Andrei Tarkovsky

[Stellios papa]

Ο Αντρει Ταρκοφσκι εκανε κινηματογραφο κλασικο που ο χρονος
δεν μπορει να τον φθειρει. συγχρονως ομως δημιουργησε μια νεα μοντερνα
αντιληψη στην αφηγηση, στις εικονες,στο μονταζ.
Η "Νοσταλγία" ίσως να μην ειναι η καλυτερη ταινια του, ειναι ομως
η αγαπημενη μου. Ο Ταρκοφσκι παιρνει τον καρκινο του και
εξοριζεται στην Ιταλια.μετα και την 'ΘΥΣΙΑ'πεθαινει
Εδω εχουμε τον πληρη ορισμο
του αντι-χολυγουντιανου μοντελου.
ενας ρωσος ποιητης διασχιζει την Ιταλια προκειμενου να
ανακαλυψει τα ιχνη ενος συμπατριωτη του ζωγραφου.
αντι αυτου ο ιδιος αναζητα τις ριζες του στην πατριδα που
αφησε πισω. Στην πατριδα που τοσο αγαπησε και τον εδιωξε.
εχουμα μια αυτοβιογραφια.
Ο μεγαλος δημιουργος, ο ποιητης των ονειρων, μας ριχνει
εικονες που ζωγραφιζουν, μιλουν, σκεφτονται, θυμουνται.
εικονες μνημης, εικονες που μενουν στην ανθολογια του παγκοσμιου
κινηματογραφου.

δεν συνισταται για DVD
εναν υπεροχο δισκο του Francois Couturier ειχε παρουσιασει
ο Σπυρος Σουρλας


,

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Μιά σπουδαία ταινία Νόστου,πού μπορεί νά μήν φτανει τά ´Παιδικά Χρόνια τού Ιβάν´ή τον ´Αντρέϊ Ρουμπλιόφ´αλλά παρά ταύτα κατέχει μιά ξεχωριστή θέση στήν Ανθολογία τού Κινηματογράφου.
Οι εικόνες είναι σκέτη Ποίηση(η ονειρική σκηνή πού ο ήρωας ´βλέπει´να τον περιμένουν η Γυναίκα,το Παιδί και τό Ασπρο Αλογο μέσα στην Καταχνιά τής Αυγής,στην Εστία του,είναι Αριστούργημα).
Oπως επίσης η αργή σκηνή πού ο Ηρωας προσπαθεί νά διατηρήσει την Φλόγα τού κεριού αναμένη(αυτή η αγωνία τής Υπαρξης πού ´παίζει´μέ τον Χρόνο)σέ ένα διαρκές πηγαιν´έλα στήν Ιταλική κατακόμβη,συμπυκνώνει τήν φιλοσοφία τού Ταρκόφσκι τήν περίοδο πού γυρνούσε την Ταινία.
Μυστικιστής ,ερμητικά κλειστός αλλά τόσο σπουδαίος..........................

 

[tatiana]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Υπέροχη ταινία...και μεγάλος δημιουργός....όταν είδα το νέο Σολάρις σχεδόν έφυγα στη μέση της ταινίας.....

Ο Ταρκόφσκι και ο Κοτσαλόφσκι είναι για μένα πραγματικοί εκφραστές της ρώσσικης ψυχής και αυτού του σκοτεινού , νοσταλγικού και μοιρολατρικού λαού.

 

[paulmarinis]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Πολυ καλος ο Ταρκοβσκι,ολες οι ταινιες του μοναδικές!
Κάποιοι αλλοι πολυ καλοι σοβιετικοί σκηνοθέτες που δεν είναι τοσο γνωστοι εξω απο την Ρωσία ο Aleksei German (My Friend Ivan Lapshin, Twenty Days Without War) , Kira Muratova , Aleksandr Sokurov.
Και κάποιοι πιο πρόσφατοι
Andrei Zvyagintsev - vozvrashenie / izgnanie,ο πιο γνωστός μάλλον απο τους καινούργιους
Alexander Zeldovich - moskva, γυρισμένο το 99 , στις πιο δύσκολες εποχές για την Ρωσία, οι κεντρικοί ήρωες είναι ρωσσοι νεόπλουτοι, πολύ όμορφα πλάνα
Ilya Khrjanovsky -4, βασισμένο στα βιβλία του Β.Σοροκιν, πολυ ομορφη ταινία αλλα θελει γερο στομάχι απο κάποιο σημείο και μετα
Lidiya Bobrova -babusia, για την παρακμή στην επαρχία και την θέση των γέρων στη σύγχρονή κοινωνία, αρκετά σκληρη ταινια
Aleksei German Mladshii - bumajnii soldat, για το σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμά από διαφορετική οπτική γωνία
Ivan Vyrypayev - Eyforiya, πολύ όμορφή ταινία, όμορφα πλάνα, ωραία μουσική
φαντάζομαι ξεχνάω αρκετούς

 

[Geoli]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Υπέροχη ταινία...και μεγάλος δημιουργός....όταν είδα το νέο Σολάρις σχεδόν έφυγα στη μέση της ταινίας.....

Ο Ταρκόφσκι και ο Κοτσαλόφσκι είναι για μένα πραγματικοί εκφραστές της ρώσσικης ψυχής και αυτού του σκοτεινού , νοσταλγικού και μοιρολατρικού λαού.

φαντάζομαο το οτι "εφυγες" το εννοεις μεταφορικά... Δες το Αντρεϊ Ρουμπλιοφ...

 

[tatiana]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

φαντάζομαο το οτι "εφυγες" το εννοεις μεταφορικά... Δες το Αντρεϊ Ρουμπλιοφ...

Όχι το εννοώ κυριολεκτικά...το νέο Σολάρις είναι αυτό με τον George Clooney και καμμία σχέση δεν έχει με την ταινία του Ταρκόφσκι.....

Γενικότερα έχω κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις στους Ρώσους σκηνοθέτες.

Όποιος βέβαια έχει αντέξει να δει τη Σιβηριάδα για μένα είναι ήρωας

 

[paulmarinis]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Παραξενος ειναι ο Κοντσαλοβσκι, μια βγαζει πολυ καλες ταινιες μια πολυ μετριες. Στη Ρωσσια παντως τον θεωρουν πουλημενο και αγαπανε τον αδερφο του, τον Μηχαλκοφ

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Όχι το εννοώ κυριολεκτικά...το νέο Σολάρις είναι αυτό με τον George Clooney και καμμία σχέση δεν έχει με την ταινία του Ταρκόφσκι.....

Γενικότερα έχω κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις στους Ρώσους σκηνοθέτες.

Όποιος βέβαια έχει αντέξει να δει τη Σιβηριάδα για μένα είναι ήρωας

Μα δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς...
Βρισκόμαστε στο 2002, σε ταινία της βιομηχανίας της Δύσης και μάλιστα με τον στάρ Clooney!, ...αντίθετα σαν τέτοια, στέκεται πολύ καλά απέναντι στο πρωτότυπο. Μία από τις καλύτερες που δημιούργισαν οι "απέναντι" γιά 'μένα

Γιά την Σιβηριάδα ούτε λόγος! Πραγματική κληρονομιά, επιτομή στο ζήτημα Η καταλυτική επίδραση του Χρόνου στα Ήθη

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

...και δυό λόγια γιά το υπέροχο soundtrack του πρωτότυπου Solaris (του Tarkovskyj) που τόσο με φορτίζει κάθε φορά

 

[Kosh]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Όχι το εννοώ κυριολεκτικά...το νέο Σολάρις είναι αυτό με τον George Clooney και καμμία σχέση δεν έχει με την ταινία του Ταρκόφσκι.....

Φυσικα και οχι αλλα και μονο το οτι δεν προσπαθησαν καν να αντιγραψουν την πρωτη ταινια αλλα εκαναν κατι αλλο τουλαχιστον δειχνει την αντιληψη τους για το ονομα που εφερε η ταινια τους.

Δεν ηταν καθολου κακη παντως η νεωτερη ταινια . Και ο Soderbergh ηταν εξαιρετικος σκηνοθετης στο Σολαρις.

 

[Geoli]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Όχι το εννοώ κυριολεκτικά...το νέο Σολάρις είναι αυτό με τον George Clooney και καμμία σχέση δεν έχει με την ταινία του Ταρκόφσκι.....

Γενικότερα έχω κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις στους Ρώσους σκηνοθέτες.

Όποιος βέβαια έχει αντέξει να δει τη Σιβηριάδα για μένα είναι ήρωας

Οκ, κατάλαβα, έφυγες από το "remake" και συμφωνώ μαζί σου...

