Ποσα χρονια πισω ειμαστε, ακομα και στην εποχη της παγκοσμιοποιησης, απο αυτα που συμβαινουν?
Aπο το blog του Πετριδη.
Το μεγάλο γεγονός των ημερών είναι σίγουρα η άδεια που έδωσε το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης για την συγχώνευση των 2 μεγαλύτερων ομίλων δορυφορικού ραδιοφώνου. Πρόκειται για την τεράστια εξαγορά του XM Satellite Radio από τον μεγαλύτερο αντίπαλό του, το Sirius Satellite Radio και υπολογίζεται στα 5 δις $. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα αφύσικο μονωπόλιο, καθώς μιλάμε για τους 2 βασικούς παίκτες της αγοράς, με μεγάλη απόσταση από τους επόμενους. Επειδή στην Ελλάδα δεν υφίσταται το δορυφορικό ραδιόφωνο, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα μεγέθη. Μια λεπτομέρεια όμως μπορεί να μας διαφωτίσει: το ραδιόφωνο αυτό είναι τόσο διαδομένο στις ΗΠΑ και άλλες προηγμένες αγορές, ώστε αυτοκινητοβιομηχανίες οπως η Hyundai από το 2009 θα κυκλοφορούν όλα τα αυτοκίνητά τους με ενσωματωμένο δορυφορικό ραδιόφωνο.
Η άδεια του Υπουργείου δόθηκε μετά από ένα ολόκληρο έτος μελέτης του θέματος και έχει σημαντικότατες επιπτώσεις στην βιομηχανία του ραδιοφώνου. H συγχώνευση έχει πολεμηθεί από τις ενώσεις του παραδοσιακού (επίγειου) ραδιοφώνου αλλά και από πολλές ενώσεις καταναλωτών που φοβούνται τον περιορισμό της πολυφωνίας. Αν και στις ΗΠΑ γενικότερα δινονται ανάλογες άδειες, παρά τον μονοπωλιακό χαρακτήρα των εταιρειών, η εν λόγω απόφαση αναμενόταν διαφορετική, γιατί εκτός των άλλων, πιθανότατα θα επιφέρει μια τεράστια συνέπεια: τα παραδοσιακά, επίγεια ραδιόφωνα στις ΗΠΑ δεν πληρώνουν δικαιώματα, καθώς ισχύει ακόμα η πολύ παλιά λογική της "διαφήμισης των τραγουδιών", έννοιας άγνωστης στην Ευρώπη. Αυτό αναμένεται να αλλάξει τώρα, καθώς, με αφορμή αυτή την απόφαση, ήδη έχει ξεκινήσει εκτενές lobbying από την RIAA και τους διάφορους οργανισμούς δικαιούχων.
Σημαντικό νέο αυτών των ημερών είναι και το ότι η ιδέα για το Total Music, το θρυλούμενο κοινό project των majors για το μέλλον της μουσικής μέσω συνδρομών, ήταν του Doug Morris της Universal. Ο Morris είχε ακόμα μια ιδέα: φέρεται να έχει προτείνει στην Apple (δείγμα αλλαγής στάσης προς τον γίγαντα των πωλήσεων) να βγάλουν ipod με ολόκληρο τον κατάλογο της Universal. Για κάθε ipod που θα πωλείται, η Universal ζητάει 80$, ενώ η Apple δίνει 20$.
Όσο τρελό και αν ακούγεται, αυτό δεν είναι κάτι (τελείως) καινούργιο αλλά δεν στερείται και κάποιας λογικής: οι majors κινούνται πλέον (έστω και θεωρητικά ακόμα) προς το μοντέλο της μηνιαίας ή ετήσιας συνδρομής, επιδιώκοντας κάποια έσοδα που θα σταματήσουν την κατρακύλα των πωλήσεών τους. Διάφορες έρευνες έχουν δειξει ότι μια συσκευή με 30.000 τραγούδια καλύπτει πλήρως μουσικά το 95% των καταναλωτών/αγοραστών μουσικής. Ο στόχος λοιπόν, είναι να προτρέπεται το κοινό να αγοράζει σχεδόν κάθε χρόνο μια καινούργια συσκευή αναπαραγωγής μουσικής, προσθέτοντας κάθε χρόνο τις νέες επιτυχιες στον standard κατάλογο.
