Django Unchained

Ψηφίστε την ταινία:

  • Total voters
    0
Και εμένα με ξένισε σε κάποια σημεία το soundtrack, κάτι σε ήχο rap με χάλασε κιόλας, αλλά συγχωρείται εύκολα το να μην αρέσει ένα κομμάτι… στην τελική κάποιοι άλλοι θα ενθουσιάστηκαν από το ίδιο κομμάτι.
Ταινιάρα όσο και να γκρινιάζουμε για κάποια στοιχεία ή για καμία λεπτομέρεια.
 
Την είδα την προηγούμενη Παρασκευή. Εντάξει spagheti western δεν την λες -δεν νομίζω ότι θυμίζει σε τίποτα τον Λεόνε-, μάλλον κλασικό στυλ ταινίας Ταραντίνο που διαδραματίζεται σε μία παλαιότερη εποχή, πριν τον Αμερικανικό εμφύλιο. Το μόνο κοινό με τα spagheti είναι ο Φ. Νέρο.

Μπορώ να πω ότι η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Bλέπεται ευχάριστα παρά την μεγάλη διάρκεια (με τις διαφημίσεις κλείσαμε 3ωρο). Εχοντας κάποιος δει όλες τις ταινίες του Ταραντίνο, κάτι τέτοιο θα περίμενε να δει. Απίστευτες ερμηνείες τόσο απ' τον Waltz όσο και απ' τον S. Jackson. Εντυπωσιακός ο κινηματογραφικός χαρακτήρας του Δρ. Σουλτζ τόσο με τον τρόπο που χειρίζεται την γλώσσα όσο και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους γύρω του. Ο Φοξ ίσως απογοητεύσει κάποιους.

Φοβερά κωμικές οι σκηνές με τους λευκούς κουκουλοφόρους τιμωρούς (παρωδία της ΚΚΚ) και έξυπνο το κόλπο με το άλογο του Γερμανού που υποκλίνεται κάθε φορά που ακούει το όνομά του. Μου θύμισε το Frankestein Junior όταν τα άλογα χλιμίντριζαν κάθε φορά που άκουγαν το όνομα της Μπλούχερ....

Οι σπλάτερ σκηνές άγνωστες σε ταινία western, πάντως δεν θα ξενίσουν κανέναν λάτρη του Ταραντίνο.

Και πολύ nigger βρε παιδί μου. Μέχρι και ο ένας μαύρoς αποκαλεί τον άλλον nigger..... :laugh:

Θα την ξαναδώ μόλις βγει σε BluRay.
 
Για την ταινία δεν θα πω πολλά. Σε άλλους θα αρέσει, σε άλλους όχι. Προσωπικά, την βρήκα από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Όπως πάντα ο Ταρ καταφέρνει να συνδυάσει όλα όσα αρέσουν σε μια ταινία και να κάνει ένα western επιτέλους διαφορετικό. Οι ερμηνείες γενικά, καταπληκτικές.
Αυτό όμως που μου κάνει τεράστια εντύπωση, και δεν έχω δει κανέναν έως τώρα να το αναφέρει, είναι το ότι είναι μια ταινία που δείχνει την ασχήμια της Αμερικής τα τελευταία χρόνια πριν τον εμφύλιο.
Δεν νομίζω ότι το θέμα είναι τα πόσα nigger ακούμε. Προσέξατε το επίπεδο των λευκών? Ακόμα και τον μεγαλοκτηματίων. Αν δε, δούμε τους επιτακτικούς, ο καλύτερος έχει μαμήσει την αδερφή του (το οποίο μάλλον υπονοείται και για τον χαρακτήρα του Λεονάρντο).
Δεν ξέρω, αλλά, άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου. Και δεν νομίζω ότι η ταινία απέχει πολύ από την πραγματικότητα της εποχής.

Υ.Γ. Samuel L. Jackson likes Δήμο Σταρένιο

http://www.youtube.com/watch?v=Has9Bvlyxdk
 
Re: Απάντηση: Django Unchained

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΤΑΣΟΣ said:
Το βιντεάκι αυτό που κολλάει τώρα ; :chinscratch:
Click to expand...

pontios said:
Υ.Γ. Samuel L. Jackson likes Δήμο Σταρένιο
Click to expand...

