Δεν πρόλαβα αυτή την ατμόσφαιρα παρά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '80 όταν ήδη είχε αρχίσει να φθήνει και να δίνει τη θέση της σιγά-σιγά στην δεκαετία του '90 οπότε και αυτή η μουσική σχεδόν έπαψε να έχει δικαίωμα ύπαρξης...Ευτυχώς κάποιοι χώροι (μουσικοί και γεωγραφικοί) παρουσίαζαν πάντα μια αντίσταση στις επελάσεις του εύκολου, εύπεπτου, και του "κοινώς αποδεκτού". Αυτοί έσωσαν τις μουσικές και τις παρέδωσαν σε μας που ακολουθούσαμε και δεν τις είχαμε προλάβει από πρώτο χέρι για λίγα χρόνια... Μαζί τους τις εξελίξαμε σε μουσικές "ίδιου" στόχου αλλά "διαφορετικού" ύφους για να ζήσουν και αυτές με τη σειρά τους στην επόμενη δεκαετία και να επιβιώσουν.
Διαβάστε την επόμενη συνέντευξη για περισσότερα.
1. Θεωρώ την 'ΥΠΕΡΒΑΣΗ' σαν ένα από τα σημαντικότερα albums όλων των εποχών. Σύντομα θα είναι ξανά στην αγορά. Πως νιώθετε για αυτό αλήθεια;
Γιάννης Μανιατης: Απίθανα, αμήχανα, νευριασμένοι για την μετέπειτα πιθανή αν και αμφίβολη αποδοχή μιας μουσικής που βγήκε κυριολεκτικά από μέσα μας. Η πολλοστή επανέκδοση απλά με καθησυχάζει λόγω βινυλίου μιας και μέσω internet η ζήτηση και η επιθυμία του κοινού ήταν σχεδόν επιτακτική.
Κώστας Μάστορης: Οπωσδήποτε είναι το σημαντικότερο άλμπουμ όλων των εποχών για μας τους δημιουργούς του! Η επανακυκλοφορία είναι για εμας μια γιορτή θα έλεγα. Μην ξεχνάς πως μαζί βγαίνει και ένα 45άρι που περιέχει ακυκλοφόρητο κομμάτι μας με στίχους γραμμένους στα αγγλικά, το “Brand New Day” και όπως είναι φυσικό είμαστε περίεργοι για την υποδοχή του.
2. Κάποιες αναμνήσεις, ή κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από την ηχογράφηση του album;
ΓΜ: Σάντουιτς από τους γονείς, έντονο πάθος, αγάπη για την υπέρβαση, συνεργασία, άγχος για το αποτέλεσμα, εσωτερικές υποσχέσεις, οράματα/όραμα φιλοδοξίες, ιδρώτας, σκέψεις, ακυρωμένα ραντεβού, συζητήσεις/καυγάδες… Τι άλλο θέλετε να θυμηθώ…
ΚΜ: Θυμάμαι την ηχογράφηση του «Λίμπιντο». Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν ξεκινήσαμε τα playback, είχαμε σβήσει τα φώτα και κυκλοφορούσαμε ελεύθερα μέσα στο στούντιο μιλώντας σε μικρόφωνα, κραυγάζοντας, παίζοντας όποιο όργανο βρίσκαμε μες το σκοτάδι. Μετά από μερικές ώρες είχαμε κυριολεκτικά βρεθεί σε «υπερβατική» κατάσταση, κάτι που πιστεύω πως αποτυπώθηκε στην ηχογράφηση. Επίσης νοσταλγώ το θηριώδες αναλογικό συνθεσάιζερ που χρησιμοποίησα για τους -«χειροποίητους»- ήχους του άλμπουμ. Το είχα πάρει δανεικό από τον Νάκα και έτρεμα μη του συμβεί τίποτε καθώς κόστιζε όσο ένα αυτοκίνητο!
3. Πως ήταν αλήθεια τα πράγματα εκείνη την περίοδο στη χώρα μας, σε σχέση με το κοινό και τα ανεξάρτητα σχήματα οπως οι Metro Decay;
ΓΜ: Ήμασταν όντως μοναδικοί ως γκρουπ και ως προσωπικότητες. Η κατάσταση ήταν και είναι αδιάφορη, ενοχλητική, επαναλαμβανόμενη. Δεν μας αφορούσε, λειτουργούσαμε ανεξάρτητα αυτής. Πολύωρες καθημερινές πρόβες, δύο ταινίες κάθε βράδυ στα σινεμά των Εξαρχείων, μετά μπαρ, μετά δουλειά και πάλι απ την αρχή. Στην ουσία στ’ αρχίδια μας η τότε τρέχουσα πραγματικότητα. Για μένα βέβαια ισχύει ακόμα το ίδιο.
