"Έφυγε" η Μαρία Δημητριάδη.

[jim...]

Την τελευταία της πνοή άφησε τα ξημερώματα η σπουδαία τραγουδίστρια Μαρία Δημητριάδη. Νοσηλευόταν στον «Ευαγγελισμό» προκειμένου να αντιμετωπίσει σπάνια πνευμονική νόσο.


Η Μαρία Δημητριάδη διέθετε μια ζεστή και ιδιαίτερη φωνή, με μεγάλο ερμηνευτικό εύρος.


Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ερμήνευσε έργα όπως ο Ήλιος ο πρώτος του Γιάννη Μαρκόπουλου, σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, ενώ ακολούθησαν ερμηνείες έργων του Μίκη Θεοδωράκη και του Θάνου Μικρούτσικου.


Τη δεκαετία του 1980 ερμήνευσε διαφορετικά έργα όπως Μάνο Χατζιδάκι (Για την Ελένη, σε στίχους Μιχάλη Μπουρμούλη) αλλά και Στέφανο Κορκολή (Το μαγικό κλειδί το 1987).


Από το in.gr

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Μακάρι να μείνει ζωντανή η μνήμη της και η σπουδαία φωνή της μέσα από τις ηχογραφήσεις που έχει αφήσει. Η φωνή της είχε μέταλλο, εκφραστικότητα και δραματική ένταση, αν επιτρέπεται η αναλογία ήταν κάτι σαν 'ηρωική βαγκνκερική μέτζο'. Προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστη στις ερμηνείες της σε Μαρκόπουλο, Μικρούτσικο, Λεοντή και Χατζιδάκι.

 

[supersonic]

και όχι μόνο με τους συγκεκριμένους συνθέτες...

Νομίζω άφησε ανεξίτηλο σημάδι στα νιάτα της δεκαετίας 70....

Μεγάλη και ιστορική φωνή.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Πράσινο σκοτάδι απ' τα μάτια σου βαμμένο
χίμηξε κι απόψε να με βρει
κι έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο
πού 'μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί.

Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι
κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά
όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει
για να το πετάξω στη φωτιά.

Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί
πέταξα για να σε φτάσω
κι όταν σ' είχα φτάσει μέχρι το φιλί
σ' έσβησ' η ανατολή.

*http://li8oxoos.blogspot.com/2008/04/blog-post_8846.html

Απο τα πολύ αγαπημένα μου.....

Σπουδαία μεγάλη και κατα την γνώμη μου υποτιμημένη τραγουδίστρια.

 

[caerbannog]

Το έγραψε ένας συνάδελφος ως χαρούμενο τραγούδι για τη Σύλβια Πλαθ και το τραγούδησε μοναδικά η Μαρία Δημητριάδη:

Μόλις σταμάτησε στη ράμπα η γιορτή
και οι μάγιστροι σού βγάζουν το καπέλο
φτάνει μια λέξη τη φοβέρα σου να πει
κι εγώ μαζί σου δύω κι ανατέλλω.

Δώσ’ μου τα χέρια σου, ακριβή
δρολάπι απ’ τον Αϊ-Φραγκίσκο
χάνομαι κάθε που σε βρίσκω
μες στη θεσσαλική βροχή.

Φτιάχνουν τη μάσκα σου οι δραπέτες με πηλό
να βρει τροφή του Χάρλεμ το καμίνι
στον κόσμο που ανασαίνεις τον αληθινό
στήσαν χορό οι μαζορέτες κι οι αθερίνοι.

Ας τη συνοδεύει τώρα πια, που ανήκει στο χρόνο.

 

[Νανόπουλος Γιάννης]

Μεγάλη φωνή...μεγάλη γυναίκα....καλό της ταξίδι.

 

[Simos.I]

Η πιό χαρισματική ερμηνεύτρια με το κρυστάλινο ηχόχρωμα, που έκανε τα έργα του Θεοδωράκη κλασσικά αριστουργήματα.

 

[Δημήτρης Δ.]

Το έγραψε ένας συνάδελφος ως χαρούμενο τραγούδι για τη Σύλβια Πλαθ και το τραγούδησε μοναδικά η Μαρία Δημητριάδη:

Μόλις σταμάτησε στη ράμπα η γιορτή
και οι μάγιστροι σού βγάζουν το καπέλο
φτάνει μια λέξη τη φοβέρα σου να πει
κι εγώ μαζί σου δύω κι ανατέλλω.

Δώσ’ μου τα χέρια σου, ακριβή
δρολάπι απ’ τον Αϊ-Φραγκίσκο
χάνομαι κάθε που σε βρίσκω
μες στη θεσσαλική βροχή.

Φτιάχνουν τη μάσκα σου οι δραπέτες με πηλό
να βρει τροφή του Χάρλεμ το καμίνι
στον κόσμο που ανασαίνεις τον αληθινό
στήσαν χορό οι μαζορέτες κι οι αθερίνοι.

Ας τη συνοδεύει τώρα πια, που ανήκει στο χρόνο.

Καταπληκτικος δισκος. Αν και το "Χημειο του Μαγιου" πιο επικαιρο μετα και απο τα τελευταια γεγονοτα.
Τι περιεργο, δισκοι πριν απο 30+βαλε χρονια οπως πχ τα Πολιτικα Τραγουγια να ακουγονται τοσο συγχρονοι..

 

[caerbannog]

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...σε σχέση με το περιεχόμενο των τραγουδιών εκείνων.
Συνδέθηκαν πάντως απόλυτα, από την εποχή εκείνη, με τη φωνή της Δημητριάδη. Ακόμη και σήμερα όταν διαβάζω τα ποιήματα του Μπρεχτ ή του Χικμέτ δε μπορώ να μην "ακούσω" τη φωνή της στο μυαλό μου.
Κάποτε, πριν από 19 χρόνια τα τραγούδησε και στην Τουρκία, σε συναυλία, μετά την άρση του στρατιωτικού νόμου του Εβρέν, μαζί με τον Κώστα Θωμαϊδη.Ήμουν εκεί και ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις τις αντιδράσεις του κόσμου-ήξεραν τα τραγούδια και ήταν αποφασισμένοι να ακούσουν τη συναυλία, παρά τις αντίθετες παραινέσεις του στρατού και της αστυνομίας.