Είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

[Stergito]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Σωστά, αυτή η προσέγγιση μου "κάθεται" πιο καλά.

Οπότε επιστρέφουμε στο υποκειμενικό της υπόθεσης και στο ποιου είδους ακρότητα θεωρούμε αποδεκτή ή όχι οι ίδιοι.

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο

Καλά έκανες και δεν τα πήρες: αν ο Cecil ασελγεί :speechless-smiley-0 πάνω στα αγοράκια που ψαρεύει κάθε βράδυ στα clubs της Ν. Υόρκης, που να σου εξηγώ Τί κάνει στους ακροατές του

Πας να με βάλεις πάλι στο τριπάκι!
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις και πολύ, ξέρεις.

 

[Skakinen]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Αδελφοί, υπάρχουν χιλιάδες έργα τέχνης εκεί έξω, για τους δημιουργούς των οποίων (συγκεκριμένα για την προσωπική τους ζωή) δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα ή καθόλου.

Προβληματισμοί ανάλογοι του παρόντος τόπικ λοιπόν αυτοκαταλύονται.

Εάν τυχαίνει κάτι να έχουμε ακούσει, πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε για την πλήρη ορθότητα των φημών, κλπ. αφού ουδείς θα βάλει το χέρι του στην φωτιά για την αλήθεια αυτών.

Για μένα, σε κάθε περίπτωση, το έργο μετά την παράδοση του, αποτελεί αυτοτελές και αυθύπαρκτο δημιούργημα.

Συμφωνώ μαζί σου περί αυτοτέλειας του έργου όπως θα είδες και στο εισαγωγικό μου σημείωμα.
Για την ορθότητα ή όχι κάποιων φημών έχεις δίκιο.
Αν άκουγες όμως τις τελευταίες φήμες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για τον Mahler δεν θα ένιωθες κάπως;


















































Δεν νομίζω να τσίμπησες...

 

[send]

Re: Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο

Προφανώς δεν μιλάμε για gay καλλιτέχνες αλλά για πολύ πιο ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις στα όρια του νοσηρού,ψυχοπαθολογικού.

Σήμερα μπορεί να μην καταχωρείται ούτε καν ως παρέκλιση, πάντως παλαιότερα σίγουρα πολλές φορές δεν ήταν έστω ανεκτό. Μην ξεχνούμε τη φυλάκιση του Ουάϊλντ, για παράδειγμα, η οποία τον οδήγησε τελικώς στο θάνατο.
Σήμερα αντίθετα θα ήταν αδιανόητο να απορρίπτουμε έναν καλλιτέχνη για την ομοφυλοφιλία του.

Έχουμε να κάνουμε όμως με αποδέκτες έργων-μέλη μιας κοινωνίας που έχει απλώς προχωρήσει και δεχθεί κάποια πράγματα;
Τι θα λέγαμε για έναν καλλιτέχνη που αποδεικνύεται ότι έχει ξεκάνει καμιά 100στή? Υπάρχει περίπτωση να έρθει κάποτε μία κοινωνία που να δεχθεί τον φόνο; Και μη μου πείτε για κοινωνίες καννιβάλων, ανθρωποθυσίες ή φόνους "τιμής" α λα Κοεμτζή ή Αγρινίου κλπ, μιλάω για τον φόνο στην πιο βάρβαρη μορφή του. Να ξέρεις για παράδειγμα ότι ο x πιανίστας έσφαξε διαμέλισε και έψησε την ερωμένη του. Πώς να το δεχθείς αυτό;

Δεν νομίζω λοιπόν ότι έχουμε να κάνουμε απλά με μια κοινωνία που προχώρησε και έφτασε να δέχεται κάποια πράγματα. Ξέρεις για την ομοφυλοφιλία του Καβάφη, υπό τις συνθήκες μάλιστα της εποχής που έζησε, και νιώθεις πώς εννοούσε ο ποιητές τα "ινδάλματα της ηδονής", τον νιώθεις να υποφέρει. Που ποιον πείραξε δηλαδή ο άνθρωπος.

Άντε όμως να διαβάζεις έργα κάποιου που ήταν δεσμοφύλακας στο Μπίρκενταου (εάν υπήρχε τέτοιος).