 

[tatiana]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Φυσικα και οχι αλλα και μονο το οτι δεν προσπαθησαν καν να αντιγραψουν την πρωτη ταινια αλλα εκαναν κατι αλλο τουλαχιστον δειχνει την αντιληψη τους για το ονομα που εφερε η ταινια τους.

Δεν ηταν καθολου κακη παντως η νεωτερη ταινια . Και ο Soderbergh ηταν εξαιρετικος σκηνοθετης στο Σολαρις.

Κοίτα σε γενικές γραμμές είμαι fan του Sodebergh αλλά στη συγκεκριμένη ταινία επειδή ήταν remake της παλιάς την οποια και είχα δει και επειδή βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του Στανισλαβ Λεμ το οποίο και είχα διααβάσει πρέπει να σου πω ότι απλά της τσεκούρωσαν, αφαίρεσαν το υπαρξιακό και φιλοσοφικό νόημα και άφησαν μια χολυγουντιανή ταινία μετρίου επιπέδου κατά τη γνώμη μου.

Μου αρέσει το Χόλλυγουντ, το λατρελυω αλλά αυτό για μένα ήταν 'σφαγή'

Το Σολάρις του Ταρκόφσκυ όσο αργό και γνήσια ρώσσικο ήταν σταθμός πιστεύω ως η απάντηση της Ρωσσίας στο 2001 αλλά και σαν υπαρξιακή και φιλοσοφική ταινία από μόνη της

 

[opsim]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

+1 Tατιάνα, είμαι 100% σύμφωνος. Όσο για την ταινία του Σόντεμπεργκ, μάλλον έπεσε βαρύ στους παραγωγούς το the limey, η καλύτερη για μένα ταινία του και του είπαν να κάνει κάτι mainstream.

 

[Geoli]

Re: NOSTAΛΓΙΑ .Αντρει Τρακοφσκι

Ο Ταρκόφσκι είχε μια "μοναδική" ικανότητα να εκφράζει ιδέες και σκέψεις με καλλιτεχνικές εικόνες, πολυδιάστατες, με πολλά νοήματα οι οποίες δεν θα μπορούσαν να βρουν έκφραση μέσα από λόγια. Ένα "σύστημα" από εικόνες μέσα στο οποίο μπορείς να "κινηθείς" αυθόρμητα και ελέυθερα...

 

[Γιώργος Κυριακαράκος]

Απάντηση: NOΣTAΛΓΙΑ - Αντρέι Ταρκόφσκι

Ο Ταρκόφσκι είναι μάγος και ποιητής της κάμερας...το μόνο σίγουρο. Αν και κάποια στιγμή αν αρχίσεις να βλέπεις τις ταινίες του αρχίζει να σε κουράζει η εμμονή του με το θεό.
Για μένα μάλλον το Stalker είναι το καλύτερό του μιας και πάει ένα βήμα παραπέρα.
Φυσικά απαγορεύεται δια ροπάλου η θέαση σε μικρή οθόνη...χάνουν τη μαγεία τους οι ταινίες του.

 

[Γιώργος Κυριακαράκος]

Με αφορμή το θέμα που ανοίχθηκε για το Nostalgia ξέθαψα ένα μικρό αφιέρωμα που είχα γράψει για τον Tarkovsky πριν σχεδόν 10 χρόνια σε ένα άλλο φόρουμ. Αφορμή τότε ήταν ένα φεστιβάλ που είχε γίνει με προβολές ταινιών του και μάλιστα θυμάμαι ότι στην προβολή του "Καθρέπτη" είχε έρθει η πρωταγωνίστρια Margarita Terekhova και είχε γίνει πολύ όμορφη συζήτηση στον κινηματογράφο.

"Ο Andrei Tarkovsky γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1932. Η μητέρα του, Maria Ivanovna, ήταν ταλαντούχος ηθοποιός, και ο πατέρας του, Arseniy Tarkovsky, σεβαστός ποιητής και μεταφραστής. Και οι δύο γονείς του έχουν πάρει μέρος στις ταινίες του -- η μητέρα του ως ηθοποιός και ο πατέρας του μέσω των ποιημάτων του που ο Andrei έχει χρησιμοποιήσει σε αρκετές από τις ταινίες του.

