Οι Ελληνες φίλοι του Απαρτχάιντ
http://parallhlografos.wordpress.com/2013/12/08/apartheid/
:fahne90:
http://parallhlografos.wordpress.com/2013/12/08/apartheid/
:fahne90:
"Έφυγε" και ο Μαντέλα...
- Thread starter jim...
- Start date
DIPIE
AVClub Fanatic
- 13 July 2007
- 17,261
Όταν η Πάρις Χίλτον κάνει tweet για τον Μαντέλα, τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά…Κάπου τα μπέρδεψε...
http://peiraiotika.gr/?p=951
leo1964
AVClub Fanatic
petronik
Μέλος Σωματείου
Ο Μαντέλα υπήρξε όντως μιά μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία γιά τη Ν Αφρικη.Δυστυχώς όμως ούτε αυτός ,ούτε οί συνεχιστές τού έργου του κατάφεραν νά βελτιώσουν ουσιαστικά τή ποιότητα ζωής τής πλειονότητας τών κατοίκων της Ν Αφρικής.Οταν θά πάψουν να τρέχουν τά <δάκρυα> ,μπορεί νά φανεί πιό ξεκάθαρα ότι αυτό πού κατάφερε ο Μαντέλα ήταν νά δημιουργήσει καί μιά νέα τάξη τού νέου απαρχἀιντ πού τά μέλη της είναι εγχρωμοι.Προφανώς καί είναι τεράστιο βήμα ,αλλά δυστυχώς γιά τά εκατομμυρία τού απλού λαού δέν υπάρχει ουσιαστικό αντίκρυσμα
Re: Απάντηση: "Έφυγε" και ο Μαντέλα...
Δεν τους οδήγησε στη γη της επαγγελίας όντως, αλλά κατά ένα ποσοστό βελτίωσε κατά πολύ τα πράγματα εκεί κάτω.
Φυσικά μη μένουμε στα πρόσωπα γιατί αν δεν ήταν ο Μαντέλα θα ήταν κάποιος άλλος με τη τροπή που είχε λάβει η κατάσταση εκεί κάτω.....
Απλά "ηρωποιήθηκε" ακόμα περισσότερο λόγω της πορείας της ζωής του.
Δεν τους οδήγησε στη γη της επαγγελίας όντως, αλλά κατά ένα ποσοστό βελτίωσε κατά πολύ τα πράγματα εκεί κάτω.
Φυσικά μη μένουμε στα πρόσωπα γιατί αν δεν ήταν ο Μαντέλα θα ήταν κάποιος άλλος με τη τροπή που είχε λάβει η κατάσταση εκεί κάτω.....
Απλά "ηρωποιήθηκε" ακόμα περισσότερο λόγω της πορείας της ζωής του.
petronik
Μέλος Σωματείου
Απάντηση: Re: Απάντηση: "Έφυγε" και ο Μαντέλα...
Ποιά <γή τής επαγγελίας>,στή κόλαση ζούσε και ζει η συντριπτική πλειοψηφία τών εγχρὠμων.
Ποιά <γή τής επαγγελίας>,στή κόλαση ζούσε και ζει η συντριπτική πλειοψηφία τών εγχρὠμων.
Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*
Η περίπτωση του Μαντέλα αποδεικνύει ότι η υπερβολή στον έπαινο μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει ως πολύ αποτελεσματικότερο μέσο παραποίησης της ιστορίας από τη μύνη ή τη λήθη. Για όσους αγνοούν τα στοιχειώδη για την διαδρομή του και τον αγώνα που έδωσαν οι Μαύροι της Νότιας Αφρικής, ο νεκρός πλέον ηγέτης φαντάζει σαν ένα μίγμα χριστιανού άγιου και σταρ της βιομηχανίας του θεάματος και της ανθρωπιστικής ιδεολογίας του συρμού. Σε ένα άρθρο του στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έγραψε πως η μετατροπή του Μαντέλα σε ακίνδυνη και συναινετική εικόνα αποτελεί σύμπτωμα ήττας, της αποτυχίας του να αλλάξει την κοινωνική μοίρα των Μαύρων και να θέσει τέλος στο κοινωνικό απαρτχάιντ που συνεχίζει να διαιρεί την Νοτιοαφρικανική κοινωνία.
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Υπάρχει αναμφίβολα μια μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτή τη διαπίστωση. Ο Μαντέλα αφήνει πίσω του μια χώρα με αβυσσαλέες κοινωνικές αντιθέσεις, με το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ λευκών και μαύρων να είναι της τάξης του ένα προς έξι και τις κοινωνικές ανισότητες να παραμένουν στο επίπεδο που ήταν όταν καταργήθηκε το καθεστώς του θεσμοποιημένου φυλετικού διαχωρισμού [1]. Η αγροτική μεταρρύθμιση δεν έχει καν αρχίσει, το χάσμα σε υγεία και εκπαίδευση είναι τεράστιο, ενώ ακόμη και οι στοιχειώδεις ανάγκες, όπως η πρόσβαση σε ηλεκτρικό και νερό, παραμένουν άλυτα προβλήματα για την πλειοψηφία όσων ζουν στις παραγκουπόλεις των μεγάλων πόλεων.
