1988.
Είμαι στο RADIO ATHENS λίγο πριν πάμε όλοι μαζί στον JERONYMO.
Το υπόγειο στα Ιλίσια έχει γίνει κούκλα. Καναπέδες ,μοκέτες,φλοκάτες, κόκκινος φωτισμός. Δεν θα το έλεγα ακριβώς στούντιο.
Την προηγούμενη χρονιά όλοι οι παραγωγοί είχαμε επιτελέσει το καθήκον μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Μικρές, μεγάλες, παντρεμένες ,χήρες, αθλήτριες, έγχρωμες (παίζαμε και ρέγγε), bodyline customers κ.τ.λ.
Εγώ κουρασμένος εκ γενετής (είχα δύσκολη γέννα-με βεντούζα με έβγαλαν) έψαχνα την αγνότητα, το ρομαντισμό. Ένα κορίτσι να με εμπνεύσει.
Και το βρήκα. Με πήρε τηλέφωνο για κάποια αφιέρωση και ο τρόπος που μου μίλησε, με έστειλε για κυκλάμινα.
Της ζήτησα να ξαναπάρει. Πήρε. Της ζήτησα να πάμε για καφέ.'Ηρθε.
Φορούσε ένα ροζ ζακετάκι και ένα φορεματάκι λουλουδάτο. Ήταν και όμορφη.
Το μόνο αρνητικό που ήταν άμεσα εμφανές ήταν η διαφορά στο ύψος.
Μου έριχνε μισό κεφάλι με τα αθλητικά της.
Βγήκαμε κάποιες φορές.
Στη διάρκεια της γνωριμίας έγινα Παναγία. Στον αέρα ήμουν πολύ κυριλέ, έκοψα τα μέταλλα, πήρε ύφος η φωνή. Ο άνδρας Αφροδίτη Σημίτη.
Συναντιόμαστε και της λέω: Σε θέλω για μένα.
Μου είπε: Εγώ δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη. Είναι και το γεγονός ότι δεν σου έχω καμμία εμπιστοσύνη. Ξέρω για το υπόγειο στούντιο.
Όχι , εγώ ποτέ. Οι άλλοι οι αλήτες. Εγώ είμαι άλλος.
Αλλά για να σου αποδείξω ότι ξέρω τι θέλεις , τι αισθάνεσαι , αύριο στις οκτώ ακριβώς θα σου αφιερώσω ένα κομμάτι στον αέρα με ειδικό τρόπο.
Όχι μόνο για να καταλάβεις αλλά για να δηλώσω και πόσο ερωτευμένος είμαι σε όλους.
Έφυγε συγκινημένη.
Είχα στο μυαλό μου το woman in love της Barbara.
Όχι μόνο για να το δηλώσω καλυμένα αλλά για να την οδηγήσω να εκφραστεί.
Το επόμενο απόγευμα έχω ξεκινήσει πρόγραμμα από τις επτά με χορευτικά.
Η ώρα έχει πάει οκτώ.
Μανωλάκος: Το επόμενο κομμάτι έχει μεγάλη σημασία για μένα αλλά και για όλο το σταθμό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου.
Και βάζω το PUSH IT από τις Salt n Peppa.
Εγώ βέβαια εννοούσα ότι το έχουμε παίξει σε πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση στην Αθήνα.
Ξέρετε ποιος είχε σπάσει το πόδι του.
Είχα ξεχάσει τη χθεσινή βραδιά.
Στις οκτώ και πέντε κτυπάει το τηλέφωνο: Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ.
Και το έκανε.
Όσες προσπάθεις και να έκανα δεν...
Τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγε;
Υ.Γ Το παραπάνω περιστατικό είναι πραγματικό. Υπάρχουν και μάρτυρες.
Είναι από τα πιο light εκείνης της περιόδου.
.Μέσα στο κρύο και τη γενική μαυρίλα ακούγεται ξαφνικά από τα μεγάφωνα το Plastic Dreams. Η εικόνα σουρρεαλιστική:Χορεύουν όλοι μαζί, αυθόρμητα, σαν συνεννοημένοι, καμμιά εκατοστή σαλταρισμένοι άνθρωποι κουνώντας τους φακούς τους στο σκοτάδι. Καταπληκτική εμπειρία, σα βακχική γιορτή ή σύναξη σαμάνων. Τύφλα νά χουν τα Οινόφυτα και οι Σόδες...
