Καταρχήν τους Normil δεν του είχα ακούσει ποτέ στο παρελθόν. Και από punk λίγα πράματα γενικά… Αυτό που δεν μου κόλλαγε ποτέ ήταν τα δίλεπτα και τρίλεπτα κιθαριστικής οργής και κραυγών, που ναι μεν έφεραν το μήνυμα της αγανάκτησης και της αντίδρασης, αλλά εμένα ρε παιδιά δεν μου αρκούσε ποτέ αυτό. Πάντα με κέρδιζε στα τραγούδια η μεγάλη διάρκεια, όπου υπήρχε η δυνατότητα της εξέλιξης. Αυτό ήταν το στοιχείο που με κέντρισε όταν ο δίσκος αναφέρθηκε από τον Ντοκ. Δεν μου αρκούσε μια ταμπέλα. Πάντα ήθελα όλο το ζουμί. Να μπορεί να με μπάσει κανονικά και να με παρασύρει. Ποτέ δεν με χόρταιναν τα demo και οι καταστροφικές οπερέτες.
http://normilhawaiians.blogspot.com/
Εδώ δεν θα συναντήσουμε κομμάτια του τύπου A Manchester Collection ή Let Them Eat Jellybeans! ή Subhumans. Οι Normil Hawaiians στήνουν όλο το σκηνικό και το προχωρούν μέχρι την εξιλέωση.
Η A´ πλευρά Red Harvest (2:47) μας γυρίζει αμέσως στην εποχή των Siuxsie and the Banshees και των PIL. Είναι όμως πιο μεστή, σαν να έχουμε τον J.Lydon να τριγυρνάει στην τριλογία Diamond Dogs Low Heroes. Ήρεμα φλογερά κύμβαλα, αβίαστα και με το σταθερό τέμπο τύμπανων και μπάσου στο British Warm (10:00) και με την ψυχεδέλεια να πλημμυρίζει τα κομμάτια χωρίς το ένα να επιβάλλεται του άλλου Πάνω σε χαλί από της φράσεις της κιθάρας επαναλαμβανόμενες (θυμίζει Blixa), νομίζεις πως το αργό βήμα του Κλιντ Ισγουντ διασχίζει τον κεντρικό δρόμο και όπου νάναι οι άνισες ισορροπίες θα διαταραχθούν. Όχι από σφαίρες, αλλά από ανοιχτές παλάμες, όχι από βία αλλά από καλοσύνη. Καλοσύνη κοφτερή σαν ξυράφι πάνω στην χοντρόπετση κλίκα του τραπεζίτη σερίφη δικαστή παπά. Δηλώνοντας πως η αγνότητα και η τρυφεράδα των βασανισμένων μας χεριών θα λιώσει με φλόγα καρδιάς τα σιδερικά της. Ενώ νιώθεις την σταθερότητα της καρέκλας νομίζεις πως πάλεσαι και μετακινείσαι μέσα στον χώρο τους, μαζί μαυτούς. Ο ρυθμός τους είναι αργός, βαρύς, αλλά και ζεστός. Μου θύμισαν την παγωμένη ρομποτική μηχανή των krafwerk στο Radio Activity που σφίζει ανθρωπιά και οι πινελιές της οργισμένης κιθάρας συμπληρώνουν το παζλ ενώ το Yellow Rain (4:45) θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Joy Division.
Η Β´πλευρά New Standard (2:34) & An Old Standard (5:00) χαρακτηρίζεται από το διονυσιακό τσέλο του Klaus Harre που σίγουρα μας γοητεύει (περισσότερο ακόμη και απ αυτό του Arthur Russell) και με την δεύτερη φωνή του Tonny Harrison να ακούγεται σαν το καταδικασμένο Φάντασμα της Όπερας!
Στο Other Ways Of Knowing (9:57) πλήκτρα και μπάσο προχωρούν αργά επισημαίνοντας την μάταια πορεία των σταυροφοριών που στο πέρασμα τους αφήνουν γυμνά καμμένα παιδικά κορμιά. Η υποτονική ατμόσφαιρα μας εισάγει σε πόλεις κατεστραμμένες κι όμως η μπάντα δείχνει να μπορεί να κινηθεί, να ανασάνει, δείχνει πως δεν τόχει βάλει κάτω παρότι βρίσκεται μέχρι τον λαιμό στη κινούμενη άμμο, μπορεί και αντιστέκεται, δημιουργεί αισθήματα πάλης, χτυπάει με τσαμπουκά τα πόδια στο πάτωμα παρόλο που αυτά βρίσκονται σφηνωμένα κάτω απτα συντρίμμια των βομβαρδισμένων σπιτιών.
Η πιο βαριά πλευρά του άλμπουμ, η ψιχεδέλεια των πλήκτρων εδώ κορυφώνεται και ξεσπά!
Η Γ´πλευρά ξεκινά με Dylanικές κιθαριστικές εμμονές Words Are Not Enough (1:51) που συνεχίζονται και στο Return Of Hollow Lands (4:10) αλλά εδώ σε ύφος GunClyb, ενώ στο Ha Ha, The Story Of A Sunken Fence (2:41) έχουμε μια μομφή ειρωνείας (σαν των Radiοhead) με τον διάλογο της μουρμούρας συζύγου και τα επαναλαμβανόμενα ναι καλά ναι καλά του συζύγου που καταλήγουν σε ροχαλητό. Μου θύμισε το βιβλίο ο άνθρωπος που μπέρδεψε την γυναίκα του με ένα καπέλο.
Κιθάρες που περιγράφουν την γλυκιά αίσθηση παράδοσης του πνεύματος μέσα στο κόκκινο νερό της μπανιέρας και αμέσως μετά Sally IV (8:05) οργή και νεύρο, τσατίλα και γροθιές, φωνάζουν ποιοι είστε σεις που ζωές τσαλακώνετε?, ήρθε η ώρα τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι! Ναι! οι σκύλοι μπορούν να τρέξουν και με τρία πόδια και οι είλωτες παρόλο τον κάματο μπορούν να σκεφτούν, να αντιδράσουν και να προτείνουν.
Η Δ´πλευρά Left Alone With Her Pipe (10:15)με το βιολί (σαν αυτό των Tuxedomoon) να στριφογυρνά νευρικά μη χωρώντας στο δωμάτιο, παρακαλώντας, κολακεύοντας, γλύφοντας, τσιρίζοντας ώσπου μανιασμένα σπάει ότι γυαλικά βρίσκει μπροστά του και σιγά σιγά ηρεμεί ξαναβρίσκοντας του ρυθμό του παρέα πλέον με τα πλήκτρα πάνω στο σταθερό τέμπο των τυμπάνων και των κύμβαλων. Το ταξίδι μετατρέπεται σε τριπάκι κανονικό, καταλήγοντας σε φλογέρα και σκόρπιες κιθαριές σαν από τσακάλι σε ζευγάρωμα.
Βιομηχανικό το σκηνικό στο Travelling West (10:05) κοφτές κραυγές που δεν προλαβαίνουν να βγούν από τις σχισμές του τσιμέντου. Γρήγορα το γκρίζο χοντρό τσιμέντο ραγίζει και οι κιθαριές καταφέρνουν να πουν ότι είναι αδύνατο να ειπωθεί. Μεγαλείο! Το Ηδύποτο Ρουμπίνι της Πλάτωνος μέσα από εξαχορδη!. Και απότομα ηρεμία… και φώς! Και η ιμπεριαλιστική μηχανή δίπλα να έχει πάψει να λειτουργεί. Η απάντηση των ανθρώπων δόθηκε: όταν θιγόμαστε, θίγουμε!
http://hawaiians.alunw.com/
http://rateyourmusic.com/artist/normil_hawaiians
