Πέτρο
ο Σπύρος ήταν ένας άνθρωπος που έδινε τον εαυτό του γιά την οικογένεια, τη δουλειά, τους φίλους του.
Αγαπούσε τη δουλειά του, που τα τελευταία χρόνια ήταν αυτή του ελεύθερου συντάκτη σε κορυφαίο περιοδικό του ειδικού τύπου (αυτοκίνητο).
Τα άρθρα του ξέφευγαν από τα τετριμένα και πολλές φορές είχαν να κάνουν όχι με το ίδιο το αυτοκίνητο και τα νούμερα αλλά με κοινωνικές προεκτάσεις της αυτοκίνησης. Με σπουδές στο θέμα αυτό στην Αμερική, η πέννα του ήταν χαρακτηριστική και πάντα τεκμηριωμένη.
Βέβαια οι ρυθμοί του γρήγοροι, πιεστικοί όπως απαιτεί μιά τέτοια δουλειά. Ταξίδια, δοκιμές, συνεντέυξεις με ανθρώπους του χώρου εδώ και έξω.
Αγαπούσε τη μουσική όσο λίγοι, την καλή ροκ μουσική που όλοι γνωρίσαμε γύρω στο 70.
Από τους πρώτους που έγραψαν στο τότε avforum, όπου και διετέλεσε γιά μεγάλο χρονικό διάστημα γενικός διαχειριστής, πάντα το στήριζε, όπως στήριξε και την μετάβαση το avclub.
Γιά τους φίλους του, την παρέα τα έδινε όλα.
Εγώ θα σταθώ σε δυό μόνο ασήμαντες λεπτομέρειες που σχετίζονταν με μένα.
Ήταν ο πρώτος που μου απάντησε και με ενθάρρυνε στο πρώτο μου αφιέρωμα παρουσίαση στην κατηογρία μουσικής πριν 4.5 χρόνια.
Ήταν αυτός που όταν έμαθε ότι ενδιαφερόμουνα να πάρω αυτοκίνητο που δεν ήταν διαθέσιμο γιά test drive, κανόνισε και ήρθε στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της δικής του δοκιμής γιά να το δοκιμάσω μαζί του.
Είχα την τιμή να τον φιλοξενήσω στην σοφίτα ένα απόγευμα μαζί με τον Στέργιο, τον Έκτορα και τον Μάριο, ενώ όποτε ο δρόμος του τον έφερνε στη Θεσσαλονίκη πάντα τηλεφωνούσε και βγαίναμε γιά φαγητό.
Ήλπιζα ότι μετά την περιπέτειά του πριν 1.5 χρόνο ότι ξέφυγε. Το πίστευε κι αυτός. Τελευταία φορά τον είδα τον περασμένο Νοέμβρη όταν ήρθε οικογενειακώς και φάγαμε μαζί στου Τσαρουχά. Μου φάνηκε αδυνατισμένος. Σφίχτηκα αλλά είπα να το ξεχάσω.
Δυστυχώς μου το ξαναθύμισαν άλλοι γνωστοί πριν ένα μήνα.
Από τότε πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή μου και στον τρόπο σκέψης μου.
Είναι αδύνατον να πιστέψω ότι ο "γερομπισμπίκης" μας άφησε...
