ΒΛΑΣΙΔΗΣ
AVClub Fanatic
Είναι πολύ πολύ δύσκολη η θέση στην οποία μπορείς να βρεθείς.
Υποθέτω ότι για τον επαγγελματία το δίλημμα είναι πολύ ισχυρότερο και επαναλαμβάνεται. Σε ημερίδα (πριν αρκετά χρόνια) που έγινε μια τέτοια ερώτηση στον Γιάννη Μπεχράκη η απάντησή του ήταν επόμενη ερώτηση. Όταν στο φαγητό τον ρώτησα περισσότερο, μου απάντησε "ξέρεις τί λές;;; εγώ φωτογράφησα το θάνατό μου". Και μου διηγήθηκε πώς τον γλύτωσαν οι Γάλλοι κομάντος στη Σιέρα Λεόνε την τελευταία στιγμή. Πόσα θα έχουν δει τα μάτια του....
Το 1999 ήμουν στο Μπλάτσε, στη στενή ζώνη ανάμεσα στη FYROM και στο Κόσσοβο, όπου συνωστίζονταν περισσότερα από 50.000 άτομα πρόσφυγες σε μια περιοχή όσο ένα γήπεδο. 'Εβλεπα στην αρχή με περιέργεια, μετά με σοκ, αλλά στη συνέχεια με απάθεια τους φωτορεπόρτερς να δουλεύουν μέσα στον ορυμαγδό. Εγώ έψαχνα τον Αλβανό ανταποκριτή του Μακεδονικού Πρακτορτείου αν είναι ζωντανός ή αν τον είχαν περάσει οι Σέρβοι από λεπίδι. Έμεινα τέσσερις μέρες εκεί. Όρθιος.... δεν υπήρχε χώρος να ξαπλώσεις. Έφυγα όταν οι ανθρώπινες ακαθαρσίες ήταν σχεδόν παντού και οι μολυσματικές ασθένειες θα έκανα θραύση. Εκείνες τις μέρες ο Γιάννης ο Κόντος έκανε φωτορεπορτάζ μέσα στο Κόσσοβο, χωρίς κάλυψη. Τραβούσε (με φιλμ ακόμα) και πήγαινε στο ποτάμι για να πάρει νερό (δηλ. κίνδυνος να πέσει σε ενέδρα) και το ζέσταινε τη νύχτα με καμινέτο, έτσι ώστε να εμφανίσει τα φιλμς και να τα στείλει για δημοσίευση. Τί είδαν τα μάτια του....
Έτυχα κι εγώ σε 2-3 περιπτώσεις. Η πιο αθώα ήταν τον Ιούνιο του 2005 στη ρουμανική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου στο Άγιο Όρος. Βρέχει το βράδυ, πέφτει κεραυνός και πιάνει φωτιά ένα μεγάλο κυπαρίσσι. Καμπάνες, γεννήτριες, βροχή, χαμός.... κίνδυνος επέκτασης σε όλη τη σκήτη. Πιάνω τη μηχανή να τραβήξω. Όχι ρε π..στη μου λέω, δεν θα το κάνεις αυτό. Πήγαινε να βοηθήσεις. Και πήγα (χωρίς τη μηχανή). Η φωτιά έσβησε. Και πήγαμε για ύπνο. Το άλλο πρωί με έπιασαν οι μοναχοί και μου ζητούσαν τις φωτογραφίες από την πυρκαγιά (αφού με είδαν που είχα βγει με τη μηχανή στα χέρια). Λυπήθηκαν που δεν είχα φωτογραφίες να τους δώσω. Κι ένας μοναχός ξεκίνησε να τραβά το πεσμένο κυπαρίσσι που άχνιζε ακόμη με μια Lubitel!!! . Έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα και πίκρα στο στόμα. Έκανα το σωστό;;;;
Δεν ξέρω.
Οι άλλες περιπτώσεις ήταν πιο δύσκολες.
Υποθέτω ότι για τον επαγγελματία το δίλημμα είναι πολύ ισχυρότερο και επαναλαμβάνεται. Σε ημερίδα (πριν αρκετά χρόνια) που έγινε μια τέτοια ερώτηση στον Γιάννη Μπεχράκη η απάντησή του ήταν επόμενη ερώτηση. Όταν στο φαγητό τον ρώτησα περισσότερο, μου απάντησε "ξέρεις τί λές;;; εγώ φωτογράφησα το θάνατό μου". Και μου διηγήθηκε πώς τον γλύτωσαν οι Γάλλοι κομάντος στη Σιέρα Λεόνε την τελευταία στιγμή. Πόσα θα έχουν δει τα μάτια του....
Το 1999 ήμουν στο Μπλάτσε, στη στενή ζώνη ανάμεσα στη FYROM και στο Κόσσοβο, όπου συνωστίζονταν περισσότερα από 50.000 άτομα πρόσφυγες σε μια περιοχή όσο ένα γήπεδο. 'Εβλεπα στην αρχή με περιέργεια, μετά με σοκ, αλλά στη συνέχεια με απάθεια τους φωτορεπόρτερς να δουλεύουν μέσα στον ορυμαγδό. Εγώ έψαχνα τον Αλβανό ανταποκριτή του Μακεδονικού Πρακτορτείου αν είναι ζωντανός ή αν τον είχαν περάσει οι Σέρβοι από λεπίδι. Έμεινα τέσσερις μέρες εκεί. Όρθιος.... δεν υπήρχε χώρος να ξαπλώσεις. Έφυγα όταν οι ανθρώπινες ακαθαρσίες ήταν σχεδόν παντού και οι μολυσματικές ασθένειες θα έκανα θραύση. Εκείνες τις μέρες ο Γιάννης ο Κόντος έκανε φωτορεπορτάζ μέσα στο Κόσσοβο, χωρίς κάλυψη. Τραβούσε (με φιλμ ακόμα) και πήγαινε στο ποτάμι για να πάρει νερό (δηλ. κίνδυνος να πέσει σε ενέδρα) και το ζέσταινε τη νύχτα με καμινέτο, έτσι ώστε να εμφανίσει τα φιλμς και να τα στείλει για δημοσίευση. Τί είδαν τα μάτια του....
Έτυχα κι εγώ σε 2-3 περιπτώσεις. Η πιο αθώα ήταν τον Ιούνιο του 2005 στη ρουμανική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου στο Άγιο Όρος. Βρέχει το βράδυ, πέφτει κεραυνός και πιάνει φωτιά ένα μεγάλο κυπαρίσσι. Καμπάνες, γεννήτριες, βροχή, χαμός.... κίνδυνος επέκτασης σε όλη τη σκήτη. Πιάνω τη μηχανή να τραβήξω. Όχι ρε π..στη μου λέω, δεν θα το κάνεις αυτό. Πήγαινε να βοηθήσεις. Και πήγα (χωρίς τη μηχανή). Η φωτιά έσβησε. Και πήγαμε για ύπνο. Το άλλο πρωί με έπιασαν οι μοναχοί και μου ζητούσαν τις φωτογραφίες από την πυρκαγιά (αφού με είδαν που είχα βγει με τη μηχανή στα χέρια). Λυπήθηκαν που δεν είχα φωτογραφίες να τους δώσω. Κι ένας μοναχός ξεκίνησε να τραβά το πεσμένο κυπαρίσσι που άχνιζε ακόμη με μια Lubitel!!! . Έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα και πίκρα στο στόμα. Έκανα το σωστό;;;;
Δεν ξέρω.
Οι άλλες περιπτώσεις ήταν πιο δύσκολες.
Last edited:
