Ο προσωπικός αγαπημένος μου (μετά το Mozart και τους υπόλοιπους της κλασικής περιόδου), ο Bruckner δεν είναι εκεί μαζί με τους άλλους; Είναι στο Linz;
Παρεξηγημένος, ανασφαλής, κατατρεγμένος, μόνιμη πηγή καλαμπουριού από τους 'έξυπνους' συμπολίτες του βρήκε την ηρεμία και την αναγνώριση μόνο με το θάνατο. Η ιστορία του, μαζί με αυτή του έταιρου βασανισμένου της Βιέννης, του Wolf, πάντα με συγκινεί όταν τη σκέφτομαι, ακόμα και τώρα που γράφω το κείμενο.