Απλώς πάντα θα υπάρχει κάποιο όριο, και η πέραν του ορίου αυτού ζωή του καλλιτέχνη θα λειτουργεί ως παραμορφωτικό πρίσμα για τη θεώρηση του έργου του. Θα πρέπει να είναι πραγματικός γίγαντας της τέχνης κάποιος για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το πρίσμα αυτό (ναι! και 100 νοματέους να είχε ξεκάνει, και στη χιτλερική νεολαία να ήταν που λέει ο λόγος ο Μπετόβεν, θα του το συγχωρούσα, ειδικά μετά 200 χρόνια που μιλάμε). Τώρα τα περί αποσύνδεσης του καλλιτέχνη από το έργο του άμα τη γενέσει του τελευταίου και λοιπά ιδεαλιστικά, δεν μπορώ να τα αρνηθώ κατ' αρχήν. Όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας πάντα θα υπάρχει αυτό που δεν μπορούμε να χωνέψουμε για τη ζωή του καλλιτέχνη. Ακόμη και η προσπάθεια υπέρβασης αυτής της σκέψης (εάν κατορθώσουμε και την υπερβούμε) θα παραμορφώνει την αντίληψή μας για το έργο του.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Και εγώ (ξανα)ερωτώ: τι ακριβώς σοκάρει τόσο πολύ πάνω στον Cecil Taylor;
Η φήμη -το τονίζω- ότι βγαίνει και "ψωνίζει" νεαρούς τα βράδυα; Είναι κριτήριο αυτό;
Μήπως να του βάλουμε κεχαγιά στο κρεβάτι του, να ελέγχει ποιός πάει εκεί και Τι ακριβώς κάνει μαζί του;
Μήπως να κάψουμε τον Τσαϊκόφσκυ και τον Φράνσις Μπέηκον; Μήπως να πετάξουμε τον Λού Ρήντ, τον Μπάρροουζ και τον Ζενέ;

 

[send]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Αυτό όχι.
Αλλά εάν κάποιος ασελγούσε σε 10χρονα για παράδειγμα, προσωπικώς θα δυσκολευόμουν να το διώξω από το μυαλό μου όταν λειτουργούσα ως αποδέκτης του έργου του.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο

Πας να με βάλεις πάλι στο τριπάκι!
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις και πολύ, ξέρεις.

να μην το κάνεις γιατί ενδέχεται να με σκατοψυχάς. Σοβαρολογώ.
Εχω όμως 8 ή 9 άλμπουμ του. Με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα σου τα δάνειζα.
Σημείωσέ τα και αυτά, μαζί με τα άλλα του Uri Caine.

 

[Stergito]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Και εγώ (ξανα)ερωτώ: τι ακριβώς σοκάρει τόσο πολύ πάνω στον Cecil Taylor;
Η φήμη -το τονίζω- ότι βγαίνει και "ψωνίζει" νεαρούς τα βράδυα; Είναι κριτήριο αυτό;
Μήπως να του βάλουμε κεχαγιά στο κρεβάτι του, να ελέγχει ποιός πάει εκεί και Τι ακριβώς κάνει μαζί του;
Μήπως να κάψουμε τον Τσαϊκόφσκυ και τον Φράνσις Μπέηκον; Μήπως να πετάξουμε τον Λού Ρήντ, τον Μπάρροουζ και τον Ζενέ;

Για τις περιπτώσεις που ανέφερες, φυσικά και δεν τους απορρίπτω.

Αλλά σε ορισμένες άλλες δυσκολεύει το πράγμα.
Έχω και το κακό να βρίσκω ελαφρυντικά στους πάντες, οπότε δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Αλλά σε ορισμένες άλλες δυσκολεύει το πράγμα.Έχω και το κακό να βρίσκω ελαφρυντικά στους πάντες, οπότε δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά.

Πολύ υγιειή και σωστό σε βρίσκω.
Λοιπόν: ο 70ρης, λέγεται ότι πάει με άνδρες, ως επί το πλείστον μικρότερούς του. Εξ ού και το "παιδεραστής".
Είναι αυτό λόγος να τοποθετηθεί κάποιος απέναντι στο έργο του;

Συγνώμη αλλά δεν μασάω: το έργο του είναι αυτό που σοκάρει.
Τα άλλα τα θεωρώ προφάσεις εν αμαρτίαις.

 

[Skakinen]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Πολύ υγιειή και σωστό σε βρίσκω.
Λοιπόν: ο 70ρης, λέγεται ότι πάει με άνδρες, ως επί το πλείστον μικρότερούς του. Εξ ού και το "παιδεραστής".
Είναι αυτό λόγος να τοποθετηθεί κάποιος απέναντι στο έργο του;

Συγνώμη αλλά δεν μασάω: το έργο του είναι αυτό που σοκάρει.
Τα άλλα τα θεωρώ προφάσεις εν αμαρτίαις.

Κώστα το να πηγαίνει με άνδρες ουδόλως ενοχλεί.
Το να πηγαίνει (αν πηγαίνει) με παιδιά 8 και 10 χρονών και μικρότερα αυτό είναι δυσκολομάσητο.
Τέλος πάντων το θέμα του topic δεν ειναι ο Cecil Taylor.
O προβληματισμός θα μπορούσε να αφορά ένα serial killer που γράφει εκπληκτική μουσική ή έναν έμπορο ναρκωτικών που ζωγραφίζει υπέροχα κλπ κλπ.

Η φήμη που ακολουθεί τον Taylor μου έδωσε την αφορμή να διατυπώσω έναν ευρύτερο προβληματισμό στον πυρήνα του οποίου μάλλον υπάρχει απ'ότι διαπιστώνω κοινή γραμμή: το έργο πρέπει να αυτονομείται από τον δημιουργό.

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του

Ο διαπρύσιος κήρυκας του διαχωρισμού καλλιτεχνικού έργου και σεξουαλικής διαστροφής του δημιουργού , ο Λύμπε δηλαδή , μπορεί από την άλλη να καταφέρεται , φερ' ειπείν , εναντίον του Isaac Hayes , γιατί κυκλοφορεί με Rolls Royce και έχει ξεφύγει από το ghetto και ως εκ τούτου να τον ψέγει και για το έργο του .
Αυτό με ενοχλεί , ιδεολογικά πάντα , στον φίλο μου τον Κώστα , γι αυτό και του τα χώνω σε κάθε ευκαιρία για τους αμφιλεγόμενης ηθικής καλλιτεχνικούς του "ήρωες" . :icon15::beee:
Αλλά εδώ υπεισέρχεται η διαμετρικά αντίθετη φιλοσοφική , πολιτική και κοινωνική θεώρηση του κόσμου που έχουμε με τον Κώστα. Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του . Τι να κάνουμε ;:smile:

 

[send]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Η φήμη που ακολουθεί τον Taylor μου έδωσε την αφορμή να διατυπώσω έναν ευρύτερο προβληματισμό στον πυρήνα του οποίου μάλλον υπάρχει απ'ότι διαπιστώνω κοινή γραμμή: το έργο πρέπει να αυτονομείται από τον δημιουργό.

η λογική και οι αρχές μας όντως αυτήν την προσέγγιση υπαγορεύουν. Δυστυχώς όμως όταν προσεγγίζουμε ένα καλλιτεχνικό έργο η λογική μας παίζει δευτερεύοντα ρόλο.
Σαν να τρώμε ένα υπέροχο έδεσμα που όμως γνωρίζουμε ότι αυτός που το μαγείρεψε είναι λιγδιάρης, κάπως έτσι.
"Μα!" θα αντιλέξει κάποιος, "δεν το νιώθεις υπέροχα στον ουρανίσκο?"
"Και το εστιατόριο εξάλλου τηρεί όλες τις προδιαγραφές υγιεινής".
Όμως.....

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο

Ο διαπρύσιος κήρυκας του διαχωρισμού καλλιτεχνικού έργου και σεξουαλικής διαστροφής του δημιουργού , ο Λύμπε δηλαδή , μπορεί από την άλλη να καταφέρεται , φερ' ειπείν , εναντίον του Isaac Hayes , γιατί κυκλοφορεί με Rolls Royce και έχει ξεφύγει από το ghetto και ως εκ τούτου να τον ψέγει και για το έργο του .
Αυτό με ενοχλεί , ιδεολογικά πάντα , στον φίλο μου τον Κώστα , γι αυτό και του τα χώνω σε κάθε ευκαιρία για τους αμφιλεγόμενης ηθικής καλλιτεχνικούς του "ήρωες" . :icon15::beee:
Αλλά εδώ υπεισέρχεται η διαμετρικά αντίθετη φιλοσοφική , πολιτική και κοινωνική θεώρηση του κόσμου που έχουμε με τον Κώστα. Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του . Τι να κάνουμε ;:smile:

1. Ποιός χρησιμοποιεί εξωμουσικά κριτήρια τώρα, γιά πές μας...
2. Ενας νεόπλουτος που επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία τα λεφτά του και ξεχνάει την προέλευσή του και τις ρίζες του είναι, στα μάτια μου τουλάχιστον, τσανακογλύφτης και 10 φορές πιο απωθητικός από έναν σεξουαλικά διεστραμένο.
3. Διαστροφή....να την ορίσουμε. αλλά να μας πούν πρώτα ποιό, κατ αυτούς, είναι το φυσιολογικό. Μόλις κάτι δεκαετίες πριν, φυσιολογικό θεωρείτο μόνο το ..."ιεραποστολικό". Οι ηθικολογούσες πολειοψηφίες βέβαια, όταν δεν κοίταγε κανείς, έκαναν τρίςχειρότερα...αλλά δε βαριέσαι...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Σαν να τρώμε ένα υπέροχο έδεσμα που όμως γνωρίζουμε ότι αυτός που το μαγείρεψε είναι λιγδιάρης, κάπως έτσι.
...

κράτα μια πισινή γιατί όροι όπως λιγδιάρης είναι πολύ ...ελαστικοί και αλλάζουν από καιρού εις καιρό: λιγδιάρη, πριν από καμιά 30ριά χρόνια, θεωρούσαν και το Λένον επειδή είχε φωτογραφηθεί γυμνός με τη γυναίκα του.
Η μουσική του βέβαια ήταν όντως υπέροχο έδεσμα. Ολοι εμείς που μας άρεζε όμως, έπρεπε σώνει και καλά, να νιώσουμε ένοχοι :speechless-smiley-0 και να απολογηθούμε γι αυτό.:argue:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του

Πέφτουμε πολύ έξω εάν θεωρούμε ότι οι καλλιτέχνες διατηρούν τό προνόμιο τής ´λοξής ζωής´.
Μακάρι νά μπορούσα κάποτε να μιλήσω ή να γραψω γιά όσα εκμυστηρεύονται μέσοι άνθρωποι(οχι ´διαταραγμένοι´),γιά τίς ´μυστικές ´τους ζωές,πού ξεπερνούν συχνά τήν φαντασία τών μυθιστορημάτων,αλλά καί τών καλλιτεχνών σέ πολλαπλά επίπεδα...Απλά οι ζωές τους δέν ενδιαφέρουν τά media.
Συμφωνώ μέ Δημοκηδή...
Το καλλιτεχνικό έργο αυτονομείται από τόν δημιουργό του πλήρως..
Kαί εάν πρόκειται γιά όντως καλλιτεχνικό έργο επιζεί...Η προσωπική ζωή τού δημιουργού δέν μέ αποτρέπει να τόν ακούω..
Αυτό δέν συγκρίνεται με εσκεμμένες γελοίες ´καλλιτεχνικές ψευτονεωτερικότητες´τύπου ´πηδάω τό καρπούζι´ή τά αιδοία τής κυρίας Στεφανή..
Στίς παραπάνω περιπτώσεις ατάλαντοι καλλιτέχνες θέλουν νά προκαλέσουν τεχνηέντως παριστάνοντας τούς ´διαφορετικούς´,ενώ τό έργο τους παραμένει εντελώς φτηνιάρικο...

 

[send]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

κράτα μια πισινή γιατί όροι όπως λιγδιάρης είναι πολύ ...ελαστικοί και αλλάζουν από καιρού εις καιρό:

αυτό δεν έχει τόση σημασία, εάν βλέπουμε κάποιον σαν λιγδιάρη, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας έτσι θα παραμένει. Εάν πάλι δεν τον βλέπουμε, δεν έχουμε πρόβλημα, έτσι δεν είναι?
Μιλώ για την προσωπική αίσθηση που έχουμε για κάτι, όχι για την εντύπωση που δίνει αυτό το κάτι γενικώς σε όλους.


