Προβολείς CRT vs Ψηφιακών
Καλημέρα.
Έχω από το 2002 τον Sony VPH-D50 HTM, ενεργό όμως από το Πάσχα του 2005 με μόλις 560 ώρες λειτουργίας. Οθόνη η Da-Lite Video Spectra 84 inch 4:3 με gain 1,5. Contrast 60, Brightnes 45. Απόσταση θέασης περίπου 2,5 μέτρα........
......Στη δοκιμή συμπεριέλαβα και ένα κομμάτι λευκής μελαμίνης από αυτές που βάζουμε στις ντουλάπες (είχα δύο κομάτια περίπου 0,80χ1,10 για να φτιάξω ράφια στη ντουλάπα της γυναίκας μου)......
.......Αυτό που με άφησε άφωνο όμως ήταν η εικόνα στην ταπεινή λευκή μελαμίνη (λευκή επικάλυψη σε νοβοπάν διαφόρου πάχους). Παρόμοιες επιδόσεις με τη Stewart με ανεπαίσθητα πιό ψυχρά χρώματα, και αυτό μόνο σε άμεση αντιπαράθεση.
Αν μπορούσα να έχω σταθερή σε τοίχο οθόνη, σίγουρα αυτή θα διάλεγα. Ένα καλό ίσιο φύλλο λευκής μελαμίνης χωρίς σημάδια, πάχους 8 ή 16 mm, μόνιμα στερεωμένη στον τοίχο.
Βγαίνει σε πλάτος έως 3,3 μέτρα και ύψος νομίζω 1,82, είναι πάμφθηνη και φυσικά ξεχάστε και τις ζάρες.
Μια δοκιμή δεν κοστίζει τίποτε αν βρείτε κάπου πεταμένο στο σπίτι σας κανένα φύλλο...
Γεια σου φίλε Μιχάλη,
Μπαίνω κι εγώ στη συζήτηση εδώ (δεν θα κρύψω ότι παρόμοιο θέμα το συζητώ και στο διπλανό avsite), με την πρόθεση να καταθέσω τις απόψεις μου και να βοηθήσω στη συζήτηση, χωρίς πνεύμα αντιπαράθεσης μεταξύ των υποστηρικτών της μεν ή της δε τεχνολογίας. Το ζητούμενο στη συζήτηση είναι να βγουν - όσο γίνεται - κάποια συμπεράσματα και, γιατί όχι, να βοηθηθούν και οι τωρινοί χρήστες CRT.
Κατ' αρχάς με εκπλήσσει ευχάριστα αυτό περί της μελαμίνης. Δεν έχω κάνει το πείραμα, αλλά υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω. Κατά τα άλλα, εύχομαι Μιχάλη ότι καλύτερο στις θεάσεις σου. Και συ βρε παιδί μου τόσα χρόνια πρέπει να τον χαρείς πια τον προβολέα σου.
Πάμε παρακάτω.
Πρώτα από όλα μια διευκρίνηση: Από τα χέρια μου έχουν περάσει (σαν ιδιοκτήτης, εννοώ) οι εξής προβολείς:
1) Vidikron Crystal One (3LCD 640x480 με ενσωματωμένο TV tuner και ηχείο - Υπάρχει ακόμα, στο εξοχικό).
2) Vidikron Crystal Two (3LCD 640x480 με δυνατότητα διπλασιασμού. Έχει φύγει προ πολλού).
3) Sony VPH-D50HT (3x7" CRT - Πολύ λίγο τον κράτησα, πουλήθηκε καινούργιος στο κουτί του στον καλό μου φίλο Μιχάλη).
4) NEC XG135LC - Model 1352 (3x8" CRT - Υπάρχει, κατεβασμένος από την θέση του, διότι χρειάστηκε να ελέγξω μια πλακέτα στον Curt Palme, και ευτυχώς είναι εντάξει. Τώρα που έχω ελεύθερο περισσότερο χρόνο, έχω προγραμματίσει να ξανανέβει. Σε σύζευξη με τον scaler Vigatec Dune και το Denon DVD-A1 με σύνδεση SDI).
