκέδασης.
Εδώ ψάχνω στο νετ πληροφορίες για τον δημιουργό . Πότε το έγραψε , σε ποια ηλικιακή – ερωτική - προσωική φάση της ζωής του , τι κοινωνικές συνθήκες επικρατούσαν (πχ πόλεμος - μετανάστευση σε ΗΠΑ κα) , τι αποδοχή είχε το έργο στο τότε κοινό του , σε πόσο χρόνο γράφτηκε που βρισκόταν . τι τον ενέπνευσε , τι θέλει να «δείξει» κλπ κλπ.
Είναι πολύ βασικό να ξέρεις τι εκπροσωπεί ένα κλασσικό έργο. Ουσιαστικά έχει «υπόθεση» . Δεν μπορείς να ακούσεις τους πλανήτες του Χολστ χωρίς να πάρεις χαμπάρι ποιο κομμάτι είναι ο κάθε πλανήτης . Το ίδιο για την Αλπική Συμφωνία του Ρ. Στράους ή τις 4 εποχές του Βιβάλντι. Επίσης στις όπερες πρέπει να ξεκαθαρίσεις την πλοκή και τους χαρακτήρες.
Μετά γίνεται το ίδιο ψάξιμο για τους performers. Μαέστρος – ερμηνευτές – ορχήστρα – τραγουδιστές αν υπάρχουν. Ένα ενδιαφέρον κομμάτι της διασκέδασης είναι η κριτική της παράστασης από ψάξιμο στο νετ. Πως την είδε ο τότε τύπος-κριτικοί της εποχής . Είχε «νεύρο-παλμό» ή όχι – προσπάθησε να δώσει κάτι "νέο" κλπ . Υπάρχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την δυσκολία εκτέλεσης . Για παράδειγμα διάβαζα πριν μερικές ημέρες τις τεράστιες φωνητικές απαιτήσεις που έχει η παράσταση Salome του R. Strauss με αποτέλεσμα πολύ λίγες σοπράνο να μπορούν να ερμηνεύσουν τον ρόλο χωρίς να λαχανιάσουν από έλλειψη …αέρα στο μέσο της παράστασης.
Ενδιαφέρον έχει να βρεθούν και πληροφορίες για την ηχογράφηση , αν τα μικρόφωνα ήταν κοντά η μακριά από τα όργανα , η αίθουσα . . (Έχω βρει και σκαναρισμένη από εφημερίδα του 1959 πχ κριτική για τον «επαναστατικό» νέο τρόπο ηχογράφησης με μικρόφωνα χώρου).
Φυσικά χρήσιμες πληροφορίες (και φωτογραφίες) έχει και το βιβλιαράκι από το δισκάκι αν υπάρχει.
Μία ενδιαφέρουσα πηγή κριτικής από ένα δισκάκι, που έχουμε στην φυσική η σκληρού δίσκου δισκοθήκη μας, είναι το Amazon μέσω review από τους κατόχους του. Επίσης υπάρχουν και αρκετά sites με κριτική των εκτελέσεων - ηχογραφήσεων
Μετά από όλη αυτή την προετοιμασία αρχίζει η ακρόαση. Θεωρώ ότι η προετοιμασία αυτή είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι – που δεν αποκλείεται να είναι και το ωραιότερο. Θυμάμαι ένα παλιό φίλο και δάσκαλο ιστιοπλόο (θαλασσοπόρο στην ουσία) που μου έλεγε ότι κάθε ταξίδι το ζεις 3 φορές . Την πρώτη το σχεδιάζεις , τη δεύτερη το εκτελείς και την τρίτη το θυμάσαι χωρίς και αυτός να έχει ξεκαθαρίσει ποια είναι η καλύτερη. Και σίγουρα η μουσική ακρόαση είναι ένα «ταξίδι».
Αυτό που εγώ κάνω (χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει και τίποτα) είναι ότι αποφεύγω δίσκους του τύπου «Best of Pavarotti” ή “classic music in films” ή «famous waltzes” κλπ. Καλό είναι ένα δισκάκι ένα είναι από μία ηχογράφηση , ώστε να αποκτάς μία αίσθηση του χώρου – τρόπου – ατμόσφαιρας ηχογράφησης, διαφορετικά από κομμάτι σε κομμάτι αλλάζουν τα πάντα – πολλές φορές και η στάθμη ηχογράφησης με αποτέλεσμα να κινείσαι σε ένα ακουστικό χάος .
Την ακρόαση κάνω ενιαία από την αρχή μέχρι το τέλος , δεν επαναλαμβάνω tracks με replay ή πηδάω tracks η ακόμη και αυξομειώνω ένταση συνεχώς . Ούτε αλλάζω δισκάκια βέβαια. Όχι ότι σημαίνει τίποτα αυτά , απλά προσωπικά χάνω την ατμόσφαιρα του έργου , άλλωστε ένα στοιχείο της ατμόσφαιρας είναι και η διάρκεια και φυσικά η εναλλαγή των tempo , η ένταση ή μη κλπ.
Με αυτό τον τρόπο -στο περίπου- δαπανώ ένα διάστημα περίπου μιάμισης έως δύο ωρών , που συνήθως είναι βράδυ και το συχνότερο πολύ προχωρημένο βράδυ μεταμεσονύκτια ώρα. Η αίσθηση που μου μένει είναι ότι έχω παρακολουθήσει μία παράσταση,
Βέβαια κάπου είμαι τυχερός για μερικά πράγματα όπως ότι υπάρχει ένα σχετικά αξιοπρεπές σύστημα αλλά το βασικότερο ο αποκλειστικός χώρο μουσικής και HC με αρκετή ηχητική φροντίδα , με δυνατότητα να ακούω σε σημαντικές εντάσεις μέσα στην βαθιά νύχτα χωρίς να ενοχλώ τους υπόλοιπους μέσα στο σπίτι. (..ελπίζω και έξω από αυτό..).
Αυτά τα ..ολίγα (!) .
Επαναλαμβάνω δεν είναι κανόνες είναι συμβουλές-προτάσεις που μπορεί να κάνουν για κάποιους το χόμπι μας πιο ευχάριστο και ειδικά για κάποιους νέους (στο χόμπι - που δεν σημαίνει απαραίτητα και νέους σε ηλικία).
Το χόμπι ουσιαστικά δεν έχει «πρέπει» και πολύ καλά κάνει.
ΥΓ1 Ειλικρινά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το ασύλληπτο υπερ-όπλο που λέγεται internet και Google, Ούτε στην πιο «προχω» ταινία επιστημονικής φαντασίας προς 25ετίας και πίσω δεν είχε παρουσιαστεί το «έργο» σαν ιδέα.
Last edited:
