Ακριβώς !

Όπως τα είπε η Αγάπη!
Αφήνοντας στην άκρη τη συγκεκριμένη χρήση του γραφείου αυτού και τις ενδεχόμενες καταπονήσεις του, και -προς χάριν της "επιστήμης- χρησιμοποιώντας το απλά σαν βάση για να σκεφτούμε πως θα μπορούσε να φτιαχτεί κάτι πολύ στιβαρό με ανάλογο τρόπο, μεγάλη βοήθεια θα είχαμε αν βλέπαμε το θέμα σαν μια κατασκευή από άκαμπτα κομμάτια που μεταξύ τους συναρμόζονται με μια βίδα σε κάθε "γωνιά" τους.
Αν το φανταστούμε έτσι, μια κατασκευή σαν αυτή πάσχει μόνο στις πλευρικές κινήσεις ( δεξιά - αριστερά) και αυτό γιατί το "υπομόχλιο ανατροπής" είναι σχετικά μικρό κοιτώντας τις δύο σανίδες που φτιάχνουν το εμπρός και πίσω μέρος του κάθε πλευρικού ποδιού / ντουλαπιού.
Εκεί μια πολύ καλή λύση είναι η συναρμογή των σανίδων στο καπάκι με tenon / mortise με τους tenon να φτάνουν -καλιτεχνικά- μέχρι την επιφάνεια του καπακιού.
Τα στενά άκρα του mortise θα είναι ελαφρά φάλτσα και οι tenons θα διασταλούν με δυο σφήνες κοντά στο άκρο τους, έτσι ώστε να σφηνώσουν στο καπάκι.
Από εκεί και πέρα, δυο καβίλιες κάθετες στο σόκορο του τραπεζιού που θα διαπερνούν τους tenons θα ασφαλίζουν την όλη σύνδεση με επιπλέον τρόπο!
Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι μόνο αν υπάρχουν τρόποι να γίνει η δουλειά, αλλά ποίος από αυτούς θα είναι σε θέση να την κάνει χωρίς να φας πολύ χρόνο γι' αυτό!
Και εδώ η λύση έρχεται από την προσθήκη ενός ακόμα άκαμπτου επιπέδου που παραλαμβάνει τα πλευρικά φορτία και παράλληλα έχει πολύ μεγάλο υπομόχλιο ανατροπής, ένα τέτοιο επίπεδο θα μπορούσε να είναι ένας ταμπλάς στην πίσω πλευρά του γραφείου που ενώνει την πίσω στενή πλευρά των ποδιών με το καπάκι.
Τώρα, όλο αυτό αρχίζει να μοιάζει με τη λογική κατασκευής του επίπλου με μελαμίνες και εκεί ακριβώς (έχοντας κατά νου τις μειωμένες δυνατότητες αυτού του υλικού να παραλάβει φορτία κάθετα στο επίπεδό του, καθώς και την ψαθυρότητά του), είναι και το σημείο που θα βρούμε την πιο εύκολη -αλλά όχι απαραίτητα και πιο δόκιμη αισθητικά ή πιο οικονομική λύση- στο πρόβλημα, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε εξαιρετικά στιβαρά μέσα συναρμογής, καθώς αυτά δεν είναι απαραίτητα γιατί πλέον δεν αναπτύσσονται μεγάλες ροπές / δυνάμεις (πράγμα που τελικά επιτρέπει τη χρήση αυτού του μειωμένης αντοχής υλικού).
Αυτά . . . προς χάριν της "επιστήμης" πάντα, και δυστυχώς άνευ σχεδίων, διότι το πνεύμα πρόθυμον αλλά η σαρξ ασθενής, ώρα που είναι !