Αυτό, όμως, που σίγουρα έχει αλλάξει στο κοινωνικό τοπίο είναι η άνοδος μιας νέας Μαύρης αστικής τάξης, κυρίως μέσω του μηχανισμού του Black Economic Empowerment που άνοιξε με διοικητικό τρόπο το κεφάλαιο των μεγάλων εταιριών σε Μαύρους, κατά κανόνα σε στελέχη του κυβερνώντος από το 1994 Αφρικανικού Εθνικού Κονγκρέσου (ANC), του κόμματος του Μαντέλα και βασικού φορέα του απελευθερωτικού αγώνα. Κορυφαίο ίσως παράδειγμα είναι ο Σύριλ Ραμαπόζα, ο χαρισματικός πρώην ηγέτης του συνδικάτου των μεταλλωρύχων, που είναι σήμερα πάμπλουτος και εδρεύει στο συμβούλιο της εταιρίας Λονμίν, της εταιρίας απ’ όπου ξεκίνησαν οι απεργίες του περυσινού καλοκαιριού που αντιμετωπίστηκαν με την πιο αιματηρή καταστολή που γνώρισε η χώρα από τη δεκαετία του 1970 (34 νεκροί στα ορυχεία του Μαρικάνα).
Όλα αυτά αποτελούν πλέον κοινό τόπο στη Νότια Αφρική και εξηγούν τις αποδοκιμασίες με τις οποίες το πλήθος υποδέχθηκε τον νυν πρόεδρο της χώρας Ζούμα, χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της τάξης των Μαύρων νεόπλουτων που κυβερνούν σήμερα στο όνομα του ιστορικού ρόλου που έπαιξαν στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Και όμως το ίδιο πλήθος είναι αυτό που τιμά τον Μαντέλα, παρά τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε στην διαδικασία της μετάβασης που κατέληξε στον μεγάλο συμβιβασμό και στο σημερινό αδιέξοδο.
Ο ΜΑΝΤΕΛΑ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΕΝΟΠΛΟΥ ΑΓΩΝΑ
Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο; Ας θυμίσουμε εδώ μερικά γεγονότα που έχουν απωθηθεί από τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών. Ο Μαντέλα συνελήφθη το 1962 και καταδικάστηκε σε ισόβια ως συνιδρυτής του ένοπλου τμήματος του ANC «Δόρυ του Έθνους» (Umkhonto we Sizwe), μαζί με τον Τζο Σλόβο, τον γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής και ως λευκός το πιο μισητό πρόσωπο στα μάτια των ρατσιστών του καθεστώτος της Πρετόρια. Στην ιστορική του απολογία του στο δικαστήριο, που αποτελεί ένα κείμενο αναφοράς για τα εθνικοαπελευθερωτικά και επαναστατικά κινήματα, ο Μαντέλα υπερασπίζεται με ηρεμία και αποφασιστικότητα την επιλογή του ένοπλου αγώνα εξηγώντας ότι η βία αποτελεί την αναπόφευκτη απάντηση στην καθημερινή βία και τον εξευτελισμό που υφίσταται η μαύρη πλειοψηφία καθώς και στο κλείσιμο όλων των δυνατοτήτων της νόμιμης πάλης. «Χωρίς βία, τονίζει ο Μαντέλα, δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να νικήσει η πάλη του Αφρικάνικου λαού ενάντια στο καθεστώς της λευκής κυριαρχίας». Και συνεχίζει εξηγώντας γιατί από όλες τις μορφές βίας το «Umkhonto we Sizwe» επέλεξε αυτήν του αντάρτικου, τον οποίο και θα συνεχίσει και μετά τη σύλληψή του, έως και το τέλος της δεκαετίας του 1980. Τέλος ο Μαντέλα υπερασπίστηκε σθεναρά την οργανική συμμαχία του ANC με το Κομμουνιστικό Κόμμα, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα στάδια και τις μορφές πάλης του αγώνα κατά του απαρτχάιντ.
Όσοι νομίζουν ότι αυτά αφορούν μόνο τον Μαντέλα της δεκαετίας μάλλον ξεχνούν τις μάχες που χρειάστηκαν για να επιτευχθεί ακόμη και αυτό η ελεγχόμενη κατάργηση του απαρτχάιντ. Το 1985 ο τότε πρωθυπουργός και υπέρμαχος της πολιτικής του φυλετικού διαχωρισμού Πίτερ Μπότα πρότεινε στον Μαντέλα την αποφυλάκισή του έναντι της εγκατάλειψης κάθε μορφής βίαιης πάλης από την πλευρά του ΑΝC. Η απάντηση του φυλακισμένου ηγέτη ήταν αποστομωτική: «ας εγκαταλείψει αυτός τη βία. Ας δεσμευτεί αυτός ότι θα καταργήσει το απαρτχάιντ. Ας νομιμοποιήσει αυτός την οργάνωση του λαού, το Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο. Δεν μπορώ και δεν πρόκειται να εγκαταλείψω απολύτως καμιά μορφή δράσης όσο εγώ και εσείς, ο λαός, δεν είμαστε ελεύθεροι». Έτσι λοιπόν ο Μαντέλα έμεινε άλλα πέντε χρονιά στη φυλακή και έφυγε με υψωμένη τη γροθιά από τη φυλακή.
Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ
Είναι βέβαιο σωστό ότι το απαρτχάϊντ δεν έπεσε λόγω του αντάρτικου αγώνα που διεξήγαγε το Umkhonto we Sizwe υπό την ηγεσία του θρυλικού Κρις Χάνι, του κατοπινού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος (δολοφονημένου το 1993 από λευκούς ακροδεξιούς), αλλά από συνδυασμό διεθνών πιέσεων, κυρίως δια μέσου του εμπάργκο στις επενδύσεις και τις εμπορικές ανταλλαγές που κατάφερε να επιβάλλει σταδιακή η παγκόσμια καμπάνια κατά του απαρτχάϊντ, διαρκούς λαϊκής κινητοποίησης, που καμμιά καταστολή δεν μπόρεσε να τσακίσει και εσωτερικής φθοράς του ίδιου του ρατσιστικού καθεστώτος. Παρ’ όλα αυτά η αναμέτρηση στα πεδία των μαχών στην έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο που σπάνια αναφέρεται στα δυτικά ΜΜΕ. Για να σταθεροποιήσει τη θέση του και να συντρίψει τις βάσεις του Umkhonto we Sizwe στα γειτονικά κράτη, το καθεστώς της Πρετόρια είχε «εξάγει » την αναμέτρηση στην ευρύτερη περιοχή στηρίζοντας και επεμβαίνοντας στο πλευρό των τρομοκρατικών οργανώσεων RENAMO και UNITA που με άφθονη αμερικάνικης στήριξη πάσχιζαν με πρωτοφανή βάρβαρα μέσα να ανατρέψουν τα φιλικά προς τον αγώνα του ANC καθεστώτα της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας. Ιδιαίτερο κρίσιμο ήταν το μέτωπο, που κρίθηκε στην ιστορική μάχη του Κουϊτο Καναβάλε, που κράτησε έξι μήνες και απετέλεσε την μεγαλύτερη στρατιωτική αναμέτρηση σε αφρικανικό έδαφος μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Σ’ αυτήν τη μάχη ο στρατός της Νότιας Αφρικής και οι δυνάμεις της UNITA κατάφεραν αρχικά να αναχαιτίσουν την επίθεση του Λαϊκού Στρατού της Αγκόλας και των μαχητών του Umkhonto we Sizwe και να αντιστρέψουν προς όφελός τους την κατάσταση. Το Νοέμβρη του 1987, η κυβέρνηση της Αγκόλα ζητά επείγουσα συμπαράσταση από την Κούβα, παραδοσιακό σύμμαχο των αφρικανικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (ο ίδιος ο Τσε είχε πολεμήσει στο Κονγκό), που ανταποκρίνεται αμέσως και στέλνει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες. Μετά από πολύμηνες σκληρές μάχες, τον Μάρτιο του 1988, οι κουβανικές δυνάμεις, πολεμώντας με άφθαστο ηρωισμό στο πλευρό του Λαϊκού Στρατού της Αγκόλας και του Umkhonto we Sizwe περνούν στην αντεπίθεση και καταφέρουν σαρωτικά πλήγματα στον στρατό του ρατσιστικού καθεστώτος και τους συμμάχους του της UNITA.
Ο Μαντέλα στην αυτοβιογραφία του χαρακτήρισε το Κουϊτο Καναβάλε « σημείο καμπής για την απελευθέρωση της Αφρικής και του λαού μου ». Και δεν ξέχασε ποτέ το ρόλο της Κούβας, διατηρώντας μέχρι το τέλος στενές σχέσεις με τον Φιντέλ. Από ιστορική άποψη δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά από την στρατιωτική ταπείνωση που δέχθηκε στην Αγκόλα οι μέρες του απαρτχάιντ ήταν μετρημένες. Η έναρξη διαπραγματεύσεων άνευ όρων με το ANC, που προϋπέθετε την επίσης άνευ όρων αποφυλάκιση αυτού που είχε γίνει στα 27 χρόνια της κράτησής του ο πιο διάσημος φυλακισμένος του κόσμου ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Αυτόν τον Μαντέλα επιδιώκουν λοιπόν να «θάψουν» όσοι φτιάχνουν σήμερα την αποστειρωμένη εικόνα του συναινετικού σοφού. Και μαζί μ’ αυτόν θέλουν να ξεχαστεί και το γεγονός ότι οι ηγέτες της Δύσης – με τους Νίξον, Ρήγκαν και Θάτσερ στην πρώτη γραμμή – για δεκαετίες θεωρούσαν το ANC «τρομοκρατική» και «ελεγχόμενη από τους κομμουνιστές» οργάνωση ενώ οι καπιταλιστές των χωρών τους έκαναν χρυσές δουλειές με το νοτιοαφρικανικό καθεστώς. Μόνο η πίεση της διεθνούς κοινής γνώμης και ο αντίκτυπος της αδιάκοπης και κυριολεκτικά αιματοβαμμένης κινητοποίησης των Νοτιοαφρικανικών μαζών οδήγησαν σε μια όψιμη αλλαγή στάσης, όταν είχε πλέον ουσιαστικά κριθεί η τύχη του απαρτχάιντ.
Γιατί όσο αλήθεια κι αν είναι ότι ο απελευθερωτικός αγώνας έμεινε ανολοκλήρωτος άλλο τόσο είναι ότι δεν ηττήθηκε. Και αυτό ακριβώς είναι που γιορτάζουν τα ατέλειωτα πλήθη που αποτείουν τον ύστατο φόρο τιμής στον νεκρό ηγέτη: ο Μαντέλα θα συνεχίσει να εμπνέει τους απελευθερωτικούς αγώνες του μέλλοντος.
[1] Ο δείκτης GINI μέτρησης της ανισότητας ήταν 64 το 1994, ανεβηκε στο 69 το 2005 και κατέβηκε ελαφρά στο 63 το 2009.
http://www.iskra.gr/index.php?optio...ekdilosis&Itemid=279#.UqmtvsFIHog.twitter
Η περίπτωση του Μαντέλα αποδεικνύει ότι η υπερβολή στον έπαινο μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει ως πολύ αποτελεσματικότερο μέσο παραποίησης της ιστορίας από τη μύνη ή τη λήθη. Για όσους αγνοούν τα στοιχειώδη για την διαδρομή του και τον αγώνα που έδωσαν οι Μαύροι της Νότιας Αφρικής, ο νεκρός πλέον ηγέτης φαντάζει σαν ένα μίγμα χριστιανού άγιου και σταρ της βιομηχανίας του θεάματος και της ανθρωπιστικής ιδεολογίας του συρμού. Σε ένα άρθρο του στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έγραψε πως η μετατροπή του Μαντέλα σε ακίνδυνη και συναινετική εικόνα αποτελεί σύμπτωμα ήττας, της αποτυχίας του να αλλάξει την κοινωνική μοίρα των Μαύρων και να θέσει τέλος στο κοινωνικό απαρτχάιντ που συνεχίζει να διαιρεί την Νοτιοαφρικανική κοινωνία.
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Υπάρχει αναμφίβολα μια μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτή τη διαπίστωση. Ο Μαντέλα αφήνει πίσω του μια χώρα με αβυσσαλέες κοινωνικές αντιθέσεις, με το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ λευκών και μαύρων να είναι της τάξης του ένα προς έξι και τις κοινωνικές ανισότητες να παραμένουν στο επίπεδο που ήταν όταν καταργήθηκε το καθεστώς του θεσμοποιημένου φυλετικού διαχωρισμού [1]. Η αγροτική μεταρρύθμιση δεν έχει καν αρχίσει, το χάσμα σε υγεία και εκπαίδευση είναι τεράστιο, ενώ ακόμη και οι στοιχειώδεις ανάγκες, όπως η πρόσβαση σε ηλεκτρικό και νερό, παραμένουν άλυτα προβλήματα για την πλειοψηφία όσων ζουν στις παραγκουπόλεις των μεγάλων πόλεων.
Αυτό, όμως, που σίγουρα έχει αλλάξει στο κοινωνικό τοπίο είναι η άνοδος μιας νέας Μαύρης αστικής τάξης, κυρίως μέσω του μηχανισμού του Black Economic Empowerment που άνοιξε με διοικητικό τρόπο το κεφάλαιο των μεγάλων εταιριών σε Μαύρους, κατά κανόνα σε στελέχη του κυβερνώντος από το 1994 Αφρικανικού Εθνικού Κονγκρέσου (ANC), του κόμματος του Μαντέλα και βασικού φορέα του απελευθερωτικού αγώνα. Κορυφαίο ίσως παράδειγμα είναι ο Σύριλ Ραμαπόζα, ο χαρισματικός πρώην ηγέτης του συνδικάτου των μεταλλωρύχων, που είναι σήμερα πάμπλουτος και εδρεύει στο συμβούλιο της εταιρίας Λονμίν, της εταιρίας απ’ όπου ξεκίνησαν οι απεργίες του περυσινού καλοκαιριού που αντιμετωπίστηκαν με την πιο αιματηρή καταστολή που γνώρισε η χώρα από τη δεκαετία του 1970 (34 νεκροί στα ορυχεία του Μαρικάνα).
Όλα αυτά αποτελούν πλέον κοινό τόπο στη Νότια Αφρική και εξηγούν τις αποδοκιμασίες με τις οποίες το πλήθος υποδέχθηκε τον νυν πρόεδρο της χώρας Ζούμα, χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της τάξης των Μαύρων νεόπλουτων που κυβερνούν σήμερα στο όνομα του ιστορικού ρόλου που έπαιξαν στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Και όμως το ίδιο πλήθος είναι αυτό που τιμά τον Μαντέλα, παρά τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε στην διαδικασία της μετάβασης που κατέληξε στον μεγάλο συμβιβασμό και στο σημερινό αδιέξοδο.
Ο ΜΑΝΤΕΛΑ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΕΝΟΠΛΟΥ ΑΓΩΝΑ
Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο; Ας θυμίσουμε εδώ μερικά γεγονότα που έχουν απωθηθεί από τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών. Ο Μαντέλα συνελήφθη το 1962 και καταδικάστηκε σε ισόβια ως συνιδρυτής του ένοπλου τμήματος του ANC «Δόρυ του Έθνους» (Umkhonto we Sizwe), μαζί με τον Τζο Σλόβο, τον γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής και ως λευκός το πιο μισητό πρόσωπο στα μάτια των ρατσιστών του καθεστώτος της Πρετόρια. Στην ιστορική του απολογία του στο δικαστήριο, που αποτελεί ένα κείμενο αναφοράς για τα εθνικοαπελευθερωτικά και επαναστατικά κινήματα, ο Μαντέλα υπερασπίζεται με ηρεμία και αποφασιστικότητα την επιλογή του ένοπλου αγώνα εξηγώντας ότι η βία αποτελεί την αναπόφευκτη απάντηση στην καθημερινή βία και τον εξευτελισμό που υφίσταται η μαύρη πλειοψηφία καθώς και στο κλείσιμο όλων των δυνατοτήτων της νόμιμης πάλης. «Χωρίς βία, τονίζει ο Μαντέλα, δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να νικήσει η πάλη του Αφρικάνικου λαού ενάντια στο καθεστώς της λευκής κυριαρχίας». Και συνεχίζει εξηγώντας γιατί από όλες τις μορφές βίας το «Umkhonto we Sizwe» επέλεξε αυτήν του αντάρτικου, τον οποίο και θα συνεχίσει και μετά τη σύλληψή του, έως και το τέλος της δεκαετίας του 1980. Τέλος ο Μαντέλα υπερασπίστηκε σθεναρά την οργανική συμμαχία του ANC με το Κομμουνιστικό Κόμμα, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα στάδια και τις μορφές πάλης του αγώνα κατά του απαρτχάιντ.
