Ασκορβικό οξύ [Can]
- Thread starter grio
- Start date
Κονσέρβα μπάμιες Αιγαίου
Can - Ege Bamyasi (Νοέμβριος 1972, United Artists Records)
Τραγούδια: A1 Pinch - 9:28, A2 Sing Swan Song - 4:18, A3 One More Night - 5:35, B1 Vitamin C - 3:34, B2 Soup - 10:25, B3 I'm So Green - 3:03, B4 Spoon - 3:03
Μουσικοί: Holger Czukay (ηλεκτρικό μπάσο, μηχανικός), Michael Karoli (κιθάρα, ακουστική κιθάρα, δωδεκάχορδη κιθάρα, σενάι), Jaki Liebezeit (κρουστά, φλέξατον), Irmin Schmidt (όργανο, ηλεκτρικό πιάνο, βιολί, στιλ κιθάρα), Kenji "Damo" Suzuki (φωνητικά)
Παραγωγή: Can
Ηχογραφήθηκε στα Inner Space Studios στο Weilerswist, 1971-72
Ο άνθρωπος που δεν έχει μουσική μέσα του,
Ούτε συγκινείται με τη συμφωνία των γλυκών ήχων,
Είναι ικανός για προδοσίες, τεχνάσματα και χαλάσματα,
Οι κινήσεις του πνεύματός του είναι βαρετές σαν νύχτα,
Και οι επιδράσεις του σκοτεινές όπως ο Έρεβος.
Ας μην εμπιστευόμαστε αυτόν τον άνθρωπο.
Προσέξτε τη μουσική! (Σαίξπηρ)
Ούτε συγκινείται με τη συμφωνία των γλυκών ήχων,
Είναι ικανός για προδοσίες, τεχνάσματα και χαλάσματα,
Οι κινήσεις του πνεύματός του είναι βαρετές σαν νύχτα,
Και οι επιδράσεις του σκοτεινές όπως ο Έρεβος.
Ας μην εμπιστευόμαστε αυτόν τον άνθρωπο.
Προσέξτε τη μουσική! (Σαίξπηρ)
Αντλώντας από την αβάν-γκαρντ και την τζαζ, οι Can ενσωμάτωσαν μινιμαλιστικά και ηλεκτρονικά στοιχεία καθώς και μουσική του κόσμου στη συχνά ψυχεδελική και με φανκ κλίση, μουσική τους. Έχουν αναγνωριστεί ευρέως ως πρωτοπόροι της γερμανικής κράουτ-ροκ σκηνής. Το ακρωνύμιο CAN, "Communism, Anarchism, Nihilism", προτάθηκε από τον Jaki Liebezeit, σαν όνομα του γκρουπ.
Τον Δεκέμβριο του 1971, οι Can άφησαν το Schloss Norvenich, το κάστρο που είχαν ηχογραφήσει το διπλό άλμπουμ Tago Mago και το εκπληκτικό ντεμπούτο τους Monster Movie και μετέφεραν το στούντιο τους σε ένα παλιό κινηματογράφο στο Weilerswist, περίπου 20 χιλιόμετρα από την Κολωνία, κρεμώντας στους τοίχους 1500 πλεονάζοντα στρατιωτικά στρώματα ως ηχομόνωση και μετονομάζοντας τον χώρο σε Inner Space, στη μνήμη του αρχικού ονόματος της μπάντας.
Η πρώτη μουσική που ηχογραφήθηκε εκεί ήταν το "Spoon", το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως θεματική μουσική για ένα δημοφιλές τηλεοπτικό θρίλερ, το Das Messer. Κυκλοφόρησε σαν σινγκλ και έγινε το μοναδικό χιτ του γκρουπ στη Γερμανία. Θα περνούσε κάποιο διάστημα όμως μέχρι το συνοδευτικό άλμπουμ να μπορέσει να εκμεταλλευτεί την επιτυχία, αφού κυκλοφόρησε πολύ αργότερα εκείνο τον χρόνο.
