Παλιοκουφάλες φέρτε πίσω τα Wendy's που αγαπήσαμε
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια αλυσίδα εστιατορίων που λεγόταν Wendy's.
Ο κόσμος τα αγαπούσε πολύ και τα παιδιά ξυπνούσαν με χαμόγελο κάθε φορά που ήξεραν ότι θα διαβούν την πόρτα τους.
Μέχρι που κάποιοι κακοί άνθρωποι αποφάσισαν να κλείσουν τα Wendy's στην Ελλάδα. Τα παιδιά δεν χαμογελούσαν πια. Συμβιβάστηκαν με τα υπόλοιπα burger που τους σέρβιραν. Έτρωγαν τις πατάτες τους χωρίς cheddar και bacon. Έπνιξαν τα δάκρυά τους σε φθηνές (ή και πολύ ακριβές) απομιμήσεις.
Αυτό που δεν έσβησε ποτέ από την παιδική ψυχή όμως είναι η λαχτάρα για ένα Double Bacon και ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει
Σαν τον Έλβις και την Μέριλυν, η εικόνα της μικρής Wendy (κόρης του ιδρυτή των Wendy's, Dave Thomas) έφυγε νωρίς από κοντά μας. Αναπάντεχα. Δεν θες ποτέ να πεθαίνει κάτι δεδομένο. Ένα εβδομαδιαίο ραντεβού που έχεις βάλει στην ατζέντα και ξέρεις ότι θα το τηρείς για πολλά χρόνια ακόμα.
Και ίσως να μην μας έλειπε τόσο πολύ αυτό το junk αν δεν είχε χτιστεί όλη αυτή η αίγλη γύρω από το όνομά τους. Αυτό το τυραννικό “γιατί;” που μοιράζονταν 50.000 άτομα τα οποία έγιναν γρήγορα 200.000. Τα νούμερα είναι προφανώς τυχαία. Αλλά η ανάγκη να επιστρέψουν τα Wendy's ακουγόταν με την ίδια βαρύτητα από έναν που τα υπεραγαπούσε και από έναν που είχε τύχει να φάει μια φορά.
Το να επιστρέψουν τα Wendy's στην Ελλάδα είχε γίνει κοινή απαίτηση.
Ένα ραντεβού που δεν ήθελες να χάσεις
Για 3 ολόκληρες γενιές που συνωστίζονταν στα τραπέζια του, το Wendy's αποτελούσε σημείο αναφοράς. Ποιος Μπακάκος και ποιά Μεγάλη Βρετανία. Στις αρχές των 90's το ραντεβού δινόταν στα Wendy's. Και η δίψα για παρέα έσβηνε σε ένα μεγάλο ποτήρι με Frosty.
Τα Wendy's είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα τρομερά φανατικό κοινό. Ένα κοινό που δεν παζάρευε το burger που θα έφτανε στο πιάτο του. Ένα κοινό που δεν καταδεχόταν ένα μπιφτέκι σε διαφορετικό γεωμετρικό σχήμα από το τετράγωνο των Wendy's.
Ένα κοινό που μούγκριζε ηδονικά όταν ανακάλυπτε πόσο ταιριάζει το λιωμένο cheddar και το bacon πάνω από την πατάτα διάολε
Ένα μαγαζί, μερικά εκατομμύρια αναμνήσεις
Ο καθένας είχε το μενού του. Θυμάμαι ακόμα την καθιερωμένη Σαββατιάτικη βόλτα με τον πατέρα, την μητέρα και την αδερφή μου στη Γλυφάδα. Μια βόλτα που τελειώνε πάντα στα Wendy's παρόλο που τριγύρω στη Γλυφάδα υπήρχαν τα Lebel, τα Mac, τα Hambo και τα Taco Time.
Και στο τραπέζι ερχόντουσαν πάντα τα ίδια. Δύο mushroom melt, δύο double bacon, μια σαλάτα Mexicana, κοακόλες και 1 μεγάλο ποτήρι Frosty για την παρτάρα μου. Καλές εποχές που τέλειωσαν και πάνε.
Και δεν ξέρω αν πράγματι θα είχε πλέον ουσία να επιστρέψουν τα Wendy's στην Ελλάδα ή να μείνουν αέναα ένα απωθημένο. Ίσως δεν είναι τα ίδια τα Wendy's που έχουν λείψει σε όλους αλλά η νοσταλγική και ανέμελη διάθεση της εποχής που τα συνόδευε.
