- 14 December 2006
- 4,265
Being Human Being...........
- Thread starter ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ
- Start date
- 14 December 2006
- 4,265
- 14 December 2006
- 4,265
Erik Truffaz/Murcof - Being Human Being (Mundo Recordings 2014) *****
Σε ένα υποχρεωτικά δυστοπικό μέλλον, το σώμα των ανθρώπων θα αντιμετωπίζεται ως βασική πρώτη ύλη προς κάθε χρήση, τα συναισθήματα δεν θα υπάρχουν ή όταν υπάρχουν θα βρίσκονται εγκλωβισμένα κάτω από το δέρμα, σαν εκατομμύρια μεταλλικές μέλισσες, ξενιστές, σε έναν οργανισμό που με κάθε τρόπο πρέπει να αποστεώνεται από κάθε τι ανθρώπινο! Οι κραυγές του πλήθους θα μοιάζουν με υπόκωφο βόμβο και τα δάκρυα με τρισδιάστατα κρυστάλλινα κρουστά. Ο χειμώνας θα είναι αιώνιος και η επαφή των ανθρώπων θα τιμωρείται με εξορία. Ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει το σκοτάδι θα πρέπει ενστικτωδώς να επαναπροσδιορίσει την έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης. Την έννοια του συλλογικού και του ατομικού. H επανάσταση θα μοιάζει με αντιστροφή του φαινομένου της πεταλούδας..
Όταν η κάθε απλή πράξη όπως το πέταγμα της πεταλούδας μπορεί πολλαπλασιαστικά να δημιουργήσει έναν καταστροφικό σεισμό σε έναν κόσμο κατασκευασμένο όπως τον γνωρίζουμε , έτσι και η απουσία οποιασδήποτε πράξης που με τον άλφα η βήτα τρόπο τελικά εξυπηρετεί μια υποχθόνια αλυσίδα αναιρεί μια συγκεκριμένη εξίσωση θανάτου. Απαιτείται μία κρίσιμη μάζα και μια τόσο απλή και ουσιαστική πράξη όσο το να αγκαλιάζεις τον συνάνθρωπο σου έστω και με το άψυχο σώμα σου. Το μέλλον είναι δυσοίωνο αλλά τίποτα δεν μοιάζει να υπερτερεί του εξής απλού. Κανένας τύραννος δεν μπορεί να σου επιβληθεί αν δεν τον αφήσεις εσύ πρωτίστως.
Το Being human being είναι project του τρομπετίστα Eric Truffaz και του Fernando Corona (Murcof). Συνέθεσαν το έργο επηρεαζόμενοι από τα σκίτσα του Enki Bilal, και μετά ζήτησαν από τον ίδιο την συμβολή του ώστε να παρουσιαστεί το έργο ως σύνθετο μουσικό εικαστικό δρώμενο. Ένα μη ανταγωνιστικό πρότζεκτ υβρίδιο μεταξύ σκίτσων, ηλεκτρονικής μουσικής, και jazz, μινιμαλιστικό κατά βάση, μελωδικό, αιχμηρό, εσωτερικά βίαιο, πρωτοποριακό και επιτέλους (κάτι που αποτελεί παγίδα σε ανάλογες δουλειές) καθόλου ναρκισσιστικό ή πομπώδες.
Στα όρια της σύγχρονης κλασικής μουσικής, με τα δυο βασικά μέρη να κινούνται στη ίδια κατεύθυνση. Οι ηλεκτρονικοί κρότοι του Murcof σκιαγραφούν το σκοτεινό μέλλον, ενώ η τρομπέτα του Truffaz χρωματίζει όλο το αστικό τοπίο και ταυτόχρονα δίνει κίνηση στην ιστορία. Η εξέλιξη , οι χαρακτήρες, και η όποια κατάληξη είναι θέμα οπτικής γωνίας, και προφανώς καθορίζονται από την εικαστική παρέμβαση του Bilal.
Last edited by a moderator:
- 14 December 2006
- 4,265
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,608
συμφωνώ και επαυξάνω αν και όχι ακριβώς εντός των πλαισίων που έχω καθορίσει (αυστηρά) για τα ακούσματα του υπολοίπου της ζωής μου.
Ακούστηκε μετά προσοχής και μετά γλυκού καφέ gold στην οικία του ακατανόμαστου και επαληθεύσιμου.
(βινύλιο βεβαιως βεβαίως)
Ακούστηκε μετά προσοχής και μετά γλυκού καφέ gold στην οικία του ακατανόμαστου και επαληθεύσιμου.
(βινύλιο βεβαιως βεβαίως)
- 14 December 2006
- 4,265
Πιθανοτατα το εργο να ειναι επηρεασμενο απο την τριλογια του Νικοπολ (Η γιορτη των αθανατων,Η γυναικα παγιδα,Ισημερινο Ψυχος),του Ενκι Μπιλαλ.Καταπληκτικο κομικ,αν και η λεξη το αδικει,αφου ειναι στην ουσια λογοτεχνια με εικονες.
Και,απο αυτα που ακουv,θα μπορουσε να αποτελεσει ενα ατυπο,αλλα ταιριαστο,soundtrack.
Thanx Γιωργη...
Και,απο αυτα που ακουv,θα μπορουσε να αποτελεσει ενα ατυπο,αλλα ταιριαστο,soundtrack.
Thanx Γιωργη...
Συναίσθημα και Πληροφορία. Αυτά δεν διαχωρίζονται, με την έννοια ότι η πληροφορία που λαμβάνουμε μπορεί να διεγείρει το συναίσθημα αλλά και το συναίσθημα μπορεί να "δίνει" στοιχεία πληροφορίας. Αυτό που άκουσα, δημιουργούσε από κλειστοφοβικά μέχρι και θλιμμένα συναισθήματα, με το επαναλαμβανόμενο και χωρίς τέλος ρυθμικό μέρος, σαν μουσική υπόκρουση ενός μεταποκαλυπτικού κόσμου χωρίς ελπίδα και φως. Από την άλλη, μετέδιδε τη πληροφορία του συμβάντος σαν μια σωστά σκηνοθετημένη και σκηνογραφημένη παράσταση.
Η προσωπική μου "ανάγνωση", δεν περιέχει λύτρωση και ελπίδα, ούτε έστω με τη μορφή προοπτικής, οπότε δεν θα ταιριάξει ποτέ με καμιά από τις στιγμές μου. Σαν έργο είναι άξιο γιατί στήνει τα ηχοτοπία του και σε παρασύρει στις εφιαλτικές διαδρομές του.
Γιώργο, η περιγραφή σου, ανάλογη του έργου, στοχεύοντας το συναίσθημα, με συνέπεια να "προϊδεάζεις" και να "μαρτυράς" τη πλοκή και το τέλος. Μπορεί βέβαια κάποιος άλλος να δώσει διαφορετική ερμηνεία, αλλά είπαμε ...συναίσθημα και πληροφορία.
Ευχαριστώ, για τον ορυμαγδό...
Η προσωπική μου "ανάγνωση", δεν περιέχει λύτρωση και ελπίδα, ούτε έστω με τη μορφή προοπτικής, οπότε δεν θα ταιριάξει ποτέ με καμιά από τις στιγμές μου. Σαν έργο είναι άξιο γιατί στήνει τα ηχοτοπία του και σε παρασύρει στις εφιαλτικές διαδρομές του.
Γιώργο, η περιγραφή σου, ανάλογη του έργου, στοχεύοντας το συναίσθημα, με συνέπεια να "προϊδεάζεις" και να "μαρτυράς" τη πλοκή και το τέλος. Μπορεί βέβαια κάποιος άλλος να δώσει διαφορετική ερμηνεία, αλλά είπαμε ...συναίσθημα και πληροφορία.
Ευχαριστώ, για τον ορυμαγδό...
- 14 December 2006
- 4,265
όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει και να το κάνει:a0210:, αρκεί το ίδιο το έργο να παρέχει αυτήν την δυνατότητα.......
Haagenti
AVClub Fanatic
Πως έγινε η φάση...Προχθές βράδυ στην δουλειά,μου ''σκάει'' το Warhol,σαν προτεινόμενο στο γιουτουμπ...Το βάζω να παίξει και όσο περνούσε η ώρα ένιωθα να με καταπίνει,,,,Τι τριπακι,τι μαυρίλα είναι αυτή-λέω μέσα μου-και στα καπάκια το κάνω like...
Ύστερα μπαίνω να δω ποιος το ανέβασε ,μπας και έχει τίποτε άλλο και τι βλέπω;....
Ύστερα μπαίνω να δω ποιος το ανέβασε ,μπας και έχει τίποτε άλλο και τι βλέπω;....
Marilyn
Senior Member
- 8 September 2010
- 474
Εξαιρετική, τόσο η παρουσίαση όσο και η μουσική του έργου. Σκιαγραφούν με μεγάλη επιτυχία τη ζοφερή ατμόσφαιρα και τη δυσοίωνη προοπτική του αστικού πολιτισμού και της ανθρώπινης ύπαρξης...Θα ήθελα να μπορώ να πιστέψω στον επαναπροσδιορισμό, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τόσο η αυτοκριτική ενδοσκόπηση όσο και η συλλογική δράση που προϋποθέτει είναι ανέφικτες για το σύγχρονο άνθρωπο που έχει χαθεί μέσα στη δίνη της καταναλωτικής και ψηφιακής πραγμάτωσης της ύπαρξής του.
Last edited:
- 14 December 2006
- 4,265
*«H φράση που με αντιπροσωπεύει λέει ότι απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος καλά ενημερωμένος. Γενικότερα, θα έλεγα ότι είμαι αισιόδοξος και κατά κάποιον τρόπο πραγματιστής, ικανός να κατανοήσω την πραγματικότητα. Αυτή η διαύγεια με κάνει ορισμένες φορές πεσιμιστή»*
*Enki Bilal...
http://www.lifo.gr/mag/features/3657
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Σε ένα σύστημα που καταρρέει το κάθε τι αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Παράδειγμα: Άκουσα τον συγκεκριμένο δίσκο στο τέλος του 2014. Το παρουσίασα τώρα, και αυτή την στιγμή επικοινωνούμε με κάποιο τρόπο μέσω του διαδικτύου.
Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό και λυτρωτικό σε ένα βαθμό…
Αν παίξω το παιχνίδι με στημένους κανόνες, την ώρα που κάποιοι προσπαθούν να τους καταρρίψουν βίαια, θα υποστώ μια καταστροφή η οποία σίγουρα θα τσακίσει την αυτοεκτίμηση μου, άρα με σπασμένα τα φτερά ο καθένας μπορεί να γίνει ένα πειραματόζωο.
Η πραγματικότητα όμως δεν είναι μία, ασχέτως αν κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε αυτό. Αισιοδοξία δεν είναι ένα καλύτερο μέλλον (αν και δεν χρειάζεται να μιλάμε για μέλλον το παρόν είναι ήδη αρκετά σκοτεινό), αλλά ένα παρόν στο οποίο κανείς να μπορεί να δει διεξόδους,
Για μένα εφόσον υπάρχει ένας δίσκος έστω και σκοτεινός που μπορώ να μιλαω για αυτόν, ενώ την ίδια στιγμή κάπου κάποιος έχει πάει για ψάρεμα και κάποιος άλλος διαβάζει ένα βιβλίο ή βλέπει μια ταινία με φίλους είναι πράγματα αρκετά για να φωτίσουν λίγο το βλέμμα μου όταν ζω σε μια κοινωνία που προσπαθεί να νικήσει τον καρκίνο με λείψανα
Δεν αναφέρομαι σε θέματα πίστης ή απιστίας φυσικά αλλά για το πώς μια συμμορία καπηλεύεται τις ελπίδες του κόσμου..
Δείτε μια ταινία και μετά μαζέψτε δέκα φίλους να την ξαναδείτε όλοι μαζί.. Αλλάζουμε το μέλλον χωρίς να το καταλαβαίνουμε
*Enki Bilal...
http://www.lifo.gr/mag/features/3657
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Σε ένα σύστημα που καταρρέει το κάθε τι αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Παράδειγμα: Άκουσα τον συγκεκριμένο δίσκο στο τέλος του 2014. Το παρουσίασα τώρα, και αυτή την στιγμή επικοινωνούμε με κάποιο τρόπο μέσω του διαδικτύου.
Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό και λυτρωτικό σε ένα βαθμό…
Αν παίξω το παιχνίδι με στημένους κανόνες, την ώρα που κάποιοι προσπαθούν να τους καταρρίψουν βίαια, θα υποστώ μια καταστροφή η οποία σίγουρα θα τσακίσει την αυτοεκτίμηση μου, άρα με σπασμένα τα φτερά ο καθένας μπορεί να γίνει ένα πειραματόζωο.
Η πραγματικότητα όμως δεν είναι μία, ασχέτως αν κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε αυτό. Αισιοδοξία δεν είναι ένα καλύτερο μέλλον (αν και δεν χρειάζεται να μιλάμε για μέλλον το παρόν είναι ήδη αρκετά σκοτεινό), αλλά ένα παρόν στο οποίο κανείς να μπορεί να δει διεξόδους,
Για μένα εφόσον υπάρχει ένας δίσκος έστω και σκοτεινός που μπορώ να μιλαω για αυτόν, ενώ την ίδια στιγμή κάπου κάποιος έχει πάει για ψάρεμα και κάποιος άλλος διαβάζει ένα βιβλίο ή βλέπει μια ταινία με φίλους είναι πράγματα αρκετά για να φωτίσουν λίγο το βλέμμα μου όταν ζω σε μια κοινωνία που προσπαθεί να νικήσει τον καρκίνο με λείψανα
Δεν αναφέρομαι σε θέματα πίστης ή απιστίας φυσικά αλλά για το πώς μια συμμορία καπηλεύεται τις ελπίδες του κόσμου..
Δείτε μια ταινία και μετά μαζέψτε δέκα φίλους να την ξαναδείτε όλοι μαζί.. Αλλάζουμε το μέλλον χωρίς να το καταλαβαίνουμε
Πολλές φορές προσδίδουμε στα έργα ιδιότητες που δεν τις διαθέτουν εγγενώς. Είναι η δικιά μας επεξεργασία που τα "μορφοποιεί" και τους προσδίδει χαρακτηριστικά. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις στη τέχνη, που ένα έργο είναι τόσο ισοπεδωτικό που δεν αφήνει καθένα περιθώριο για τις προσλαμβάνουσες αισθήσεις να αναλύσουν και στη συνέχεια να συνθέσουν "οπτική". Σαν την λεγόμενη κεραμίδα που σ' αφήνει άναυδο και αποσβολωμένο... Το συγκεκριμένο, σαφώς και δεν ανήκει σ' αυτές τις περιπτώσεις, κατά τη γνώμη μου βέβαια, αλλά παρά ταύτα έχει μια έντονη καλλιτεχνική "προσωπικότητα".
Να αναφέρω εδώ το παράδειγμα του "Eight Miles High" των Byrds. Από την αρχή, λοιπόν, που κυκλοφόρησε, βοηθούσης της ατμόσφαιρας της εποχής (1966), των στίχων, των δηλώσεων και της ζωής του γκρουπ, όλοι διατείνονταν ότι πρόκειται για ψυχεδελική εμπειρία με την βοήθεια ουσιών. Αργότερα μέλη της μπάντας ισχυρίστηκαν ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και ότι αφορούσε το αεροπορικό ταξίδι των Byrds στην Αγγλία με συνέπεια να απομυθοποιηθεί το αρχικό, υποθετικό κόνσεπτ. Τελικά αυτό που πραγματικά ισχύει δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, από τη στιγμή που μια μουσική, ένα έργο γενικά, "αυτονομείται" και αρχίζει να λαμβάνει χαρακτηριστικά μέσω την προσωπικής μας προσέγγισης. Αυτό, όταν επιτυγχάνεται, είναι πολύ ιδιαίτερο και από μόνο του, αποδεικνύει τη σπουδαιότητα ενός έργου.
Να αναφέρω εδώ το παράδειγμα του "Eight Miles High" των Byrds. Από την αρχή, λοιπόν, που κυκλοφόρησε, βοηθούσης της ατμόσφαιρας της εποχής (1966), των στίχων, των δηλώσεων και της ζωής του γκρουπ, όλοι διατείνονταν ότι πρόκειται για ψυχεδελική εμπειρία με την βοήθεια ουσιών. Αργότερα μέλη της μπάντας ισχυρίστηκαν ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και ότι αφορούσε το αεροπορικό ταξίδι των Byrds στην Αγγλία με συνέπεια να απομυθοποιηθεί το αρχικό, υποθετικό κόνσεπτ. Τελικά αυτό που πραγματικά ισχύει δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, από τη στιγμή που μια μουσική, ένα έργο γενικά, "αυτονομείται" και αρχίζει να λαμβάνει χαρακτηριστικά μέσω την προσωπικής μας προσέγγισης. Αυτό, όταν επιτυγχάνεται, είναι πολύ ιδιαίτερο και από μόνο του, αποδεικνύει τη σπουδαιότητα ενός έργου.
