Curtis Harding's Soul Power

Gojakla νομίζω πιο κοντα σε αυτο που παρουσίασες είναι η Esperanza Spalding και ο michael kiwanuka
Τσέκαρε και τον Jamie Woon
Προσωπικά απο τους τρεις προτιμώ τον Woon αλλά φέρει πιο ηλεκτρονικό ήχο! Εχει όμως τα στοιχεία που ψάχνεις....

θα σου έλεγα επίσης να δεις αυτο το video και οπου σε βγάλει.....(στην δισκογραφία του και αλλού ίσως)

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.


--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Benjamin Clementine επίσης....
 
Εντάξει, παραπάει τώρα να θίγουμε, στο πρώτο νήμα του ανθρώπου στην κατηγορία, τις δύο παραμέτρους που ολοένα και περισσότερο σπανίζουν σήμερα. Την γνησιότητα και την προσωπικότητα, που αν βέβαια εκλείπουν η καλλιτεχνική επάρκεια δεν φτάνει για τη πειστικότητα του εγχειρήματος. Πόσο σόουλ ή μπλουζ ή ροκ είναι κάποιος για να διατείνεται ότι υπηρετεί το είδος που υποτίθεται ότι εντάσσεται; Πολύ σωστά αναφέρθηκε ο Αντώνης στα υπερακριβά αυτοκίνητα, στις σαμπάνιες και τους υπεμεγέθεις γλουτούς, σαν τρόπος ζωής ή επιταγή του μάρκετινγκ. Άλλωστε και ο δικός μας, αυτός του Street Fighting Man, αντικειμενικά δεν δικαιούται να πρεσβεύει το ροκ σήμερα (ασχοληθήκαμε με το πρόσφατο πόνημά του) και συγχωρείται μόνο για την ...προϊστορία του.

Από την άλλη, η προσωπικότητα, είναι κατάσταση που εξελίσσεται όσο περισσότερο "εμπλέκεται" (και ότι σημαίνει αυτό) ο καλλιτέχνης. Απ' ότι κοίταξα, είναι ο πρώτος δίσκος του Harding και τα βήματά του είναι ακόμα διστακτικά. Η αυτοπεποίθηση θα έρθει με τον καιρό και αυτό θα συμβάλει στην ολοκλήρωσή του. Εάν πάλι είναι κάλπικος και διάττοντας αστέρας μέλλει να φανεί, αν και πάλι η πρόοδος/εξέλιξη είναι αποτέλεσμα και άλλων παραγόντων, πέρα από τις εκάστοτε προσωπικές δεξιότητες. Εγώ πιστεύω, όπως άλλωστε το ανέφερα, ότι πρέπει να δουλέψει την ερμηνεία του. Η φωνή του δεν είναι κακή, αλλά για να υπηρετήσεις τη σόουλ πρέπει να υπάρχει πάθος και όχι απλή διεκπεραίωση. Ξέρετε αυτό δεν είναι συνταγή ούτε μαθαίνεται. Σου συμβαίνει κάτι στη ζωή σου ή εάν υπάρχουν ευαισθησίες κάτι γενικότερο σε επηρεάζει και η ψυχή σου (σόουλ ίσον ψυχή) στενάζει και αυτόματα αν είσαι αυθεντικός, η φωνή, σαν το κατ' εξοχήν εκφραστικό μέσο, την υπηρετεί...

Αντώνη, το δισκάκι το κρατάω και βάζω τον Harding στο στόχαστρο για τη συνέχεια...
:smile:
 
grio said:
Εντάξει, παραπάει τώρα να θίγουμε, στο πρώτο νήμα του ανθρώπου στην κατηγορία, τις δύο παραμέτρους που ολοένα και περισσότερο σπανίζουν σήμερα. Την γνησιότητα και την προσωπικότητα, που αν βέβαια εκλείπουν η καλλιτεχνική επάρκεια δεν φτάνει για τη πειστικότητα του εγχειρήματος. Πόσο σόουλ ή μπλουζ ή ροκ είναι κάποιος για να διατείνεται ότι υπηρετεί το είδος που υποτίθεται ότι εντάσσεται;
Click to expand...

συμφωνώ.
πλην όμως δεν είναι εύκολες οι εκπτώσεις σήμερα.
 
grio said:
Εντάξει, παραπάει τώρα να θίγουμε, στο πρώτο νήμα του ανθρώπου στην κατηγορία, τις δύο παραμέτρους που ολοένα και περισσότερο σπανίζουν σήμερα. Την γνησιότητα και την προσωπικότητα, που αν βέβαια εκλείπουν η καλλιτεχνική επάρκεια δεν φτάνει για τη πειστικότητα του εγχειρήματος. Πόσο σόουλ ή μπλουζ ή ροκ είναι κάποιος για να διατείνεται ότι υπηρετεί το είδος που υποτίθεται ότι εντάσσεται; Πολύ σωστά αναφέρθηκε ο Αντώνης στα υπερακριβά αυτοκίνητα, στις σαμπάνιες και τους υπεμεγέθεις γλουτούς, σαν τρόπος ζωής ή επιταγή του μάρκετινγκ. Άλλωστε και ο δικός μας, αυτός του Street Fighting Man, αντικειμενικά δεν δικαιούται να πρεσβεύει το ροκ σήμερα (ασχοληθήκαμε με το πρόσφατο πόνημά του) και συγχωρείται μόνο για την ...προϊστορία του.
Click to expand...

Αν κατά κάποιο τρόπο στεναχώρησα άδικα τον Gojakla να του ζητήσω δημόσια συγνώμη....
Τώρα όσον αφορά το θέμα ποπ, ροκ, σόουλ κλπ να τονίσω πως δεν υπάρχει κάτι καλό η κακό! Κατάσταση είναι...
Είδα κόσμο που έπεσε με τα μούτρα στον δίσκο και το εξέλαβε ως συγχρόνου σόουλ διαμάντι...
το διαμάντι είναι τελείως υποκειμενική υπόθεση, ίσως
αλλά για το σόουλ (που έχει γίνει και καραμόδα) μπορεί να έχει ενστάσεις κάποιος

η ιστορία έχει δείξει πως αν δεν γδάρεις με το ντεμπούτο σου δύσκολα θα γδάρεις μετά ....
Η εξέλιξη του συγκεκριμένου να μου θυμηθείτε θα είναι προς την ποπ και μάλλον προς την άνευρη πλευρά της

Στην καλύτερη θα μοιάζει σε κατι σαν τον Lenny Kravitz,
αν και ο Lenny είχε πιο δυνατό ντεμπούτο ...

Τώρα,

εγώ πήγα σκόπιμα την κουβέντα αλλού..
Αυτό που ήθελα να πω είναι καλώς ή κακώς είναι πως μερικές φορές ορμώμενος από την απαίτηση σου για να βρεις κάτι συγκεκριμένο αγνοείς το προφανές το οποίο μπορεί να είναι και δίπλα σου....

επειδή όπως είπα πλέον η soul είναι καραμόδα τρέχουν όλοι να βγάλουν στην φόρα το πιο τάχα σύγχρονο εναλλακτικό ψαγμένο......
Και δεν μιλάω για τον Gojakla φυσικά, αλλά για κάτι χιπστέρια που πριν ακούσω τον συγκεκριμένο δίσκο με είχαν βάλει στην πρίζα για καρα σόουλ περίπτωση του κερατά...

ε δεν είναι ..
τι να κάνουμε...

και μάλιστα επιδεικτικά τους απάντησα "Την παγκόσμια νούμερο ένα σόουλ επιτυχία " την ακούτε?
Απόρησαν...

εσείς την ακούσατε?Γιατί πέρυσι χτυπιόντουσαν τα οχταχρονα στα πάρτυ

Το happy του Pharrell και γενικά ο δίσκος girl είναι ακριβώς το ανάποδο από αυτό που συζητάμε εδώ! Ποπ εντελώς η ετικέτα αλλά η ψυχή χτυπάει σόουλ και μεταξύ μας χτυπάει δυνατά....

