- 17 June 2009
- 3,594
Van Dyke Parks - Jump (κάπου - νομίζω - στα '80's)
Λοιπόν, μέχρι πρότινος – οκ, οκ, πολύ πρότινος, άκουγα το όνομα Van Dyke Parks και νόμιζα ότι ήταν συγκρότημα.
Ήταν βλέπετε αυτό το s στο τέλος που με μπέρδευε και νόμιζα ότι ήταν πολλοί – φυσικά και δεν θα μου κακοφανεί αν γελάτε μέχρι αύριο…..
Τέλος πάντων, κάθομαι εδώ (ας μην πω που γιατί δεν θέλω να προκαλώ την τύχη μου) και ακούω στο repeat για πολλοστή φορά τις τελευταίες μέρες (και με μόνο διάλειμμα αυτό του Εγμόνδου μου), ένα Λούνα Παρκ και σκέφτομαι ότι είναι τόσο υπέροχο, που πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω γι αυτό.
Διευκρινίζω: από την στιγμή που έπεσαν στα χέρια μου 4 albums του, δεν έχω ασχοληθεί παρά ελάχιστα με το ποιος και τι είναι, άρα, βιογραφικά και λοιπές πληροφορίες, όσοι δεν ξέρετε (αν και δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς που να μην ξέρει) δεν θα βρείτε εδώ.
Ξέρω μόνο ότι έχει συνεργαστεί με τον Brian Wilson, κάτι που, για να είμαι ειλικρινής και καθόλου μετριόφρων, το είχα καταλάβει – ο ήχος του σε κάποια σημεία είναι πολύ smile-άρα κάποιος έχει επηρεάσει ή επηρεαστεί- και φυσικά, έχω και το Orange Crate Art που το αναγράφει εμφανώς στο εξώφυλλο.
Το άλλο πράγμα που ξέρω γι αυτόν, είναι ότι στα νιάτα του μου θυμίζει τον Alfred Molina στο Boogie Nights, κι αυτό ήταν το σημείο που σταμάτησα όταν έβαλα το όνομά του στο γουγλ.
Λοιπόν, ο δίσκος είναι Λούνα Παρκ.
Είναι επίσης και Μπροντγουαίυ. Και καμπαρέ; Ίσως.
Ίσως όμως και λίγο μια ταινία (παλιά, την θυμάστε; με κάτι κουκλάκια που ήταν πολύ όμορφα και μόλις έστρεφες το κεφάλι σου απ’ την άλλη μεριά γινόταν πολύ δαιμονισμένα και μετά δεν κοιμόμουν το βράδυ.
Κατ’ αρχάς είμαι σίγουρη ότι είναι παραμύθι.
Για ποιο λόγο θα έβαζε κάποιος στο εξώφυλλο ένα λαγό να χοροπηδάει χαρούμενα;
Το λέει εξάλλου και στο “I ain’t goin’ home”: It would be a crime if I climb in the bottle again…..
Είναι και μιούζικαλ: πλούσιες ενορχηστρώσεις βιολιά, από αυτά τα χαρούμενα βιολιά που σε κάνουν να θέλεις να ανέβεις σε ένα καρουσέλ και να μη σταματήσεις να στριφογυρίζεις, «If she suit you fancy, if you need romancin’ don’t let this chance pass you by» και καθόλου από τα άλλα που λιώνουν τα τσιμέντα , έχει την ξενοιασιά του ’30, έχει πολλά μελωδικά τιτιβίσματα από τα πνευστά, (όχι, όχι τρομπόνι που, όπως είπα σε ανύποπτο χρόνο φαίνεται να είναι το αγαπημένο του μουσικό όργανο), αλλά τρομπέτες, κόρνα, τύμπανα, πιατίνια και φυσαρμόνικες, τα έχει όλα αυτά και όμως δεν μπορείς να το πεις πλουραλιστικό ή βαρυφορτωμένο.
Είναι παραμύθι ή ιστορία, τέλος πάντων, θα το ψάξω, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι σφύζει από ευτυχία ή ότι θα έχει χαρούμενο τέλος.
Είναι χαρούμενο αλλά και μελαγχολικό, θυμάστε μια έκφραση «είναι θεατράλε»; - είναι και τέτοιο, είναι κάτι σαν πάρτι μιας νιότης που έχει φύγει, αλλά σκέφτομαι ότι έχει αυτό το κάτι που θα με κάνει να πάρω τον ανχελίτο και να τον στριφογυρίζω μέχρι να ζαλιστώ και να πέσω και, αν και θα είναι αδύνατον να καταλάβω το «πώς», θα τον παγιδέψει όπως παγίδεψε και μένα.
Νομίζω ότι μονολεκτικά θα έλεγα… fascinating.
Last edited by a moderator:
