Δικαιωμα στην "αρνηση"

Δημήτρη, πάρε λίγο απ' όλους σας και έχεις φτιάξει τα μουσικά μου ακούσματα.

Αν εξαιρέσουμε τα του Δαμιανού και του Σπύρου, μια και δεν έχω εντρυφύσει στο είδος, απ' όλα τ' άλλα κάτι ακούω.

Για παράδειγμα, μου αρέσουν και οι Beach Boys και οι Vaya Con Dios.
Δείτε πώς έχετε καταντήσει ένα μαθητευόμενο.
Μου καταστρέψατε την ψυχολογία... :flipout:

Υ.Γ. Στο Melee Island ακούμε μουσικές της Καραϊβικής!
 
Βρε Ντοκ, κρίμα που συνειδητά αρνείσαι την όποια συμμετοχή.

Είπες κάπου ότι έχει χαθεί η πλάκα.

Εγώ όμως έχω διάθεση (πολύ μα πολύ) να σε πειράξω. Όμως, έτσι που τα λες τα πράγματα με αποθαρρύνεις.
 
Ενα παραδειγμα και μια ερωτηση για να τα κανουμε πιο συγκεκριμενα τα πραγματα.
Το παραδειγμα πρωτα.
Στον ιδιο μουσικο χωρο κινούνται οι Pink floyd και οι Purcupine Tree.
Για τους πρωτους εχουμε κοινη αγαπη τρεις φιλοι.Για τους δευτερους οι δυο εξακολουθουμε να εχουμε την ιδια θετικη γνωμη (τουλαχιστον μεχρι τα 4 πρωτα αλμπουμ) ενω ο τριτος δεν θελει να τους ακουει.
Εμεις στον καλο μας φιλο τι πρεπει να πουμε .
Οτι δεν ξερει τι του γινεται ,οτι θελει και αλλα ακουσματα για να τους καταλαβει ή να δεχτουμε την αποωη του και ο καθενας να ακουει αυτο που του αρεσει χωρις παραπανω σχολια και κρισεις.

Παμε στην ερωτηση τωρα.
Ο Σπυρος ειπε οτι οσο πιο αμαθης ειναι ενας λαος τοσο πιο μεγαλη η διεκδικηση του στο δικαιωμα της επιλογης.
Δηλ εγω που ενω εχω προσπαθησει(οχι και πολυ σκληρα ..και γιατι να το κανω αλλωστε) να ακουσω κλασικη και μεταλ ,και δεν εχω καταφερει να συγκινηθω ειμαι αμαθης????
Καμμια τριαρα χιλιαδες βινύλια και cd δεν φτανουν για να καταλαβω οτι ενα ειδος μου παει ή δεν μου παει?????

Εχω γεννηθει στη Αθηνα και μεχρι τα εικοσι μου σιχαινομουνα τα δημοτικα.
Σιγα σιγα και με τα ταξιδακια μου ανα την Ελλαδα αρχισα να τα ακουω και να ενδιαφερομαι για το τι ακουει η καθε περιοχη.
Εχω καταληξε στα πενηντα μου να μου αρεσουν τα ηπειρωτικα και τα κρητικα.
Τα θρακωτικα, τα ποντιακα, τα ρουμελωτικα και τα νησιωτικα εξακολουθουν απο το να μην με συγκινουν, εως να μην μπορω να τα ακουσω.
Δηλ δεν το εχω αυτο δικαιωμα????
 
μπορώ να πιαστώ από το εξής.
Floyd vs procupine tree.
1. οι πρώτοι ορίτζιναλ
2. οι πρώτοι έχουν παρελθόν
3. οι δεύτεροι ίσως έχουν μέλλον
4. και οι μεν και οι δε, καλοί οργανοπαίχτες
5. προσωπικότητες μόνο οι πρώτοι
6. ψωμί κι αλάτι έφαγαν οι πρώτοι
7. όταν ακούω τους πρώτους, υπάρχει και κάτι να μου θυμίζουν
8. οι δεύτεροι γιά μένα διεκπεραιώνουν
9. ο οργανισμός μου με το άκουσμά τους ξυπνάει αλλά αμέσως καταλαβαίνει οτι πρόκειται γιά false alarm.
10. όποτε τους έβαλα να τους ακούσω, ενώ δεν με ενοχλούσε το άκουσμα, τους σταματούσα αρχικά στα 20 λεπτά, μετά στα 10, πλέον δεν πάω ούτε στο ράφι.
 
Re: Απάντηση: Re: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Σπύρος Σούρλας said:
+1000000.!!!!!
Οσο μεγαλύτερη η αμάθεια σε μιά χώρα τόσο πιό πολύ επικρατεί η ´δικτατορία τού δικαιώματος´.
Click to expand...

Νομίζω ότι η παρατήρηση του κ. Σούρλα αφορά στην αμάθεια κι όχι στις προτιμήσεις.

Το ότι δεν υφίστανται προτιμήσεις του τύπου "ακούω Μάλερ και Πετρέλη" το καταλαβαίνουμε όλοι. Αυτή είναι η αμάθεια. Επομένως, ενδιαφέρον έχει να συζητήσουμε πώς διαμορφώνονται οι προτιμήσεις σε άτομα που πραγματικά νοιάζονται για τη μουσική. Επίσης, πώς είναι δυνατό(...είναι; ) αυτά τα άτομα να μένουν αδιάφορα μπροστά σε αριστουργήματα. Για παράδειγμα, παρόλο που ακούω πολλά χρόνια κλασική, ποτέ δεν με συγκίνησε η όπερα.

Πιστεύω λοιπόν ότι κάπου εδώ τοποθετείται και η απορία του mdvq για το αν μας πάει ενα είδος ή όχι.
 
Last edited:
Aν υπήρχε ένα είδος μουσικής, ένα συγκρότημα ή έστω ένα τραγούδι που θα άρεσε σε ΟΛΟ τον κόσμο, τότε ποιός ο λόγος για τα υπόλοιπα;
Θα βάζαμε το patern σε έναν υπολογιστή και θα βγάζαμε κάθε μέρα από 1000 τραγούδια που θα άρεσαν σε όλο τον κόσμο. :)
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Busoni said:
Για παράδειγμα, παρόλο που ακούω πολλά χρόνια κλασική, ποτέ δεν με συγκίνησε η όπερα.

Πιστεύω λοιπόν ότι κάπου εδώ τοποθετείται και η απορία του mdvq για το αν μας πάει ενα είδος ή όχι.
Click to expand...

Ακριβως!!!!!!

Εχεις δικαιωμα να το αρνηθεις αυτο το ειδος (να το χοντρύνω λιγο) να το αποριψεις ως μη αποδεκτο απο τα ...ωτα σου ρε αδερφε, ή θα στην πεσουνε οι φιλοι του ειδους και θα σου πουν οτι εισαι ασχετος, οτι θες ακουσματα ή εισαι απαιδευτος. !!!!!
 
Το πρόβλημα συνήθως δεν ξεκινάει με το απλό και καθ' όλα αποδεκτό "δε μου αρέσει", αλλά με την επιχειρηματολογία για τη στήριξη της προτίμησης, ειδικά εάν η επιχειρηματολογία στοχεύει στην υποβάθμιση της αξίας του είδους.
 
μπα το πρόβλημα δεν ξεκινάει από "δε μου αρέσει"

αλλά από το "γιατί δεν σου αρέσει? ΠΡΕΠΕΙ να σου αρέσει"
 
Είναι αυτονόητο ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει τις προσωπικές του προτιμήσεις και να τις υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι είμαστε ίδιοι και πρέπει να ακούμε-βλέπουμε-πιστεύουμε-απολαμβάνουμε τα ίδια πράγματα. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός: έχει μεγαλώσει σε συγκεκριμένο περιβάλλον, πήγε σε συγκεκριμένα σχολεία, διάβασε συγκεκριμένα βιβλία, άκουσε συγκεκριμένες ιστορίες, είχε επαφή με συγκεκριμένους ανθρώπους, διαμόρφωσε συγκεκριμένη ιδεολογία, προσωπικότητα και ψυχοσύνθεση. Από εκεί πηγάζουν οι προτιμήσεις και οι ανάγκες του.
Αλλά υπάρχει και η "καθολική τέχνη" (ο Μότσαρτ, ο Μπαχ, ο Μπετόβεν, οι Μπιτλς, ο Σαίξπιρ, ο Ντοστογιέφσκυ) που υπό όρους μπορεί να "μιλήσει" στις καρδιές και στον εσωτερικό κόσμο όλων των ανθρώπων που ζούν σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή και σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Αλλά στην εποχή μας, εποχή γενικευμένης αποβλάκωσης, απάθειας και αμάθειας, αποξένωσης και αλλοτρίωσης οι δυνατότητες προσέγγισης και κατανόησης των αριστουργημάτων της τέχνης αλλά και γενικότερα της ανθρώπινης σκέψης από την μεγάλη μάζα του πληθυσμού είναι εξαιρετικά περιορισμένες, αν όχι ανύπαρκτες....
 
Απάντηση: Re: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Δ. Παναγιωτίδης said:
μπορώ να πιαστώ από το εξής.
Floyd vs procupine tree.
1. οι πρώτοι ορίτζιναλ
2. οι πρώτοι έχουν παρελθόν
3. οι δεύτεροι ίσως έχουν μέλλον
4. και οι μεν και οι δε, καλοί οργανοπαίχτες
5. προσωπικότητες μόνο οι πρώτοι
6. ψωμί κι αλάτι έφαγαν οι πρώτοι
7. όταν ακούω τους πρώτους, υπάρχει και κάτι να μου θυμίζουν
8. οι δεύτεροι γιά μένα διεκπεραιώνουν
9. ο οργανισμός μου με το άκουσμά τους ξυπνάει αλλά αμέσως καταλαβαίνει οτι πρόκειται γιά false alarm.
10. όποτε τους έβαλα να τους ακούσω, ενώ δεν με ενοχλούσε το άκουσμα, τους σταματούσα αρχικά στα 20 λεπτά, μετά στα 10, πλέον δεν πάω ούτε στο ράφι.
Click to expand...

Αριστο σχολιο για να μου δικαιολογησεις γιατι δεν σου αρεσουν οι σκαντζοχοιροι.
Εγω λογω...ανιακανοτητας τοσο καλης περιγραφης οσο η δικη σου, δεν θα δικαιολογησω την συμπαθεια μου απλα θα σου πω οτι μου αρεσουν.

Χωραει στα παραπανω παιρετερω σχολιο για τις προτιμησεις μας ή εγω τους ακουω και συ οχι και ειμαστε και οι δυο χαρουμενοι για τις επιλογες μας?????

(παντως το stars die ειναι αριστουργημα!!!!!βαρε με τωρα!!!!)
 
Απάντηση: Re: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Δ. Παναγιωτίδης said:
μπα το πρόβλημα δεν ξεκινάει από "δε μου αρέσει"

αλλά από το "γιατί δεν σου αρέσει? ΠΡΕΠΕΙ να σου αρέσει"
Click to expand...
Όταν φερ'ειπείν, ακούσουμε κάτι που μας κερδίζει μέχρι ενθουσιασμού, θεμιτό (…λογικό) είναι να επιμείνουμε να προσπαθήσει κάποιος να το περιεργαστεί, να το ψηλαφίσει, να το προσέξει.
Το θέμα είναι να μπορούμε να καταλάβουμε τα γούστα και τα όρια του άλλου. Και ο άλλος τα δικά μας.-bye-
 
αυτά περι ανικανότητας τα ακούω βερεσέ....

Κάτσε και μοιράσου μαζί μας τις εμπειρίες σου και μην πάς να την γλυτώσεις χωρίς καμιά γρατσουνιά....

χαρούμενος εγώ με τις επιλογές μου δεν είμαι.
Οι floyd πλέον είναι μουσειακό είδος. Ανατρέχω πίσω σ αυτούς γιά λόγους τεκμηρίωσης και μόνον.
Στους δε porc μόνο γιά την δυνητική πιθανότητα να συμπεριληφθούν και αυτοί στο ίδιο είδος (ως κλώνοι βεβαίως βεβαίως).

Ακούγοντας floyd δεν κερδίζω τίποτα παρά κάνω reeling in the years....

Φυσικά χαίρομαι που τους ακούς όπως και χαίρομαι και ακούω μαζί με το Ντοκ, τον Έκτορα ή τον Κακα ό,τι ακούν ευχάριστα εκείνοι.
Το τι θα κάνω μόνος μου, ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.
 
'Αλλο το δικαίωμα στην άρνηση και άλλο το δικαίωμα στην άποψη.
Ναι έχω το δικαίωμα να πω ότι δεν μου αρέσει η όπερα αλλά δεν έχω το δικαίωμα να κριτικάρω όπερες.

Και επειδή τα πράγματα είναι ρευστά στη μουσική, κάποια στιγμή πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, αν αυτό είναι εφικτό και το τι είναι μουσικό αριστούργημα.
 
Ο Κένυ Εβερετ - γνωστός Αγγλος κωμικός - κάποτε είχε πεί σχετικά με το μπαλέτο σε μιά εκπομπή του : " τι χαζομάρα κι αυτή . Αμα θέλανε πιό ψηλούς , ας παίρνανε πιό ψηλούς . Γιατί τους βάζουν να πατάνε στις μύτες των ποδιών τους ; "

Αυτό είναι θεμιτή κριτική ; Επιτρέπεται να έχει κάποιος αυτή την άποψη ; Επιτρέπεται να κοροϊδεύμε ένα είδος τέχνης , ένα μουσικό είδος ; Και αν το κάνουμε μήπως θεωρείται ότι κοροϊδεύουμε και αυτούς που το ακούνε και το αγαπάνε ;
 
Απάντηση: Re: Δικαιωμα στην "αρνηση"

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ said:
'

Και επειδή τα πράγματα είναι ρευστά στη μουσική, κάποια στιγμή πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, αν αυτό είναι εφικτό και το τι είναι μουσικό αριστούργημα.
Click to expand...

Α μπραβο βρε Δημητρη.
Ετσι για να εχουμε ενα μια κοινη βαση αναφορας.
 
μα, οταν εχεις ικανη αποψη για το εργο του καλλιτεχνη, βρε Δημητρη! Ειδικα για αυτους που εχουν μεγαλη καριερα. Σκεψου τον Prince, τους Stones, τον Dylan κ.α. Πρεπει να γνωριζεις καλα το εργο τους, εκτος και οτι εχεις ακουσει αρκετα ειναι μαπα ή τελεια. Γι'αυτο καλυτερα να λεμε "δε μου αρεσει αυτο το αλμπουμ" παρα "δε μου αρεσει ο Prince" εχοντας ακουσει 1-2 αλμπουμ του.
 
Top Bottom