Ηχογραφημένο από τον Δεκέμβριο του 1971 μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, ο σκοτεινός, μάλλον θλιμμένος τόνος του Ege Bamyasi αντικατοπτρίζει τον βροχερό καιρό, καθώς οι Can υπήρξαν μια μπάντα ιδιαιτέρως ευαίσθητη στις περιβαλλοντικές συνθήκες, αλλά και την εμφάνιση της ασθένειας του Michael Karoli, αφού λίγο μετά την ολοκλήρωσή του, νοσηλεύτηκε με διάτρητο έλκος. Για όλα αυτά, παραμένει ένα από τα πιο ικανοποιητικά άλμπουμ τους, ένα καθηλωτικό, εντυπωσιακό μείγμα δομών, αυτοσχεδιασμού και ευαισθησίας που κυμαίνεται από την ενθουσιώδη αφαίρεση του "I'm So Green" μέχρι το αργό, αισθησιακό βαλς του "Sing Swan Song", ένα κομμάτι του Damo Suzuki στο οποίο ο Holger Czukay πρόσθεσε μια εισαγωγή ενός φλύαρου ρυακιού.
Το χαρακτηριστικό κυκλικό ντράμιν του Liebezeit και τα παθιασμένα φωνητικά του Suzuki έδωσαν ιδιαίτερη επιτυχία στο "Vitamin C", που χρησιμοποιήθηκε και ως θεματική μουσική, για το θρίλερ του Sam Fuller, Tote Taube in der Beethovenstrasse/Dead Pigeon on Beethoven Street. Το ικετευτικό ρεφρέν, «Ε, εσύ, στερείσαι, στερείσαι, στερείσαι, στερείσαι τη βιταμίνη C σου», είναι αφοπλίστικο, καθώς το απότομο μπάσο του Holger διασκορπίζει σκληρά χαμηλά "σκασίματα".
«Δεν μπορώ να τραγουδήσω, γι' αυτό χρησιμοποιώ τη φωνή ως όργανο», εξηγεί ο Γιαπωνέζος. «Δεν ενδιαφέρομαι πολύ για τίποτα συγκεκριμένα, γι' αυτό δεν έχω τίποτα να τραγουδήσω. Αυτοσχεδιάζω τη μελωδία και την υφή επίσης... Μερικές φορές ακούγεται σαν αγγλικά, γαλλικά ή γερμανικά, αλλά πραγματικά είναι η γλώσσα της Λίθινης Εποχής».
Το άλμπουμ ολοκληρώθηκε από τον εμπνευσμένο αυτοσχεδιασμό του "Soup", που ο Irmin Schmidt περιγράφει ως «ένα από τα πιο αυθόρμητα κομμάτια που έχουμε κάνει ποτέ». Ο τίτλος προήλθε από μια κονσέρβα μπάμιες που είδαν σε ένα τούρκικο εστιατόριο, «ήταν το όνομα του παρασκευαστή στην Κωνσταντινούπολη!».
(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, spoonrecords.com, The Can Book: Pascal Bussy and Andy Hall, 1989)
Συνέντευξη με τον Holger Czukay
Περιοδικό EST, τεύχος 5ο (Καλοκαίρι 1994)
«Ήταν μια πολύ σημαντική επιρροή για μένα (ο Stockhausen), καθώς ποτέ δεν ήθελα να γίνω ροκ ή ποπ μουσικός. Αυτό που ήθελα να γίνω, όπως σκεπτόμουν από την παιδική ηλικία, ήταν ένας δημιουργικός άνθρωπος. Η καλύτερη μουσική, που ήταν η κλασική, δημιουργούνταν από συνθέτες. Ως εκ τούτου, πήγα στον Stockhausen, καθώς ήταν το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο. Πολύ ριζοσπαστικός στις σκέψεις του. Με την εφεύρεση της ηλεκτρονικής μουσικής θα μπορούσε να αντικαταστήσει ξαφνικά όλους τους άλλους μουσικούς: αυτό δεν ήταν μόνο ένα πείραμα, ήταν μια επανάσταση! Νόμιζα ότι είναι ο σωστός άνθρωπος, ναι; Συνεπώς, μελέτησα μαζί του για περίπου τρία χρόνια. Μέχρι που τελικά είπα, αν ένα πουλί είναι έτοιμο να πετάξει, αφήνει τη φωλιά του και αυτό έκανα. Και τότε έγινα δάσκαλος σε σχολείο και αυτοί οι μαθητές με δίδαξαν για αυτή τη ροκ ή την ποπ μουσική ή οτιδήποτε ήταν, οι Beatles, Hendrix και Stones και στη συνέχεια, φυσικά ξαφνικά, οι Velvet Underground. Καθώς επίσης και τα άλμπουμ των Pink Floyd.
Ήταν τελικά (οι Can) ένα ροκ γκρουπ, δεν ξέραμε αν πραγματικά θέλαμε να γίνουμε ένα ροκ γκρουπ, αλλά ξαφνικά, με κάποιο τρόπο καθιερώσαμε ένα ρυθμό και διαπιστώσαμε ότι είχαμε επίδραση που βγήκαμε. Και τότε ήρθε η επιθυμία, ω ναι, αυτό ήταν κάτι που μας ενδιέφερε. Θέλαμε να δοκιμάσουμε τι μπορούσε να γίνει πραγματικά. Στην πραγματικότητα περισσότερο ένα ζωντανό κόνσεπτ από ένα στουντιακό. Και σε αυτή τη φάση οι Can ξεκίνησαν σαν απόλυτα αρχάριοι. Ξεχάσαμε αυτό που σπουδάσαμε και διαπιστώσαμε ότι ήταν πολύ δύσκολο για όλους μας να μειώσουμε τον εαυτό μας σε ένα τέτοιο όριο, σε μια τέτοια κατάσταση, όπου θα μπορούσες να πεις ότι ένας τόνος από όλους ήταν αρκετός. Και μάλλον αυτός υπήρξε ο λόγος που καθιερώσαμε έναν ήχο. Βλέπετε, αν ήταν όλα πολύ χαοτικά και ο καθένας έπαιζε αυτό που είχε μάθει, τότε περισσότερο χαλάς τον ήχο παρά τον δημιουργείς...»
Περιοδικό EST, τεύχος 5ο (Καλοκαίρι 1994)
«Ήταν μια πολύ σημαντική επιρροή για μένα (ο Stockhausen), καθώς ποτέ δεν ήθελα να γίνω ροκ ή ποπ μουσικός. Αυτό που ήθελα να γίνω, όπως σκεπτόμουν από την παιδική ηλικία, ήταν ένας δημιουργικός άνθρωπος. Η καλύτερη μουσική, που ήταν η κλασική, δημιουργούνταν από συνθέτες. Ως εκ τούτου, πήγα στον Stockhausen, καθώς ήταν το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο. Πολύ ριζοσπαστικός στις σκέψεις του. Με την εφεύρεση της ηλεκτρονικής μουσικής θα μπορούσε να αντικαταστήσει ξαφνικά όλους τους άλλους μουσικούς: αυτό δεν ήταν μόνο ένα πείραμα, ήταν μια επανάσταση! Νόμιζα ότι είναι ο σωστός άνθρωπος, ναι; Συνεπώς, μελέτησα μαζί του για περίπου τρία χρόνια. Μέχρι που τελικά είπα, αν ένα πουλί είναι έτοιμο να πετάξει, αφήνει τη φωλιά του και αυτό έκανα. Και τότε έγινα δάσκαλος σε σχολείο και αυτοί οι μαθητές με δίδαξαν για αυτή τη ροκ ή την ποπ μουσική ή οτιδήποτε ήταν, οι Beatles, Hendrix και Stones και στη συνέχεια, φυσικά ξαφνικά, οι Velvet Underground. Καθώς επίσης και τα άλμπουμ των Pink Floyd.
Ήταν τελικά (οι Can) ένα ροκ γκρουπ, δεν ξέραμε αν πραγματικά θέλαμε να γίνουμε ένα ροκ γκρουπ, αλλά ξαφνικά, με κάποιο τρόπο καθιερώσαμε ένα ρυθμό και διαπιστώσαμε ότι είχαμε επίδραση που βγήκαμε. Και τότε ήρθε η επιθυμία, ω ναι, αυτό ήταν κάτι που μας ενδιέφερε. Θέλαμε να δοκιμάσουμε τι μπορούσε να γίνει πραγματικά. Στην πραγματικότητα περισσότερο ένα ζωντανό κόνσεπτ από ένα στουντιακό. Και σε αυτή τη φάση οι Can ξεκίνησαν σαν απόλυτα αρχάριοι. Ξεχάσαμε αυτό που σπουδάσαμε και διαπιστώσαμε ότι ήταν πολύ δύσκολο για όλους μας να μειώσουμε τον εαυτό μας σε ένα τέτοιο όριο, σε μια τέτοια κατάσταση, όπου θα μπορούσες να πεις ότι ένας τόνος από όλους ήταν αρκετός. Και μάλλον αυτός υπήρξε ο λόγος που καθιερώσαμε έναν ήχο. Βλέπετε, αν ήταν όλα πολύ χαοτικά και ο καθένας έπαιζε αυτό που είχε μάθει, τότε περισσότερο χαλάς τον ήχο παρά τον δημιουργείς...»
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,399
Kαταπληκτικο αφιερωμα ως συνηθως, και με ενα σωρο λεπτομεριες και μεταφρασεις που συνδεοντας τις δινουν την σημασια ενος εργου η ενος καλιτεχνη η τα δυο συνημμενα.
grio σ'ευχαριστω και παλι και σαιρετω το μερακι σου.
grio σ'ευχαριστω και παλι και σαιρετω το μερακι σου.
| Ο μπαμπάς της πήρε ένα μεγάλο αεροπλάνο Η μαμά της έχει όλα τα μετρητά της οικογένειας Ένα όμορφο τριαντάφυλλο, παραμένει στη γωνία Αυτή ζει μέσα και έξω από την αρμονία Ε εσύ Στερείσαι, στερείσαι Στερείσαι, στερείσαι τη βιταμίνη C σου Ε εσύ Στερείσαι, στερείσαι Στερείσαι, στερείσαι τη βιταμίνη C σου Τη βιταμίνη C σου Ένα θηριώδες πιεστήριο είναι στο σώμα της Ενώ πατάει στην κινούμενη άμμο Ένα όμορφο τριαντάφυλλο, παραμένει στη γωνία Ζει μέσα και έξω από την αρμονία Ε εσύ Στερείσαι, στερείσαι Στερείσαι, στερείσαι τη βιταμίνη C σου ... | - CAN · Vitamin C (Music video) - |
Αυτό το μεθυστικό "You're losing, you're losing your vitamin C" από τη φωνή του Kenji "Damo" Suzuki με το κυκλικά επαναλαμβανόμενο μπιτ φάνταξε για μένα τότε στα τέλη των '70ς σαν τον αέναο κύκλο της ζωής μέχρι το νομοτελειακό τέλος του, στο οποίο δυστυχώς έφτασε ο αγαπημένος μας παθιασμένος ερμηνευτής, στις 9 αυτού του μήνα.
Καλό ταξίδι!
Μέσα σε 24 ώρες η Ιαπωνία έχασε 2 από τους μεγαλύτερους μουσικούς της πρεσβευτές. Μετά τον υπέροχο Seiji Ozawa έφυγε και ο Damo.
Καλό τους ταξίδι.
Προς τιμήν του από έναν άλλο τρελάρα.
Καλό τους ταξίδι.
Προς τιμήν του από έναν άλλο τρελάρα.
Δημήτρης Ιωάννου
AVClub Fanatic
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,590