...απλά γιατί τους άκουσα μεσα στο Σαββατοκύριακο ξανά και είπα να ξεφύγουμε λίγο από την επικαιρότητα , μιλώντας για μουσική , μπας και ξεκολλήσει κι ο Πέτρος απ' τους δασκάλους ...
Smoke in the Shadows / Lydia Lunch 2004
H Lydia έχει παχύνει . Βέβαια εις την αμερικανική θα λέγαμε ότι είναι voluptuous .Ισως όμως έτσι η εικόνα της είναι περισσότερη ταιριασμένη με την παρακμιακή σεξουαλικότητα που αναδύεται από τις φωτογραφίες του booklet που συνοδεύουν τα τραγούδια . Σεξουαλικότητα απελευθερωμένη , σεξουαλικότητα που αγγίζει τα όρια του kinky αισθησιασμού . Οι εμμονές της Lydia εμφανέστατες όσο ποτέ άλλοτε , σεξ, βία , διαστροφή , θάνατος , Υπαρξη . Παιχνίδια με το αλκοόλ , παιχνίδια με τον διάβολο που καταφτάνει φορτωμένος με καλούδια και χρησιμεύει περισσότερο ως σύμβολο απενοχοποίησης για τις «περίεργες» επιλογές μας , αυτές που είναι έξω από την καθιερωμένη νόρμα , αυτές που μας φέρνουν κοντύτερα στο ένστικτο , ως παράγοντα απελευθέρωσης .
Η μουσική είναι κοντά στην τζαζ . Από μεγάλη μπάντα και προς τα κάτω , με σαξόφωνα , βιμπράφωνα , ξυλόφωνα , ηλεκτρικές κιθάρες , ντραμς. Αλλά τζαζ του καμπαρέ , της κακοφωτισμένης αίθουσας , των φθαρμένων καθισμάτων και των τραπεζομάντηλων που φέρουν σημάδια από κάφτρες , καταγώγια με τις κουρτίνες να ‛χουν ποτίσει από τον καπνό χιλιάδων τσιγάρων τζαζ τέτοια που επιτρέπει να αναδυθούν στην επιφάνεια οι ανομολόγητες σκέψεις και επιθυμίες με την Lydia να μισοψιθυρίζει , να μισοτραγουδάει , να μισοκάνει σεξ με τους πελάτες , να σιγομουρμουριζει ιστορίες ικανές να «φτιάξουν» και αγίους . Η «βασίλισσα του Σιάμ» , ώριμη όσο ποτέ , δημιουργεί ένα ακόμη δίσκο ορόσημο στην προσωπική της καρριέρα. ( 8/10 )
Electric Mud / Muddy Waters 1968
Ακριβώς όπως το δηλώνει ο τίτλος του . Ο μεγάλος μπλουζίστας , εκεί γύρω στο 1968 , επηρεασμένος προφανώς από τους ήρωες του τάστου και του ηλεκτρισμού – που ούτως ή άλλως του τρώγαν το ψωμί και τα τραγούδια – αποφάσισε να το ρίξει στον ηλεκτρισμό. Ως συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες , κυρίως από τους «πιουρίστες» , αυτούς που πάντα θα είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αλλαγή , αρνητικοί σε οποιαδήποτε επιμειξία ειδών , οι εκάστοτε δηλαδή φονταμελιστές της μουσικής δημιουργίας , αυτοί που βλέπουν μόνο στεγανά στην έκφραση και που αν περνούσε η άποψη μας , δεν θα είχαμε ακούσει τίποτα από όλα τα θαυμαστά πράγματα που μας έχουν προσφέρει οι τέχνες .
Τι έκανε ο Muddy Waters εδώ ; Πήρε μερικά μπλούζ στάνταρς ( μεταξύ των οποίων και τα I’m a man , I’m your hoochie coochie man , I just want make love to you , Μannish boy )και τα έπαιξε όπως θα τα έπαιζε πχ ο Χέντριξ. Με παραμόρφωση , με ατέλειωτα σόλο , με wah-wah , με ότι τέλος πάντων έπαιζαν οι σύγχρονοι κιθαρίστες . Αφαίρεσε δηλαδή την λιτότητα των κομματιών και τα πλούτισε με κιθάρες , με όργανα , με ντραμς και ξανά με κιθάρες ( τρείς γαρ οι κιθαρίστες στον δίσκο ) και τα έφερε πιο κοντά στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα των τελών της δεκαετίας του εξήντα . Πιο το κακό δηλαδή ; Αντί να τα εκμεταλλεύονται διάφοροι ημίθεοι της κιθάρας ( Page and Co ) τους φόρεσε ο ίδιος καινούργιες φορεσιές και τους έδωσε να καταλάβουν . Και μαζί μ’ αυτό αναβίωσε και το ενδιαφέρον γύρω απ’ το όνομα του . Hardblues λοιπόν , σκληρός ήχος , οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν σταματούν σχεδόν ποτέ fuzz to the death . . .( 7/10 )
Smoke in the Shadows / Lydia Lunch 2004
H Lydia έχει παχύνει . Βέβαια εις την αμερικανική θα λέγαμε ότι είναι voluptuous .Ισως όμως έτσι η εικόνα της είναι περισσότερη ταιριασμένη με την παρακμιακή σεξουαλικότητα που αναδύεται από τις φωτογραφίες του booklet που συνοδεύουν τα τραγούδια . Σεξουαλικότητα απελευθερωμένη , σεξουαλικότητα που αγγίζει τα όρια του kinky αισθησιασμού . Οι εμμονές της Lydia εμφανέστατες όσο ποτέ άλλοτε , σεξ, βία , διαστροφή , θάνατος , Υπαρξη . Παιχνίδια με το αλκοόλ , παιχνίδια με τον διάβολο που καταφτάνει φορτωμένος με καλούδια και χρησιμεύει περισσότερο ως σύμβολο απενοχοποίησης για τις «περίεργες» επιλογές μας , αυτές που είναι έξω από την καθιερωμένη νόρμα , αυτές που μας φέρνουν κοντύτερα στο ένστικτο , ως παράγοντα απελευθέρωσης .
Η μουσική είναι κοντά στην τζαζ . Από μεγάλη μπάντα και προς τα κάτω , με σαξόφωνα , βιμπράφωνα , ξυλόφωνα , ηλεκτρικές κιθάρες , ντραμς. Αλλά τζαζ του καμπαρέ , της κακοφωτισμένης αίθουσας , των φθαρμένων καθισμάτων και των τραπεζομάντηλων που φέρουν σημάδια από κάφτρες , καταγώγια με τις κουρτίνες να ‛χουν ποτίσει από τον καπνό χιλιάδων τσιγάρων τζαζ τέτοια που επιτρέπει να αναδυθούν στην επιφάνεια οι ανομολόγητες σκέψεις και επιθυμίες με την Lydia να μισοψιθυρίζει , να μισοτραγουδάει , να μισοκάνει σεξ με τους πελάτες , να σιγομουρμουριζει ιστορίες ικανές να «φτιάξουν» και αγίους . Η «βασίλισσα του Σιάμ» , ώριμη όσο ποτέ , δημιουργεί ένα ακόμη δίσκο ορόσημο στην προσωπική της καρριέρα. ( 8/10 )
Electric Mud / Muddy Waters 1968
Ακριβώς όπως το δηλώνει ο τίτλος του . Ο μεγάλος μπλουζίστας , εκεί γύρω στο 1968 , επηρεασμένος προφανώς από τους ήρωες του τάστου και του ηλεκτρισμού – που ούτως ή άλλως του τρώγαν το ψωμί και τα τραγούδια – αποφάσισε να το ρίξει στον ηλεκτρισμό. Ως συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες , κυρίως από τους «πιουρίστες» , αυτούς που πάντα θα είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αλλαγή , αρνητικοί σε οποιαδήποτε επιμειξία ειδών , οι εκάστοτε δηλαδή φονταμελιστές της μουσικής δημιουργίας , αυτοί που βλέπουν μόνο στεγανά στην έκφραση και που αν περνούσε η άποψη μας , δεν θα είχαμε ακούσει τίποτα από όλα τα θαυμαστά πράγματα που μας έχουν προσφέρει οι τέχνες .
Τι έκανε ο Muddy Waters εδώ ; Πήρε μερικά μπλούζ στάνταρς ( μεταξύ των οποίων και τα I’m a man , I’m your hoochie coochie man , I just want make love to you , Μannish boy )και τα έπαιξε όπως θα τα έπαιζε πχ ο Χέντριξ. Με παραμόρφωση , με ατέλειωτα σόλο , με wah-wah , με ότι τέλος πάντων έπαιζαν οι σύγχρονοι κιθαρίστες . Αφαίρεσε δηλαδή την λιτότητα των κομματιών και τα πλούτισε με κιθάρες , με όργανα , με ντραμς και ξανά με κιθάρες ( τρείς γαρ οι κιθαρίστες στον δίσκο ) και τα έφερε πιο κοντά στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα των τελών της δεκαετίας του εξήντα . Πιο το κακό δηλαδή ; Αντί να τα εκμεταλλεύονται διάφοροι ημίθεοι της κιθάρας ( Page and Co ) τους φόρεσε ο ίδιος καινούργιες φορεσιές και τους έδωσε να καταλάβουν . Και μαζί μ’ αυτό αναβίωσε και το ενδιαφέρον γύρω απ’ το όνομα του . Hardblues λοιπόν , σκληρός ήχος , οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν σταματούν σχεδόν ποτέ fuzz to the death . . .( 7/10 )
Last edited by a moderator:
