Δικαιωμα στην "αρνηση"

στατιστικά το δείγμα είναι αξιόπιστο.
Ξέρεις πόσα είναι τα 15άχρονα κοριτσάκια σε σχέση με τους ενήλικες (στην Ελλάδα) που αγοράζουν Cale ?
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Υπάρχει μια διαφορά: Το νίνο δεν το αγοράζει η κοινότητα των μουσικόφιλων, αλλά η μάζα.
Επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό των αγοραστών αποτελείται από 15άχρονα κοριτσάκια.

Οπότε και στατιστικά να το πάρουμε, το δείγμα είναι αναξιόπιστο...
Τότε, ίσως, δεν ερμηνεύεται επαρκώς, (...πιό πάνω), ο όρος αντικειμενικά.
 
Re: Απάντηση: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό των αγοραστών αποτελείται από 15άχρονα κοριτσάκια.

δυστυχώς ούτε και αυτό είναι ασφαλές κριτήριο. Πχ αποτελεί βασικό υποτίθεται επιχείρημα της έωλης κριτικής του κυρίου Σκαρούφι κατά των Beatles.
Ούτε το εύπεπτο μπορεί να αποκλειστεί ως έργο υψηλής τέχνης. Εξάλλου στις μικρές ηλικίες υπάρχει γενικώς εντονότερο ενδιαφέρον για τη μουσική ακόμη και στα πλαίσια μόδας, χώρια που οι 15χρονοι αποτελούν σοβαρή αγοραστική δύναμη.

Βέβαια τα ανωτέρω δεν ισχύουν για το νίνο, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι τα κύρια τουλάχιστον κριτήρια απόρριψης καλλιτεχνών.
 
Σωστός.

Απλά σήμερα έχουμε τα ριαλιτοπαίχνιδα, όπου γνωρίζουν πρώτα τον τραγουδιστή σαν εικόνα κι έπειτα σαν "μουσικό" (ο θεός να τον κάνει). Επειδή ο Νίνο, ο Πετρέλης, κλπ είναι ωραίοι άντρες, τα κοριτσάκια παραμυθιάζονται και παν και αγοράζουν το CD. Μετά ακολουθούν και τα αγοράκια, μπας και ρίξουν κανένα κοριτσάκι.

Επί Beatles, μοναδικό κριτήριο ήταν το ραδιόφωνο, οπότε τον πρωταρχικό ρόλο έπαιζε η μουσική.
 
Μπα, στις συναυλίες τους τουλάχιστον δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα, τα κοριτσάκια πήγαιναν να δουν πώς κουνούσε τα μαλλιά του ο Πωλ, δεν είναι ψέμα αυτό.
 
Και επι Beatles, κυκλοφορούσε μιά (...ραδιοφωνική) σαβούρα... άλλο πράγμα!
Τότε βέβαια το κίνητρο ήταν η ελληνοοικονομικομεταναστευτική ευαισθησία. Μάνα, βρίσκομαι στα ξένα και τέτοια...
 
Δεν μου αρέσει καθόλου η τάση να υποτιμάται συνέχεια η νέα γενιά. Λες και εμείς ή οι παλιότεροι όταν ήταν νέοι άκουγαν την ψαγμένη μουσική.
Σαν κάτι παππούδες, που λένε την πιπίλα: Τα παλιά τα χρόνια εμείς κλπ κλπ κλπ
Οι νέοι σήμερα ακούν πολύ περισσότερη μουσική (λόγω ίντερνετ) και είναι και σε θέση να ακούν και ότι καινούριο βγαίνει, χωρίς κολλήματα (πχ μόνο η γεννιά μου άκουγε καλή μουσική) και χωρίς ταμπού (πχ μόνο οι Floyd)
Εγώ προσωπικά μιλώντας, τα τραγούδια που μου αρέσουν λόγω συναισθημάτων που μου θυμίζουν, δεν έχουν σχέση με την μουσική που μου αρέσει.
ΠΧ λατρεύω το τραγούδι των SNAP Rhythm is a dancer ή κάποια άλλα techno, house, sooul κλπ λόγω αναμνήσεων.
Απ την άλλη, θεωρώ τα τραγούδια του Dylan (επειδή δεν τα έζησα) απλά όμορφα τραγουδάκια.
 
Γιατί δε βλέπω όμως, τουλάχιστον στους γύρω μου, να ακούει κανείς μουσική;

Βλέπω παιδιά της ηλικίας μου και μικρότερα να έχουν ολόκληρες DSL γραμμές για... chatting, άντε και κανένα παιχνιδάκι!
Ήμαρτον!
 
Η αντικειμενικότητα δεν βρίσκεται κατ' ανάγκην στις πωλήσεις. Και σίγουρα δε βρίσκεται στα εβδομαδιαία charts. Αν ήταν να χρησιμοποιήσουμε τις πωλήσεις ως κριτήριο, το κυριότερο θα έπρεπε να είναι η διάρκεια. Τι έχει πουλήσει ο Νίνο και μέχρι πότε θα πουλάει; Πόσα χρόνια πουλιέται το Wish you were here και το Sgt. Peppers; Για να μην πω για τους κλασσικούς...
 
Re: Απάντηση: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Η αντικειμενικότητα δεν βρίσκεται κατ' ανάγκην στις πωλήσεις. Και σίγουρα δε βρίσκεται στα εβδομαδιαία charts. Αν ήταν να χρησιμοποιήσουμε τις πωλήσεις ως κριτήριο, το κυριότερο θα έπρεπε να είναι η διάρκεια. Τι έχει πουλήσει ο Νίνο και μέχρι πότε θα πουλάει; Πόσα χρόνια πουλιέται το Wish you were here και το Sgt. Peppers; Για να μην πω για τους κλασσικούς...

ο Νίνο δεν είναι το θέμα μας, άσχετα αν ήρθε το όνομά του στη συζήτηση
 
Re: Απάντηση: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Η αντικειμενικότητα δεν βρίσκεται κατ' ανάγκην στις πωλήσεις. Και σίγουρα δε βρίσκεται στα εβδομαδιαία charts. Αν ήταν να χρησιμοποιήσουμε τις πωλήσεις ως κριτήριο, το κυριότερο θα έπρεπε να είναι η διάρκεια. Τι έχει πουλήσει ο Νίνο και μέχρι πότε θα πουλάει; Πόσα χρόνια πουλιέται το Wish you were here και το Sgt. Peppers; Για να μην πω για τους κλασσικούς...

Ωστόσω ακόμα και έτσι δεν μπορείς θεωρητικά να βγάλεις συμπέρασμα γιατί ...one in a milliom....ενδέχεται να σταματήσει να πουλάει το peppers και να κάνει διεθνή καριέρα ο Πετρέλης.Εύχομαι αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο η επιστήμη να έχει προχωρήσει τόσο σε σημείο που να μπορείς να μετοικήσεις σε άλλον πλανήτη.Το χρησιμοποιείς απλά σαν επιχείρημα για σήμερα και εύχεσαι να μην συμβεί το against all odds.

Αλλά μπορείς άνετα να βουλώσεις στόματα χρησιμοποποιόντας ένα πιο ανώδυνο αλλά ουσιαστικό επιχείρημα σε κάποιον που θα ισχυριστεί οτι ο Πετρέλης ή Νίνο υπερτερούν.Του λες κοίτα ακόμα και αν δεν υπάρχει καλλιτεχνική απόσταση (αφού ενδεχομένως αδυνατούμε να ορίσουμε το αντικειμενικό) δεν μπορώ να συγκρίνω μια μεγάλη δισκογραφία και μάλιστα σε διαφορετικές δεκαετίες με δύο δίσκους των 00ς.Πόσο μάλλον όταν μιλάμε και για σύνθεση και όχι απλό λαλά(γιατι ερμηνευτή δεν θα τον πεις με τίποτα).

Παρατηρείστε κάτι.......ξεκίνησε ένα thread με αναφορές στον Πετρέλη [/B
και μέχρι και μετά απο πολλές σελίδες παίζει ακόμα το ονοματάκι του......αυτό παιδιά πολύ με φοβίζει...Το πολύ αρνητικό ρεύμα δυστυχώς είναι διαφήμιση...
Να δείτε οτι αυτός θα μας κάτσει για τα καλά....
 
Last edited:
Απάντηση: Re: Απάντηση: Δικαιωμα στην "αρνηση"

@ Στέργιο: Καλός είναι ο Μαργαρίτης. Εδώ άλλοι ακούνε Isis...:flipout: (αυτό είναι καρφί, για ξέρετε ποιον!)

Κι όμως, υπο προϋποθέσεις (αν είχα τον προ μου χθες) ακούγονται.
Έξω να κάνει κρύο, να έχεις τις μαύρες σου και να χτυπάς κι ένα σκατάτς ουίσκη. Τι να κάνω που δε καπνίζω γμτ...
 
@Στέργιο:
Έλα, θα τον φέρω σήμερα, ν' ακούς σαν άνθρωπος.



Εσείς θα με κάνετε να ξανακούσω πανκ πάντως, να μου το θυμηθείτε.

Στο τσακ είμαι να βάλω το Never Mind The Bollocks...
 
Απ την άλλη, θεωρώ τα τραγούδια του Dylan (επειδή δεν τα έζησα) απλά όμορφα τραγουδάκια.

αγαπητε φιλε αφου δεν τα εζησες καλυτερα να μην το εγραφες αυτο

γιατι οπως πολυ σωστα λες αυτα τα τραγουδια τα ζουσες

-bye-
 
@Στέργιο:
Έλα, θα τον φέρω σήμερα, ν' ακούς σαν άνθρωπος.



Εσείς θα με κάνετε να ξανακούσω πανκ πάντως, να μου το θυμηθείτε.

Στο τσακ είμαι να βάλω το Never Mind The Bollocks...

Τις μεγάλες αγάπες δεν τις ξεχνάς ποτέ φίλε Guybrush (ούτε τις ξεπερνάς), όταν "σου τη βαρέσει" ξεφυλλίζεις το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που έβγαλες όταν ήσουν μαζί τους και έρχεσαι στα ίσια σου...:music-smiley-005:
 
Προσωπικά αδιαφορώ πλήρως να πείσω οποιονδήποτε για τίς μουσικές που ακούω.Οτι ακούω το ακούω για μενα και όχι για τούς άλλους
Σιγά μήν κάτσω να πείσω οποιονδήποτε γιατί πρέπει να τού αρέσει ο Mahler.Οποιος είναι ανοικτός και έχει διάθεση να ψαχτεί θά το κάνει.Οποιος είναι αρνητικός για οποιονδήποτε λόγο πρόβλημά του.
Αν και προσωπικά προτιμώ τον αδιάφορο απο τον αρνητικό.Τουλάχιστον ο αδιάφορος δεν κάνει φασαρία.Και μπορεί κάποια στιγμή κάτι να κάνει κλίκ μέσα του.
Ο αρνητικός κάνει νταβαντούρι για το νταβαντούρι αλλά και πάλι αρνητικός θα μείνει.Αρκούμαι σε αυτούς που έχω κοινούς τόπους μαζί τους.
Επίσης δεν καταλαβαίνω απο πότε υπάρχει βαθμολογία τών threads βάσει τής συμμετοχής.
Ενα Thread με μεγάλη συμμετοχή ήταν τών περυσινών νικητών τής Eurovision,τών Lordi.Σημαίνει κάτι αυτό??
Oταν γράφω για κάτι που μού αρέσει το μονον που δεν με νοιάζει είναι η ´λαϊκή συμμετοχή´.Εάν υπάρξει έχει καλώς .Εάν δεν υπάρξει μου φτάνει η ικανοποίηση που πήρα όταν έγραφα για κάτι που αγαπώ.
Εστω και ένας να διαβάσει κάποιο κείμενο μετά απο δυό χρόνια μιά χαρά είναι.
Εδώ μέσα υπάρχουν κείμενα διαμάντια τού Λύμπε ή τού Δαμιανού στην Κλασσική που δεν είχαν κανένα σχόλιο.Αυτό ακυρώνει την αξία τους??Με τίποτα.Αρκεί που διαβάστηκαν απο κάποιους.Και που θα διαβαστούν στο μέλλον.
Δεν έχουμε A.G.B. στο φόρουμ νομίζω.Ούτε κρίνονται τα πράγματα βάσει κριτηρίων A.G.B.γιατί εκεί έτσι και αλλοιώς κερδίζει ο Φερεντίνος και η Αντζελα.
Οντως μεγάλη υπόθεση η απαξίωση τού συνομιλητή.Αλλά για να υπάρξει συνομιλία απαιτείται αρθρωμένος λόγος απο δύο τουλάχιστον....
 
Πάντως είναι εντυπωσιακό,που αντί να ακούγεται και ένα ευχαριστώ για τούς συμμετέχοντες υπάρχει μεμψιμοιρία για τήν κατεύθυνση που παίρνει(περιστασιακά )το μουσικό φόρουμ. Αξιοπρόσεκτη η προσπάθεια να υποβαθμιστεί το όλο εγχείρημα λόγω πικρίας .
Το φόρουμ φτιάχτηκε απο τα μέλη του.Αυτά γεμίσανε το index με άρθρα που δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού.Και αυτά θα συνεχίζουν να το κάνουν.
Τείνω τελικά να συμφωνήσω απολύτως με το post 68 τού Πέτρου στο thread τού Χατζιδάκη.
 
Σπύρο, όσον αφορά αυτά που έγραψες περί αρνητικού και αδιάφορου, έχω αντίθετη άποψη από τη δική σου.
Υπήρξα αρνητικός σε πράγματα, στα οποία για διάφορους λόγους έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία και τελικά μου άρεσαν. Έχω τη γνώμη ότι ο αρνητικός είναι αυτός που μπορεί και ν' ασχοληθεί και όχι ο αδιάφορος. Ο αδιάφορος δε θα μει καν στον κόπο.
 
αγαπητε φιλε αφου δεν τα εζησες καλυτερα να μην το εγραφες αυτο

γιατι οπως πολυ σωστα λες αυτα τα τραγουδια τα ζουσες

-bye-
Δλδ. όποιος δεν έζησε κάτι, δεν δικαιούται να σχολιάζει?
 
Απάντηση: Re: Δικαιωμα στην "αρνηση"

Γιατί δε βλέπω όμως, τουλάχιστον στους γύρω μου, να ακούει κανείς μουσική;
Και'γώ έτσι νόμιζα, πως πέντε-έξι άνθρωποι άκουγαν στην ελλαδίτσα πράγματα που με συγκινούσαν (π.χ camel), ενώ μιά-δυό δεκαετίες αργότερα συνάντησα και συναντώ ομοϊδεάτες.
Απλά είναι μοναχικό το σπορ.
Βλέπω παιδιά της ηλικίας μου και μικρότερα να έχουν ολόκληρες DSL γραμμές για... chatting, άντε και κανένα παιχνιδάκι!
Ήμαρτον!
Γι'αυτό υπάρχουν οι κόπιες (στα χρόνια μας… οι κασέτες)…
Χώσε στην τσέπη του διπλανού ένα εφετζίδικο και εντυπωσιακό κλώνο του Dark Side of the Moon να δεις πόσοι θα τσιμπήσουν σιγά-σιγά. Κάθε φορά που τα εγκεφαλοβόρα και αδιέξοδα chatting και παιχνιδάκια τους αδειάζουν, το Dark θα είναι εκεί σαν καταγγελία και σαν συντροφιά. Μπουκάρει μετά ο άλλος στο μέλι, γιά δε μπουκάρει?