Αυτό βέβαια είναι σαφές αποτέλεσμα του αδιάφορου, playlist ραδιοφώνου που είναι παγκόσμιο φαινόμενο και έχει αναγάγει το shuffle σε μείζονα εφεύρεση, αλλά και αποτέλεσμα των αριθμών: ήδη στην Ασία έχουν πωληθεί πάνω από 200.000.000 συσκευές αναπαραγωγής μουσικής, τα ipods είναι πλέον 150.000.000 και τα κινητά τηλέφωνα που είναι και μουσικές συσκευές παγκοσμίως είναι πολύ περισσότερα. Στην ουσία o Morris προτείνει μια νέας μορφής "εύλογη αμοιβή", όπως ισχύει ήδη κατά την αγορά άγραφων CD, DVD και συσκευών αντιγραφής.
Βέβαια, όπως γινεται αντιληπτό, όλα αυτά οδηγούν σε μια τελείως νέα θεώρηση της έννοιας των πνευματικών δικαιωμάτων, των πωλήσεων και γενικά της μουσικής ως έργου δημιουργίας. Ειδικά με τον "κακό εαυτό" που έχουν δείξει οι majors με τις πρόσφατες περιπτώσεις μη απόδοσης των αναλογούντων δικαιωμάτων στους δικαιούχους τους. Και αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα δεν έχουν καν ρωτηθει οι δικαιούχοι αυτοί για το θέμα των συνδρομών, μάλλον ο δρόμος θα είναι ακόμα μακρύς, καθώς φαίνεται ότι είμαστε ακόμα στην φάση της ιδέας.
Το αξιοσημείωτο πάντως, στην όλη ιστορία των πωλήσεων είναι ότι προβάλλονται επιλεκτικά κάποια πράγματα, αφήνοντας άλλα στο παρασκήνιο. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ενώ οι πωλήσεις των CD καταρρέουν και η δισκογραφία ψάχνει "καλές ειδήσεις", η περίπτωση π.χ. των Eagles περνάει κατά κύριο λόγο απαρατήρητη. Μιλάμε για ένα πραγματικό φαινόμενο πωλήσεων, καθώς αισίως έχουν πουλήσει, μέσα σε 5 μήνες, 8.500.000 αντίτυπα του τελευταίου άλμπουμ τους, Lond Road To Eden. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι το DVD που έβγαλαν οι Eagles το 2005 (Farewell 1 Tour - Live from Melbourne) είναι 30 (!) φορές πλατινένιο μόνο στις ΗΠΑ, δηλαδή αυτό το DVD έχει πουλήσει τουλάχιστον 30.000.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ! Αυτά τα νούμερα είναι φοβερά για τα σημερινά δεδομένα, αλλά και για τα δεδομένα ολόκληρης της ιστορίας της μουσικής (βιομηχανίας και όχι μόνο).
Το ότι ο Florida έχει κάνει ρεκορ στις digital πωλήσεις είναι προφανώς ένα γεγονός, αλλά μιλάμε για ένα τραγούδι και δη digital, που τα νούμερα είναι ακόμα μικρά. Στην περίπτωση των Eagles όμως, μιλάμε για άλμπουμ και DVD, δηλαδή τα "προβληματικά" μέσα αναπαραγωγής και μάλλον αυτά θα έπρεπε να στηρίζονται από μια βιομηχανία που προσπαθεί να τα κρατήσει στο προσκήνιο.
Η απαξία που επιδεικνύεται είναι μέχρι και παράξενη, αν σκεφτεί κανείς ότι σε άλλες περιπτώσεις γίνεται χαμός: ας πούμε, είναι πρώτο νέο η μάχη όλων των majors και της Live Nation για τον κατάλογο των Rolling Stones από το 1971 και μετά, που χάρη στα συμβόλαια των Stones, θα τους ακολουθήσουν στο καινούργιο label τους, αν αποφασίσουν να φύγουν από την ΕΜΙ σε λίγους μήνες. Οι Stones είναι φυσικά τεράστιο όνομα και κάνουν ρεκόρ εισιτηρίων, αλλά είναι και αυτοί 65ρηδες και οι τελευταίοι δίσκοι τους δεν πουλάνε (σε αντίθεση με τον κατάλογό τους: το Exile... το 2007 πούλησε 300.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ).
Προφανώς οι Stones έχουν καλύτερο pr από τους Eagles και το που θα πάνε είναι μεγάλο γεγονός, αλλά το μέγεθος των πωλήσεων των Eagles θα έπρεπε να είναι και ΤΟ θέμα, ειδικά όταν το 2007 ο πρώτος δίσκος σε πωλήσεις ήταν ένα χριστουγεννιάτικο άλμπουμ (Josh Groban - Noel, 3.700.000 αντίτυπα) και δεύτερος ένα teen-musical (High School Musical 2). Αρκετοί αναλυτές αποδίδουν το γεγονός στο ότι οι περισσότερες πωλήσεις των Eagles γίνονται στα Wal-Mart και η "επίσημη βιομηχανία" αντιδρά, καθώς δεν εγκρίνει κάτι εκτός των κύκλων της, ακόμα και όταν είναι τόσο θετικό. Είναι άλλη μια λανθασμένη στάση της δισκογραφίας που έχει να κάνει με την απουσία τόλμης και ιδεών: κάτι ανάλογο βλέπουμε και στην Ελλάδα, όπου οι εταιρείες αγνοούν εντελώς τον τρόπο πώλησης μουσικής μέσω των διάφορων αλυσσίδων, αν και τα ελάχιστα πειράματα (παλιότερα Ρέμος, Ζήνα) έχουν δείξει πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Aπο το blog του Πετριδη.
Το μεγάλο γεγονός των ημερών είναι σίγουρα η άδεια που έδωσε το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης για την συγχώνευση των 2 μεγαλύτερων ομίλων δορυφορικού ραδιοφώνου. Πρόκειται για την τεράστια εξαγορά του XM Satellite Radio από τον μεγαλύτερο αντίπαλό του, το Sirius Satellite Radio και υπολογίζεται στα 5 δις $. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα αφύσικο μονωπόλιο, καθώς μιλάμε για τους 2 βασικούς παίκτες της αγοράς, με μεγάλη απόσταση από τους επόμενους. Επειδή στην Ελλάδα δεν υφίσταται το δορυφορικό ραδιόφωνο, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα μεγέθη. Μια λεπτομέρεια όμως μπορεί να μας διαφωτίσει: το ραδιόφωνο αυτό είναι τόσο διαδομένο στις ΗΠΑ και άλλες προηγμένες αγορές, ώστε αυτοκινητοβιομηχανίες οπως η Hyundai από το 2009 θα κυκλοφορούν όλα τα αυτοκίνητά τους με ενσωματωμένο δορυφορικό ραδιόφωνο.
Η άδεια του Υπουργείου δόθηκε μετά από ένα ολόκληρο έτος μελέτης του θέματος και έχει σημαντικότατες επιπτώσεις στην βιομηχανία του ραδιοφώνου. H συγχώνευση έχει πολεμηθεί από τις ενώσεις του παραδοσιακού (επίγειου) ραδιοφώνου αλλά και από πολλές ενώσεις καταναλωτών που φοβούνται τον περιορισμό της πολυφωνίας. Αν και στις ΗΠΑ γενικότερα δινονται ανάλογες άδειες, παρά τον μονοπωλιακό χαρακτήρα των εταιρειών, η εν λόγω απόφαση αναμενόταν διαφορετική, γιατί εκτός των άλλων, πιθανότατα θα επιφέρει μια τεράστια συνέπεια: τα παραδοσιακά, επίγεια ραδιόφωνα στις ΗΠΑ δεν πληρώνουν δικαιώματα, καθώς ισχύει ακόμα η πολύ παλιά λογική της "διαφήμισης των τραγουδιών", έννοιας άγνωστης στην Ευρώπη. Αυτό αναμένεται να αλλάξει τώρα, καθώς, με αφορμή αυτή την απόφαση, ήδη έχει ξεκινήσει εκτενές lobbying από την RIAA και τους διάφορους οργανισμούς δικαιούχων.