Όταν οι γονείς του χώρισαν, ο Andrei και η νεώτερη αδελφή του Marina συνέχισαν να ζουν με τη μητέρα τους. Το 1939 η εκπαίδευσή του στη Μόσχα διακόπηκε αλλά επέστρεψε στην πόλη το 1943. Εκτός από τα υποχρεωτικά μαθήματα στο σχολείο έκανε μουσική και σχέδιο. Το 1951 προσχώρησε στο ίδρυμα της Μόσχας για τις ασιατικές γλώσσες, αλλά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τη σειρά μαθημάτων λόγω ασθένειας. Το 1954 υπέβαλε αίτηση επιτυχώς για την αποδοχή στο προσδίδον γόητρο κρατικό σοβιετικό ίδρυμα κινηματογραφίας (VGIK) στη Μόσχα. Εδώ ο Mikhail Ilych Romm έγινε ο μέντοράς του. Η φιλία του με τον Andrei Mikhalkov-Konchalovsky οδήγησε στην από κοινού συγγραφή του σεναρίου για το Βιολί και το Κομπρεσέρ, το ντεμπούτο του Tarkovsky που του χάρισε το δίπλωμα του VGIK, και που αποκαλύπτει ήδη σημαντικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν και τη μετέπειτα δουλειά του.

Η πρώτη σημαντική ταινία του Tarkovsky παρουσιάστηκε στη Μόσχα τον Απρίλιο του 1962, ήταν Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, βασισμένη σε μια ιστορία του Vladimir Bogomolov (που συμμετείχε επίσης στα γυρίσματα). Αυτή κέρδισε το χρυσό λέοντα το ίδιο έτος στο φεστιβάλ ταινιών της Βενετία. Η διεθνής αναγνώριση μετά από αυτήν την επιτυχία προκάλεσε ιδιαίτερη ιδεολογική ανησυχία στη χώρα του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα γύρω στο 1966, να απαγορευτεί η εξαγωγή της ταινίας Αντρέι Ρουμπλιόφ μέχρι το 1973 από το σοβιετικό τμήμα ταινιών. Ομοίως Ο Καθρέφτης, μια αυτοβιογραφική ταινία, που ολοκληρώθηκε το 1974 ενάντια στην ισχυρή γραφειοκρατική αντίσταση, έφθασε στις δυτικές κινηματογραφικές αίθουσες ένα χρόνο αργότερα.

Με το Solaris (1971/72), βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Stanislas Lem, ο Tarkovsky άγγιξε ένα θέμα που ήταν ακόμα κάτι καινούργιο στη Σοβιετική Ένωση – ο άνθρωπος που προχωρά σταθερά στο διάστημα -- αλλά ακόμη και εδώ η προσέγγισή του παρήγαγε έναν μακρύ κατάλογο κριτικών και αντιρρήσεων. Η τελευταία ταινία του Tarkovsky το Στάλκερ που γυρίζεται στη Σοβιετική Ένωση, βασίζεται στο Roadside Picnic, μια ιστορία από τους αδελφούς Strugatsky. Και σε αυτή την ταινία προβάλλεται η προσωπική άποψη του σκηνοθέτη: η ρωγμή μεταξύ της φυσικής επιστήμης και της πίστης, το μέλλον της ανθρωπότητας λαμβάνοντας υπόψη τις τρέχουσες ατομικές απειλές και, τελικά, η αμυδρή τελευταία ελπίδα που αφήνεται ακόμα στο άτομο.

Μετά από μια θεατρική παραγωγή του ʼμλετ στη Μόσχα, ο Tarkovsky ταξιδεύει στην Ιταλία το 1982 για να γυρίσει τη Νοσταλγία. Μια σοβιετικό-ιταλική συμπαραγωγή, που είναι βασισμένη σε ένα σενάριο που γράφεται μαζί με τον ποιητή Tonino Gurerra. Είναι, εντούτοις, χαρακτηριστικό του ρωσικού διλήμματος: αυτό του καλλιτέχνη στο εξωτερικό, χτυπημένος από τη νοσταλγία για την πατρίδα, ανίκανος να ζήσει στη χώρα του είτε και μακριά από αυτήν – κατάσταση που έζησε και ο Tarkovsky τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Το φθινόπωρο του 1983 ανέβασε το Μπόρις Γκουντούνοφ με μεγάλη επιτυχία στην Covent Garden Opera στο Λονδίνο. Ενάμιση χρόνο αργότερα, το 1986, δημοσιεύεται το βραβευμένο βιβλίο του Sculpting in Time. Εκείνη την εποχή συνέχιζε τις προετοιμασίες για την τελευταία ταινία του στο Βερολίνο , τη Θυσία, συχνά καλούμενη και η κληρονομιά Tarkovsky.

Στο τέλος του 1985, μετά από την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της Θυσίας στη Σουηδία, ο Andrei Tarkovsky επιστρέφει στη Ρώμη, κτυπημένος ήδη από την ασθένεια στην οποία ενέδωσε ένα έτος αργότερα, στις 29 Δεκεμβρίου του 1986, σε μια παρισινή αντικαρκινική κλινική.

Όπως έλεγε και ο ίδιος η μεγαλύτερη έγνοια του ήταν η έλλειψη χώρου στον πολιτισμό μας για πνευματική-θρησκευτική ύπαρξη. Αυτό γίνεται φανερό σε όλες του τις ταινίες. Για εμένα είναι αν όχι ο καλύτερος σίγουρα ένας από τους τρεις καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Η κάμερα ζωντανεύει στα χέρια του. Έβλεπε τις ταινίες του σαν ένα καμβά όπου υπάρχει παντελής έλλειψη χρόνου. Για αυτό και η θέαση των ταινιών του είναι δύσκολη για τους αμύητους. Ήταν ένας ακόμη ρομαντικός που πίστευε ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτόν και στην ουσία όλες οι ταινίες του είναι αυτοβιογραφικές. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Καθρέπτη, όπου στην ουσία περιγράφεται η ζωή του σκηνοθέτη στη Σοβιετική ένωση κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Σε αυτή την ταινία χρησιμοποιεί ποιήματα του πατέρα του (που τα διαβάζει ο ίδιος ο πατέρας του), τη μητέρα του, ακόμα και τον εαυτό του (αν και η εμφάνιση του προσώπου του κόπηκε από την επιτροπή λογοκρισίας). Έχω δει και ανθρώπους βαθιά θρησκευόμενους να δακρύζουν στο τέλος της ταινίας με τον ιστό της σημαίας (φυσικά σε σχήμα σταυρού) και τη μουσική του Bach να γεμίζει το τρομερό πλάνο δείχνοντας τη μέγιστη θέληση του σκηνοθέτη να γυρίσει σε μια πίστη που στην ουσία του έχει απαγορευτεί. Μπορεί αυτό το θέμα να μη λέει τόσα πολλά σε εμένα προσωπικά, όμως ακόμα και έτσι είναι μια από τις σκηνές που πρέπει κάποιος να δει, ένα αριστούργημα.

Ο ίδιος ο Tarkovsky το είχε πει πως οι ταινίες του είναι αυστηρά προσωπικές και να μην προσπαθούμε να τις εξηγήσουμε. Και μερικές είναι τόσο ανοικτές σε κάθε ερμηνεία, όπως το Στάλκερ όπου τα συμπεράσματα που μπορεί να καταλήξει ο καθένας να είναι εντελώς διαφορετικά, όμως ταυτόχρονα μπορούν να αιτιολογηθούν από την ταινία.

Ο Tarkovsky ήταν ένας ζωγράφος – ένας ζωγράφος που χρησιμοποίησε αντί για πινέλα και χρώματα την κάμερά του και το φιλμ. Ακόμα και άνθρωποι που δεν τους αγγίζουν αυτά που θέλει να πει ο σκηνοθέτης δεν μπορούν παρά να παραδεχτούν πως ο τρόπος που χρησιμοποιεί την κάμερα είναι μοναδικός, κάτι που δύσκολα θα επαναληφθεί..."

 

[GD197]

Όπως έλεγε και ο ίδιος η μεγαλύτερη έγνοια του ήταν η έλλειψη χώρου στον πολιτισμό μας για πνευματική-θρησκευτική ύπαρξη. Αυτό γίνεται φανερό σε όλες του τις ταινίες. Για εμένα είναι αν όχι ο καλύτερος σίγουρα ένας από τους τρεις καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Η κάμερα ζωντανεύει στα χέρια του. Έβλεπε τις ταινίες του σαν ένα καμβά όπου υπάρχει παντελής έλλειψη χρόνου. Για αυτό και η θέαση των ταινιών του είναι δύσκολη για τους αμύητους. Ήταν ένας ακόμη ρομαντικός που πίστευε ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτόν και στην ουσία όλες οι ταινίες του είναι αυτοβιογραφικές. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Καθρέπτη, όπου στην ουσία περιγράφεται η ζωή του σκηνοθέτη στη Σοβιετική ένωση κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Σε αυτή την ταινία χρησιμοποιεί ποιήματα του πατέρα του (που τα διαβάζει ο ίδιος ο πατέρας του), τη μητέρα του, ακόμα και τον εαυτό του (αν και η εμφάνιση του προσώπου του κόπηκε από την επιτροπή λογοκρισίας). Έχω δει και ανθρώπους βαθιά θρησκευόμενους να δακρύζουν στο τέλος της ταινίας με τον ιστό της σημαίας (φυσικά σε σχήμα σταυρού) και τη μουσική του Bach να γεμίζει το τρομερό πλάνο δείχνοντας τη μέγιστη θέληση του σκηνοθέτη να γυρίσει σε μια πίστη που στην ουσία του έχει απαγορευτεί. Μπορεί αυτό το θέμα να μη λέει τόσα πολλά σε εμένα προσωπικά, όμως ακόμα και έτσι είναι μια από τις σκηνές που πρέπει κάποιος να δει, ένα αριστούργημα.

Ο ίδιος ο Tarkovsky το είχε πει πως οι ταινίες του είναι αυστηρά προσωπικές και να μην προσπαθούμε να τις εξηγήσουμε. Και μερικές είναι τόσο ανοικτές σε κάθε ερμηνεία, όπως το Στάλκερ όπου τα συμπεράσματα που μπορεί να καταλήξει ο καθένας να είναι εντελώς διαφορετικά, όμως ταυτόχρονα μπορούν να αιτιολογηθούν από την ταινία.

Ο Tarkovsky ήταν ένας ζωγράφος – ένας ζωγράφος που χρησιμοποίησε αντί για πινέλα και χρώματα την κάμερά του και το φιλμ. Ακόμα και άνθρωποι που δεν τους αγγίζουν αυτά που θέλει να πει ο σκηνοθέτης δεν μπορούν παρά να παραδεχτούν πως ο τρόπος που χ.ρησιμοποιεί την κάμερα είναι μοναδικός, κάτι που δύσκολα θα επαναληφθεί.."

:a0210:

 

[Stellios papa]

καθε φορα που ξαναδιαβαζω τις ταινιες του
ανακαλυπτω καινουργιες εικονες για την ζωη τον θανατο την ευτυχια
και χωρις να το καταλαβαινω στα ματια μου ερχονται δακρυα
ανεμικα τοπια,το νερο ,το χρωμα,το φως προχωραν σε αλλες διαστασεις
δεν ειναι σκηνοθετης ειναι ενας μεγαλος στοχαστης
συμβολικα θολα πλανα που τοσα μπορεις να δεις και να νοιωσεις
αυτοι ειναι οι ηρωες μου ,ο κοσμος του Αντρει

πανω στην γωνια με τα dvd....υπαρχει ο ΚΑΘΡΕΦΤΗς
δεν ξερω ποτε θα το δω ..
υπαρχει εκει ετσι για να ξερω οτι ζει .

σ ευχαριστω Γιωργο


.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: NOΣTAΛΓΙΑ - Αντρέι Ταρκόφσκι

Ο Ταρκόφσκι δέν έχει εμμονή μέ την Πίστη.Δηλαδή δέν ήταν Φανατικός αλλά είχε μιά Υπερβατική σχέση μέ την πίστη και τον ´Θεό´.
Ανήκει στούς ´Μυστικούς τού Πνεύματος σάν τον Ντοστογιέφσκυ ,τον οποίον και λάτρευε κυριολεκτικά και είχε εκφράσει την επιθυμία νά γυρίσει μιά ταινία´γιά τον Χαρακτηρα του,τόν Θεό του,τούς Δαίμονές του,τίς δημιουργίες του´(Μαρτυρολόγιο Ταρκόφσκι-Ημερολόγια 1970-1986,μτφρ Αλέξανδρος Ισαρης,Εκδ.Νεφέλη,1990).
Αγαπούσε επίσης πολύ τον Καμύ,τόν Τόμας Μάν...
Λάτρευε τον Μπάχ ,τον Μοντεβέρντι,τον Μπράμς ,τον Παλεστρίνα,τον Σούμπερτ..
Τούς θεωρούσε ´Πανηγύρι γιά την Ψυχή´και χαιρόταν σάν μικρό παιδί όταν ο Πατέρας του τού χάριζε δίσκους μέ παλιές ερμηνείες τών προαναφερθέντων Συνθετών.
Προσωπικά θεωρώ τον Αντρέϊ Ρουμπλιώφ τήν πιό σύνθετη,Ρώσικη και ´μυστική ταινία´του...Και κατόπιν τον Καθρέφτη,πού τόσο ωραία περιγράφει ο Γιώργος στο εξαιρετικό του κείμενο.
Επιτράπηκε(o Ρουμπλιόφ) στην Σ.Ενωση χάριν στίς παρεμβάσεις τού Γκρομύκο και τού Σοστακόβιτς παρότι το Κόμμα τού ειχε βγάλει κυριολεκτικά την ψυχή μέ τίς παρεμβάσεις....
Ταλαιπωρήθηκε πολύ απο το άκαμπτο και Γραφειοκρατικό Σοβιετικό Σύστημα,γιά το οποίο έλεγε πώς έχει μετατρέψει τον Ανθρωπο σέ Μπάλα τής Ιστορίας όπως επίσης πώς η ´παγιωμένη σοσιαλιστική τάξη έχει οδηγήσει το Ατομο στην αποξένωση αφαιρώντας του τήν Ζωντανη του Ψυχή´.
Οταν τού ζητούσαν να διαχωρίσει τον ιδεαλισμό απο τον Υλισμό έλεγε:'To νά διακρίνουμε δύο είδη φιλοσοφιών,τήν ιδεαλιστική και τήν υλιστική,υποβιβάζοντάς τες έτσι,μέ την βοήθεια μιάς Νοητής διαχωριστικής γραμμής στό πρόβλημα ποιό είναι ανώτερο η Υλη ή η Συνείδηση,είναι παράλογο και μάταιο.
Ενα τέτοιο ερώτημα δεν οδηγεί πουθενά...Η μάλλον οδηγεί σ´έναν πόλεμο ανάμεσα στούς Στρογγυλοκέφαλους και τούς Σουβλεροκέφαλους............´απαντώντας έτσι σε αυτούς πού πιστεύον πώς η Επιστήμη απο μόνη της ´αλλάζει´τόν Ανθρωπο ή και σε αυτούς πού θεωρούν πώς ο ιδεαλισμός επίσης επαρκεί γιά το ίδιο Σκοπό.
Μιλούσε με μεγάλο σεβασμό για το Ταλέντο..

´Το Ταλέντο είναι ένα γενικό αγαθό,γιατί μπορεί νά τό έχει κι´ενας Ζητιάνος,ένας Δολυοπάροικος,ένας Ναρκομανής ή ένας Λούμπεν Προλετάριος...
Ταλέντο σημαίνει Δυστυχία,γιατί αφ´ενός δέν μπορείς να απαιτείς νά σέ σέβονται ή να σέ εκτιμούν επειδή τό έχεις και αφ´ετερου σού δημιουργεί τρομερές υποχρεώσεις:Mοιάζουν μέ εκείνες πού αναλαμβάνει ένας έντιμος άνθρωπος ,όταν τού εμπιστεύονται κάποια περιουσίας γιά νά την προστατέψει από τούς κλέφτες χωρίς να τήν αγγίξει´...................

Ο Ταρκόφσκι δέν περιορίζεται,όπως άλλως τε και όλη η Μεγάλη Τέχνη...
Ερχεται απο πολύ μακριά...Είναι συμπύκνωση πολλών Μαστόρων πού προσπάθησαν να κάνουν τον Κόσμο καλύτερο..
Καί τον Κόσμο δεν τον κάνουν καλύτερο ούτε οι Πολιτικοί ,ούτε οι Στρατάρχες...
Οπως έλεγε και ο Μαέστρος Μπρούνο Βάλτερ:'O Mέγας Ναπολέων ή ο Μέγας Αλέξανδρος παρά τά στρατιωτικά τους επιτεύγματα πέθαναν...Ο Μπετόβεν και ο Μιχαήλ Αγγελος ζούν ακόμα´..
Το ίδιο και ο Ταρκόφσκι......................

 

[Stellios papa]

Απάντηση: NOΣTAΛΓΙΑ - Αντρέι Ταρκόφσκι

υπεροχο κειμενο Σπυρο για τον μεγαλο ποιητη
των γηινων ονειρων μας

Yπαρχουν δυο theard για το ιδιο θεμα ο κυριος διαχειρηστης
ασ τα ενωσει ....