Άλμπουμς που μένουν νέα και ωραία - άλμπουμς που γερνάνε

41V9VY7CZDL._SL500_AA240_.jpg

adfa224128a075df253e6010.L._AA240_.jpg

61rEBXLxaYL._SL500_AA240_.jpg


Αρχές δεκαετίας 90 ανακάλυψα πως ο Stevie Wonder δεν ήταν απλά ο mr I just call to say I love you
Απο τότε το songs in the key of life κάθε φορά που το ακούω αισθάνομαι την έκπληξη της πρώτης φοράς, το Innervisions με κερδίζει στιγμή με στιγμή, φορά με την φορά, μου είναι πια απαραίτητο και το talking book γλυκά μεν αλλά σταθερά αρχίζει να μου ξεθωριάζει..
 
τώρα το θυμήθηκα..το characters ήταν....
κακιά εμπειρία...ήταν ο μοναδικός δίσκος του που έχω αγοράσει
μέχρι που μια μέρα τον δάνεισα σε εναν ξαδελφο μου και μου τον επεστρεψε
σε κατάσταση σοκ...
πολύ γλυκός δίσκος κατά τα άλλα
 
SPYROS A. said:
τώρα το θυμήθηκα..το characters ήταν....
κακιά εμπειρία...ήταν ο μοναδικός δίσκος του που έχω αγοράσει
μέχρι που μια μέρα τον δάνεισα σε εναν ξαδελφο μου και μου τον επεστρεψε
σε κατάσταση σοκ...
πολύ γλυκός δίσκος κατά τα άλλα
Click to expand...

Ωραία εντοπίστηκε!και έψαχνα όλα τις δεκαετίας του 70 να δω που είναι ξαπλωμένος:flipout::flipout:
Δεν τον έχω.Aν θεωρείς τον συγκεκριμένο γλυκό τότε σίγουρα πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία και στα παλιά
 
Να και οι δικοί μου (νυχτερινοί) αφορισμοί:

Από το προσωπικό μου εικονοστάσιο,
αντέχει ο πρώτος Ντύλαν
και ο Σαββόπουλος ως τη Ρεζέρβα
Οι Velvet αλλά όχι και ο Lou Reed
Ο Hendrix και οι Doors ναι- ελάχιστα οι Stones. Κλάσμα των Beatles.

Τίποτα από Ζέπελιν / Πέρπλ και λοιπούς
Τίποτα από Yes/ Genesis και συνεργάτες

Οι Smiths και οι Joy Division ναι,
ελαφρώς οι Bauhaus και οι Clash
αλλά όχι οι Cure / οι Fall / οι Taliking Heads / η Siouxsie

Ναι οι Stooges- όχι ο Iggy Pop
Ναι ο Nick Cave- όχι οι Birthday Party

Αντίο στους Van Der Graaf

Τίποτα από τον Prince
Και τους πάλε ποτέ αγαπημένους Stereo mc’s / Yello / Thievery Corporation
(συν δεκάδες νεο-dance που ξεφούσκωσαν)

Τίποτα από trip hop (άντε κανένα τελευταίο των Massive)
Τίποτα από σκηνή του Μάντζεστερ
Τίποτα από ραπ της δεκαετίας του ενενήντα.

Ναι στους Faithless και Stereo Nova

Ελάχιστα του Νίκου Ξυδάκη- όχι πάντως Εκδίκηση της γυφτιάς κλπ.

Τίποτα από νεοπαραδοσιακούς (Δυνάμεις / Χαΐνηδες κλπ)
Ναι στους πρώτους Χειμερινούς- αλλά μέχρι εκεί.
Ναι στον Σίμωνα Καρά και στη Δόμνα Σαμίου
Με επιφυλάξεις ο πρώτος Ross Daly

Ναι στον μέγα Θανάση Παπακωνσταντίνου- first and last and always.
 
Last edited:
nowhere.jpg


Κάθε καλοκαίρι ,μα κάθε καλοκαίρι;

Μόλις ο ήλιος αρχίσει να πέφτει στην παραλία και μόλις τελειώσει το άλμπουμ στα ακουστικά με αποκορύφωμα το decay, βουτάς στα δροσερά νερά.
Το συναίσθημα είναι μοναδικό, μαγικό.

Μεγάλη μπαντάρα ,μεγάλο άλμπουμ το Nowhere των RIDE.
 
93522.jpg




Εδώ μέσα κάποιοι ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Ένα από τα κορυφαία ποπ άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ποτέ.
Δεν το ξεπέρασαν ποτέ και ας έκαναν μεγαλύτερες πωλήσεις με τα επόμενα.

Αυτή η αέρινη μελαγχολία του με λυγίζει.

Σπουδαίο.
 
200930.jpg



Κύριοι ας μου επιτρέψετε αυτή την ανατροπή.
Από τη χρυσή εποχή του ραδιοφώνου ,ένα άλμπουμ που έλιωνα , το λιώνω και θα το λιώνω.
Το ότι το χορεύαμε σχετικά πρόσφατα με αξιότιμα μέλη της κατηγορίας στο Ξυλόκαστρο είναι μία απόδειξη της διαχρονικότητας του.

Δεν είναι δυνατόν μία περίπου κομμέρσιαλ κυκλοφορία να διατηρεί τη ζωντάνια της και μάλιστα όχι μόνο να μην βαριέσαι τις επαναλήψεις αλλά να τις αποζητάς.

Οι τύποι για μένα είναι μεγάλες μορφές.
 
Ρε Τζιμη και δεν σου φαινοτανε!!!!!-bye-
Τα εχω ολα (στο δισκο των Cranberries εχει το Linger ή ειναι αλλο??)
 
Απάντηση: Re: Άλμπουμς που μένουν νέα και ωραία - άλμπουμς που γερνάνε

gas gas said:
Να και οι δικοί μου (νυχτερινοί) αφορισμοί:

Από το προσωπικό μου εικονοστάσιο,
αντέχει ο πρώτος Ντύλαν
και ο Σαββόπουλος ως τη Ρεζέρβα
Οι Velvet αλλά όχι και ο Lou Reed
Ο Hendrix και οι Doors ναι- ελάχιστα οι Stones. Κλάσμα των Beatles.

Τίποτα από Ζέπελιν / Πέρπλ και λοιπούς
Τίποτα από Yes/ Genesis και συνεργάτες

Οι Smiths και οι Joy Division ναι,
ελαφρώς οι Bauhaus και οι Clash
αλλά όχι οι Cure / οι Fall / οι Taliking Heads / η Siouxsie

Ναι οι Stooges- όχι ο Iggy Pop
Ναι ο Nick Cave- όχι οι Birthday Party

Αντίο στους Van Der Graaf

Τίποτα από τον Prince
Και τους πάλε ποτέ αγαπημένους Stereo mcʼs / Yello / Thievery Corporation
(συν δεκάδες νεο-dance που ξεφούσκωσαν)

Τίποτα από trip hop (άντε κανένα τελευταίο των Massive)
Τίποτα από σκηνή του Μάντζεστερ
Τίποτα από ραπ της δεκαετίας του ενενήντα.

Ναι στους Faithless και Stereo Nova

Ελάχιστα του Νίκου Ξυδάκη- όχι πάντως Εκδίκηση της γυφτιάς κλπ.

Τίποτα από νεοπαραδοσιακούς (Δυνάμεις / Χαΐνηδες κλπ)
Ναι στους πρώτους Χειμερινούς- αλλά μέχρι εκεί.
Ναι στον Σίμωνα Καρά και στη Δόμνα Σαμίου
Με επιφυλάξεις ο πρώτος Ross Daly

Ναι στον μέγα Θανάση Παπακωνσταντίνου- first and last and always.
Click to expand...

και τι ακούς δηλαδή πλέον ; :flipout:
και πόσων ετών είσαι ;
( δεν είμαι αδιάκριτος - θέλω να επιβεβαιώσω την θέση μου ότι δύσκολα ξεφεύγουμε από αυτά ( τα πρώτα ) που ακούγαμε στα νιάτα μας )

( πάντως εμένα ο θανάσης ( η βροχή από κάτω ) μου κράτησε 3-4 φορές ... αλλά δεν το βάζω εδώ γιατί είναι καινούργιο )
 
Last edited:
mad_season-tabs.jpg



MAD SEASON - Above


Όταν υπάρχει σύμπραξη από ALICE IN CHAINS, PEARL JAM, SCREAMING TREES και τα φωνητικά ανήκουν στον αδικοχαμένο Staley, είναι βέβαιο ότι μιλάμε για κάτι κλασικό.

Το LONG GONE DAY θα αποτελεί εφηβικό ύμνο και όχι μόνο για τις επόμενες γενιές.
 
sleeve_treasure.jpg



Εικοσιπέντε χρόνια και οι δαίμονες του ανεκλήρωτου έρωτα είναι ζωντανοί οι αθεόφοβοι.

Τι ξόρκια , τι ξεματιάσματα, τι συμπαντικές δεήσεις, αυτοί εκεί.

Από τι είναι φτιαγμένοι άραγε;

Tο άλμπουμ που αν σε ρουφήξει και σε χώσει μέσα του ,θα είσαι αιώνια αιχμάλωτος.
 
Re: Απάντηση: Re: Άλμπουμς που μένουν νέα και ωραία - άλμπουμς που γερνάνε

Δημήτρης Ν. said:
και τι ακούς δηλαδή πλέον ; :flipout:
και πόσων ετών είσαι ;
( δεν είμαι αδιάκριτος - θέλω να επιβεβαιώσω την θέση μου ότι δύσκολα ξεφεύγουμε από αυτά ( τα πρώτα ) που ακούγαμε στα νιάτα μας )

( πάντως εμένα ο θανάσης ( η βροχή από κάτω ) μου κράτησε 3-4 φορές ... αλλά δεν το βάζω εδώ γιατί είναι καινούργιο )
Click to expand...

Δημήτρη, ίδια γενιά είμαστε.

Εγώ λοιπόν πιστεύω το αντίθετο: πως όποιος έχει πάθος με τη μουσική βρίσκεται σε διαρκή κινητικότητα, αναθεωρεί και επανεκτιμά. Δεδομένου ότι ακούμε ψιλοσυνειδητά μουσική από τα 15 μας, μιλάμε για πάνω από τριάντα χρόνια ενασχόλησης η οποία, κατά τη γνώμη μου, μας ανοίγει σταδιακά σε όλα τα είδη που έχουν ενδιαφέρον.
Υπάρχει το τεράστιο κεφάλαιο της κλασικής (μαζί με τις πρωτοπορίες της) του 20αιώνα. Υπάρχει η τζαζ και η δημιουργική έκρηξη του 50-60.. Ολόκληρη η ανατολή με τους αυτοσχεδιασμούς της. Και κυρίως υπάρχει σύγχρονη παραγωγή, ελληνική και ξένη, την οποία έχουμε ανάγκη.

Μου κάνει όμως εντύπωση το γεγονός πως παρότι οι αφορισμοί μου έχουν συν και πλην, έμεινες μόνο sτα πλην. (ρε μπας και πάτησα καμιά ευαίσθητη χορδή απορρίπτοντας yes και genesis;)
Γενικά δεν αντέχω το μέινστριμ.

Ο καθένας από εμάς έχει μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη και γούστο- η δισκοθήκη μας είναι στοιχείο ταυτότητας (καθώς και ένα εξαιρετικό όργανο ψυχανάλυσης)
Δες ας πούμε τους δίσκους που αγόρασα τελευταία. Δεν βγαίνει νόημα.

Από την ελληνική dance σκηνή:
Dousk: Kind of human
Loopa Scava meats Cayetano: up and down
Sugahspank!: the incredible the invisible

Κλασικότροπα:
Μίκης Θεοδωράκης: Μουσική δωματίου ΙΙ
Antre Segovia: The art of Segovia
Murray Perahia: Goldberg variations (Bach)
Janacek: String Quartets (με χαρά εντόπισα ένα θέμα που χρησιμοποιεί ο Θανάσης Παπακ. στo η βροχή από κάτω)
Kronos Quartet: Peteris Vasks, string quartet no.4

Στάθηκα πολύ στον Elgar και τον Grieg, από τη σειρά της κλασικής που δίνει το Βήμα.

Τζαζοειδή:
Πήρα τρεις δίσκους του δικού μας Τσαμπρόπουλου στην ECM.
Καμιά δεκαριά επανεκδόσεις της Blue Note.
Tον Joshua Redman: Black east.

Με λίγα λόγια, η βεντάλια είναι τεράστια. Ένας άνθρωπος που κρυφακούει πίσω από την πόρτα, πετάγεται από τους Ύμνους Επιταφίου και Πάσχα του Σίμωνα Καρά στους Electric Prunes και από τον Γιοβάν Τσαούς στη Mόνικα. Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι.

Καλά να είμαστε, να παθιαζόμαστε.
 
Το παρόν θέμα είναι από τα πλέον ενδιαφέροντα στην κατηγορία.
Είναι σαν να καταθέτει ο καθένας τη μουσική του "αυτοβιογραφία".

Θα 'θελα πολύ να γράψω κατιτίς, αλλά πιστεύω ότι επειδή βρίσκομαι ακόμα στην πολύ "ενθουσιώδη" φάση μου, δε μου έχει γεράσει δίσκος...
 
Top Bottom