Σημαντικό νέο αυτών των ημερών είναι και το ότι η ιδέα για το Total Music, το θρυλούμενο κοινό project των majors για το μέλλον της μουσικής μέσω συνδρομών, ήταν του Doug Morris της Universal. Ο Morris είχε ακόμα μια ιδέα: φέρεται να έχει προτείνει στην Apple (δείγμα αλλαγής στάσης προς τον γίγαντα των πωλήσεων) να βγάλουν ipod με ολόκληρο τον κατάλογο της Universal. Για κάθε ipod που θα πωλείται, η Universal ζητάει 80$, ενώ η Apple δίνει 20$.
Όσο τρελό και αν ακούγεται, αυτό δεν είναι κάτι (τελείως) καινούργιο αλλά δεν στερείται και κάποιας λογικής: οι majors κινούνται πλέον (έστω και θεωρητικά ακόμα) προς το μοντέλο της μηνιαίας ή ετήσιας συνδρομής, επιδιώκοντας κάποια έσοδα που θα σταματήσουν την κατρακύλα των πωλήσεών τους. Διάφορες έρευνες έχουν δειξει ότι μια συσκευή με 30.000 τραγούδια καλύπτει πλήρως μουσικά το 95% των καταναλωτών/αγοραστών μουσικής. Ο στόχος λοιπόν, είναι να προτρέπεται το κοινό να αγοράζει σχεδόν κάθε χρόνο μια καινούργια συσκευή αναπαραγωγής μουσικής, προσθέτοντας κάθε χρόνο τις νέες επιτυχιες στον standard κατάλογο.
Αυτό βέβαια είναι σαφές αποτέλεσμα του αδιάφορου, playlist ραδιοφώνου που είναι παγκόσμιο φαινόμενο και έχει αναγάγει το shuffle σε μείζονα εφεύρεση, αλλά και αποτέλεσμα των αριθμών: ήδη στην Ασία έχουν πωληθεί πάνω από 200.000.000 συσκευές αναπαραγωγής μουσικής, τα ipods είναι πλέον 150.000.000 και τα κινητά τηλέφωνα που είναι και μουσικές συσκευές παγκοσμίως είναι πολύ περισσότερα. Στην ουσία o Morris προτείνει μια νέας μορφής "εύλογη αμοιβή", όπως ισχύει ήδη κατά την αγορά άγραφων CD, DVD και συσκευών αντιγραφής.
Βέβαια, όπως γινεται αντιληπτό, όλα αυτά οδηγούν σε μια τελείως νέα θεώρηση της έννοιας των πνευματικών δικαιωμάτων, των πωλήσεων και γενικά της μουσικής ως έργου δημιουργίας. Ειδικά με τον "κακό εαυτό" που έχουν δείξει οι majors με τις πρόσφατες περιπτώσεις μη απόδοσης των αναλογούντων δικαιωμάτων στους δικαιούχους τους. Και αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα δεν έχουν καν ρωτηθει οι δικαιούχοι αυτοί για το θέμα των συνδρομών, μάλλον ο δρόμος θα είναι ακόμα μακρύς, καθώς φαίνεται ότι είμαστε ακόμα στην φάση της ιδέας.
