Άσημοι συνθέτες που το έργο τους είναι τεκμηριωμένο πλην δυσεύρετο

supersonic

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,609
Τελικά φαίνεται υπάρχουν και αυτά.
Ή έτσι καταλαβαίνω εγω. Ας μας απαντήσουν οι επαϊοντες

Ο λόγος γιά τον Friedrich Kuhlau...
Άγνωστος παντελώς (γιά μας) δανός συνθέτης, σύγχρονος του Λούντβιχ Βαν και ιδιαίτερα αγαπητός στον ίδιο έχει γράψει ένα σωρό υλικό γιά εκπαιδευόμενους πιανίστες αλλά δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στα ράφια...

Και μιλάμε γιά εξαιρετικά θέματα.
Τα παίζει η κόρη μου εδώ και κανά δυό χρόνια και με έχουν εντυπωσιάσει.
 
Ορισμένα έργα για πιάνο του Kuhlau υπάρχουν στο play chief. Απ' όσο βλέπω, εχει βγαλει CD του και η Naxos, οπότε στο site της εταιρειας(www.naxos.com) μπορεις να ακουσεις δείγματα με μια απλή εγγραφή.

Έργα του για σύνολα δωματίου έχει πολλά το mdt(www.mdt.co.uk)
 
O Kuhlau έχει γράψει μπόλικη μουσική και για φλάουτο (χε,χε) και μάλιστα ιδιαίτερα δεξιοτεχνική. Τις σονάτες του δεν τις έχω διαβάσει αλλά έχω παίξει πολλά από τα ντουέτα του και επίσης ένα κουαρτέτο.
Υπάρχει (ή υπήρχε τουλάχιστον) ένα κουαρτέτο φλάουτων με το όνομα του που απαρτιζόταν από μουσικούς υψηλότατου επιπέδου. Σε ένα βυνίλιο της Telefunken παίζουν μερικά από τα καλύτερα κουαρτέτα για φλάουτο (Kuhlau, Bozza, Tcherepnin) σε εκπληκτικές εκτελέσεις. Δυστυχώς δεν το έχω βρει σε CD.
 
Με αφορμή τον Kuhlau και την σχόλιο του Δ. Παναγιωτίδη για το εκπαιδευτικό υλικό θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση σχεδόν off- topic. Η συγγραφή εκπαιδευτικού υλικού είναι υψίστης σημασίας αν και έχει παραμεληθεί στον καιρό μας. Το εκπαιδευτικό υλικό έχει σκοπό να μυήσει τον μουσικό στο ιδιώμα και την εκφραστικότητα των έργων ενώ παράλληλα να καλλιεργεί την δεξιοτεχνία σε κάθε επίπεδο. Μεσώ αυτού ακριβώς του υλικού ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε ένα έργο της κλασσικής περιόδου ή του ρομαντισμού. Η έλλειψη αξιόλογης γραφής τα τελευταία χρόνια έχει σαν αποτέλεσμα την ημι-μάθεια των περισσότερων στην προσσέγγιση των σύγχρονων έργων.

Οι περισσότεροι δεξιοτέχνες παλαιότερα ασχολούντουσαν και με το έργο της εκπαίδευσης. Πολύ από αυτούς δείχνοντας μια επιπλέον κλίση έχουν αφήσει εκπαιδευτικό υλικό που χρησιμοποιείται ακόμα δείχνοντας την βαθιά γνώση που είχαν αναπτύξει για το όργανο τους. Αρκετοί προσπάθησαν να το τραβήξουν παραπέρα και να γράψουν σοβαρή μουσική αλλά οι περισσότεροι απέτυχαν παταγωδώς.
 
dionisp said:
Με αφορμή τον Kuhlau και την σχόλιο του Δ. Παναγιωτίδη για το εκπαιδευτικό υλικό θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση σχεδόν off- topic. Η συγγραφή εκπαιδευτικού υλικού είναι υψίστης σημασίας αν και έχει παραμεληθεί στον καιρό μας. Το εκπαιδευτικό υλικό έχει σκοπό να μυήσει τον μουσικό στο ιδιώμα και την εκφραστικότητα των έργων ενώ παράλληλα να καλλιεργεί την δεξιοτεχνία σε κάθε επίπεδο. Μεσώ αυτού ακριβώς του υλικού ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε ένα έργο της κλασσικής περιόδου ή του ρομαντισμού. Η έλλειψη αξιόλογης γραφής τα τελευταία χρόνια έχει σαν αποτέλεσμα την ημι-μάθεια των περισσότερων στην προσσέγγιση των σύγχρονων έργων.

Οι περισσότεροι δεξιοτέχνες παλαιότερα ασχολούντουσαν και με το έργο της εκπαίδευσης. Πολύ από αυτούς δείχνοντας μια επιπλέον κλίση έχουν αφήσει εκπαιδευτικό υλικό που χρησιμοποιείται ακόμα δείχνοντας την βαθιά γνώση που είχαν αναπτύξει για το όργανο τους. Αρκετοί προσπάθησαν να το τραβήξουν παραπέρα και να γράψουν σοβαρή μουσική αλλά οι περισσότεροι απέτυχαν παταγωδώς.
Click to expand...

Ας τα πάρουμε λίγο με την σειρα :)

Συμφωνώ μαζί σου στην αναγκαιότητα του εκπαιδευτικού υλικού, κυρίως ομως για την τεχνική(ή δεξιοτεχνική) κατάρτιση του σολίστα. Για την σωστή προσέγγιση ενός έργου, ίσως θα πρεπε να εχουν μελετηθεί οι τεχνικές του εκάστοτε οργάνου σε κάθε εποχή. Για παράδειγμα, στο πιάνο(ή τσέμπαλο) τα baroque εργα παίζονται συνήθως non-legato και χωρίς την χρήση του pedale. Στην ρομαντική εποχή το pedale ειναι αναγκαίο και η εκμάθησή του, όπως και η τοποθέτηση μέσα στο κομμάτι, δεν είναι απλή υπόθεση. Στον ιμπρεσσιονισμό η χρήση του pedale πάλι αλλάζει. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει βιβλίο που εξετάζει όλα αυτά... Γνωρίζω ομως οτι μεγάλοι πιανίστες του εικοστού αιώνα έχουν γράψει βιβλία πάνω στην ερμηνεία του πιάνου, κι έχουν σχολιάσει εκδόσεις βιβλίων πιάνου(ο Κορτώ πχ έχει σχολιάσει τις Etudes του Chopin με δικές του σημειώσεις και ασκήσεις).

Είναι γεγονός πάντως οτι στον εικοστό αιώνα δεν δόθηκε έμφαση στην τελειοποίηση της τεχνικής στο πιάνο. Ισως γιατι όλα τελείωσαν με τον Liszt και την δική του συμβολή. Είδαμε όμως πονήματα σχετικά με την θεωρία της σύνθεσης, κάτι που είχε παραμεληθεί σε όλους τους προηγούμενους αιώνες. Γνωστότερα είναι αυτά των Hindemith, ιδιαίτερα ενδιαφέρον από πλευράς προσέγγισης, και Schoenberg, παραδοσιακότερο κι ακαδημαϊκότερο, το οποίο δεν μιλά για δωδεκαφθογγισμό!

Ίσως δόθηκε έμφαση στη θεωρητική θεμελίωση της σύνθεσης γιατι η ανάγκη για συνθέτες ήταν περισσότερο απο εμφανής...Ερμηνευτές υπήρχαν, και μάλιστα πολλοί(κάτι που δεν συνεβαινε στις εποχές των μεγαλων συνθετων).
 
Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα αναφέρεις Busoni, όμως τα "εκπαιδευτικά" έργα που είχα στο μυαλό μου είναι οι περιβόητες μελωδικές ασκήσεις. Δεν ξέρω τι παίζει στο πιάνο από δαύτα πέρα από τα Etudes του Chopin που γνωρίζω, τα οποία άρχισαν τη σταδιοδρομία τους για παιδαγωγικούς λόγους και έφτασαν να παίζονται στις αίθουσες συναυλιών. Ανάλογα etudes παλαιότερα γράφονταν για όλα τα όργανα και ο σκοπός τους πέρα από τη στείρα δεξιοτεχνία ήταν και η δημιουργία άποψης για την ερμηνεία. Από τον φλάουτο τεράστια δουλειά σε αυτόν τον τομέα έχει κάνει ο Kohler. Αντίθετα, στείρες ασκήσεις με τρομερά αποτελέσματα στην τεχνική έχει να μας δώσει ο Wye και κυρίως ο Moyce. Αυτό το οποίο λείπει σε μεγάλο βαθμό όμως είναι "etudes" τα οποία να περιλαμβάνουν και να ασκούν τις τεχνικές (εκτελεστικά εννοώ) των σύγχρονων έργων. Παραδείγματος χάρη το fluttertung, αρμονικές, διπλές νότες, διαστήματα τέταρτο τόνου, κτλ. Θεωρώ ότι η ομαλή εκπαίδευση σε κάτι τέτοιο μέσω των σπουδών είναι απαραίτητη πριν βρεθείς αντιμέτωπος με έργα όπως το Density 21.5 ας πούμε.

Συγγνώμη για τη φλαουτίστικη παραφιλολογία αλλά νιώθω πιο άνετα στο θέμα. Ελπίζω να κάνω κατανοητό αυτό που θέλω να πω.
 
Nαι...μάλλον κατάλαβα :)

Oι Etudes του Chopin που ανέφερες, όπως και το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο του Bach, εκτός από ασκήσεις τεχνικής, είναι και ασκήσεις ύφους και έκφρασης. Γι αυτό βρήκαν και καλλιτεχνική απήχηση. Δυστυχώς τέτοια έργα είναι λίγα.
 
Είναι πάρα πολλοί οι συνθέτες με τεκμηριωμένο, πλην δυσεύρετο έργο. Φυσικά οι ανήκοντες στην ιστορική περίοδο της κλασσικής, έχουν την μερίδα του λέοντος, λόγω έκτασης της περιόδου αναφοράς.

Αρχίζουν και βρίσκουν το δρόμο προς τη δισκογραφία, από 'περιφερειακές' εταιρίες που προσπαθούν να 'μεγαλώσουν' την αγορά. Αφιερωμένος λοιπόν στο Διονύση, ο ακόλουθος δίσκος της Claves, με τα κουαρτέτα για φλάουτο του βοημού συνθέτη Franz Krommer:

114.jpg


Σολίστ ο Πέτερ Λούκας Γκραφ.
 
Top Bottom