DebtOcracy...Ένα ντοκιμαντέρ με εμάς παραγωγούς.....

Το ΔΝΤ παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα​


Οι δημιουργοί του «Debtocracy» Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη μιλούν στο «Βήμα» για το ντοκιμαντέρ και την υποδοχή του από τους θεατές.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Αθήνα Την τελευταία εβδομάδα προβάλλεται στο Διαδίκτυο, στη διεύθυνση www.debtocracy.gr, ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική κρίση με τον τίτλο «Debtocracy», ή αλλιώς «Χρεοκρατία». Προκαλεί έντονες θετικές και αρνητικές αντιδράσεις και αποτελεί αφορμή για διάλογο στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Ηδη περισσότεροι από 600.000 χρήστες του Διαδικτύου έχουν επισκεφθεί την ιστοσελίδα που προβάλλεται.

Μέσα από συνεντεύξεις με προσωπικότητες από Ελλάδα και εξωτερικό παρουσιάζεται η πρόταση για τη σύσταση μιας διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η οποία θα κάνει τον ακριβή «λογαριασμό» του ελληνικού χρέους. Υποστηρίζεται η άποψη ότι μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι «απεχθές» καθώς δημιουργήθηκε σε συνθήκες διαφθοράς και επομένως το ελληνικό κράτος μπορεί να προβεί σε μονομερή στάση πληρωμών.

Οι δημιουργοί του «Debtocracy» Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη μιλούν στο «Βήμα» για το ντοκιμαντέρ και την υποδοχή του από τους θεατές.

-Πιστεύετε ότι μπορείτε να δώσετε τις λύσεις στην αντιμετώπιση του χρέους; Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές;

-Καλούμε τον κόσμο να ξεφύγει από τον υποτιθέμενο «μονόδρομο» τον οποίο παρουσιάζουν κυβέρνηση και ΜΜΕ. Προσπαθούμε να φέρουμε εικόνες από χώρες όπως η Αργεντινή και ο Ισημερινός, οι οποίες σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές είπαν όχι στο ΔΝΤ και τους ξένους δανειστές και έφεραν έστω και προσωρινά τον πολίτη στο προσκήνιο. Γι’ αυτό συνομιλούμε, λόγου χάρη, με τους ανθρώπους που καθόρισαν τη συγκεκριμένη πολιτική στον Ισημερινό δημιουργώντας επιτροπές λογιστικού ελέγχου και αποδεικνύοντας ότι μεγάλο τμήμα του χρέους είναι παράνομο ή μη νομιμοποιημένο.

-Στο ντοκιμαντέρ επιλέξατε να έχετε μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση, αποφεύγοντας να θίξετε την «άλλη πλευρά». Γιατί;

-Αυτή είναι μία ερώτηση η οποία θα έπρεπε να απευθυνθεί σε πολλά μέσα ενημέρωσης, τα οποία τον τελευταίο χρόνο προβάλλουν συστηματικά μόνο τη μία άποψη των πραγμάτων. Θεωρούμε απλώς, ότι αυτό που παρουσιάζουμε είναι μία διαφορετική προσέγγιση, που έλειπε τόσο καιρό.

-Πως ορίζετε την κρίση στην Ελλάδα;

-Είναι απόρροια της παγκόσμιας κρίσης, που έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του 1970, η οποία χτύπησε την ευρωπαϊκή περιφέρεια με ιδιαίτερη οξύτητα, λόγω της δομής της Ευρωζώνης και λόγω του ρόλου του ευρώ. Ωστόσο, τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης επιδεινώνουν τα προβλήματα σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Μειώνοντας το βιοτικό επίπεδο και αυξάνοντας την ανεργία, διαρρηγνύουν ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό, καταστρέφουν την όποια εμπιστοσύνη υπήρχε στο πολιτικό σύστημα, φέρνουν στην επιφάνεια την ανεπάρκεια των θεσμών. Η κρίση, λοιπόν, δεν περιορίζεται στον τομέα της οικονομίας, αλλά είναι κρίση γενική.

-Στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνετε δηλώσεις του επικεφαλής της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας. Τι λέει για την Ελλάδα;

-Ενα απ’ τα πρώτα πράγματα που δήλωσε ο Ούγκο Αρίας ήταν η έκπληξή του επειδή η Ελλάδα δέχεται σήμερα μέτρα παρόμοια με αυτά που ελήφθησαν στον Ισημερινό τη δεκαετία του 1980, όταν την απόλυτη εξουσία είχαν οι πιστωτές. Μάλιστα, οι ελληνικές αρχές γνωρίζουν πως οι διαδικασίες που εφαρμόζει το ΔΝΤ στη χώρα παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι μεγάλο μέρος του χρέους επιβλήθηκε χωρίς τη δική μας συνυπευθυνότητα (όπως για τους εξοπλισμούς ή τους Ολυμπιακούς) και πως η διαφθορά έπαιξε σαφή ρόλο. Ο ίδιος δεν έκανε τόσο προβλέψεις, όσο μία προτροπή: Να γίνει λογιστικός έλεγχος για να διαπιστωθεί ακριβώς «πώς φτάσαμε ως εδώ», με πρωτοβουλία και υπό την ηγεσία της κοινωνίας των πολιτών, των κοινωνικών οργανώσεων.

-Πως ερμηνεύουν την κρίση στην Ελλάδα οι ξένοι ακαδημαϊκοί και οικονομολόγοι που μιλούν στο «Debtocracy»;

-Οι άνθρωποι με τους οποίους μιλήσαμε εμείς φαίνεται να συμφωνούν ότι η ελληνική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της δομικής κρίσης του καπιταλισμού η οποία μετουσιώθηκε σε κρίση της ευρωζώνης και στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αμφισβητούν δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως η αδυναμία αποτελεσματικής και δίκαιης φορολόγησης, η διαφθορά κ.ο.κ. Αν όμως χάσεις την ουσία του προβλήματος θα καταλήξεις σε διαχειριστικές λογικές που απλώς κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί – αν δεν το γιγαντώνουν κιόλας, όπως συμβαίνει στην τρέχουσα φάση.

-Πώς θα μπορούσαν να συμβάλλουν θετικά στην έξοδο από την κρίση τα «κυρίαρχα ΜΜΕ»;

-Για να συμβάλλουν θετικά στην έξοδο από αυτή, το πρώτο βήμα ίσως θα ήταν να... αφήσουν όλα τα λουλούδια να ανθίσουν.

-Η διανομή του ντοκιμαντέρ διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης από το Ίντερνετ, παρόλο που η παραγωγή κόστισε αρκετά. Γιατί το αποφασίσατε αυτό;

-Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά διότι δεν μπορούσαμε να θέσουμε περιορισμούς στη χρήση και την αναμετάδοση, δεδομένου ότι το ντοκιμαντέρ ανήκει στο κοινό. Προκειμένου να αποφύγουμε δεσμεύσεις στο περιεχόμενο, τις οποίες ίσως να απαιτούσε η χρηματοδότηση από εταιρείες, φορείς ή κόμματα, στραφήκαμε στον κόσμο για να καλύψουμε το κόστος της παραγωγής. Στους «συμπαραγωγούς» μας λοιπόν ανήκει το ντοκιμαντέρ, γι’ αυτό και δεν εγείρεται κανένα ζήτημα δικαιωμάτων. Εξάλλου, στόχος μας είναι το ντοκιμαντέρ να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες…

-Το ντοκιμαντέρ ντύνει μουσικά ο Γιάννης Αγγελάκας. Πιστεύετε ότι εν έτει 2011 υπάρχει μουσική σκηνή με ελεύθερο κοινωνικο-πολιτικό στίχο; Μπορεί η τέχνη σήμερα να επηρεάσει την κοινή γνώμη πολιτικά;