5) Toshiba TDP-MT700 (Single chip DLP 720p - Υπάρχει κρεμασμένος και εν λειτουργία. Για καθημερινή χρήση τηλεθέασης, κάποιων ταινιών και εν αναμονή σύγκρισης με τον επόμενο, παρακάτω αναφερόμενο, αφού ολοκληρωθεί η συμπλήρωση των πηγών).
6) JVC D-LA RS2 (3xLCOS D-iLA, 1080p - Κρεμασμένος με σύνδεση HDMI και προς το παρόν με το Toshiba HD-XE1 HD-DVD Player. Εν αναμονή σύνδεσης του υπό κατασκευήν HTPC και ενός Blu-Ray, που μάλλον θα είναι το Panasonic DMP-BD55).
Εκ των ανωτέρω, αντιλαμβάνεστε ότι έχω χρησιμοποιήσει όλες τις υπάρχουσες τεχνολογίες, ενώ αν συμπεριλάβω στην εμπειρία μου και την υπερδιετή επαγγελματική ενασχόληση με το αντικείμενο, έχω δει επ' αρκετόν (και σωρηδόν) πολλά άλλα μοντέλα, από το 2003 και μετά, όπως όλη τη σειρά των Sanyo PLV-Z (2-3-4), τους NEC NP200, Sanyo PLV-12000, Epson, Panasonic, Toshiba και Mitsubishi (διάφορα μοντέλα) κλπ. καθώς και 3-4 αντιπροσωπευτικούς CRT, όπως οι Sony VPH-G70 και VPH-G90, ο Ampro 4600, ο Barco Cine 8.
Για να χρησιμοποιήσω μια γενική ρήση, θα έλεγα πως όχι μόνο η κάθε τεχνολογία, αλλά και ο κάθε κατασκευαστής, ακόμα και ο κάθε προβολέας έχει τα υπέρ και τα κατά του.
Ο κόσμος των ψηφιακών διακρίνεται από την ασύγκριτη ευκολία τοποθέτησης και χρήσης "out of the box", και την διαρκή τεχνολογική εξέλιξη, η οποία με την πάροδο του χρόνου αποδίδει όλο και καλύτερα αποτελέσματα. Μεγάλο επίσης πλεονέκτημα της ψηφιακής τεχνολογίας - συνεδεδεμένο με το προηγούμενο, ασφαλώς - είναι ότι αυτή συμβαδίζει με τις εξελίξεις του κόσμου των υπολογιστών, άρα αποκτά αυτόματα την δυνατότητα να διορθώνει τις προηγούμενες ατέλειές της πολύ σύντομα. Τρανό παράδειγμα η παροχή ανάλυσης υψηλής ευκρίνειας των σύγχρονων προβολέων με κόστος διαρκώς μειούμενο (άλλο πως διαμορφώνονται οι τιμές για τον τελικό αγοραστή, το κόστος κατασκευής μειώνεται όμως).
Η τελειότητα, όμως απέχει πολύ ακόμη. Και - παρ' όλο που κάποιοι θα διαφωνίσουν - η αίσθηση του σινεμά, όπως αυτή παρέχεται από μια μεγάλη σύγχρονη κινηματογραφική αίθουσα, είναι επίσης μακρυά.
Μεγάλο μειονέκτημα είναι η - ακόμα υπάρχουσα - "παιδική" ασθένεια την "ψηφιακίλας" της εικόνας. Φαντάζομαι και ελπίζω βέβαια, όπως όλοι μας, ότι είναι θέμα χρόνου να τελειοποιηθεί, ειδικά όταν η τεχνολογία κάνει προσιτή την υλοποίηση πολύ μεγάλων αναλύσεων (που υπάρχουν ήδη, αλλά μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο και εντελώς απρόσιτες), ώστε να "εξαλειφθεί" το φαινόμενο.
Επίσης, μειονέκτημα εξακολουθεί να είναι το κόστος χρήσης. Λ.χ. δεν αντέχει η τσέπη του μέσου καταναλωτή την συχνή αλλαγή λυχνιών (μέσου ή μεγάλου κόστους, δεν έχει να κάνει), ή την ανάγκη service επειδή η σκόνη παρουσιάζει μόνιμα στίγματα στην οθόνη κ.α. παρόμοια.