Χαμογελούσα πονηρά όταν έβλεπα στο 2014 τα πιτσιρίκια να χτυπιούνται με ένα motown stomper που παραπέμπει κατευθείαν σε Smokey Robinson

Σας έχει τύχει εσάς που ακούτε η μάλλον που τα φίλτρα σας είναι ενεργοποιημένα σε άλλο είδος να σας πρήζουν πχ λέγοντας αυτό είναι εναλλακτικό ροκ, το άλλο είναι έτσι, το μπηξα το δείξα και ξαφνικά να βγάζει δίσκο ο πιο mainsteram από όλους και να λέτε "πω ρε κοίτα να δεις αυτο είναι πιο ροκ από όλα τα δήθεν εναλλακτικά"

Με αυτήν την λογική απάντησα και όχι για να θίξω το δίσκο που ούτως ή άλλως όπως ανάφερα ακούγεται ευχάριστα................
 
Φιλτατε Αντωνη θα αναφερω μερικα πραγματα, που εχω διαπιστωσει με τον καιρο.

1) Η ακροαση μουσικης ειναι ΠΟΛΥ μοναχικο χομπυ
2) Οποιος ακουει μουσικη "αρρωστημενα" ,με την καλη εννοια, αποκλειεται να βρει κοινα στοιχεια με αυτον που ακουει μουσικη για την ευχαριστηση του.
3) Ακομα και οι "αρρωστοι" ειναι εξαιρετικα δυσκολο να συννενοηθουν μεταξυ τους.
4) Οι δισκοκριτικες αφορουν αυτους που τις γραφουν,οι υπολοιποι ωφειλουν να ακουσουν τον δισκο και να μην καταπινουν αμασητα τα οσα διαβαζουν.
5) Το αν σου αρεσει ή οχι κατι, εξαρταται σε πολυ μεγαλο βαθμο απο την ψυχολογια (εννοω για το ειδος που σου αρεσει, οχι σε αγνωστα μονοπατια)
6) Παντα εχεις ανοιχτα τα αυτια σου για το οτιδηποτε προκυψει.
7) Παντα εχεις κατα νου οτι οτι αυτο που σε ενθουσιαζει σημερα ,αυριο μπορει να μην σου κανει κλικ.

8) Και τελευταιο α)συνεχιζεις τις παρουσιασεις εδω μεσα γιατι μπορει να δωσεις τροφη ,εστω και σε εναν β) ακους ολα που παρουσιαζουν οι αλλοι....ποτε δεν ξερεις!!

(ο δισκος που παρουσιασες εχει πολυ ευχαριστο ακουσμα):grinning-smiley-043
 
Last edited:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ said:
...αλλά για κάτι χιπστέρια που πριν ακούσω τον συγκεκριμένο δίσκο με είχαν βάλει στην πρίζα για καρα σόουλ περίπτωση του κερατά...
Click to expand...
Γιώργη, κακώς σε μπριζώνουν χιπστέρια :music-smiley-005:. Τα χιπστέρια, οι μοδάτοι, έχουν κριτήρια που το ίδιο το όνομά τους, άλλωστε, συνεπάγεται και δεν πρέπει να βασίζεσαι.

Ανοίγεται/ε, τώρα, τεράστια κουβέντα και συνειδητά θα ...ξεφύγω. Ο προβληματισμός της ορθής εκπροσώπησης ενός είδους (βλέπε αυθεντικότητα/γνησιότητα) πάντα υπήρχε. Για τη σόουλ και το μπλουζ, ο λευκός καλλιτέχνης αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό (για να μην πω κάτι άλλο και τρομάξω τα γυναικόπαιδα) μέχρι που η γαλανομάτικη σόουλ (Blue-eyed soul) σαν δούρειος ίππος άλωσε τις συνειδήσεις. Ο B.B. King θεωρήθηκε διασκεδαστής λευκών που εκλαΐκευσε και στρογγύλεψε τα μπλουζ ενώ στον αντίποδα τη δεκαετία του '60 οι λευκοί τσόγλανοι επανέφεραν τα μπλουζ στο προσκήνιο με δικό τους υβρίδιο. Τα μπλουζ του δέλτα και τα τραγούδια εργασίας σήμερα δεν ακούγονται, αλλά σαν μπλουζ δεχόμαστε το ηλεκτρικό, της πόλης. Ο Ντίλαν κράχτηκε που εξηλέκτρισε τη φολκ και η σόουλ τζαζ αποκηρύχτηκε από τους πιουρίστες της τζαζ...

Μπορώ να αναφέρω άλλα τόσα και παραπάνω. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια. Όλο το κροσόβερ, οι μίξεις των ειδών, η φιούσιον, το μπαστάρδεμα γενικώς πολεμήθηκε από τους θεματοφύλακες και τους δογματικούς. Η ποπ (λαϊκή μουσική δεν σημαίνει ; ) έχει την ικανότητα να διαχέεται, μπολιάζει και να αλλοιώνει χαρακτηριστικά. Ένα λίφτινγκ σ' ένα πρόσωπο που του αλλάζει την όψη και μετά συνηθίζεται σαν να ήταν αυτό το πρωταρχικό. Για σκεφτείτε αυτούς που το γνώριζαν από πριν, που δυσκολεύονται να το αποδεχτούν αλλά τελικά το συνηθίζουν και τους άλλους που το βλέπουν για πρώτη φορά και πιστεύουν ότι έτσι ήταν για πάντα.

Ο δικός μας ψάχνει ταυτότητα και θα δείξει εάν καταφέρει να κρατηθεί υπηρέτης του είδους. Εάν η ποπ-σόουλ είναι το πεδίο του, μια χαρά, ο Aaron Neville και ο Smokey Robinson σ' αυτό μεγαλούργησαν... Θέμα στενοχώριας, μεταξύ ανθρώπων που έχουν ανάγκη να ακούνε μουσική, πιστεύω δεν υφίσταται, αλλά όπως για όλα τα θέματα, μόνο οπτικής.

Αφήστε το ένστικτό σας να λειτουργήσει, εμπιστευτείτε το και αν αμφιβάλλετε, εκπαιδεύστε το...

Έντιτ:
ΥΓ1
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ said:
...και μάλιστα επιδεικτικά τους απάντησα "Την παγκόσμια νούμερο ένα σόουλ επιτυχία " την ακούτε?
Απόρησαν... Διάβασα κάτι διδακτικό προχθές "χωρίς χιτ δεν επιβιώνεις..."
Click to expand...
ΥΓ2
Γνώμες για δίσκους γράφουμε, οπότε και η αρνητική κρίση παίζει και μάλιστα δίνει και αφορμές για αναλύσεις, συζητήσεις και πάσης φύσεως ...αντιρρήσεις!
 
Last edited:
Να διευκρινησω 2 ζητηματα.

Α) Διολου δεν θιγομαι απο την αρνητικη κριτικη. Ισα ισα, ορθως ειπωθηκε, οταν επιχειρηματολογειται ανοιγει και νεους δρομους.

Παει λοιπον, το κλεισαμε αυτο. Δεν χρειαζονται συγνωμες και λοιπα τετοια σχολια.


Β) Το δευτερο σκελος αφορα μια διευκρινηση. Ουδεποτε αναφερθηκα σε διαμαντι. Ισα ισα, ανεφερα πως αναμεσα σε πληθωρα κακων album, το συγκεκριμενο μου εκανε αισθηση.
Επισης δεν ισχυριστικα πως προκειται για soul album. Εγραψα, αν δεν κανω λαθος, πως εχει στοιχεια απο soul / indie κλπ κλπ... θεωρω πως αν ειχα προσθεσει και την pop, ισως ημουν ακομα πιο ακριβης.


Εν πασει περιπτωση, και μονο για τις προτασεις που πεσανε στο νημα, για μενα κρινεται ως ακρως επιτυχημενο. :))
 
Top Bottom