Εάν μπούμε στη λογική φωτογραφίζω δράση ή δεν ξέρω πότε να μου εμφανιστεί το επόμενο θέμα και από πού θα πεταχτεί, πάμε κατευθείαν στη λογική των ζουμ, και μάλιστα, με την ίδια λογική, γιατί όχι των σουπερζούμ (δηλαδή εκεί που φωτογραφίζεις ευρυγώνιο τοπίο, θα σου πεταχτεί ένα ελαφάκι στα 100 μέτρα και τι κάνεις, πού χρόνος να βάλεις τον 70-200, οπότε πας στη λογική του 18-200).
Αυτή τη λογική του "είμαι έτοιμος για όλα" την έχω αποβάλει πρώτη-πρώτη. Ποτέ κανείς δεν θα είναι έτοιμος για όλα, και εάν θέλει να είναι, θα έχει μεγάλες παραχωρήσεις στην ποιότητα, αλλά και στη συνολική ευχρησία του εξοπλισμού. Ο στάνταρ φακός μου (ο 15-30) δίνει κάλυψη 24-48mm. Από εκεί και πέρα έχω τα ποδαράκια μου για ποιο κοντά ή πιο μακρυά, χρησιμοποιώ κάθετο κάδρο ή το προσκήνιο για να δώσω πιο ευρυγώνια αίσθηση από αυτό που έχω. Για σετάκι, μου αρκεί ο 70-200/2.8. Παρά το φαινομενικά μεγάλο κενό μεταξύ των δύο φακών (η περιοχή 30 με 70mm, δηλαδή μία σημαντικότατη περιοχή 48-112mm στο πλήρες φορμά 35μμ), η "τρύπα" δεν με περιορίζει. Τρία βήματα εμπρός για τον έναν φακό και άλλα τρία πίσω για τον άλλον, το μείωσαν το κενό. Χώρια που ο 70-200, όπως κάθε 70-200/2.8, είναι άβολος. Μεγάλος, βαρύς. Και στο κουβάλημα, και στην αλλαγή (βάλε-βγάλε από τη τσάντα) τα δείχνει τα παραπάνω. Κατά 95% τη δουλειά μας μπορούμε να την κάνουμε μια χαρά με έναν ευρυγώνιο/στάνταρ ζουμ και έναν κοντό τηλεφακό σταθερό. Ο πρώτος φορεμένος στη μηχανή, ο δεύτερος σε μια τσέπη, ούτε τσάντα δεν θα χρειαστούμε.
