Προσπαθώ να καταλάβω το νόημα αυτού του νήματος από την αρχή του αλλά μέχρι στιγμής αυτό μου διαφεύγει...
Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, απλά είναι καλό να ξέρουμε ότι σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν καλοί και κακοί κατ'ανάγκην. Ο πόλεμος είναι μια θλιβερή διαδικασία που μέσα από τη φρίκη του και την έντασή του αλλοιώνει συνειδήσεις, θολώνει μυαλά, και ωθεί ανθρώπους σε πράξεις που σε καιρό ειρήνης θα τους φαίνονταν απίθανες.
Επειδή λοιπόν έχουμε την τάση εκπαιδευτικώς να ενημερωνόμαστε για την Επανάσταση σαν να είμαστε εμείς Άγιοι και οι απέναντοι τέρατα, καλό είναι (καλό για τη σχέση μας με τους απέναντι) να ξέρουμε ότι υπήρξαμε κι εμείς τέρατα σε συγκεκριμένες στιγμές της ιστορίας. Αυτό φυσικά και δεν αμαυρώνει την τεράστια συνεισφορά των ανθρώπων αυτών και τη μνήμη τους, όμως η αλήθεια ποτέ δε βλάπτει.
Και, κατά τη γνώμη μου πάντα, αλλιώς συμφιλιώνονται δύο λαοί γνωρίζοντας ότι το παρελθόν τους κρύβει αιματηρές στιγμές από αμφότερες πλευρές, και αλλιώς όταν υφίσταται ο καθένας πλύση εγκεφάλου που παρουσιάζει τον ίδιο ως ήρωα και τον απέναντι ως εγκληματία. Τίποτα δεν είναι ασπρο-μαύρο.