Όσοι νομίζουν ότι αυτά αφορούν μόνο τον Μαντέλα της δεκαετίας μάλλον ξεχνούν τις μάχες που χρειάστηκαν για να επιτευχθεί ακόμη και αυτό η ελεγχόμενη κατάργηση του απαρτχάιντ. Το 1985 ο τότε πρωθυπουργός και υπέρμαχος της πολιτικής του φυλετικού διαχωρισμού Πίτερ Μπότα πρότεινε στον Μαντέλα την αποφυλάκισή του έναντι της εγκατάλειψης κάθε μορφής βίαιης πάλης από την πλευρά του ΑΝC. Η απάντηση του φυλακισμένου ηγέτη ήταν αποστομωτική: «ας εγκαταλείψει αυτός τη βία. Ας δεσμευτεί αυτός ότι θα καταργήσει το απαρτχάιντ. Ας νομιμοποιήσει αυτός την οργάνωση του λαού, το Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο. Δεν μπορώ και δεν πρόκειται να εγκαταλείψω απολύτως καμιά μορφή δράσης όσο εγώ και εσείς, ο λαός, δεν είμαστε ελεύθεροι». Έτσι λοιπόν ο Μαντέλα έμεινε άλλα πέντε χρονιά στη φυλακή και έφυγε με υψωμένη τη γροθιά από τη φυλακή.
Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ
Είναι βέβαιο σωστό ότι το απαρτχάϊντ δεν έπεσε λόγω του αντάρτικου αγώνα που διεξήγαγε το Umkhonto we Sizwe υπό την ηγεσία του θρυλικού Κρις Χάνι, του κατοπινού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος (δολοφονημένου το 1993 από λευκούς ακροδεξιούς), αλλά από συνδυασμό διεθνών πιέσεων, κυρίως δια μέσου του εμπάργκο στις επενδύσεις και τις εμπορικές ανταλλαγές που κατάφερε να επιβάλλει σταδιακή η παγκόσμια καμπάνια κατά του απαρτχάϊντ, διαρκούς λαϊκής κινητοποίησης, που καμμιά καταστολή δεν μπόρεσε να τσακίσει και εσωτερικής φθοράς του ίδιου του ρατσιστικού καθεστώτος. Παρ’ όλα αυτά η αναμέτρηση στα πεδία των μαχών στην έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο που σπάνια αναφέρεται στα δυτικά ΜΜΕ. Για να σταθεροποιήσει τη θέση του και να συντρίψει τις βάσεις του Umkhonto we Sizwe στα γειτονικά κράτη, το καθεστώς της Πρετόρια είχε «εξάγει » την αναμέτρηση στην ευρύτερη περιοχή στηρίζοντας και επεμβαίνοντας στο πλευρό των τρομοκρατικών οργανώσεων RENAMO και UNITA που με άφθονη αμερικάνικης στήριξη πάσχιζαν με πρωτοφανή βάρβαρα μέσα να ανατρέψουν τα φιλικά προς τον αγώνα του ANC καθεστώτα της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας. Ιδιαίτερο κρίσιμο ήταν το μέτωπο, που κρίθηκε στην ιστορική μάχη του Κουϊτο Καναβάλε, που κράτησε έξι μήνες και απετέλεσε την μεγαλύτερη στρατιωτική αναμέτρηση σε αφρικανικό έδαφος μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Σ’ αυτήν τη μάχη ο στρατός της Νότιας Αφρικής και οι δυνάμεις της UNITA κατάφεραν αρχικά να αναχαιτίσουν την επίθεση του Λαϊκού Στρατού της Αγκόλας και των μαχητών του Umkhonto we Sizwe και να αντιστρέψουν προς όφελός τους την κατάσταση. Το Νοέμβρη του 1987, η κυβέρνηση της Αγκόλα ζητά επείγουσα συμπαράσταση από την Κούβα, παραδοσιακό σύμμαχο των αφρικανικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (ο ίδιος ο Τσε είχε πολεμήσει στο Κονγκό), που ανταποκρίνεται αμέσως και στέλνει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες. Μετά από πολύμηνες σκληρές μάχες, τον Μάρτιο του 1988, οι κουβανικές δυνάμεις, πολεμώντας με άφθαστο ηρωισμό στο πλευρό του Λαϊκού Στρατού της Αγκόλας και του Umkhonto we Sizwe περνούν στην αντεπίθεση και καταφέρουν σαρωτικά πλήγματα στον στρατό του ρατσιστικού καθεστώτος και τους συμμάχους του της UNITA.
Ο Μαντέλα στην αυτοβιογραφία του χαρακτήρισε το Κουϊτο Καναβάλε « σημείο καμπής για την απελευθέρωση της Αφρικής και του λαού μου ». Και δεν ξέχασε ποτέ το ρόλο της Κούβας, διατηρώντας μέχρι το τέλος στενές σχέσεις με τον Φιντέλ. Από ιστορική άποψη δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά από την στρατιωτική ταπείνωση που δέχθηκε στην Αγκόλα οι μέρες του απαρτχάιντ ήταν μετρημένες. Η έναρξη διαπραγματεύσεων άνευ όρων με το ANC, που προϋπέθετε την επίσης άνευ όρων αποφυλάκιση αυτού που είχε γίνει στα 27 χρόνια της κράτησής του ο πιο διάσημος φυλακισμένος του κόσμου ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Αυτόν τον Μαντέλα επιδιώκουν λοιπόν να «θάψουν» όσοι φτιάχνουν σήμερα την αποστειρωμένη εικόνα του συναινετικού σοφού. Και μαζί μ’ αυτόν θέλουν να ξεχαστεί και το γεγονός ότι οι ηγέτες της Δύσης – με τους Νίξον, Ρήγκαν και Θάτσερ στην πρώτη γραμμή – για δεκαετίες θεωρούσαν το ANC «τρομοκρατική» και «ελεγχόμενη από τους κομμουνιστές» οργάνωση ενώ οι καπιταλιστές των χωρών τους έκαναν χρυσές δουλειές με το νοτιοαφρικανικό καθεστώς. Μόνο η πίεση της διεθνούς κοινής γνώμης και ο αντίκτυπος της αδιάκοπης και κυριολεκτικά αιματοβαμμένης κινητοποίησης των Νοτιοαφρικανικών μαζών οδήγησαν σε μια όψιμη αλλαγή στάσης, όταν είχε πλέον ουσιαστικά κριθεί η τύχη του απαρτχάιντ.
Γιατί όσο αλήθεια κι αν είναι ότι ο απελευθερωτικός αγώνας έμεινε ανολοκλήρωτος άλλο τόσο είναι ότι δεν ηττήθηκε. Και αυτό ακριβώς είναι που γιορτάζουν τα ατέλειωτα πλήθη που αποτείουν τον ύστατο φόρο τιμής στον νεκρό ηγέτη: ο Μαντέλα θα συνεχίσει να εμπνέει τους απελευθερωτικούς αγώνες του μέλλοντος.
[1] Ο δείκτης GINI μέτρησης της ανισότητας ήταν 64 το 1994, ανεβηκε στο 69 το 2005 και κατέβηκε ελαφρά στο 63 το 2009.
http://www.iskra.gr/index.php?optio...ekdilosis&Itemid=279#.UqmtvsFIHog.twitter
Kosh
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: "Έφυγε" και ο Μαντέλα...
Πολυ σωστα.
Η κατασταση στην Ν.Αφρικη ελαχιστα εχει βελτιωθει και το πιθανοτερο ειναι οτι δεν θα παει παραπερα με προσχημα την αυγη που εφερε η παρουσια του Μαντελα.
Ολοι θα στεκονται εκει και το ποπολο θα στεναζει. Ειναι φυσικα και θεμα φυλετικο αλλα και κουλτουρας απο την μια αλλα και η βαθια φασιζουσα και ρατσιστικη ταξη των Μποερς που στην ουσια εδωσε λιγα για να κρατησει τα περισσοτερα.
Πολυ σωστα.
Η κατασταση στην Ν.Αφρικη ελαχιστα εχει βελτιωθει και το πιθανοτερο ειναι οτι δεν θα παει παραπερα με προσχημα την αυγη που εφερε η παρουσια του Μαντελα.
Ολοι θα στεκονται εκει και το ποπολο θα στεναζει. Ειναι φυσικα και θεμα φυλετικο αλλα και κουλτουρας απο την μια αλλα και η βαθια φασιζουσα και ρατσιστικη ταξη των Μποερς που στην ουσια εδωσε λιγα για να κρατησει τα περισσοτερα.
Πώς η Κούβα πολέμησε το Απαρτχάιντ
Η φωτογραφία της χειραψίας του Ομπάμα με τον Πρόεδρο της Κούβας Ραούλ Κάστρο κατά την τελετή για τον θάνατο του Νέλσον Μαντέλα έκανε το γύρο του κόσμου, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Ο θόρυβος που προκλήθηκε από την κίνηση αυτή έφερε στο προσκήνιο τη συμβολή της Κούβας στο τέλος του Απαρτχάιντ καθώς και την πολιτική στάση των Η.Π.Α την περίοδο εκείνη.
Η ιστορική αυτή στιγμή της χειραψίας του Αμερικανού Προέδρου με τον Κουβανό ηγέτη προκάλεσε την έντονη αντίδραση των Ρεμπουπλικανών, με την αντιπρόσωπο τους Ileana Ros-Lehtinen να κάνει λόγο για μια απαράδεχτη κίνηση εκ μέρους του Μπαράκ Ομπάμα, «ο οποίος έσφιξε το χέρι ενός αιμοδιψή δικτάτορα που καταλύει την ελευθερία των Κουβανών».
Ο γραμματέας του Λευκού Οίκου Τζον Κέρυ υποστήριξε ότι ήταν η κηδεία ενός ανθρώπου που έδωσε μάχη για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην οποία προσήλθαν ηγέτες από όλο τον κόσμο με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Ομπάμα στο λόγο του: «Προτρέπουμε τους ηγέτες να τιμήσουν τον αγώνα του Μαντέλα με το να υποστηρίξουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των λαών τους».
Ωστόσο υπάρχει μια στενή ιστορική σχέση ανάμεσα στην Κούβα και το καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Piero Gleijeses, η Κούβα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις στην Αγκόλα το 1988, με σκοπό να καταστείλει τις δυνάμεις της Νότιας Αφρικής και να αποκτήσει ο λαός της χώρας την ανεξαρτησία του. Ο Μαντέλα είχε αναφερθεί σε κουβανέζικη νίκη το 1991 όταν είχε επισκεφθεί την Κούβα και τον τότε πρόεδρο της Φιντέλ Κάστρο λέγοντας ότι «η Κούβα τότε κατέρριψε το μύθο του αήττητου λευκού δυνάστη και ενέπνευσε τους αγώνες στη Νότια Αφρική. Έκανε τομή στην απελευθέρωση της ηπείρου μας και του λαού μου από την μάστιγα του Άπαρτχάιντ».
Για την ακρίβεια, όταν η Αγκόλα διεκδίκησε την ανεξαρτησία της από την Πορτογαλία το 1975 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ τριών μετώπων, της Κούβας, που υποστήριζε τον αγώνα των Αγκολέζων, της Νότιας Αφρικής και των Η.Π.Α. Οι δυνάμεις της Κούβας επρόκειτο να επικρατήσουν καθώς όπως είχε πει και ένας αρχηγός της CIA στην Αγκόλα «ήταν η πολιτική και στρατιωτική δύναμη με την μεγαλύτερη αφοσίωση, τους καλύτερους αρχηγούς και το καλύτερο πρόγραμμα». Για την αποφυγή της νίκης των κουβανέζικων δυνάμεων οι δυνάμεις του καθεστώτος του Απαρτχάιντ εισέβαλαν στη χώρα με την υποστήριξη των Η.Π.Α. Οι νοτιοαφρικάνικες δυνάμεις προχώρησαν στη Λουάντα και θα είχαν καταφέρει να επικρατήσουν, αν δεν υπήρχε η παρέμβαση του Κάστρο. Έπειτα, από το Νοέμβριο του 1975, μέχρι τον Απρίλιο του 1976, 3.600 Κουβανοί στρατιώτες κατέφθασαν στην Αγκόλα και απώθησαν τις νοτιοαφρικάνικες δυνάμεις πίσω στη Ναμίμπια, η οποία βρισκόταν τότε υπό την κυριαρχία του Απαρτχάιντ.
Η νίκη αυτή αποτελεί την πρώτη συμβολή της Κούβας στην απελευθέρωση της Νότιας Αφρικής από το καταπιεστικό καθεστώς του Απαρτχάιντ. Ήταν η πρώτη φορά που οι λευκοί, οι δυνάμεις του Απατρχάιντ, ηττήθηκαν από έναν στρατό που δεν ήταν λευκός. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που έγραψε η μεγάλη μαύρη νοτιοαφρικανική εφημερίδα The World: «Η μαύρη Αφρική γεύεται το μεθυστικό κρασί της δυνατότητας να καταφέρει την ολοκληρωτική απελευθέρωση». Ύστερα από τη νίκη τους, οι δυνάμεις της Κούβας παρέμειναν στην Αγκόλα προστατεύοντας τον λαό από το στρατό των Νοτιοαφρικανών, ενώ συμπεριφέρθηκαν στους Αγκολέζους με ιδιαίτερο σεβασμό, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α, όπου σε αντίστοιχες περιπτώσεις δεν συμπεριφέρθηκε με τον ίδιο τρόπο στους λαούς που εξαρτώνται από αυτές, όπως υπογράμμισε ο καθηγητής Gleijeses. Επιπλέον οι δυνάμεις του Κάστρο, ανέλαβαν την εκπαίδευση των μελών του ANC του Μαντέλα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν στενές σχέσεις μεταξύ τους. Ο Μαντέλα είχε γράψει τότε από την φυλακή πως «είναι η πρώτη φορά που μια χώρα από άλλη ήπειρο ήρθε μόνο για να βοηθήσει τους Αφρικανούς και όχι για να πάρει κάτι».
Σε ερώτηση δημοσιογράφου να σχολιάσει τη χειραψία του Ομπάμα, ο καθηγητής Gleijeses έκανε λόγο για μια κίνηση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό υπογραμμίζοντας τον «αισχρό» ρόλο των Η.Π.Α αναφορικά με την απελευθέρωση της Νότιας Αφρικής. «Γενικά ήμασταν στο πλευρό του Απαρτχάιντ, ενώ η Κούβα αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία του λαού της Αγκόλα και της Νότιας Αφρικής. Το πρόβλημα είναι ότι οι ομιλίες και οι χειρονομίες του Ομπάμα είναι καλές, αλλά οι καλές προθέσεις του δεν έχουν συνέχεια», είπε στο Democracy Now. Τέλος τόνισε ότι δεν υπήρχε σχέση μεταξύ της κουβανέζικης πολιτικής και της πολιτικής του Γκορμπατσόφ, καθώς υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ Κούβας και Σοβιετικής Ένωσης.
- See more at: http://left.gr/news/pos-i-koyva-polemise-aparthaint#sthash.eIlHIOJx.dpuf
Η φωτογραφία της χειραψίας του Ομπάμα με τον Πρόεδρο της Κούβας Ραούλ Κάστρο κατά την τελετή για τον θάνατο του Νέλσον Μαντέλα έκανε το γύρο του κόσμου, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Ο θόρυβος που προκλήθηκε από την κίνηση αυτή έφερε στο προσκήνιο τη συμβολή της Κούβας στο τέλος του Απαρτχάιντ καθώς και την πολιτική στάση των Η.Π.Α την περίοδο εκείνη.
Η ιστορική αυτή στιγμή της χειραψίας του Αμερικανού Προέδρου με τον Κουβανό ηγέτη προκάλεσε την έντονη αντίδραση των Ρεμπουπλικανών, με την αντιπρόσωπο τους Ileana Ros-Lehtinen να κάνει λόγο για μια απαράδεχτη κίνηση εκ μέρους του Μπαράκ Ομπάμα, «ο οποίος έσφιξε το χέρι ενός αιμοδιψή δικτάτορα που καταλύει την ελευθερία των Κουβανών».
Ο γραμματέας του Λευκού Οίκου Τζον Κέρυ υποστήριξε ότι ήταν η κηδεία ενός ανθρώπου που έδωσε μάχη για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην οποία προσήλθαν ηγέτες από όλο τον κόσμο με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Ομπάμα στο λόγο του: «Προτρέπουμε τους ηγέτες να τιμήσουν τον αγώνα του Μαντέλα με το να υποστηρίξουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των λαών τους».
Ωστόσο υπάρχει μια στενή ιστορική σχέση ανάμεσα στην Κούβα και το καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Piero Gleijeses, η Κούβα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις στην Αγκόλα το 1988, με σκοπό να καταστείλει τις δυνάμεις της Νότιας Αφρικής και να αποκτήσει ο λαός της χώρας την ανεξαρτησία του. Ο Μαντέλα είχε αναφερθεί σε κουβανέζικη νίκη το 1991 όταν είχε επισκεφθεί την Κούβα και τον τότε πρόεδρο της Φιντέλ Κάστρο λέγοντας ότι «η Κούβα τότε κατέρριψε το μύθο του αήττητου λευκού δυνάστη και ενέπνευσε τους αγώνες στη Νότια Αφρική. Έκανε τομή στην απελευθέρωση της ηπείρου μας και του λαού μου από την μάστιγα του Άπαρτχάιντ».
Για την ακρίβεια, όταν η Αγκόλα διεκδίκησε την ανεξαρτησία της από την Πορτογαλία το 1975 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ τριών μετώπων, της Κούβας, που υποστήριζε τον αγώνα των Αγκολέζων, της Νότιας Αφρικής και των Η.Π.Α. Οι δυνάμεις της Κούβας επρόκειτο να επικρατήσουν καθώς όπως είχε πει και ένας αρχηγός της CIA στην Αγκόλα «ήταν η πολιτική και στρατιωτική δύναμη με την μεγαλύτερη αφοσίωση, τους καλύτερους αρχηγούς και το καλύτερο πρόγραμμα». Για την αποφυγή της νίκης των κουβανέζικων δυνάμεων οι δυνάμεις του καθεστώτος του Απαρτχάιντ εισέβαλαν στη χώρα με την υποστήριξη των Η.Π.Α. Οι νοτιοαφρικάνικες δυνάμεις προχώρησαν στη Λουάντα και θα είχαν καταφέρει να επικρατήσουν, αν δεν υπήρχε η παρέμβαση του Κάστρο. Έπειτα, από το Νοέμβριο του 1975, μέχρι τον Απρίλιο του 1976, 3.600 Κουβανοί στρατιώτες κατέφθασαν στην Αγκόλα και απώθησαν τις νοτιοαφρικάνικες δυνάμεις πίσω στη Ναμίμπια, η οποία βρισκόταν τότε υπό την κυριαρχία του Απαρτχάιντ.
Η νίκη αυτή αποτελεί την πρώτη συμβολή της Κούβας στην απελευθέρωση της Νότιας Αφρικής από το καταπιεστικό καθεστώς του Απαρτχάιντ. Ήταν η πρώτη φορά που οι λευκοί, οι δυνάμεις του Απατρχάιντ, ηττήθηκαν από έναν στρατό που δεν ήταν λευκός. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που έγραψε η μεγάλη μαύρη νοτιοαφρικανική εφημερίδα The World: «Η μαύρη Αφρική γεύεται το μεθυστικό κρασί της δυνατότητας να καταφέρει την ολοκληρωτική απελευθέρωση». Ύστερα από τη νίκη τους, οι δυνάμεις της Κούβας παρέμειναν στην Αγκόλα προστατεύοντας τον λαό από το στρατό των Νοτιοαφρικανών, ενώ συμπεριφέρθηκαν στους Αγκολέζους με ιδιαίτερο σεβασμό, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α, όπου σε αντίστοιχες περιπτώσεις δεν συμπεριφέρθηκε με τον ίδιο τρόπο στους λαούς που εξαρτώνται από αυτές, όπως υπογράμμισε ο καθηγητής Gleijeses. Επιπλέον οι δυνάμεις του Κάστρο, ανέλαβαν την εκπαίδευση των μελών του ANC του Μαντέλα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν στενές σχέσεις μεταξύ τους. Ο Μαντέλα είχε γράψει τότε από την φυλακή πως «είναι η πρώτη φορά που μια χώρα από άλλη ήπειρο ήρθε μόνο για να βοηθήσει τους Αφρικανούς και όχι για να πάρει κάτι».
Σε ερώτηση δημοσιογράφου να σχολιάσει τη χειραψία του Ομπάμα, ο καθηγητής Gleijeses έκανε λόγο για μια κίνηση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό υπογραμμίζοντας τον «αισχρό» ρόλο των Η.Π.Α αναφορικά με την απελευθέρωση της Νότιας Αφρικής. «Γενικά ήμασταν στο πλευρό του Απαρτχάιντ, ενώ η Κούβα αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία του λαού της Αγκόλα και της Νότιας Αφρικής. Το πρόβλημα είναι ότι οι ομιλίες και οι χειρονομίες του Ομπάμα είναι καλές, αλλά οι καλές προθέσεις του δεν έχουν συνέχεια», είπε στο Democracy Now. Τέλος τόνισε ότι δεν υπήρχε σχέση μεταξύ της κουβανέζικης πολιτικής και της πολιτικής του Γκορμπατσόφ, καθώς υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ Κούβας και Σοβιετικής Ένωσης.
- See more at: http://left.gr/news/pos-i-koyva-polemise-aparthaint#sthash.eIlHIOJx.dpuf
http://www.youtube.com/watch?v=MHHjP7XrBq0
Asimbonanga [we have not seen him]
Asimbonang’ uMandela thina [we have not seen Mandela]
Laph’ekhona [in the place where he is]
Laph’ehleli khona [in the place where he is kept]
Asimbonanga
Asimbonang ‛umfowethu thina [we have not seen our brother]
Laph’ekhona [in the place where he is]
Laph’wafela khona [in the place where he died]
Sithi: Hey, wena [We say: hey, you]
Hey, wena nawe [Hey, you and you]
Siyofika nini la’ siyakhona [when will we arrive at our destination]
Asimbonanga [we have not seen him]
Asimbonang’ uMandela thina [we have not seen Mandela]
Laph’ekhona [in the place where he is]
Laph’ehleli khona [in the place where he is kept]
Asimbonanga
Asimbonang ‛umfowethu thina [we have not seen our brother]
Laph’ekhona [in the place where he is]
Laph’wafela khona [in the place where he died]
Sithi: Hey, wena [We say: hey, you]
Hey, wena nawe [Hey, you and you]
Siyofika nini la’ siyakhona [when will we arrive at our destination]
Last edited: