Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
εμ αντε τώρα να σου χυθεί ο καφές από τα γέλια πάνω στο πληκτρολόγιο , ακούγοντας πχ Scarlatti ή Schostakovich
"Χιούμορ" στην κλασσική
- Thread starter McZab
- Start date
εμ αντε τώρα να σου χυθεί ο καφές από τα γέλια πάνω στο πληκτρολόγιο , ακούγοντας πχ Scarlatti ή Schostakovich
Γιώργος Κυριακαράκος
Administration Team
- 17 June 2006
- 10,662
Σε θέμα για κλασσική μου βάζεις τους Tool??????? Το δέχομαι όμως γιατί χρησιμοποιείς απλά μαθηματικά, ενώ για την κλασσική θα χρειαζόταν χρήση ανώτερων.
Άντε τώρα μην ανεβάσω καμιά ανάλυση του Ξενάκη για τα έργα του ή καμιά παρτιτούρα του Χρήστου :silly:
GeonX
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 2,756
Re: Απάντηση: "Χιούμορ" στην κλασσική
β = [1/n ( c + 2a / d)] * Δt
όπου
β = βαθμολογία / αξιολόγηση
n= ηλικία του αξιολογούντος
a= μουσική του παιδεία
d=προσωπικό γούστο
c= γνώση μουσικής θεωρίας και οργάνου
Δt= διαθεση αξιολογούντος
Doc… επέτρεψε μου να διαμορφώσω την formula γιατί στη μουσική (προσωπική άποψη βεβαίως) είναι σημαντικότατος παράγοντας διάθεση της στιγμή …έχω ακούσει μουσική που ανάλογα με την διάθεση που είχα με ανέβασε η με κατέβαζε…όπως και έχω κρίνει μουσική με χάλια διάθεση και συνέπεια να μην μου αρέσει ενώ όταν ήμουν στα πάνω μου εεεε μου μίλαγε…
β = [1/n ( c + 2a / d)] * Δt
όπου
β = βαθμολογία / αξιολόγηση
n= ηλικία του αξιολογούντος
a= μουσική του παιδεία
d=προσωπικό γούστο
c= γνώση μουσικής θεωρίας και οργάνου
Δt= διαθεση αξιολογούντος
Doc… επέτρεψε μου να διαμορφώσω την formula γιατί στη μουσική (προσωπική άποψη βεβαίως) είναι σημαντικότατος παράγοντας διάθεση της στιγμή …έχω ακούσει μουσική που ανάλογα με την διάθεση που είχα με ανέβασε η με κατέβαζε…όπως και έχω κρίνει μουσική με χάλια διάθεση και συνέπεια να μην μου αρέσει ενώ όταν ήμουν στα πάνω μου εεεε μου μίλαγε…
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: "Χιούμορ" στην κλασσική
Εχεις απόλυτο δίκαιο . Το σκέφτηκα όταν ήταν αργά και το κουμπάκι του edit είχε πάψει να υπάρχει δίπλα στο μήνυμα μου . Εχω ακούσει πολλά πράγματα που αγαπάω , σε λάθος στιγμή και το μόνο που κατάφερα να πω είναι "αϊ στο διάολο τι χαζομάρα είναι αυτή ".:ernaehrung004:
Εχεις απόλυτο δίκαιο . Το σκέφτηκα όταν ήταν αργά και το κουμπάκι του edit είχε πάψει να υπάρχει δίπλα στο μήνυμα μου . Εχω ακούσει πολλά πράγματα που αγαπάω , σε λάθος στιγμή και το μόνο που κατάφερα να πω είναι "αϊ στο διάολο τι χαζομάρα είναι αυτή ".:ernaehrung004:
Γιώργος Πολυχρονίδης
AVClub Enthusiast
Συμφωνώ με τον Ντοκ ότι η μουσική δεν μπορεί να είναι αστεία ή ξεκαρδιστική. Δεν μου προκαλεί ποτέ γέλιο και αν χαμογελάσω θα είναι από ικανοποίηση / επιβεβαίωση προσδοκιών.
