Το τραγούδι του μάγου
Tim Buckley - Tim Buckley (Οκτώβριος 1966, Elektra)
: A1 I Can't See You (Beckett, Buckley) - 2:40, A2 Wings (Buckley) - 2:30, A3 Song Of The Magician (Beckett, Buckley) - 3:05, A4 Strange Street Affair Under Blue (Beckett, Buckley) - 3:10, A5 Valentine Melody (Beckett, Buckley) - 3:40, A6 Aren't You The Girl (Buckley) - 2:01, B1 Song Slowly Song (Beckett, Buckley) - 4:13, B2 It Happens Every Time (Buckley) - 1:49, B3 Song For Jainie (Buckley) - 2:43, B4 Grief In My Soul (Beckett, Buckley) - 2:03, B5 She Is (Beckett, Buckley) - 3:05, B6 Understand Your Man (Beckett, Buckley) - 3:06
Μουσικοί: Tim Buckley (κιθάρα, φωνητικά, ενορχήστρωση), Lee Underwood (κιθάρα), James Fielder (μπάσο), Billy Mundi (ντραμς, κρουστά), Van Dyke Parks (τσέμπαλο, πιάνο, τσελέστα), Jack Nitzsche (ενορχήστρωση εγχόρδων)
Παραγωγή / Μηχανικός: Jac Holzman (υπεύθυνος), Paul A. Rothchild / Bruce Botnick
Ηχογραφήθηκε στο
Sunset Sound, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, Αύγουστος 1966
«
Η μορφή σου με γοητεύει με τη λάμψη της», τραγουδάει ο έφηβος-μελλοντικός-πατέρας στο ντεμπούτο του, μια φράση που είναι χαρακτηριστική των ποιητικών φιλοδοξιών και των καθημερινών ανησυχιών του – σεξ, αγάπη, ευγενική μεταχείριση. Ο Μπάκλεϊ συχνά θυμίζει τους
Byrds και τον
Roy Orbison, αλλά οι καλύτερες στιγμές, υποδηλώνουν πιο καινοτόμους ορίζοντες.
Το ομώνυμο ντεμπούτο του
Tim Buckley παραμένει ένα στοιχειωτικό έργο ενός στοιχειωμένου ανθρώπου. Ωστόσο, όπως πολλοί μεγάλοι ταλαντούχοι, ο
Buckley ήταν – τουλάχιστον για λίγο – σε θέση να μετατρέψει τους δαίμονές του σε διαχρονική τέχνη. Προερχόμενος από το ειδυλλιακό
Orange County της Καλιφόρνια, ο έφηβος
Buckley έπρεπε να οδηγήσει βόρεια στον πρόσφατα ολοκληρωμένο
αυτοκινητόδρομο 405 για να βρεθεί «
εκεί όπου συμβαίνουν τα πράγματα» στο
Sunset Strip. Ήταν στο μουσικό χώρο,
The Trip, που η μπάντα του Μπάκλεϊ,
The Bohemians (αποτελούμενη από τον ίδιο, τραγούδι/κιθάρα, τον μπασίστα
Jim Fielder/Τζιμ Φίλντερ, τον ντράμερ
Larry Beckett/Λάρι Μπέκετ και τον κιθαρίστα
Brian Hartzler/Μπράιαν Χάρτζλερ), συνάντησε τον
Frank Zappa και τους
Mothers of Invention. Οι
Mothers έπαιζαν στο
Trip και οι
Bohemians είχαν μια διασύνδεση. Ο ντράμερ των
Mothers,
Jimmy Carl Black, συμπάθησε τους
Bohemians και τους σύστησε στον τότε μάνατζερ των
Mothers,
Herb Cohen.
Ωστόσο, μόνο ο
Buckley κατάφερε να γοητεύσει τον
Cohen. Ο τελευταίος πήρε τον νεαρό τραγουδιστή υπό την προστασία του, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Καθώς είχε διαπραγματευτεί το ντεμπούτο του
Zappa στη
Verve Records, κατάφερε να κλείσει μια συμφωνία για τον
Buckley στην
Elektra Records του
Jac Holzman. Για τον
Tim Buckley, η
Elektra ήθελε μόνο το καλύτερο. Ο ίδιος ο
Holzman ανέλαβε την παραγωγή του ντεμπούτου άλμπουμ του τραγουδιστή/τραγουδοποιού με τον παραγωγό της δισκογραφικής εταιρείας
Paul Rothchild, ένα όνομα που είναι πλέον γνωστό στους οπαδούς των
Doors και της
Janis Joplin. Ο
Rothchild είχε τη βοήθεια του στενού συνεργάτη του, του μηχανικού ήχου
Bruce Botnick. Ο
Jim Fielder παρέμεινε στο μπάσο, μαζί με τον
Lee Underwood στην κιθάρα (ξεκινώντας μια γόνιμη συνεργασία με τον
Buckley) και τον
Billy Mundi των
Mothers στα ντραμς. Το
Tim Buckley ήταν ένα πολυτελές πρότζεκτ από κάθε άποψη. Ο
Van Dyke Parks είχε μόλις ολοκληρώσει τη δημιουργία του
Smile με τον
Brian Wilson όταν προσλήφθηκε για να ηχογραφήσει τα πλήκτρα, ενώ ο έμπειρος επαγγελματίας
Jack Nitzsche έφερε τη συνήθη μεγαλοπρεπή πινελιά του ως συνθέτης των ενορχηστρώσεων εγχόρδων του άλμπουμ.
Αν και το
Tim Buckley είναι ίσως το πιο προσιτό άλμπουμ του τραγουδιστή, εξακολουθεί να είναι γεμάτο ιδιαιτερότητες. Ο
Buckley συνέγραψε με τον
Beckett όλα τα κομμάτια εκτός από τέσσερα, τα οποία έγραψε μόνος του. Το "
I Can't See You", το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, προσφέρει εικόνες πριγκιπισσών και παρθένων, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο για ένα τυπικό ροκ άλμπουμ του Λος Άντζελες του 1966. Ο ήχος ήταν όμως κλασικός
Elektra: φολκ-ροκ με έμφαση στο ροκ (όχι στην ποπ). Ο ακροατής αμέσως γοητεύεται από τη βαθιά φωνή, παθιασμένη και ξεχωριστή, πάνω από το δυσαρμονικό και αόριστα απειλητικό υπόβαθρο του τραγουδιού. Τα έγχορδα του
Nitzsche στο λυπητερό "
Wings" (σόλο σύνθεση του
Buckley) τονίζουν μια από τις καλύτερες μελωδίες του
Buckley και, πράγματι, το άλμπουμ έχει μια έντονη νότα θλίψης σε όλη του την έκταση. Το "
Song of the Magician" παραμένει ένα μαγευτικό, στοιχειωτικό κομμάτι, ενώ το "
Valentine Melody" έχει μια απαλή ευθραυστότητα που χαρακτηρίζει το
LP.
Το "
Aren't You the Girl", ένα άλλο κομμάτι που έγραψε ο
Buckley μόνος του, με το λαμπερό τσέμπαλο του
Van Dyke Parks, παραμένει αντισυμβατικό, καθώς το τραγούδι σταματάει απότομα. Το "
It Happens Every Time" είναι ένα εμπορικό, ροκ-προσανατολισμένο κομμάτι που ενισχύεται από τις συνεισφορές των
Parks και
Nitzsche. Ωστόσο, ο
Parks όσο και ο
Nitzsche, πρέπει να γνώριζαν πόσο ξεχωριστός ήταν εδώ ο καλλιτέχνης, καθώς κανένας από τους δύο δεν υπερισχύει ποτέ του
Buckley, παρά το δικό τους μοναδικό στυλ. Το μακρόσυρτο "
Song Slowly Song" διαθέτει μια λιτή, απόκοσμη και όμορφη ενορχήστρωση που είναι αναπόσπαστο μέρος των πολλαπλών μερών του, χωρίς όμως να επιβάλλεται στο τραγούδι. Η μετρημένη χρήση του βιμπράτο από τον
Buckley προσθέτει στον μοναδικό ήχο της φωνής του. Το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, το σκληρό, ροκ "
Understand Your Man" αναδεικνύει τόσο την τρυφερότητα όσο και την αγωνία του
Buckley. Αυτές οι ιδιότητες δεν είναι απαραίτητα αντιφατικές.
Ο
Tim Buckley συνέχισε να ξεπερνά τα όρια, εξερευνώντας την τζαζ, την αβάν-γκαρντ, τη σόουλ και ακόμη και το φανκ πριν από το θάνατό του το 1975, σε ηλικία 28 ετών. Ωστόσο, ποτέ η φωνή του δεν ήταν πιο καθαρή και ποτέ η αίσθηση του «
όλα είναι δυνατά» δεν ήταν πιο απτή από ό,τι στο άλμπουμ
Tim Buckley του 1966.
(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, timbuckley.net, timbuckleymusic.com, Mojo (Grayson Haver Currin), Joe Marchese)
-, μιλάει για σκέτο σεξ και είναι δομημένο γύρω από το διακοσμητικό πιάνο του Don Randi.