-Υπάρχει σίγουρα μουσική σκηνή με αυτά τα χαρακτηριστικά ακόμη και αν δεν έχει αμιγώς πολιτικό στίχο, όπως τον κατανοούσαν τη δεκαετία του 1960 ή του 1970. Και ο Αγγελάκας είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σκηνής. Το τραγούδι «Σιγά μην κλάψω» ήταν για εμάς η πιο «πολιτικά» φορτισμένη φράση της τελευταίας δεκαετίας. Αισθανόμαστε όμως ότι ακόμη και η συμμετοχή του στο ντοκιμαντέρ ήταν μια πράξη πολιτική. Από τις συζητήσεις που κάναμε καταλάβαμε ότι τον συγκινούσε η ιδέα μιας ανεξάρτητης δημοσιογραφικής παραγωγής με άποψη - μιας «πειρατείας» στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης όπως μας έλεγε. Και το ίδιο μας έλεγαν και τα άλλα δυο παιδιά που μας βοήθησαν στο soundtrack ο Aris RSN και ο Ερμής Γεωργιάδης.
 
Καλό το ντοκυντέρ, εξόχως ενδειαφέρουσες θέσεις- απόψεις, υπάρχει τελικά φως στο τούνελ της δημοσιονομικής προσαρμογής, αρκεί να το πιστέψουμε!!
Ξέχώισρα τις θέσεις απόψεις του Μανώλη Γλέζου και του Δ. Λαπαβίτσα!!
 
Σαρώνει μύθους και τηλεθέαση το ντοκιμαντέρ Debtocracy


Ούτε διαφήμιση, ούτε πολιτικά κέντρα προώθησαν το ντοκιμαντέρ Debtocracy, όμως αυτό δεν το εμπόδισε να φτάσει σε μισό εκατομμύριο τηλεθεατές μέσα σε 5 μόλις ημέρες. Το μόνο «όπλο» του ήταν το αιχμηρό πολιτικό του μήνυμα, που μίλησε με ανάλογη αισθητική τη γλώσσα της αλήθειας και αποκάλυψε τη ρίζα του δημόσιου χρέους.

Πέντε δυσκολίες αναφέρει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ ότι συναντά κανείς για να πει και να γράψει την αλήθεια: Πρέπει να έχει το θάρρος να γράψει την αλήθεια, παρόλο που παντού την καταπνίγουν. Την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού. Την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο. Την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποκτήσει δύναμη. Και τέλος, την πονηριά να τη διαδώσει ανάμεσά τους. Με αυτές τις δυσκολίες έπρεπε να αναμετρηθεί μία προς μία το Debtocracy ή αλλιώς Χρεοκρατία, το πρώτο ντοκιμαντέρ για την ελληνική και την παγκόσμια κρίση, που επέλεξε τη σκοπιά των εργαζομένων για να πει την αλήθεια. Και τα κατάφερε πέρα από κάθε προσδοκία.

Μόνο στο διαδίκτυο, μέχρι στιγμής είναι 600.000 οι προβολές της ταινίας. Στις 5 πρώτες μέρες της δημοσιοποίησής της, την είδε μισό εκατομμύριο! Οι ρυθμοί αναπαραγωγής της από μπλογκ και ιστοσελίδες άγγιξαν το «κόκκινο». Ήδη βέβαια το ντοκιμαντέρ έχει αφήσει το «μικρόκοσμο» του διαδικτύου και ξεκίνησε την πορεία του στην τηλεόραση, στις αίθουσες δημόσιων προβολών και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα (ύστερα από πρόσκληση της πρυτανείας του AΠΘ), ενώ σύντομα θα φιλοξενηθεί και σε κινηματογράφους. Ο κύκλος ενασχόλησης, που περιλαμβάνει φυσικά αρκετούς επαίνους αλλά και λίβελους, έχει διευρυνθεί σε τέτοιο βαθμό, περιλαμβάνοντας διαδικτυακές συζητήσεις και σχολιασμούς σε πηγαδάκια, που σύμφωνα με τον Μιχάλη Ιγνατίου όπως μετέδωσε σε πρωινή εκπομπή του Μέγκα, έφτασαν μέχρι την Ουάσινγκτον και τα στελέχη του ΔΝΤ!

Το μεγάλο όπλο που εξασφάλισε την πρωτοφανή αυτή διεισδυτικότητα σε ένα τόσο πλατύ κοινό είναι βέβαια το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ, του οποίου το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφουν οι Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, ενώ την επιστημονική επιμέλεια έχει ο Λεωνίδας Βατικιώτης. Όταν ο επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, μιλώντας από το βήμα της Βουλής, παρομοίασε το ρόλο του με αυτόν ενός γιατρού, αυτόματα δημιουργήθηκε στη σκέψη εκατομμυρίων τηλεθεατών και ακροατών η σύνδεση με τις περίφημες παρομοιώσεις του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου. Κι όμως, κανένα μέσο ενημέρωσης και κανένα τοκ σόου δεν ανέφερε ότι η φρασεολογία του ΔΝΤ μας θυμίζει χούντα. Το Debtocracy όμως ξεκινά με αυτά τα λόγια. Είναι ένα ντοκιμαντέρ που δίνει φωνή και αιτιολόγηση στα γεγονότα και τις απόψεις που μέχρι στιγμής έμειναν στο περιθώριο των μέσων ενημέρωσης, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας. Ένα ντοκιμαντέρ που με τη δημοσιογραφική οικονομία λόγου και την επιστημονική τεκμηρίωση, αποδεικνύει ότι οι επιλογές που επέβαλε η κυβέρνηση από τον Μάιο του 2010 δεν ήταν μονόδρομος.

«Η κυβέρνησή μας, μας αποκαλούσε κοπρίτες και οι δανειστές μας γουρούνια», είναι η αφοπλιστική ειλικρίνεια του ντοκιμαντέρ που το έκανε εν ριπή οφθαλμού τόσο δημοφιλές. «Οι κυβερνώντες έκαναν στάση πληρωμών στους πολίτες, επιχειρώντας να σώσουν τους δανειστές τους», υπογραμμίζεται χωρίς τα γνωστά δημοσιογραφικά στρογγυλέματα. Περαιτέρω, η Χρεοκρατία αποκαλύπτει σε έκταση το παράδειγμα του Ισημερινού για να επισημάνει το πόσο η πολιτική βούληση παίζει ρόλο στην τελική έκβαση των «μαχών» που δίνει μια χώρα με τους πιστωτές της. Πολιτικοί και επιστήμονες που διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στο λογιστικό έλεγχο και τη μονομερή διαγραφή του χρέους της λατινοαμερικανικής χώρας, εξηγούν στην κάμερα πότε ένα χρέος είναι παράνομο, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Πέρα από την ενθουσιώδη υποδοχή, από την πρώτη στιγμή εκδηλώθηκε και η πολεμική. Ασφαλώς δεν είναι άσχετη του περιεχομένου του ντοκιμαντέρ, η απόλυση από το Σκάι του Άρη Χατζηστεφάνου, λίγες μέρες αφότου έγινε γνωστό το περιεχόμενο του Debtocracy. Την Τετάρτη έγραψε ο Γιάννης Πρετεντέρης στα Νέα, μιλώντας για τους δημοσιογράφους και την κρίση του Τύπου: «Μια ετερόκλητη αλλά απολύτως διακριτή συμμαχία ακραίων κομματικών χώρων, περιθωριακών ακτιβιστών και επιτηδείων, θεώρησε ότι η κρίση μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία». Το σχέδιο των ακραίων αυτών στοιχείων είναι κατά τον Γ. Πρετεντέρη «να τρωθεί η αξιοπιστία και η επιρροή των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης από αναπόδεικτες διαβολές για “καθεστωτική δημοσιογραφία”, “εξυπηρέτηση συμφερόντων” και άλλες συναφείς ηλιθιότητες». Μιλά μάλλον για τις «ηλιθιότητες» που περίμεναν εκατοντάδες χιλιάδες, ώστε να πληροφορηθούν για το τι πραγματικά συμβαίνει στην οικονομία της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου. Υπό αυτό το πρίσμα, εύκολα ερμηνεύεται και ο λόγος που απέκλεισαν τους συντελεστές του Debtocracy με άνωθεν εντολή από εκπομπή σε κρατικό μέσο...

Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας. Είναι η θεωρία της ταξικής ανάλυσης της οικονομίας και η αταλάντευτη στάση υπέρ της εργαζόμενης πλειοψηφίας που κάνει το ντοκιμαντέρ της Χρεοκρατίας ανεπιθύμητο από ορισμένους κύκλους. Συγκεκριμένα: Η αναφορά του Debtocracy στους εξοπλισμούς και την τακτική της Γερμανίας να επιβάλει την αγορά όπλων στη χώρα μας, παρά την κρίση χρέους. Ο χαρακτηρισμός της Ολυμπιάδας ως «εγκληματικής απόφασης» και το ξεμπρόστιασμα του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Γιώργου Βουλγαράκη, που κόμπαζε σε αμερικανικό κανάλι ότι «το λογαριασμό των Ολυμπιακών θα τον μάθουμε μετά τη λήξη τους». Αλλά και η υπόδειξη των σχέσεων διαφθοράς με τη Ζίμενς και τη Γκόλντμαν Σαξ ως συνυπεύθυνες για το χρέος.

Το ντοκιμαντέρ δεν συνιστά φυσικά πολιτική πλατφόρμα της Αριστεράς. Καταδεικνύει με παραστατικό τρόπο και ακλόνητα επιχειρήματα τις ευθύνες για τη δημιουργία του χρέους, τις πολιτικές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής, ενώ στοιχειοθετεί και μια πρόταση προς τη διέξοδο: Τη δημιουργία της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους. Όπως τονίζεται βέβαια, «η ΕΛΕ είναι ένα πολύτιμο όπλο σε μια μεγαλύτερη μάχη που θα διεξαχθεί με τους παραδοσιακούς τρόπους που δίνονται αυτές οι μάχες εδώ και αιώνες». Εξάλλου, γύρω από το ντοκιμαντέρ έχει συνταχθεί ένα κείμενο ερωτήσεων και απαντήσεων και ένα παράλληλο φόρουμ ανταλλαγής απόψεων, που βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.debtocracy.gr.

http://www.prin.gr/2011/04/debtocracy_17.html#more
 
Σίγουρα αποτελεί μια σημαντική κίνηση αντιπληροφόρησης απέναντι στη λαίλαπα μονοδρομικής βλακείας και προπαγάνδας που μας σερβίρεται καθημερινά.
Κατά τα άλλα δεν μπορεί κανείς να απαιτεί από ένα ντοκυμαντέρ μιας ώρας και κάτι να αναλύει, να προτείνει, να οργανώνει, να ντύνει, να στολίζει, να νοικοκυρεύει που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση.
Πολλές πολιτικές/ιδεολογικές συζητήσεις μπορεί να προκύπτουν, αρκετές διαφωνίες, αλλά για μένα το κύριο ζήτημα είναι η υιοθέτηση ενός εναλλακτικού τρόπου σκέψης. Επάνω σε αυτό θεωρώ ότι το ντοκυμαντέρ καταφέρνει να σε "κεντρίσει" στην αναζήτηση μιας πιθανά υπαρκτής άλλης αλήθειας από την κυρίαρχη. Τα συμπεράσματα της αναζήτησης αυτής είναι άλλη, τεράστια κουβέντα.
 
Κοινωνικό φαινόμενο η «Χρεοκρατία»​


ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
του Γ. Δελαστίκ

Εκρηκτικές διαστάσεις πήρε η τηλεθέαση στο Διαδίκτυο του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» που αναφέρεται στην κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Δημιούργημα δύο νέων σε ηλικία δημοσιογράφων, του Αρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη, και χρηματοδοτημένο εξ ολοκλήρου με προσφορές σωματείων και εκατοντάδων μεμονωμένων ατόμων, το ντοκιμαντέρ αυτό συνάντησε απίστευτης έκτασης αποδοχή: μέσα σε μόλις δέκα μέρες από την έναρξη της προβολής του, πάνω από μισό εκατομμύριο (!) άνθρωποι έσπευσαν να το δουν στο Διαδίκτυο, όπου μέχρι στιγμής είναι και ο μοναδικός τρόπος που μπορεί κανείς να το δει.

Κανένα κανάλι εθνικής εμβέλειας δεν το έχει προβάλει στην τηλεόραση (το έχουν κάνει μόνο κάποια μικρά τοπικά τηλεοπτικά κανάλια) παρόλο που όλοι οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ έχουν ομόφωνα αποφασίσει ότι η χρήση του έργου τους είναι ελεύθερη και δωρεάν για οποιονδήποτε χρήστη, χωρίς οι ίδιοι να αμείβονται καθ' οιονδήποτε τρόπο. Μέσα στον Μάιο θα κυκλοφορήσει το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ και σε βιβλίο, ενώ αυτή την εβδομάδα θα αρχίσει και η διεθνής ιντερνετική καριέρα του με τον τίτλο «Debtoctacy», καθώς ολοκληρώνεται η διαδικασία υποτιτλισμού του στα αγγλικά ώστε να είναι προσιτό σε πολύ ευρύτερο κοινό.


Το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» έχει σαφή πολιτική άποψη τόσο ως προς το Μνημόνιο της κυβέρνησης Παπανδρέου όσο και ως προς το τι δέον γενέσθαι με το δημόσιο χρέος της χώρας μας. Ελληνες και ξένοι οικονομολόγοι θεμελιώνουν τις απόψεις αυτές. «Κανένας δεν έχει την υποχρέωση να πληρώσει αυτό το χρέος» δηλώνει απερίφραστα ο τόσο θαυμαζόμενος από το ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες Σαμίρ Αμίν, παγκοσμίως διάσημος. «Να αποτινάξουμε από πάνω μας την υποτέλεια, να απελευθερωθούμε από την τρόικα, η οποία είναι η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδας» διακηρύσσει ο αιώνιος έφηβος Μανώλης Γλέζος.

«Με μάχες κερδίζεται ο σεβασμός των δικαιωμάτων και όχι με την υποταγή στις υπαγορεύσεις των δανειστών» παροτρύνει τους Ελληνες ο γνωστός οικονομολόγος Ερίκ Τουσέν. Το πρωτοφανές με το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» δεν έγκειται αυτοτελώς στις απόψεις που προβάλλει. Αυτό που το καθιστά πραγματικά κοινωνικό φαινόμενο είναι το τεράστιο ενδιαφέρον που προκάλεσαν οι απόψεις αυτές με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν στο ντοκιμαντέρ στους χρήστες του Διαδικτύου, ξεπερνώντας κατά πολύ ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες των ίδιων των συντελεστών του εγχειρήματος.

Οι απροσδόκητες διαστάσεις της επιτυχίας στον τομέα της τηλεθέασης προκάλεσαν πολιτική αίσθηση. Αποκαλύπτουν την ύπαρξη ενός κοινωνικού υποστρώματος που ήταν έτοιμο να υποδεχθεί τέτοιες απόψεις, αν του προσφέρονταν με τον προσιδιάζοντα σε αυτό το κοινό τρόπο.

Με δεδομένο δε ότι το κοινό του Διαδικτύου είναι κατά μέσο όρο πολύ νεότερο ηλικιακά από τον μέσο όρο του συνολικού πληθυσμού και τουλάχιστον το 95% των χρηστών του Ιντερνετ ανήκουν τις παραγωγικές ή στις πολύ νεανικές ηλικίες, έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία η έμπρακτη αποκάλυψη του γεγονότος ότι και αυτό το κοινό διακατέχεται από αισθήματα κατά του Μνημονίου και ενδιαφέρεται για τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος του δημόσιου χρέους που βρίσκονται σε ριζική διάσταση με την ασκούμενη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Η απήχηση της «Χρεοκρατίας» σηματοδοτεί την έλλειψη επιρροής του σημερινού ΠΑΣΟΚ στο δυναμικότερο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, στο οποίο επιπροσθέτως ανήκει όχι μόνο το παρόν, αλλά και το μέλλον. Αποκαλύπτει επίσης ότι η εικόνα υποδεέστερης πολιτικοποίησης με την κλασική έννοια του όρου των χρηστών του Διαδικτύου είναι επί της ουσίας παραπλανητική, καθώς αποκρύπτει βαθύτερες διεργασίες που συντελούνται στις συνειδήσεις των νέων κατά τεκμήριο ανθρώπων.

Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον των χρηστών του Ιντερνετ κίνησε και ο εναλλακτικός τρόπος παραγωγής της «Χρεοκρατίας»: έξω από όλα τα καθιερωμένα κυκλώματα και με χρηματοδότηση «λαϊκής βάσης» - κάτι που είναι αναγκαίο αλλά όχι και επαρκές για την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ «αντισυστημικού», έννοιας που γοητεύει πάντα τους νέους. Παράλληλα, η χειραφετημένη στάση των δημιουργών της «Χρεοκρατίας» στο εξαιρετικά ευαίσθητο για τους χρήστες του Διαδικτύου θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων -απολύτως ελεύθερο το δωρεάν κατέβασμα του ντοκιμαντέρ από οποιονδήποτε θέλει- επέτεινε το αίσθημα συμμετοχής στο εγχείρημα.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Διεθνής Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου

Ρεαλιστική, απολύτως εφικτή, αλλά άκρως ανεπιθύμητη από το σύστημα είναι η πρόταση άμεσης δράσης που προβάλλεται από το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» και τους οικονομολόγους και κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες που εμφανίζονται σ' αυτό: Η συγκρότηση μιας διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η οποία θα εξετάσει μία προς μία τις μεγάλες συμβάσεις του κράτους και τα δάνεια που συνήψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 30-35 χρόνια, προκειμένου να αποφανθεί αν και ποια τμήματα του ελληνικού δημόσιου χρέους υπάγονται στην κατηγορία του επονομαζόμενου «απεχθούς χρέους» το οποίο η Ελλάδα δεν υποχρεούται να αποπληρώσει. Οι πρόεδροι των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησαν την έννοια του «απεχθούς χρέους» για να διαγράψουν τα χρέη του Ιράκ.
 
Σημερα ειχα την χαρα να γνωρισω τον Κωστα Εφημερο στην ημεριδα που διοργανωσε η Ελληνικη Ακαδημια Κινηματογραφου στο κεντρο γραμματων και τεχνων.
Ειχε την ευκαιρια να μας μεταφερει το ολο σκεπτικο των εμπνευστων του ντοκυμανταιρ αυτου το πως οδηγηθηκαν στις επιλογες που τελικα εκτοξευσαν αυτην την προσπαθεια τους και ολες τις οικονομικες τους καινοτομιες που εδειξαν εναν νεο δρομο για την ανεξαρτητη κινηματογραφια.
Ενας δρομος που στο εξωτερικο εχει υιοθετηθει εδω και πολυ καιρο αλλα στην Ελλαδα δεν ειχε αποτολμηθει.
Δυστηχως επειδη θα εφευγε για Ισπανια οπου θα προβαλλοταν στους εκει αγανακτισμενους δημοσια το ντοκυμανταιρ δεν κατεστη δυνατον να ρωτησω πιο πολλα . Ελπιζω την επομενη φορα.
 
Top Bottom