Τέλος και δευτερευόντως, αλλά σίγουρα υπαρκτό είναι το μειονέκτημα των περισσοτέρων ψηφιακών προβολέων να μην μπορούν να διαθέτουν πλήρη ευελιξία ρύθμισης των παραμέτρων της εικόνας, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, ώστε αυτή να καθίσταται απόλυτα αρεστή στον χρήστη τους και να απαιτεί την παρέμβαση εξωτερικών συσκευών (π.χ. scalers) με το ανάλογο κόστος βέβαια, και με αποτελέσματα όχι πάντα ικανοποιητικά.
Προσωπικά, η εικόνα που έπαιρνα από τον NEC μου, πριν κατέβει από την οροφή, δεν είχε σύγκριση στις εξής παραμέτρους, με οποιονδήποτε ψηφιακό έχω δει μέχρι σήμερα:
1) Φυσικότητα και ακρίβεια χρωμάτων
2) Ομαλότητα στην κίνηση
3) "Σινεμαδίστικη" αίσθηση (έλλειψη "ψηφιακίλας" ή αλλιώς pixelation)
4) Contrast και διαβαθμίσεις του μαύρου
Από την άλλη, τα μειονεκτήματά του ήταν όντως υπαρκτά. Να πω μερικά:
1) Το ανέβασμα και το κατέβασμα στην οροφή. Το project του αιώνα, βρε παιδί μου. Γι αυτό ακόμα δεν έχει ανέβει ξανά. Ειδικά αν ο χρόνος είναι (που για μένα μέχρι τώρα ήταν) περιορισμένος.
2) Η έλλειψη ευκολιών χειρισμού, όπως το zoom. Για να το πετύχω, κατασκεύασα έναν ειδικό μηχανισμό, που επιτρέπει την κίνηση του προβολέα πάνω σε ράγες μεγάλης αντοχής (70 κιλά πάει ο άτιμος) και κινείται με ηλεκτρικό πτυσσόμενο βραχίονα, ώστε να εξασφαλιστεί επακριβώς η απόσταση που του επιτρέπει να "γεμίσει" την οθόνη μου. Και καλά εγώ είμαι τεχνικός και το σκέφτηκα - και το υλοποίησα ταυτόχρονα. Τί να πει όμως - και τί να κάνει - ο απλός χρήστης, ειδικά αν η πάκτωση στην οροφή δεν του "κάτσει" σωστά;
3) Η σύγκλιση. Πριν το συζητήσω, θα πω πως πολλοί πολέμιοι των CRT αναφέρονται γενικά στις ρυθμίσεις. Οι υπόλοιπες ρυθμίσεις (zoom, keystone, μνήμη για πηγές κλπ.) είναι παιχνίδι και δεν διαφέρουν και πολύ από τις αντίστοιχες των ψηφιακών. Αυτή που όμως είναι ψυχοβγαλτική είνα η σύγκλιση. Και όχι πάντα με τέλεια αποτελέσματα. Βέβαια, αν ο προβολέας έχει αναλυτικό μενού και μεγάλες δυνατότητες ρυθμίσεων, μπορείς να πετύχεις ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα (το παράδειγμα του NEC είναι προς μίμηση από τους άλλους κατασκευαστές, και δεν νομίζω κανείς άλλος να το έχει ακολουθήσει). Αλλά παραμένει μειονέκτημα.
4) Η φωτεινότητα. Εδώ οι γνώμες διίστανται. Προσωπικά, έχω δει πάμπολλους ψηφιακούς με σαφώς μικρότερη φωτεινότητα από κάμποσους CRT. Υπάρχουν όμως και CRT, ειδικά κάποιοι 7-ιντσοι που λίγη φωτεινότητα παραπάνω θα ήταν ευχής έργον να υπήρχε. Και για να προλάβω κάποια σχόλια, θα πω πως δεν πρέπει να παραμυθιαζόμαστε από τις τεχνικές προδιαγραφές που δίνουν κάποιοι κατασκευαστές με κάτι εκατοντάδες lumens, γιατί το πόσο ικανοποιητικά φωτεινή είναι μια θέαση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η αντανάκλαση των επιφανειών του περιβάλλοντος χώρου πάνω στην οθόνη μας, αυτή καθεαυτή η πηγή (ο προβολέας), το περιεχόμενο, το κέρδος της οθόνης κλπ.
