Κοίτα Πάνο, το συγκεκριμένο player ποτέ δεν έπαιξε σε μένα, είτε σαν ολοκληρωμένη συσκευή, είτε σαν transport (με όλα τα προηγούμενα dac που είχα κατά καιρούς, πριν από το Hugo). Πάντα όμως είχε ένα ατού, το μπάσο (περιγραφή, δύναμη, έκταση).
Δεν μπόρεσα ποτέ να αφοσιωθώ στη μουσική. Όλο και κάτι μου έφταιγε και μου αποσπούσε τη προσοχή. Ο δε τονισμός στην μεσουψηλή περιοχή δεν ήταν επ' ουδενί αποδεκτή...
Σήμερα αποφάσισα να του "κολλήσω" μια οπτική έξοδο (το είχα χεριάσει βαρέως πέρυσι και το άφησα έτσι) ώστε να διαπιστώσω το αποτέλεσμα με το Hugo.
Το αποτέλεσμα με εξέπληξε διότι απλούστατα μπόρεσα να ακούσω μουσική χωρίς τους ενοχλητικούς περιορισμούς.
Εκεί που περίμενα μια "επιπεδοποίηση" του ήχου (λόγω ίνας), πήρα ένα μουσικότατο αποτέλεσμα χωρίς έλλειψη δυναμικών.
Τώρα, γιατί παρατηρούνται στην πράξη τέτοιες διαφορές.
Η αλήθεια είναι ότι δε γνωρίζω ακριβώς αλλά στη περίπτωση του Hugo, τον καλύτερο ήχο κατά τον κατασκευαστή τον παίρνει κανείς μέσω της οπτικής εισόδου και αντίστοιχα καλής πηγής.
Η συγκεκριμένη είσοδος προσφέρει πλήρη ηλεκτρική απομόνωση που στη περίπτωση του Hugo έχει ευεργετικά αποτελέσματα, μιας η εξάλειψη του αυξημένου jitter (λόγω του τρόπου μετάδοσης των δεδομένων) γίνεται ιδεατά. Για το τελευταίο, υπάρχει και σχετική τεκμηρίωση από τον Rob Watts.
Βέβαια τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα σωστό usb transport (π.χ. Raspberry), κάτι που θα εξακριβώσω και τις επόμενες μέρες (έχω αρκετό καιρό να ακούσω από το κυρίως σύστημα)...
