Ο παππούς με την σκουριά στη φωνή , μαζεύει τα εγγόνια του και καθισμένοι γύρω απ' τη φωτιά με ένα μπέρμπον για τον παππού και πορτοκαλάδες για τα μικρά , τους διηγείται ιστορίες , αναπολώντας τη μουσική της νιότης του . Οποιος περιμένει τον Μπομπ Ντύλαν να βρίσκεται σε πλήρη συγχρονισμό με την σημερινή μουσική σκηνή απατάται . Iσα ίσα εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μιά καλοδεχούμενη αναχρονιστικότητα . Αυτη είναι μιά μουσική με βάση τα blues , την σπονδυλική στήλη της Αμερικάνικης λαϊκής μουσικής , με λίγο tex mex και λίγο κάντρυ . Νοσταλγία , τρυφερότητα , ανθρωπιά . Δεν ξέρω αν τα εγγόνια θα ακούσουν μαγεμένα , αλλά σίγουρα θα καταλάβουν ότι ο παππούς έχει ζήσει αυτά που διηγείται , τάχει βιώσει . Μιά δυο αστοχίες , όπως το "Ιf you ever go to Houston" που σέρνεται απελπιστικά επί πολλή ώρα με δυο εκνευριστικές νότες στο ακκορντεόν κι ένα χαζοχαρούμενο ύφος , το "Together thru life" μπορεί να μην είναι τόσο παντοτεινό , όσο ο τίτλος του υποδηλώνει , αλλά δεν έχει να ζηλέψει και πολλά πράγματα από τον προκάτοχο του , το "Modern Times" εκτός ίσως απ' αυτό , το ό,τι προηγήθηκε .***1/2 and probabbly rising
Ηχητικά , ακούγεται πάρα πολύ καλά . Ενδεχομένως το βινύλιο να μου αρέσει λίγο περισσότερο , γιατί είναι πιό laid back , άρα και πιό κοντά στο κλίμα του δίσκου , χωρίς αυτό να σημαίνει απολύτως τίποτε . Εχοντας μάλιστα στο μυαλό μου την ηχητική φρίκη του Magic του Bruce Springsteen , ήμουν πολύ επιφυλακτικός στο τι θ' ακούσω , αλλά ευτυχώς κάθε δισταγμός διαλύθηκε . Μια χαρά ακούγεται .