Το αξιοσημείωτο πάντως, στην όλη ιστορία των πωλήσεων είναι ότι προβάλλονται επιλεκτικά κάποια πράγματα, αφήνοντας άλλα στο παρασκήνιο. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ενώ οι πωλήσεις των CD καταρρέουν και η δισκογραφία ψάχνει "καλές ειδήσεις", η περίπτωση π.χ. των Eagles περνάει κατά κύριο λόγο απαρατήρητη. Μιλάμε για ένα πραγματικό φαινόμενο πωλήσεων, καθώς αισίως έχουν πουλήσει, μέσα σε 5 μήνες, 8.500.000 αντίτυπα του τελευταίου άλμπουμ τους, Lond Road To Eden. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι το DVD που έβγαλαν οι Eagles το 2005 (Farewell 1 Tour - Live from Melbourne) είναι 30 (!) φορές πλατινένιο μόνο στις ΗΠΑ, δηλαδή αυτό το DVD έχει πουλήσει τουλάχιστον 30.000.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ! Αυτά τα νούμερα είναι φοβερά για τα σημερινά δεδομένα, αλλά και για τα δεδομένα ολόκληρης της ιστορίας της μουσικής (βιομηχανίας και όχι μόνο).
Το ότι ο Florida έχει κάνει ρεκορ στις digital πωλήσεις είναι προφανώς ένα γεγονός, αλλά μιλάμε για ένα τραγούδι και δη digital, που τα νούμερα είναι ακόμα μικρά. Στην περίπτωση των Eagles όμως, μιλάμε για άλμπουμ και DVD, δηλαδή τα "προβληματικά" μέσα αναπαραγωγής και μάλλον αυτά θα έπρεπε να στηρίζονται από μια βιομηχανία που προσπαθεί να τα κρατήσει στο προσκήνιο.
Η απαξία που επιδεικνύεται είναι μέχρι και παράξενη, αν σκεφτεί κανείς ότι σε άλλες περιπτώσεις γίνεται χαμός: ας πούμε, είναι πρώτο νέο η μάχη όλων των majors και της Live Nation για τον κατάλογο των Rolling Stones από το 1971 και μετά, που χάρη στα συμβόλαια των Stones, θα τους ακολουθήσουν στο καινούργιο label τους, αν αποφασίσουν να φύγουν από την ΕΜΙ σε λίγους μήνες. Οι Stones είναι φυσικά τεράστιο όνομα και κάνουν ρεκόρ εισιτηρίων, αλλά είναι και αυτοί 65ρηδες και οι τελευταίοι δίσκοι τους δεν πουλάνε (σε αντίθεση με τον κατάλογό τους: το Exile... το 2007 πούλησε 300.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ).
Προφανώς οι Stones έχουν καλύτερο pr από τους Eagles και το που θα πάνε είναι μεγάλο γεγονός, αλλά το μέγεθος των πωλήσεων των Eagles θα έπρεπε να είναι και ΤΟ θέμα, ειδικά όταν το 2007 ο πρώτος δίσκος σε πωλήσεις ήταν ένα χριστουγεννιάτικο άλμπουμ (Josh Groban - Noel, 3.700.000 αντίτυπα) και δεύτερος ένα teen-musical (High School Musical 2). Αρκετοί αναλυτές αποδίδουν το γεγονός στο ότι οι περισσότερες πωλήσεις των Eagles γίνονται στα Wal-Mart και η "επίσημη βιομηχανία" αντιδρά, καθώς δεν εγκρίνει κάτι εκτός των κύκλων της, ακόμα και όταν είναι τόσο θετικό. Είναι άλλη μια λανθασμένη στάση της δισκογραφίας που έχει να κάνει με την απουσία τόλμης και ιδεών: κάτι ανάλογο βλέπουμε και στην Ελλάδα, όπου οι εταιρείες αγνοούν εντελώς τον τρόπο πώλησης μουσικής μέσω των διάφορων αλυσσίδων, αν και τα ελάχιστα πειράματα (παλιότερα Ρέμος, Ζήνα) έχουν δείξει πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
