Νομίζω πως τελικά τα πάντα είναι θέμα στερεοτύπων και προκαταλήψεων. Θέλει πολύ δουλειά για να ξεριζώσει κανείς πράγματα που είναι βαθιά σφηνωμένα στο μυαλό του. Αρκετές φορές κιόλας δεν χρειάζεται να δουλέψει κανείς προς αυτήν την κατεύθυνση, απλά και μόνο επειδή η αρχική γνώμη είναι η σωστή τελικά.
Άκουσα για πρώτη φορά Beatles σε πάρτι στα 15 περίπου και ξενέρωσα αμέσως. Το πιο εκνευριστικό από όλα ήταν ότι κάποιοι συνομήλικοι που μέχρι τότε ήξεραν μόνο τον “Σαλαμπάση” ανακάλυψαν ξαφνικά το μεγαλείο των Beatles μέσα από ένα best που πήραν από τον μπαμπά και την μαμά.
Στο τέλος της δεκαετίας του 80 κατάφεραν να ρίξουν και την πρώτη τους γκόμενα κάνοντας διατριβή για την τρομερή επίδραση των
Beatles στο εκπληκτικό

flipout
showing the seeds of love των
Tears for Fears!
Προσπάθησα να επωφεληθώ με την
Olleta Adams, αλλά δεν έπιασε.
Λίγο αργότερα απέκτησαν και τον τρίτο τους δίσκο (το Vogue) και αναβάθμισαν το “γκομενικό” τους status απολύοντας την προηγούμενη και αντικαθιστώντας τη με μια άλλη που ήταν και πιο μοδάτη ρε αδελφέ
Κατάλαβα πως είναι άλλο πράγμα να σε γ@μ@θιευ η μουσική και άλλο να την χρησιμοποιείς για να γ@μ@θιευς εσύ.
Κατανόησα απόλυτα πως με πρόφαση την επανάσταση και με τρία τέσσερα βερμουτάκια παραπάνω, πολλοί άνθρωποι οφείλουν την ύπαρξη τους στους Beatles!Σεβαστό! Αλλά μέχρι εκεί….
Επίσης επειδή ήδη στα είκοσι είχα ακούσει καμιά πενηνταριά μαύρες γυναικείες και αντρικές φωνές μου ήταν λίγο δύσκολο να κατανοήσω το γιατί κάποιοι άλλαξαν τον κόσμο με μισή οκτάβα φωνή.
Έχοντας ήδη πλέον γίνει μέλος στο avclub και επειδή εννοείται προσέχω πάρα πολύ αυτά που λέτε πέρυσι αποφάσισα να κάνω με αυτούς το τέστ “
Αρλέτας - Λέκκα”(τους σφάζω στο γόνατο και τους δύο, αλλά ομολογώ πως το “Τα ήσυχα βράδια” και το “Παιδί από την Κρήτη” είναι μέσα στα δέκα καλύτερα Ελληνικά κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ)
Είπα λοιπόν ψάξε και αν βρεις μια μεγαλειώδη στιγμή τους, έστω και μια, τότε συνέχισε να ψάχνεις…..
Πέρασα πολύ δύσκολες μέρες και κυρίως πολύ δύσκολες νύχτες χαμένος μέσα στην απίστευτη “ηλιθιότητα” τους επιμένοντας να βρω κάτι για να αλλάξω γνώμη ……
Και μια μέρα δέχτηκα ένα δώρο για το οποίο μπορώ να μιλάω μέρες……
Μια τεράστια λευκή τούρτα με κόκκινους φιόγκους κερασάκια, φραουλίτσες και ομπρελίτσες την οποία όταν την κόβεις για να την γευτείς σε πνίγουν δέκα δηλητηριώδη φίδια. Και όποιος όταν το ακούει δεν νιώθει “κουνέλι” θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει τι είναι αυτό το κομμάτι.
Συμφωνική παράνοια βγαλμένη από τον εγκέφαλο ενός αθώου κουνελιού…
ΔΕΝ έχω ακούσει στο χώρο της ευρύτερης ποπ μουσικής κομμάτι που να έχει το “
stand by” του
I am the walrus.Τεχνικά είναι το απόλυτο εργαλείο. Αν θέλεις να πας από Τζένη Βάνου σε Tricky ή από τσάμικο σε techno στη μέση επωφελείσαι από το I am the walrus.
Δεν έχει άκρες, αλλά είναι τόσο μαύρη τρύπα που καταπίνει όλες τις άκρες των υπόλοιπων κομματιών που βρίσκονται δίπλα του. Γίνεται έτσι μια high tech γέφυρα
Ισοπεδώνει οποιαδήποτε ηχητική διαφορά μπορεί να προκύψει από το πριν και το μετά.
Αυτοί που έφτιαξαν αυτό το πράγμα, ειλικρινά το λέω πρέπει να ήταν τρομερά μυαλά.
Αυτά
Και κάτι ακόμα σημαντικό
Όχι ακόμα και έτσι οι Beatles συνολικά δεν μου αρέσουν