ΚΜ: Έτσι όπως τα λέει ο Γιάννης. Μπορώ όμως απλά να σου πω πως δεν μπορεί ένας σημερινός νεαρός ρόκερ να φανταστεί καν πόσο μίζερα ήταν γενικότερα τα πράγματα και ειδικά όσον αφορά τη ροκ στη Ελλάδα στις αρχές του 80. Οι αναγκαίες για την ύπαρξη και εξέλιξη σχημάτων σαν το δικό μας συνθήκες απουσίαζαν πλήρως και επιπλέον είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη προκατάληψη και τη φασιστική αντίδραση του μίζερου εγχωρίου «ροκ» κατεστημένου, αντίδραση που εκδηλωνόταν σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και βίαια.
4. Που είσαστε σημερα; Υπάρχει άραγε περίπτωση επανένωσης;
ΓΜ: Εκεί που φαντάζεσαι ίσως μετά τις προηγούμενες απαντήσεις. Πόσο εύκολο είναι να επανενωθείς με μια πρώην και πόσο γόνιμο μπορεί ν’ αποβεί κάτι τέτοιο; Μόνο κάποιος σαν τον Ταραντίνο θα μπορούσε να το αναπαραστήσει (και όχι να το αναστήσει).
ΚΜ: Όπως κατάλαβες δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επανένωσης όλων των μελών και κατά συνέπεια επανεμφάνισής μας ως Metro Decay.
5. Το διαδίκτυο πως σας φαίνεται; Παίζει έναν απίστευτα καταλυτικό ρόλο πια στα της μουσικής. Τι λέτε;
ΚΜ: Σήμερα υπάρχουν σε διάφορες πιθανές και απίθανες χώρες άνθρωποι που ακούν και γουστάρουν την μουσική που γράψανε πριν 26 χρόνια κάτι τσόγλανοι από τα Πατήσια και αυτό αποκλειστικά χάρη στο internet. Τι να πεις… Χωρίς το διαδίκτυο το πιθανότερο θα ήταν οι Μetro να υπήρχαν μόνο σαν ολιγόλογη αναφορά σε κάποιο βιβλίο για την ιστορία της ροκ μουσικής στην Ελλάδα. Αντίθετα τώρα απολαμβάνουμε και εντός συνόρων αναγνώρισης μεγαλύτερη από αυτή που εισπράτταμε όταν το σχήμα ήταν ακόμη ζωντανό, κάτι που μας προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Το διαδίκτυο αποκαθιστά μερικώς τη τάξη καθώς σε σημαντικό ποσοστό περιττεύουν όλοι οι άπληστοι μεσάζοντες που παρεμβάλλονται μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού, από την άλλη θεωρώ πως η σημερινή ευκολία παραγωγής και διανομής μουσικής και ο συνεπαγόμενος τεράστιος όγκος παραγωγής αποτελούν αποτρεπτικές συνθήκες ανταγωνισμού. Παλιότερα χρειαζόταν μεγάλη επιμονή, αφοσίωση και θυσίες για να κάνεις κάτι που χιλιάδες άνθρωποι κάνουν εύκολα κυριολεκτικά από το σπίτι τους. Έτσι, ας πούμε, το κοινό μπορεί να γνωρίσει την κλεψίτυπη «δουλειά» του κάθε σαχλαμάρα τη στιγμή που ενδιαφέροντες καλλιτέχνες βλέπουν τη δική τους να χάνεται σε αυτό τον ωκεανό.
ΓΜ: Συμφωνώ.
6. Τι 'δεν πήγε καλά' με τους Metro Decay και δεν είχαμε για παράδειγμα ένα δεύτερο album; Ή απλά ίσως όλα έγιναν όπως 'έπρεπε' να γίνουν τελικά, χωρίς συμβιβασμούς και άλλα...