Θα πρέπει επίσης να πω εδώ πως ναι, υπάρχουν διαφορές γενικώς μεταξύ ψηφιακών και CRT προβολέων σε ότι αφορά το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, αλλά όπως λένε και οι Εγγλέζοι: "there is no such thing like a free meal".
Στις φωτεινές σκηνές μιας ταινίας, ένας καλός ψηφιακός θα δείξει σαφή υπεροχή έναντι ενός καλού CRT, αλλά αν ζητήσουμε να έχουμε καλή φωτεινότητα και σε σκοτεινές σκηνές (στο νου μου έρχεται η σκηνή της "Μούμιας - Νο. 1" τη στιγμή που το λεωφορείο που έχει το γιο του πρωταγωνιστή με τους απαγωγείς του τρέχει μες τη νύχτα και περνάει πάνω από τη γέφυρα του Τάμεση στο Λονδίνο ή κάποιες σκηνές στο διάστημα από τα Star Wars), τότε τα πράγματα γίνονται πολύ σκούρα για κάποιους ψηφιακούς, ενώ δεν έχω δει κανέναν CRT να κολώνει σε τέτοιες σκηνές.
Ή, λοιπόν, θα τα βλέπεις όλα θολά (σχετικό αυτό) τη νύχτα, αλλά θα θαυμάζεις τα λουλουδιασμένα λειβάδια και τις χιονισμένες βουνοκορφές τη μέρα ή θα θαυμάζεις τις σκηνές των Star Wars στο διάστημα και θα συμβιβάζεσαι με τα λειβάδια και τα χιόνια. Προς το παρόν, τουλάχιστον.
5) Η ανάγκη εξωτερικού scaler. Για μερικούς εκ των ουκ άνευ! Αλλά, όπως είπα παραπάνω, το ίδιο συμβαίνει και με τους ψηφιακούς, για άλλους λόγους βέβαια. Στους CRT, ο scaler χρειάζεται κύρια για την αύξηση της ανάλυσης της πηγής (μην ξεχνάμε πως την εποχή που μεσουρανούσαν, δεν υπήρχαν πηγές HD). Αντίθετα στους ψηφιακούς είναι αναγκαίος για να διορθώνει τις ατέλειες της εικόνας, πράγμα που δεν επιτρέπει ο ίδιος ο προβολέας. Εδώ έχουμε ισοπαλία. Σήμερα βέβαια, κάποιοι εξωτερικοί κατασκευαστές, όπως ο γνωστός Moome και άλλοι που συνεργάζονται με τον Curt Palme και άλλους εξειδικευμένους στους CRT οίκους, διαθέτουν εξωτερικές λύσεις, όπως το HD Fury (το Νο. 2 είναι η τωρινή του έκδοση), αλλά και add-on πλακέτες για ορισμένους προβολείς, όπως κάποια μοντέλα της Sony, της NEC κ.α., για είσοδο HD σε HDMI ή DVI κλπ., που περιορίζουν ή και εξαφανίζουν την ανάγκη εξωτερικού scaler. Θα προσθέσω επίσης πως αν το σήμα είναι από την πηγή του High Definition, όπως λ.χ. η έξοδος Component από ένα DVD player με δυνατότητα upscaling σε αυτήν ή η αντίστοιχη έξοδος από ένα HD-DVD/BD player, η οποία εκ προοιμίου δίνει τουλάχιστον 1080i σήμα, ο scaler δεν χρειάζεται.
Αυτά προς το παρόν.
, αλλα δεν μπορώ να διαφωνήσω με το ότι ο Τακης λέει απλώς τα προφανή.