Αναφέρομαι στην σχέση του ρόλου του Τζάκσον με τον Λεονάρντο (και γενικά τους μεγαλοκτηματίες).
 
Απάντηση: Re: Django Unchained

pontios said:
Αυτό όμως που μου κάνει τεράστια εντύπωση, και δεν έχω δει κανέναν έως τώρα να το αναφέρει, είναι το ότι είναι μια ταινία που δείχνει την ασχήμια της Αμερικής τα τελευταία χρόνια πριν τον εμφύλιο.
Δεν νομίζω ότι το θέμα είναι τα πόσα nigger ακούμε. Προσέξατε το επίπεδο των λευκών? Ακόμα και τον μεγαλοκτηματίων. Αν δε, δούμε τους επιτακτικούς, ο καλύτερος έχει μαμήσει την αδερφή του (το οποίο μάλλον υπονοείται και για τον χαρακτήρα του Λεονάρντο).
Δεν ξέρω, αλλά, άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου. Και δεν νομίζω ότι η ταινία απέχει πολύ από την πραγματικότητα της εποχής.
Click to expand...

Πολυ ωραια η παρατηρηση σου Μαριε.Οντως η ασχημια ηταν εκδηλη και ωμη και ειχε ακριβως αυτο το σκοπο.
Και ειναι αυτες οι σκηνες που δειχνουν οτι ο Κουεντιν δεν πατησε μονο στα σπαγγετι.
Τετοιες εικονες υπαρχουν σε ολα τα γουεστερν του Πεκινπα,του Ηστγουντ,στην Πυλη της Δυσης του Τσιμινο.
Ακομα και ο νεωτερος Κοστνερ αποτυπωσε με τα μελανοτερα χρωματα τους στρατιωτες των βορειων στους Λυκους του,αλλα και τους τσιφλικαδες στο Open Range.
 
Επιτέλους είδα και εγώ το Django. Εάν και καθυστερυμένα λίγο. Η ταινία ήταν πολύ καλή και δεν έχω λόγια. Ειδικά οι φάτσες σε όλη την ταινία όταν κοιτούσαν τον Μαύρο πάνω στο άλογο ήταν οι αγαπημένες μου. Γενικά βλέπω ότι ο Tarantino στρέφεται πολύ σε αντιρατσιστικό περιεχόμενο και μ'αρέσει πολύ.
 
Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο απο τους Μπάσταρδους και μάλλον και απο το Kill Bill.

Ενώ είχε στοιχεία κοινά και με τις δύο (οκ τρείς) αυτές ταινίες κυριως όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, πιστεύω οτι είναι η πιό φρέσκια ταινία του απο το Jackie Brown. Θα συμφωνήσω οτι οι διάλογοι ίσως δεν είχαν την οξύτητα στην οποία μας έχει συνιθίσει ο Ταραντίνο, αλλά οι εικόνες και όσα πράττουν παρά τα όσα λένε (ή μάλλον ακριβώς σε πλήρη αντίθεση) οι διάφοροι χαρακτήρες ότι πιο οξύ έχουμε δεί τον τελευταίο καιρό. Το σχόλιο με την ζήλεια του Σπάικ Λη εξαιρετικό, καθώς τόσο θαραλέα ταινία για τα χρόνια της σκλαβειάς έχουμε καιρό να δούμε. Ούτε αγιογραφίες, ούτε πολιτική. Ρεαλισμός. Και όπως λέει και ο Μάριος, αυτό αντανακλά και στα πρόσωπα όλων των χαρακτήρων, μια αναγνώριση της ανέχειας/συμμετοχής όλης της κοινωνίας της εποχής.

Για τις ερμηνείες δεν υπάρχουν πολλά να πούμε. Ο Waltz σίγουρα ξεχωρίζει, βοηθάει και ο ρόλος σίγουρα, αλλά ο Αυστριακός τον πήγε και ένα βήμα παραπέρα. Ο τρόπος που μεταφέρει τον λόγο του με όλο του το κορμί, με ελάχιστες κινήσεις είναι εκπληκτικός. Έκπληξη και ο Τζάκσον σε ένα ρόλο κόντρα (έναν μη Baddass cool motherfucker...). Μνεία θέλω να κάνω και για τον ΝτιΚάπριο στον ρόλο του κακού. Αντί να πάρει την εύκολη και σίγουρα πιο διασκεδαστική επιλογή του σατανικού κακού (βλ. Τζόκερ) παίζει έναν πιό πολύπλοκο κακό. Έναν λίγο αφελή, λίγο αδίστακτο, λίγο αγράμματο, λίγο ρεαλιστικό υπάνθρωπο της εποχής.