ΚΜ: Το συγκρότημα άλλαξε περισσότερο παρά εξελίχθηκε. Από τη στιγμή που οι εσωτερικές ισορροπίες και λειτουργία της ομάδας διαταράχθηκαν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν κατά διαόλου. Η μουσική που γράφθηκε σε αυτή τη περίοδο δεν ήταν κακή, απεναντίας θα έλεγα, όμως το γκρουπ δεν ήταν πια το ίδιο. Δεν είχε αλλάξει απλά ύφος, είχε αλλάξει η ίδια του η ψυχή.
ΓΜ: Αυτό που πραγματικά συνέβη «απαγορεύεται» ακόμη και σε μας τους ίδιους να ανακαλούμε στη μνήμη. Καθαρά εσωτερικές υποθέσεις και αναλογίες που αποτυπώθηκαν σε ηχογραφήσεις. Πέραν του “Brand New Day” υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δύο «άλμπουμ» σε συρτάρια καθώς και πάμπολλες ηχογραφήσεις του καθενός μας. MeD τέλος (ή όπως σας αρέσει αλλιώς). Καλύτερα έτσι.
ΚΜ: Παρ’ όλα αυτά το συγκρότημα παρέμεινε «ασυμβίβαστο», κάτι που αποδεικνύει και η αποχή του από το εμπορικό «ελληνικό ροκ» που εξακολουθεί εκνευριστικά παρωχημένο, αφελές και εν τέλει αναλλοίωτο να ακούγεται από τη πλατιά μάζα έως σήμερα. Τελικά όλα αυτά μας έκαναν αυτό που είμαστε, άρα μπορείς να πεις πως όλα έγιναν «όπως έπρεπε».
7. Ένα σημαντικό μέρος της σημερινής Rock n Roll 'κοινότητας' σήμερα στη χώρα μας, θεωρεί τους Metro Decay σαν ένα απίστευτα ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ σχήμα για την εποχή του. Συμφωνώ. Τι σας έκανε τόσο ξεχωριστούς άραγε; Τι έκανε την 'ΥΠΕΡΒΑΣΗ' ένα τόσο 'οριακό' (και αριστουργηματικό) album;
ΓΜ: Η αμηχανία της τότε εποχής, ο χρόνος που περνά, η σιγουριά και η ειλικρινής μας αδιαφορία για τα πέριξ. Διαφωνώ φυσικά για τον χαρακτηρισμό «αριστουργηματικό».
ΚΜ: Εγώ όμως θα συμφωνήσω με τον χαρακτηρισμό «πρωτοπόρο» και χέστηκα για το τι λένε οι άλλοι. Ένα πλήθος παραγόντων διαμόρφωσαν τη μουσική μας, στοιχεία που είτε χρησιμοποιήσαμε μετά από προσωπική μας επιλογή, είτε αυθαίρετα βρήκαν τη θέση τους χωρίς να υπάρξει πρόθεση ή επεξεργασία από εμάς. Κομβική ήταν η απόφασή μας να χρησιμοποιήσουμε ελληνικό στίχο. Συνέβαλε καθοριστικά στην απογαλακτισμό από τα πρότυπά μας καθώς το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν de facto διαφορετικό – και αυτό δυσκολεύτηκαν πολύ οι συνομήλικοί μας να το αποδεχθούν καθώς τους ήταν αδιανόητη η ανυπαρξία προτύπου.
Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως δεν μάθαμε ποτέ να παίζουμε κομμάτια άλλων. Ούτε καν το «Smoke On the Water» ρε αδερφέ! Από τη πρώτη στιγμή ξεκινήσαμε να γράφουμε τη δική μας μουσική. Όλη μέρα είμαστε μαζί, σαν μια μικρή συμμορία και όταν δεν κάναμε πρόβα συζητούσαμε ώρες ατελείωτες για τη μουσική μας. Αυτές οι εμμονές μαζί με την ασυνήθιστη χημεία στις μεταξύ μας σχέσεις πιστεύω πως μας έκαναν να διαφέρουμε.
Για την «Υπέρβαση» τώρα: θα σου πω πως τα κομμάτια ήταν πολύ διαφορετικά απ’ ότι ακούγονται στο άλμπουμ. Πήραμε το τεράστιο ρίσκο να αλλάξουμε τα πάντα σχεδόν ενώ γνωρίζαμε πως ο διαθέσιμος χρόνος ήταν περιορισμένος. Με τη βοήθεια του Χρήστου του Μανωλίτση (ο οποίος υπερέβη τα καθήκοντα του απλού ηχολήπτη και ουσιαστικά έκανε δουλειά παραγωγού) δουλέψαμε πυρετωδώς μέχρι που ο Δαλλίδης (ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε έρθει να μας ενοχλήσει καθόλου στο στούντιο) έντρομος συνειδητοποίησε τι γίνεται και είπε «στοπ» καθώς το πράγμα είχε ξεφύγει ήδη από τον προϋπολογισμό. Ας είχαμε πέντε γαμημένες ώρες ακόμη να διορθώναμε τα φάλτσα μας έστω…
8. Για το τέλος κάποιες αναμνήσεις από το θρυλικό τριήμερο στο Σπορτινγκ ίσως;
ΓΜ: Την απορία στα μάτια του Κώστα για τον τρόπο που ρύθμισε ο μπασίστας των Birthday Party τον ενισχυτή του μπάσου (όλα τέρμα) και την αυτόματη κίνησή μας μετά το τέλος του σώου μας να πάμε στη «Χαρά» στο τέρμα της Πατησίων. Όχι για μπύρες, αλλά για πάστες. Αμυγδάλου. Αυτά.
ΚΜ : Τους Birthday Party να ανασκολοπίζουν γυναικόπαιδα και να σφάζουν ζώα στο διπλανό καμαρίνι. Φυσικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά έτσι ακουγότανε! Το τύπου «μετά-την-καταστροφή» σετ πιατινιών του φιλικότατου Harvey. Τους δυο φοβερούς ντράμερ των Fall. Και φυσικά τους ξιπασμένους και αντιπαθητικούς New Order (τους οποίους ο Mark Smith δεν σταμάτησε λεπτό να βρίζει έχοντας με το μέρος του το κοινό αίσθημα) και τον απίστευτο ήχο που έβγαλαν στο προβληματικής ακουστικής Σπόρτιγκ. Πάνω απ’ όλα όμως το δικό μας θράσος: το γκρουπ ακόμη ήταν στα σπάργανα, δεν ξέραμε καλά καλά να κρατήσουμε τα όργανα στα χέρια μας, αλλά σταθήκαμε μπροστά στο αρνητικό κοινό δηλώνοντας έμπρακτα πως δεν χρειαζόμαστε τη μουσική κανενός «θεού» της ροκ. Καλώς ή κακώς, θα παίζαμε τη δική μας και ο Cave και οι φίλοι του μπορούσαν να πάνε να κουρεύονται.
- ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Δημητρης Αντωνοπουλος.
από το www.mixgrill.gr
Διαβάστε την επόμενη συνέντευξη για περισσότερα.
1. Θεωρώ την 'ΥΠΕΡΒΑΣΗ' σαν ένα από τα σημαντικότερα albums όλων των εποχών. Σύντομα θα είναι ξανά στην αγορά. Πως νιώθετε για αυτό αλήθεια;
Γιάννης Μανιατης: Απίθανα, αμήχανα, νευριασμένοι για την μετέπειτα πιθανή αν και αμφίβολη αποδοχή μιας μουσικής που βγήκε κυριολεκτικά από μέσα μας. Η πολλοστή επανέκδοση απλά με καθησυχάζει λόγω βινυλίου μιας και μέσω internet η ζήτηση και η επιθυμία του κοινού ήταν σχεδόν επιτακτική.
Κώστας Μάστορης: Οπωσδήποτε είναι το σημαντικότερο άλμπουμ όλων των εποχών για μας τους δημιουργούς του! Η επανακυκλοφορία είναι για εμας μια γιορτή θα έλεγα. Μην ξεχνάς πως μαζί βγαίνει και ένα 45άρι που περιέχει ακυκλοφόρητο κομμάτι μας με στίχους γραμμένους στα αγγλικά, το “Brand New Day” και όπως είναι φυσικό είμαστε περίεργοι για την υποδοχή του.
