Ανοίγω τούτο το νήμα σε μια περίοδο της ζωής μου που είμαι πολύ προβληματισμένος, αρκετά στρεσαρισμένος και ελάχιστα αισιόδοξος. Η καμπάνα σήμανε, ο κύκλος μου στην παρούσα δουλειά μου θεωρώ πως έχει κλείσει πρωτίστως ηθικά και δευτερευόντως οικονομικά. Δεν πιστεύω πια στο τριπάκι που είμαι επί 20+ χρόνια, βασικά ποτέ δεν ήμουν πορωμένος αλλά έπρεπε να βιοπορίσω άμεσα, όντας γιος μη ευκατάστατης και μονογονεϊκής πλέον οικογένειας, μετά το φανταρικό μου. Εν πάσει περιπτώσει κοντά στα 47 πλέον νοιώθω επιτακτική την ανάγκη αλλαγής..
Μαζί όμως με αυτή την επιτακτική ανάγκη έρχεται και το υπόλοιπο "πακέτο" συναισθημάτων. Άγχος, ανασφάλεια, ατολμία, φόβος για το άγνωστο.. Όλα.
Ιδέες υπάρχουν μερικές, πάντα στο επίπεδο του επιχειρείν, αλλά τα προαναφερθέντα βαρίδια τουμπάρουν στο μυαλό μου πολλές γόνιμες σκέψεις που αυτό φτιάχνει, αφήνοντάς με στο τέλος της ημέρας εξουθενωμένο.
Η εμπειρία ανθρώπων που πέρασαν ή και περνούν ακόμα απο αυτή τη στενωπό θα ήταν πολύτιμη για εμένα τώρα, οπότε γράψτε άφοβα.
Για την ιστορία να σας πω πως είμαι διδάσκων και συν-ιδιοκτήτης σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης.
Ευχαριστώ παιδιά!
Mάρτιος 1989-Μάρτιος 2019.
Ακριβώς 30 χρόνια στις τράπεζες εκ των οποίων τα 17 τελευταία σε διευθυντική θέση.
Τι κάνει όμως ένα κύκλο να κλείσει;
Στην δική μου περίπτωση,πρώτα απ´όλα η υγεία μου,με την πίεσή μου να φτάνει 21 και 22 τα τελευταία 2 χρόνια.
Στην συνέχεια,η αβεβαιότητα συνέχισης της επαγγελματικής μου παρουσίας στον κλάδο,αφού στα 54,δεν έχεις να περιμένεις σχεδόν τίποτα και με τις φήμες να μιλούν για περαιτέρω μείωση προσωπικού στις τράπεζες.
Το σκεφτόμουν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και τελικά το πήρα απόφαση τον Ιανουάριο του 2019.
Τι κάνω πλέον;
Κάτι που δεν έχει καμία απολύτως σχέση τόσο με τις σπουδές μου (οικονομικά) όσο και με την προηγούμενη εργασία μου.
Έκανα ατομική επιχείρηση και οδηγώ ένα Mercedes Vito,μεταφέροντας τουρίστες,επενδύοντας σε αυτή το 50% της αποζημίωσής μου.
"Καλά,από διευθυντής σε τράπεζα,κουβαλάς βαλίτσες;"
Nαι και είμαι πολύ χαρούμενος.
Η πίεσή μου επανήλθε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς,έχω περισσότερο χρόνο για εμένα και την οικογένειά μου και το κυριότερο,κουράζομαι για την επίτευξη του δικού μου budget.
Βαρίδια;
Φυσικά.Υπήρχαν και υπάρχουν.
2 στεγαστικά δάνεια,2 παιδιά στο 2ο έτος των σπουδών τους,φόροι,ενφια,ταμεία ασφάλισης,η απολεσθείσα "κοινωνική καταξίωση" (χέστηκα),εξεύρεση πελατών...
Σε τι έχω μετανοιώσει;
Που δεν το τόλμησα 2 χρόνια νωρίτερα έτσι ώστε σήμερα να έχω μεγαλύτερη εμπειρία σε αυτό που κάνω και κυρίως,πιο εύκολη εξεύρεση πελατών αφού 2 χρόνια πριν ο ανταγωνισμός ήταν μικρότερος.
Φυσικά όλα αυτά που έγραψα,δεν έχουν σαν σκοπό να σε παροτρύνω να κάνεις την αλλαγή.
Δυστυχώς,την απόφαση θα πρέπει να την πάρεις μόνος σου,ζυγίζοντας αυτά που έχεις να κερδίσεις,με αυτά που θα χάσεις.
Το σίγουρο είναι ότι αρχικά,αυτά που θα χάσεις θα είναι περισσότερα απ´όσα θα κερδίσεις και είναι απόλυτα λογικό αφού τα 20+ χρόνια είναι πάρα πολλά και μέσα σε αυτά έχουν μαζευτεί οι κόποι σου,η κούρασή σου και κυρίως η εμπειρία σου σε αυτό που κάνεις, δεν ξέρω όμως τι ειδικό βάρος έχουν σε σύγκριση με ότι σε πνίγει.