Δεν θα ήταν Ταραντίνο αν δεν μιλούσαμε για μουσική... Πράγματι κάποια απο τα κομμάτια ακουσμένα εκτός ταινίας να μην είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά όταν παίζουν μέσα στην ταινία σε παρασέρνουν. Σε μερικές στιγμές είναι πραγματικά εκπληκτικό το δέσιμο της μουσικής με την εικόνα.

Γενικά μου άρεσε πολύ.
 
Βασικά η σκηνή με τον διάλογο του Waltz και του Di Caprio μου θύμισε πολύ τους μπάσταρδους στην σκηνή με το ουίσκι. Κορυφαίες σκηνές και οι δυο.
 
Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε πως διάφορες σκηνές αυτοσάρκαζαν άλλες ταινίες του, για παράδειγμα ο Wultz στους Μπάσταρδους τρελαινόταν για σαντιγύ ενώ εδώ μισεί τα γλυκά ..... είχε πολλά τέτοια.
 
Ωραία παρατηρητικότητα δεν το είχα δει. Αυτόσαρκασμό δεν θα το έλεγα. Πολλές αντιθέσεις είναι.
 
Πολύ καλή. Επιτέλους αυθεντικός κινηματογράφος, με νοήματα, φωτογραφία, ωραία μουσική και λίγο σπλατεράκι έτσι για τη γέυση!
Old school baby
 
cinevagos said:
Πολύ καλή. Επιτέλους αυθεντικός κινηματογράφος, με νοήματα, φωτογραφία, ωραία μουσική και λίγο σπλατεράκι έτσι για τη γέυση!
Old school baby
Click to expand...

Πιστεύω ότι είχε την λιγότερη σπλατεριά απο άλλες ταινίες.
 
Κλασικός Ταραντίνος.

Αν και δεν τρελαίνομαι γενικα, δαύτο μου άρεσε (ειδικά το πρώτο μισό).
 
Ψηφισα εξαιρετική. Η πλάκα είναι ότι αντιπαθώ τον Ταραντίνο, βρίσκω σχεδόν όλες του τις ταινίες βαρετές, κουραστικές, με σχοινοτενείς ανούσιους διαλόγους και χωρίς υπόθεση. Ε εδώ είχε όλα τα αντίθετα. Αμείωτο ενδιαφέρον παρά τις 2 μιση ώρες διάρκεια, απίστευτα έξυπνους διαλόγους , φοβερά κωμικές (και ειρωνικές) σκηνές , ΥΠΟΘΕΣΗ ( μάλλον για πρωτη φορά), κοινωνικό σχόλιο, ψυχολογικό σχόλιο ( πως ο εθισμός στην σκλαβιά κάνει τους μαύρους υποτελείς και συνεργάτες των λευκών), εξαιρετικά κινηματογραφημένο, απίστευτο καστ. Την ξαναβλέπω άνετα- κάτι που δεν έχω ξαναπεί για ταινία εδώ και πολλά χρόνια. Εξοχο.
 
Πολυ καλη ταινια, ειδικα στο δευτερο μισο, οπου δεν βαριεσαι ουτε δευτερολεπτο.
Καλοι ηθοποιοι και εξαιρετικο το τραγουδι της Toffoli, Ancora Qui.
(Γενικα πολυ καλο το soundrack)
Καλος ο Di Caprio, αλλα αυτος ο Γερμανος ηταν ολα τα λεφτα.
Και στο "αδοξοι μπασταρδοι " εδειξε βεβαια το ταλεντο του.
 
Last edited:
Αφού παίζουν τόσο καλοί ηθοποιοί πως να μην βγει καλό το αποτέλεσμα! Το blu ray είχε εντυπωσιακή φωτογραφία.
 
Top Bottom