Για την μαθηματική συμπαντική αρχή συμφωνώ μεν αλλά ο μυστικισμός και τα συναισθήματα, επί παραδείγματι, δεν αποτυπώνονται με μαθηματικά.
Συμφωνώ ότι η μουσική μπορεί να περιέχει χιούμορ όπως μπορεί να περιέχει δράμα ή χάος ή λυρισμό ή επιθετικότητα.. Το θέμα πιστεύω ότι είναι θέμα ορισμού και διατύπωσης δηλαδή κώδικα μεταξύ μας.
Μιας και μιλάμε για το χιούμορ στην κλασσική έχετε ακούσει τα 24 καπρίτσια του Paganini;
Για την μαθηματική συμπαντική αρχή συμφωνώ μεν αλλά ο μυστικισμός και τα συναισθήματα, επί παραδείγματι, δεν αποτυπώνονται με μαθηματικά.
Συμφωνώ ότι η μουσική μπορεί να περιέχει χιούμορ όπως μπορεί να περιέχει δράμα ή χάος ή λυρισμό ή επιθετικότητα.. Το θέμα πιστεύω ότι είναι θέμα ορισμού και διατύπωσης δηλαδή κώδικα μεταξύ μας.
Μιας και μιλάμε για το χιούμορ στην κλασσική έχετε ακούσει τα 24 καπρίτσια του Paganini;
Manos S.
Senior Member
- 5 September 2006
- 572
Χμ.. και γω το ίδιο νόμιζα με τον κύριο Ντοκατζή και Πολυχρονίδη μέχρι που άκουσα μερικές εκπομπές στο τριτο και άλλαξα κεφαλή,άρχισα να καταλαβαίνω τα αστεία με τις νότες,μόνο που θέλει κάποια καθοδήγηση στην αρχή και αν παίζεις και κάποιο όργανο ακόμα καλύτερα,ύστερα είδα και το HOTEL TRITON...
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Αγαπητέ manos s μήπως αναφέρεσαι στην εξαίρετη εκπομπή του Χρήστου Παπαγεωργίου για το χιούμορ στην μουσική του Μπραμς;
Manos S.
Senior Member
- 5 September 2006
- 572
Με τον Rossini ήτανε κάτι με συνταγές φαγητών.
Μια ολόκληρη εκπομπή στο hotel triton είχε θέμα το "Χιούμορ" στην κλασσική,ειδικά αυτός ο κύριος με το πιάνο ειναι πάντα πολύ κατατοπιστικός ,σε βάζει στο κλίμα,σε ξαναγεί στο τραγούδι αν και κάτι είχα υποψιαστέι από πριν.
Μια ολόκληρη εκπομπή στο hotel triton είχε θέμα το "Χιούμορ" στην κλασσική,ειδικά αυτός ο κύριος με το πιάνο ειναι πάντα πολύ κατατοπιστικός ,σε βάζει στο κλίμα,σε ξαναγεί στο τραγούδι αν και κάτι είχα υποψιαστέι από πριν.
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
O Rossini οργάνωνε μουσικές βραδυές όπου συνήθως καλούσε μέχρι 12 άτομα την φορά(μεταξύ τών συνδαιτημόνων ήταν και ο Liszt,συχνά)και έτρωγαν έπιναν και έπαιζαν μουσική.Τραγούδια απο τίς μουσικές αυτές βραδυές έχουν καταγραφεί σαν Soirees musicales και βρίθουν χιουμοριστικών στιγμών.
Ακόμα και οι ´στριφνοί´Αγγλοι μουσικοκριτικοί το αποδέχονται.
To ίδιο και τραγούδια που γράφτηκαν απο το 1857-1868,με γενικό τίτλο ´Sins of Old Age';ή Peches de vieillesse.
Ακόμα και οι ´στριφνοί´Αγγλοι μουσικοκριτικοί το αποδέχονται.
To ίδιο και τραγούδια που γράφτηκαν απο το 1857-1868,με γενικό τίτλο ´Sins of Old Age';ή Peches de vieillesse.
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Απάντηση: Re: "Χιούμορ" στην κλασσική
Έτσι όπως τον περιγράφεις πρέπει να αναφέρεσαι στο Χρήστο Παπαγεωργίου, το δημιουργό της καλύτερης μουσικής εκπομπής ραδιοφώνου που έχω ακούσει ποτέ, της 'Αναζητώντας την κυρία με τη στρυχνίνη', κάθε Σάββατο στις 7 το απόγευμα.
Το χιούμορ στο Ροσσίνι είναι έκδηλο, που ν' άκουγες όμως την εκπομπή του για το χιούμορ στο Μπραμς, εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις!
Έτσι όπως τον περιγράφεις πρέπει να αναφέρεσαι στο Χρήστο Παπαγεωργίου, το δημιουργό της καλύτερης μουσικής εκπομπής ραδιοφώνου που έχω ακούσει ποτέ, της 'Αναζητώντας την κυρία με τη στρυχνίνη', κάθε Σάββατο στις 7 το απόγευμα.
Το χιούμορ στο Ροσσίνι είναι έκδηλο, που ν' άκουγες όμως την εκπομπή του για το χιούμορ στο Μπραμς, εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις!
Maverick
Senior Member
- 18 June 2006
- 484
Είναι όντως ο Χρήστος Παπαγεωργίου, διακεκριμένος πιανίστας και το 'Αναζητώντας την κυρία με τη στρυχνίνη' είναι ξεχωριστή ενότητα στην εξαιρετική εκπομπή "Hotel Τρίτων" στην ΕΤ1 κάθε Τρίτη βράδυ στις 12μ.μ. Στην ίδια εκπομπή υπάρχει και άλλη ενότητα για τους μεγάλους μαέστρους με τον Γιάννη Ευσταθιάδη.
Γιώργος Κυριακαράκος
Administration Team
- 17 June 2006
- 10,662
Ήθελα να γράψω κάτι από ημέρες για το χιούμορ στην κλασσική με συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου το ανέβαλα. Δεν θα μιλήσω για το πιο γνωστό παράδειγμα της opera bufa το οποίο είναι από τα πιο κλασσικά παραδείγματα χιούμορ στην κλασσική, αλλά θα πω μια αληθινή ιστορία για τον Bach.
Καλεί λοιπόν ο βασιλιάς (ο Φερδινάνδος ο Δεύτερος αν θυμάμαι καλά) τον Johan Sebastian Bach κάπου στο 1747 και του λέει ότι του έχει ένα θέμα ζητώντας του να φτιάξει μερικές φούγκες πάνω σε αυτό. Το θέμα λέγεται ότι το είχε δώσει στο βασιλιά ο γιος του Bach για να τον προκαλέσει, γιατί δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις. Το θέμα είναι σχετικά κακό για να γραφεί φούγκα πάνω του, περισσότερο δε να αυτοσχεδιάσεις μια φούγκα. Έφτιαξε λοιπόν ο Bach μια τρίφωνη, η οποία άρεσε στον βασιλιά, αλλά ο βασιλιάς ήθελε κάτι πιο δύσκολο έτσι και ο Bach έφτιαξε μια δίφωνη και μετά μια τετράφωνη. Ο βασιλιάς όμως ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον Bach και του ζήτησε μια πεντάφωνη. Ο Bach κόλλησε λίγο και ο βασιλιάς του είπε με άλλα λόγια πως μάλλον δεν ήταν τόσο καλός όσο λένε. Από πείσμα σε ένα σαββατοκύριακο μόνο ο Bach έγραψε το Das Musikalische Opfer. Όταν το πήγε στο βασιλιά έτοιμο με αφιέρωση κλπ ο βασιλιάς πολύ απλά δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Ο αγαπημένος μαθητής του Bach τελικά κατάφερε να το αποκρυπτογραφήσει κάποια χρόνια μετά.
Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα γιατί ο βασιλιάς δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Στην πρώτη φωτογραφία έχουμε ένα κανόνα για 2 φωνές με 1 μόνο γραμμή.
Η δεύτερη φωνή εμφανίζεται αν γυρίσουμε την παρτιτούρα ανάποδα όπως φαίνεται στη δεύτερη εικόνα. Σκεφτείτε τώρα για 4 ή 5 φωνές να πρέπει να το γυρίζεις ανάποδα να χρησιμοποιείς καθρέπτες κλπ.
Επίσης να πω εδώ πως στα γερμανικά η λέξη Opfer μεταφράζεται ως προσφορά, αλλά και ως θύμα. Γενικά όλο αυτό το έργο είναι έκφραση υψηλής ποιότητας χιούμορ.
Σκέφτηκα και τον Biber με τα βατραχάκια του και τις κοτούλες του. Όσοι δεν έχουν ακούσει ας το ψάξουν λίγο (μπαρόκ, λίγο πριν τον Bach).
Αν με όλα αυτά συνεχίζει ο οποιοσδήποτε να αμφιβάλει για το αν η κλασσική μουσική και οι συνθέτες της εκφράζουν χιούμορ μέσα από αυτή τότε μάλλον έχουμε τελείως διαφορετικό ορισμό για τον όρο χιούμορ.
Καλεί λοιπόν ο βασιλιάς (ο Φερδινάνδος ο Δεύτερος αν θυμάμαι καλά) τον Johan Sebastian Bach κάπου στο 1747 και του λέει ότι του έχει ένα θέμα ζητώντας του να φτιάξει μερικές φούγκες πάνω σε αυτό. Το θέμα λέγεται ότι το είχε δώσει στο βασιλιά ο γιος του Bach για να τον προκαλέσει, γιατί δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις. Το θέμα είναι σχετικά κακό για να γραφεί φούγκα πάνω του, περισσότερο δε να αυτοσχεδιάσεις μια φούγκα. Έφτιαξε λοιπόν ο Bach μια τρίφωνη, η οποία άρεσε στον βασιλιά, αλλά ο βασιλιάς ήθελε κάτι πιο δύσκολο έτσι και ο Bach έφτιαξε μια δίφωνη και μετά μια τετράφωνη. Ο βασιλιάς όμως ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον Bach και του ζήτησε μια πεντάφωνη. Ο Bach κόλλησε λίγο και ο βασιλιάς του είπε με άλλα λόγια πως μάλλον δεν ήταν τόσο καλός όσο λένε. Από πείσμα σε ένα σαββατοκύριακο μόνο ο Bach έγραψε το Das Musikalische Opfer. Όταν το πήγε στο βασιλιά έτοιμο με αφιέρωση κλπ ο βασιλιάς πολύ απλά δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Ο αγαπημένος μαθητής του Bach τελικά κατάφερε να το αποκρυπτογραφήσει κάποια χρόνια μετά.
Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα γιατί ο βασιλιάς δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Στην πρώτη φωτογραφία έχουμε ένα κανόνα για 2 φωνές με 1 μόνο γραμμή.
Η δεύτερη φωνή εμφανίζεται αν γυρίσουμε την παρτιτούρα ανάποδα όπως φαίνεται στη δεύτερη εικόνα. Σκεφτείτε τώρα για 4 ή 5 φωνές να πρέπει να το γυρίζεις ανάποδα να χρησιμοποιείς καθρέπτες κλπ.
Επίσης να πω εδώ πως στα γερμανικά η λέξη Opfer μεταφράζεται ως προσφορά, αλλά και ως θύμα. Γενικά όλο αυτό το έργο είναι έκφραση υψηλής ποιότητας χιούμορ.
Σκέφτηκα και τον Biber με τα βατραχάκια του και τις κοτούλες του. Όσοι δεν έχουν ακούσει ας το ψάξουν λίγο (μπαρόκ, λίγο πριν τον Bach).
Αν με όλα αυτά συνεχίζει ο οποιοσδήποτε να αμφιβάλει για το αν η κλασσική μουσική και οι συνθέτες της εκφράζουν χιούμορ μέσα από αυτή τότε μάλλον έχουμε τελείως διαφορετικό ορισμό για τον όρο χιούμορ.
Attachments
Re: Απάντηση: "Χιούμορ" στην κλασσική
Με έστειλες!
Ήθελα να γράψω κάτι από ημέρες για το χιούμορ στην κλασσική με συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου το ανέβαλα. Δεν θα μιλήσω για το πιο γνωστό παράδειγμα της opera bufa το οποίο είναι από τα πιο κλασσικά παραδείγματα χιούμορ στην κλασσική, αλλά θα πω μια αληθινή ιστορία για τον Bach.
Καλεί λοιπόν ο βασιλιάς (ο Φερδινάνδος ο Δεύτερος αν θυμάμαι καλά) τον Johan Sebastian Bach κάπου στο 1747 και του λέει ότι του έχει ένα θέμα ζητώντας του να φτιάξει μερικές φούγκες πάνω σε αυτό. Το θέμα λέγεται ότι το είχε δώσει στο βασιλιά ο γιος του Bach για να τον προκαλέσει, γιατί δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις. Το θέμα είναι σχετικά κακό για να γραφεί φούγκα πάνω του, περισσότερο δε να αυτοσχεδιάσεις μια φούγκα. Έφτιαξε λοιπόν ο Bach μια τρίφωνη, η οποία άρεσε στον βασιλιά, αλλά ο βασιλιάς ήθελε κάτι πιο δύσκολο έτσι και ο Bach έφτιαξε μια δίφωνη και μετά μια τετράφωνη. Ο βασιλιάς όμως ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον Bach και του ζήτησε μια πεντάφωνη. Ο Bach κόλλησε λίγο και ο βασιλιάς του είπε με άλλα λόγια πως μάλλον δεν ήταν τόσο καλός όσο λένε. Από πείσμα σε ένα σαββατοκύριακο μόνο ο Bach έγραψε το Das Musikalische Opfer. Όταν το πήγε στο βασιλιά έτοιμο με αφιέρωση κλπ ο βασιλιάς πολύ απλά δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Ο αγαπημένος μαθητής του Bach τελικά κατάφερε να το αποκρυπτογραφήσει κάποια χρόνια μετά.
Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα γιατί ο βασιλιάς δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Στην πρώτη φωτογραφία έχουμε ένα κανόνα για 2 φωνές με 1 μόνο γραμμή.
Η δεύτερη φωνή εμφανίζεται αν γυρίσουμε την παρτιτούρα ανάποδα όπως φαίνεται στη δεύτερη εικόνα. Σκεφτείτε τώρα για 4 ή 5 φωνές να πρέπει να το γυρίζεις ανάποδα να χρησιμοποιείς καθρέπτες κλπ.
Επίσης να πω εδώ πως στα γερμανικά η λέξη Opfer μεταφράζεται ως προσφορά, αλλά και ως θύμα. Γενικά όλο αυτό το έργο είναι έκφραση υψηλής ποιότητας χιούμορ.
Σκέφτηκα και τον Biber με τα βατραχάκια του και τις κοτούλες του. Όσοι δεν έχουν ακούσει ας το ψάξουν λίγο (μπαρόκ, λίγο πριν τον Bach).
Αν με όλα αυτά συνεχίζει ο οποιοσδήποτε να αμφιβάλει για το αν η κλασσική μουσική και οι συνθέτες της εκφράζουν χιούμορ μέσα από αυτή τότε μάλλον έχουμε τελείως διαφορετικό ορισμό για τον όρο χιούμορ.
Με έστειλες!
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
:smileJap:
Ένα άλλο παράδειγμα είναι στην Ακαδημαϊκή Εισαγωγή του Μπραμς που πήρε ένα πολύ δημοφιλές φοιτητικό τραγούδι της εποχής και το έβαλε στο έργο, που σημειωτέον ήταν και η 'διδακτορική του διατριβή' για την ανάδειξη του σε επίτιμο διδάκτορα του πανεπιστημίου του Μπρέσλαου. Αυτό αποτελούσε έμμεση αλλά σαφή ειρωνεία του τελετουργικού χαρακτήρα του και επιπρόσθετα, ενώ οι στίχοι του τραγουδιού μιλούσαν για κάτι που ερχόταν από ψηλά, έδωσε το θέμα στα φαγκότα, με το μπάσο, μουντό ήχο τους.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι στην Ακαδημαϊκή Εισαγωγή του Μπραμς που πήρε ένα πολύ δημοφιλές φοιτητικό τραγούδι της εποχής και το έβαλε στο έργο, που σημειωτέον ήταν και η 'διδακτορική του διατριβή' για την ανάδειξη του σε επίτιμο διδάκτορα του πανεπιστημίου του Μπρέσλαου. Αυτό αποτελούσε έμμεση αλλά σαφή ειρωνεία του τελετουργικού χαρακτήρα του και επιπρόσθετα, ενώ οι στίχοι του τραγουδιού μιλούσαν για κάτι που ερχόταν από ψηλά, έδωσε το θέμα στα φαγκότα, με το μπάσο, μουντό ήχο τους.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Ήθελα να γράψω κάτι από ημέρες για το χιούμορ στην κλασσική με συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου το ανέβαλα. Δεν θα μιλήσω για το πιο γνωστό παράδειγμα της opera bufa το οποίο είναι από τα πιο κλασσικά παραδείγματα χιούμορ στην κλασσική, αλλά θα πω μια αληθινή ιστορία για τον Bach.
Καλεί λοιπόν ο βασιλιάς (ο Φερδινάνδος ο Δεύτερος αν θυμάμαι καλά) τον Johan Sebastian Bach κάπου στο 1747 και του λέει ότι του έχει ένα θέμα ζητώντας του να φτιάξει μερικές φούγκες πάνω σε αυτό. Το θέμα λέγεται ότι το είχε δώσει στο βασιλιά ο γιος του Bach για να τον προκαλέσει, γιατί δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις. Το θέμα είναι σχετικά κακό για να γραφεί φούγκα πάνω του, περισσότερο δε να αυτοσχεδιάσεις μια φούγκα. Έφτιαξε λοιπόν ο Bach μια τρίφωνη, η οποία άρεσε στον βασιλιά, αλλά ο βασιλιάς ήθελε κάτι πιο δύσκολο έτσι και ο Bach έφτιαξε μια δίφωνη και μετά μια τετράφωνη. Ο βασιλιάς όμως ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον Bach και του ζήτησε μια πεντάφωνη. Ο Bach κόλλησε λίγο και ο βασιλιάς του είπε με άλλα λόγια πως μάλλον δεν ήταν τόσο καλός όσο λένε. Από πείσμα σε ένα σαββατοκύριακο μόνο ο Bach έγραψε το Das Musikalische Opfer. Όταν το πήγε στο βασιλιά έτοιμο με αφιέρωση κλπ ο βασιλιάς πολύ απλά δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Ο αγαπημένος μαθητής του Bach τελικά κατάφερε να το αποκρυπτογραφήσει κάποια χρόνια μετά.
Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα γιατί ο βασιλιάς δεν μπορούσε να διαβάσει την παρτιτούρα. Στην πρώτη φωτογραφία έχουμε ένα κανόνα για 2 φωνές με 1 μόνο γραμμή.
Η δεύτερη φωνή εμφανίζεται αν γυρίσουμε την παρτιτούρα ανάποδα όπως φαίνεται στη δεύτερη εικόνα. Σκεφτείτε τώρα για 4 ή 5 φωνές να πρέπει να το γυρίζεις ανάποδα να χρησιμοποιείς καθρέπτες κλπ.
Επίσης να πω εδώ πως στα γερμανικά η λέξη Opfer μεταφράζεται ως προσφορά, αλλά και ως θύμα. Γενικά όλο αυτό το έργο είναι έκφραση υψηλής ποιότητας χιούμορ.
Σκέφτηκα και τον Biber με τα βατραχάκια του και τις κοτούλες του. Όσοι δεν έχουν ακούσει ας το ψάξουν λίγο (μπαρόκ, λίγο πριν τον Bach).
Αν με όλα αυτά συνεχίζει ο οποιοσδήποτε να αμφιβάλει για το αν η κλασσική μουσική και οι συνθέτες της εκφράζουν χιούμορ μέσα από αυτή τότε μάλλον έχουμε τελείως διαφορετικό ορισμό για τον όρο χιούμορ.
Αν και ουδεμία διάθεση έχω να συντηρήσω το όλο θέμα από πλευράς μου , η απάντηση μου στην διαπίστωση σου είναι προφανώς έχουμε τελείως διαφορετικό ορισμό για το χιούμορ . Η ιστορία που μας διηγήθηκες είναι αστεία . Το γιατί οι νότες και η μουσική που παράγεται είναι όντως αστεία επίτρεψε μου να αμφιβάλλω.
Υ.Γ. Και δεν μιλάω μόνο για έλλειψη χιούμορ στην κλασσική. Για μένα σε κάθε περίπτωση , οποιαδήποτε μουσική , οιουδήποτε είδους δεν είναι αστεία , ως μουσική . Απλώς μιλάμε προφανώς για διαφορετικά πράγματα και γι αυτό δεν υπάρχει νόημα στην συνέχιση της συζήτησης .
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Το χιούμορ άλλοτε εκφράζεται με διακωμώδηση ενός γνωστού (τουλάχιστον στην εποχή που γράφτηκε το έργο), μουσικού θέματος, άλλοτε μέσα σε ένα σκηνικό πλαίσιο και άλλοτε ως πρωτότυπη μουσική.
Παραδείγματα για το πρώτο:
Για το δεύτερο μόνο η αναφορά του Κουρέα της Σεβίλλης είναι νομίζω αρκετή.
Για το τρίτο έχω ήδη αναφέρει δύο παραδείγματα:
Παραδείγματα για το πρώτο:
- Η άρια του Φίγκαρο Non piu adrai από τους Γάμους του Φίγκαρο του Μότσαρτ, που διακωμωδούσε ένα θέμα όπερας seria του Σαλιέρι.
- Η Ακαδημαϊκή Εισαγωγή του Μπραμς.
- Το κονσέρτο για Ορχήστρα του Μπάρτοκ.
- Το πρώτο μέρος της 15ης συμφωνίας του Σοστακόβιτς με τον τρόπο που χρησιμοποιεί το εμβατήριο από το Γουλιέλμο Τέλο του Ροσσίνι.
Για το δεύτερο μόνο η αναφορά του Κουρέα της Σεβίλλης είναι νομίζω αρκετή.
Για το τρίτο έχω ήδη αναφέρει δύο παραδείγματα:
- Η οργή για το χαμένο γρόσσι του Μπετόβεν
- Τα εύθυμα καμώματα του Τιλ Όϋλενσπίγκελ του Ρίχαρντ Στράους
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
'Mέ τίς ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά-δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους.Χρειάζεται η άλλη βέργα τής μαγείας´
Ανοιχτά Χαρτιά (Πρώτα-πρώτα σ.11)
Ανοιχτά Χαρτιά (Πρώτα-πρώτα σ.11)
Βαγγέλης Σ.
AVClub Addicted Member
- 20 June 2006
- 1,737
Η πρώιμη παιδική φάση του χιούμορ είναι η φάρσα: Μικρός συνήθιζα να αλλάζω στροφές στο πικάπ και να ρίχνω το γέλιο της αρκούδας....
Αργότερα ένας ξάδερφος "έβγαινε" στα FM κι εγώ τον βοηθούσα κάπου κάπου υποτίθεται. Κάποιες φορές λοιπόν, ενώ αυτός προλόγιζε το ανυπέρβλητο πόνημα ενός ροκ συγκροτήματος, ένας δάκτυλος του σατανά του στούνιο άλλαζε στροφές στο πλατό. Να ακούσετε ροκάδες να τραγουδάνε σαν τρελές πριμαντόνες. Μα και η φάτσες των μυημένων φαν.... Φάρσα και ειρωνεία μαζί.
Το ίδιο μα με αρκετά πιο εκλεπτυσμένο τρόπο έχουν κάνει και αρκετοί συνθέτες πετώντας μουσικές ειρωνείες ο ένας στον άλλον.
Αλλά και το να βάλεις ένα όργανο να παίξει μια μελωδία που δεν του πάει, ακόμα και μια νότα παράταιρη, έχει την πλάκα του. Και μπορείς να υπονοείς πολλά και διάφορα με αυτό. Από το να σοκάρεις απλά έναν ξινό κριτικό μέχρι..... να σχολιάσεις ολόκληρη κατάσταση.
Αργότερα ένας ξάδερφος "έβγαινε" στα FM κι εγώ τον βοηθούσα κάπου κάπου υποτίθεται. Κάποιες φορές λοιπόν, ενώ αυτός προλόγιζε το ανυπέρβλητο πόνημα ενός ροκ συγκροτήματος, ένας δάκτυλος του σατανά του στούνιο άλλαζε στροφές στο πλατό. Να ακούσετε ροκάδες να τραγουδάνε σαν τρελές πριμαντόνες. Μα και η φάτσες των μυημένων φαν....
Φάρσα και ειρωνεία μαζί.Το ίδιο μα με αρκετά πιο εκλεπτυσμένο τρόπο έχουν κάνει και αρκετοί συνθέτες πετώντας μουσικές ειρωνείες ο ένας στον άλλον.
Αλλά και το να βάλεις ένα όργανο να παίξει μια μελωδία που δεν του πάει, ακόμα και μια νότα παράταιρη, έχει την πλάκα του. Και μπορείς να υπονοείς πολλά και διάφορα με αυτό. Από το να σοκάρεις απλά έναν ξινό κριτικό μέχρι..... να σχολιάσεις ολόκληρη κατάσταση.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Αν και βεβαίως δεν πρόκειται περί κλασσικής και , ούτως ή άλλως δεν γνωρίζω εάν η έννοια του χιούμορ περιλαμβάνει και το γελοίον του ακούσματος , επαναφέρω αυτό το θέμα για να πω ότι ποτέ δεν πρέπει να λές τόσο μεγάλες κουβέντες . Ναι βρέθηκε δίσκος με τον οποίον γέλασα .
Την δεύτερη φορά που άκουσα , λόγω υποσχέσεως προς τον Δημοκηδή , το "The Drift" του Scott Walker μέ επιασαν τα γέλια . Κάτι η υπερβολική σοβαροφάνεια του "ερμηνευτή" , κάτι τα γαϊδουράκια και τα άλλα ζωάκια , κάτι η προσπάθεια να τραγουδήσει ως βαρύτονος , ενώ δεν είναι , κάτι οι ξαφνικές σιωπές "δραματικής κορύφωσης" , ομολογώ ότι με έκαναν να γελάω μόνος μου ( που είναι και λίγο επικίνδυνο ) .
Εάν λοιπόν ως χιούμορ στην μουσική εν γένει , μπορούμε να θεωρήσουμε και την αυτογελοιοποιηση του καλλιτέχνη , τότε υπάρχει τουλάχιστον ένας δίσκος που έχει χιούμορ , άρα είναι πιθανό , αν και όχι ποθητό εφ' όσον θα κινείται σε αυτό το ύφος , να βρεθεί και άλλος ( God forbid) .
Την δεύτερη φορά που άκουσα , λόγω υποσχέσεως προς τον Δημοκηδή , το "The Drift" του Scott Walker μέ επιασαν τα γέλια . Κάτι η υπερβολική σοβαροφάνεια του "ερμηνευτή" , κάτι τα γαϊδουράκια και τα άλλα ζωάκια , κάτι η προσπάθεια να τραγουδήσει ως βαρύτονος , ενώ δεν είναι , κάτι οι ξαφνικές σιωπές "δραματικής κορύφωσης" , ομολογώ ότι με έκαναν να γελάω μόνος μου ( που είναι και λίγο επικίνδυνο ) .
Εάν λοιπόν ως χιούμορ στην μουσική εν γένει , μπορούμε να θεωρήσουμε και την αυτογελοιοποιηση του καλλιτέχνη , τότε υπάρχει τουλάχιστον ένας δίσκος που έχει χιούμορ , άρα είναι πιθανό , αν και όχι ποθητό εφ' όσον θα κινείται σε αυτό το ύφος , να βρεθεί και άλλος ( God forbid) .