2. Κάποιες αναμνήσεις, ή κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από την ηχογράφηση του album;
ΓΜ: Σάντουιτς από τους γονείς, έντονο πάθος, αγάπη για την υπέρβαση, συνεργασία, άγχος για το αποτέλεσμα, εσωτερικές υποσχέσεις, οράματα/όραμα φιλοδοξίες, ιδρώτας, σκέψεις, ακυρωμένα ραντεβού, συζητήσεις/καυγάδες… Τι άλλο θέλετε να θυμηθώ…
ΚΜ: Θυμάμαι την ηχογράφηση του «Λίμπιντο». Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν ξεκινήσαμε τα playback, είχαμε σβήσει τα φώτα και κυκλοφορούσαμε ελεύθερα μέσα στο στούντιο μιλώντας σε μικρόφωνα, κραυγάζοντας, παίζοντας όποιο όργανο βρίσκαμε μες το σκοτάδι. Μετά από μερικές ώρες είχαμε κυριολεκτικά βρεθεί σε «υπερβατική» κατάσταση, κάτι που πιστεύω πως αποτυπώθηκε στην ηχογράφηση. Επίσης νοσταλγώ το θηριώδες αναλογικό συνθεσάιζερ που χρησιμοποίησα για τους -«χειροποίητους»- ήχους του άλμπουμ. Το είχα πάρει δανεικό από τον Νάκα και έτρεμα μη του συμβεί τίποτε καθώς κόστιζε όσο ένα αυτοκίνητο!
3. Πως ήταν αλήθεια τα πράγματα εκείνη την περίοδο στη χώρα μας, σε σχέση με το κοινό και τα ανεξάρτητα σχήματα οπως οι Metro Decay;
ΓΜ: Ήμασταν όντως μοναδικοί ως γκρουπ και ως προσωπικότητες. Η κατάσταση ήταν και είναι αδιάφορη, ενοχλητική, επαναλαμβανόμενη. Δεν μας αφορούσε, λειτουργούσαμε ανεξάρτητα αυτής. Πολύωρες καθημερινές πρόβες, δύο ταινίες κάθε βράδυ στα σινεμά των Εξαρχείων, μετά μπαρ, μετά δουλειά και πάλι απ την αρχή. Στην ουσία στ’ αρχίδια μας η τότε τρέχουσα πραγματικότητα. Για μένα βέβαια ισχύει ακόμα το ίδιο.
ΚΜ: Έτσι όπως τα λέει ο Γιάννης. Μπορώ όμως απλά να σου πω πως δεν μπορεί ένας σημερινός νεαρός ρόκερ να φανταστεί καν πόσο μίζερα ήταν γενικότερα τα πράγματα και ειδικά όσον αφορά τη ροκ στη Ελλάδα στις αρχές του 80. Οι αναγκαίες για την ύπαρξη και εξέλιξη σχημάτων σαν το δικό μας συνθήκες απουσίαζαν πλήρως και επιπλέον είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη προκατάληψη και τη φασιστική αντίδραση του μίζερου εγχωρίου «ροκ» κατεστημένου, αντίδραση που εκδηλωνόταν σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και βίαια.
4. Που είσαστε σημερα; Υπάρχει άραγε περίπτωση επανένωσης;
ΓΜ: Εκεί που φαντάζεσαι ίσως μετά τις προηγούμενες απαντήσεις. Πόσο εύκολο είναι να επανενωθείς με μια πρώην και πόσο γόνιμο μπορεί ν’ αποβεί κάτι τέτοιο; Μόνο κάποιος σαν τον Ταραντίνο θα μπορούσε να το αναπαραστήσει (και όχι να το αναστήσει).
ΚΜ: Όπως κατάλαβες δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επανένωσης όλων των μελών και κατά συνέπεια επανεμφάνισής μας ως Metro Decay.
5. Το διαδίκτυο πως σας φαίνεται; Παίζει έναν απίστευτα καταλυτικό ρόλο πια στα της μουσικής. Τι λέτε;
ΚΜ: Σήμερα υπάρχουν σε διάφορες πιθανές και απίθανες χώρες άνθρωποι που ακούν και γουστάρουν την μουσική που γράψανε πριν 26 χρόνια κάτι τσόγλανοι από τα Πατήσια και αυτό αποκλειστικά χάρη στο internet. Τι να πεις… Χωρίς το διαδίκτυο το πιθανότερο θα ήταν οι Μetro να υπήρχαν μόνο σαν ολιγόλογη αναφορά σε κάποιο βιβλίο για την ιστορία της ροκ μουσικής στην Ελλάδα. Αντίθετα τώρα απολαμβάνουμε και εντός συνόρων αναγνώρισης μεγαλύτερη από αυτή που εισπράτταμε όταν το σχήμα ήταν ακόμη ζωντανό, κάτι που μας προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Το διαδίκτυο αποκαθιστά μερικώς τη τάξη καθώς σε σημαντικό ποσοστό περιττεύουν όλοι οι άπληστοι μεσάζοντες που παρεμβάλλονται μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού, από την άλλη θεωρώ πως η σημερινή ευκολία παραγωγής και διανομής μουσικής και ο συνεπαγόμενος τεράστιος όγκος παραγωγής αποτελούν αποτρεπτικές συνθήκες ανταγωνισμού. Παλιότερα χρειαζόταν μεγάλη επιμονή, αφοσίωση και θυσίες για να κάνεις κάτι που χιλιάδες άνθρωποι κάνουν εύκολα κυριολεκτικά από το σπίτι τους. Έτσι, ας πούμε, το κοινό μπορεί να γνωρίσει την κλεψίτυπη «δουλειά» του κάθε σαχλαμάρα τη στιγμή που ενδιαφέροντες καλλιτέχνες βλέπουν τη δική τους να χάνεται σε αυτό τον ωκεανό.
ΓΜ: Συμφωνώ.
6. Τι 'δεν πήγε καλά' με τους Metro Decay και δεν είχαμε για παράδειγμα ένα δεύτερο album; Ή απλά ίσως όλα έγιναν όπως 'έπρεπε' να γίνουν τελικά, χωρίς συμβιβασμούς και άλλα...
ΚΜ: Το συγκρότημα άλλαξε περισσότερο παρά εξελίχθηκε. Από τη στιγμή που οι εσωτερικές ισορροπίες και λειτουργία της ομάδας διαταράχθηκαν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν κατά διαόλου. Η μουσική που γράφθηκε σε αυτή τη περίοδο δεν ήταν κακή, απεναντίας θα έλεγα, όμως το γκρουπ δεν ήταν πια το ίδιο. Δεν είχε αλλάξει απλά ύφος, είχε αλλάξει η ίδια του η ψυχή.
ΓΜ: Αυτό που πραγματικά συνέβη «απαγορεύεται» ακόμη και σε μας τους ίδιους να ανακαλούμε στη μνήμη. Καθαρά εσωτερικές υποθέσεις και αναλογίες που αποτυπώθηκαν σε ηχογραφήσεις. Πέραν του “Brand New Day” υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δύο «άλμπουμ» σε συρτάρια καθώς και πάμπολλες ηχογραφήσεις του καθενός μας. MeD τέλος (ή όπως σας αρέσει αλλιώς). Καλύτερα έτσι.
ΚΜ: Παρ’ όλα αυτά το συγκρότημα παρέμεινε «ασυμβίβαστο», κάτι που αποδεικνύει και η αποχή του από το εμπορικό «ελληνικό ροκ» που εξακολουθεί εκνευριστικά παρωχημένο, αφελές και εν τέλει αναλλοίωτο να ακούγεται από τη πλατιά μάζα έως σήμερα. Τελικά όλα αυτά μας έκαναν αυτό που είμαστε, άρα μπορείς να πεις πως όλα έγιναν «όπως έπρεπε».
7. Ένα σημαντικό μέρος της σημερινής Rock n Roll 'κοινότητας' σήμερα στη χώρα μας, θεωρεί τους Metro Decay σαν ένα απίστευτα ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ σχήμα για την εποχή του. Συμφωνώ. Τι σας έκανε τόσο ξεχωριστούς άραγε; Τι έκανε την 'ΥΠΕΡΒΑΣΗ' ένα τόσο 'οριακό' (και αριστουργηματικό) album;
ΓΜ: Η αμηχανία της τότε εποχής, ο χρόνος που περνά, η σιγουριά και η ειλικρινής μας αδιαφορία για τα πέριξ. Διαφωνώ φυσικά για τον χαρακτηρισμό «αριστουργηματικό».
ΚΜ: Εγώ όμως θα συμφωνήσω με τον χαρακτηρισμό «πρωτοπόρο» και χέστηκα για το τι λένε οι άλλοι. Ένα πλήθος παραγόντων διαμόρφωσαν τη μουσική μας, στοιχεία που είτε χρησιμοποιήσαμε μετά από προσωπική μας επιλογή, είτε αυθαίρετα βρήκαν τη θέση τους χωρίς να υπάρξει πρόθεση ή επεξεργασία από εμάς. Κομβική ήταν η απόφασή μας να χρησιμοποιήσουμε ελληνικό στίχο. Συνέβαλε καθοριστικά στην απογαλακτισμό από τα πρότυπά μας καθώς το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν de facto διαφορετικό – και αυτό δυσκολεύτηκαν πολύ οι συνομήλικοί μας να το αποδεχθούν καθώς τους ήταν αδιανόητη η ανυπαρξία προτύπου.
Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως δεν μάθαμε ποτέ να παίζουμε κομμάτια άλλων. Ούτε καν το «Smoke On the Water» ρε αδερφέ! Από τη πρώτη στιγμή ξεκινήσαμε να γράφουμε τη δική μας μουσική. Όλη μέρα είμαστε μαζί, σαν μια μικρή συμμορία και όταν δεν κάναμε πρόβα συζητούσαμε ώρες ατελείωτες για τη μουσική μας. Αυτές οι εμμονές μαζί με την ασυνήθιστη χημεία στις μεταξύ μας σχέσεις πιστεύω πως μας έκαναν να διαφέρουμε.
Για την «Υπέρβαση» τώρα: θα σου πω πως τα κομμάτια ήταν πολύ διαφορετικά απ’ ότι ακούγονται στο άλμπουμ. Πήραμε το τεράστιο ρίσκο να αλλάξουμε τα πάντα σχεδόν ενώ γνωρίζαμε πως ο διαθέσιμος χρόνος ήταν περιορισμένος. Με τη βοήθεια του Χρήστου του Μανωλίτση (ο οποίος υπερέβη τα καθήκοντα του απλού ηχολήπτη και ουσιαστικά έκανε δουλειά παραγωγού) δουλέψαμε πυρετωδώς μέχρι που ο Δαλλίδης (ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε έρθει να μας ενοχλήσει καθόλου στο στούντιο) έντρομος συνειδητοποίησε τι γίνεται και είπε «στοπ» καθώς το πράγμα είχε ξεφύγει ήδη από τον προϋπολογισμό. Ας είχαμε πέντε γαμημένες ώρες ακόμη να διορθώναμε τα φάλτσα μας έστω…
8. Για το τέλος κάποιες αναμνήσεις από το θρυλικό τριήμερο στο Σπορτινγκ ίσως;
ΓΜ: Την απορία στα μάτια του Κώστα για τον τρόπο που ρύθμισε ο μπασίστας των Birthday Party τον ενισχυτή του μπάσου (όλα τέρμα) και την αυτόματη κίνησή μας μετά το τέλος του σώου μας να πάμε στη «Χαρά» στο τέρμα της Πατησίων. Όχι για μπύρες, αλλά για πάστες. Αμυγδάλου. Αυτά.
ΚΜ : Τους Birthday Party να ανασκολοπίζουν γυναικόπαιδα και να σφάζουν ζώα στο διπλανό καμαρίνι. Φυσικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά έτσι ακουγότανε! Το τύπου «μετά-την-καταστροφή» σετ πιατινιών του φιλικότατου Harvey. Τους δυο φοβερούς ντράμερ των Fall. Και φυσικά τους ξιπασμένους και αντιπαθητικούς New Order (τους οποίους ο Mark Smith δεν σταμάτησε λεπτό να βρίζει έχοντας με το μέρος του το κοινό αίσθημα) και τον απίστευτο ήχο που έβγαλαν στο προβληματικής ακουστικής Σπόρτιγκ. Πάνω απ’ όλα όμως το δικό μας θράσος: το γκρουπ ακόμη ήταν στα σπάργανα, δεν ξέραμε καλά καλά να κρατήσουμε τα όργανα στα χέρια μας, αλλά σταθήκαμε μπροστά στο αρνητικό κοινό δηλώνοντας έμπρακτα πως δεν χρειαζόμαστε τη μουσική κανενός «θεού» της ροκ. Καλώς ή κακώς, θα παίζαμε τη δική μας και ο Cave και οι φίλοι του μπορούσαν να πάνε να κουρεύονται.
- ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Δημητρης Αντωνοπουλος.
από το www.mixgrill.gr