Τώρα για το TwoVirgins, συγγνώμη αλλά ήταν για τα μπάζα. Το μόνο που άξιζε ήταν το εξώφυλλο. Υπάρχει δηλαδή κάποιος που το πήρε για την 29λεπτη ηχογράφηση? Και εάν νομίζαμε ότι θα ακούσουμε κάτι.... πήραμε την απάντηση στο οπισθόφυλλο του δίκου

 

[Stergito]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Σαν να τρώμε ένα υπέροχο έδεσμα που όμως γνωρίζουμε ότι αυτός που το μαγείρεψε είναι λιγδιάρης, κάπως έτσι.
"Μα!" θα αντιλέξει κάποιος, "δεν το νιώθεις υπέροχα στον ουρανίσκο?"
"Και το εστιατόριο εξάλλου τηρεί όλες τις προδιαγραφές υγιεινής".
Όμως.....

Μου θύμισες τώρα τα σάντουιτς του Μιχαλάκου του Κατερινιώτη στα λαδάδικα.
Γευστικότατα μεν, αλλά...


Σπύρο (Σούρλα), το φαινόμενο αυτών που παριστάνουν τους διαφορετικούς, το παρατηρώ περισσότερο στους κύκλους των "φιλότεχνων". Πόσες φορές μου έχει τύχει ο κάθε τυχάρπαστος να το παίζει γνώστης και στην τελική να είναι άδειο κέλυφος, δε λέγεται.

Όταν είσαι ή δεν είσαι κάτι, δε νιώθεις την ανάγκη να το πεις στους γύρω σου. Απλά μιλάει από μόνο του.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του;

Τώρα για το TwoVirgins, συγγνώμη αλλά ήταν για τα μπάζα. Το μόνο που άξιζε ήταν το εξώφυλλο. Υπάρχει δηλαδή κάποιος που το πήρε για την 29λεπτη ηχογράφηση?

Σαν μουσική ήταν για τα μπάζα.
Αλλά δεν φτιάχτηκε για μουσική - φτιάχτηκε για να σοκάρει. Και σαν καλλιτεχνικό statement διέθετε, για την εποχή του, απύθμενο θράσος. Δεν έχω καταφέρει να το ακούσω ολόκληρο ποτέ μέχρι τώρα. Αλλά οι δίσκοι δεν είναι μόνο για να τους ακούς: αυτό και το Metal Machine Music είναι, ουσιαστικά, οι προάγγελοι του πανκ.

Τα έχω και τα δύο και τα τιμώ δεόντως.

τώρα...όσον αφορά τις "διαμετρικά αντίθετες θεωρήσεις του κόσμου", ο Ντοκ τα παραλέει λιγάκι: έχει μεγάλη πλάκα όταν μπαίνω εγώ στα ...χωράφια του (Yes) ή όταν τον τσιμπάω να γυροφέρνει αυτός στα δικά μου.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του

...τηρουμένων, τώρα, των αναλογιών και για να μην είμαι off topic, θέλω να πώ πως αν κάποιος ψάχνει για μελωδία, ο Cecil Taylor δεν είναι για αυτόν.
Είναι όμως ένα ολόκληρο, καινούργιο, άκρως συναρπαστικό λεξιλόγιο - ένα ταξίδι στα τονικά θαύματα της Σύγχρονης μουσικής. Οι λογικές παραλλαγές και η όλη εξωφρενική συμμετρία ενός σόλο ρεσιτάλ του Cecil Taylor, η συνθετική τελειότητά του και η δεξιοτεχνία του που σου κόβει την ανάσα, η απίστευτη ποικιλία και τα κοντράστ του, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους μεγάλους της πιανιστικής φιλολογίας και παραπέμπουν κατευθείαν σ αυτούς.

Πιστεύω πως, αν και περιθωριακός, έχει επηρεάσει όσο κανείς άλλος τα τελευταία 50 χρόνια, ολόκληρο τον κόσμο του Σύγχρονου πιάνου. Κατόπιν αυτού, οι ...ερωτικές του προτιμήσεις δεν με απασχολούν και δεν τις σκέφτομαι στο παραμικρό όταν τον ακούω. Ας πηγαίνει με αγόρια, με κορίτσια, ορθόδοξα, "ανορθόδοξα", άνω κάτω και πλαγίως: για μένα παραμένει ένα τεράστιο κεφάλαιο της Σύγχρονης μουσικής.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: είναι ο βίος και η πολιτεία του δημιουργού λόγος να απορρίψουμε το Έργο του

Ας αναρωτηθούμε: είμαι και 'γώ ο ίδιος λιγδιάρης αφού λατρεύω να σκαλίζω την μουσική αλλά και μέσα απ'αυτήν την μουσική του καλλιτέχνη και τον υπόλοιπο εσωτερικό του κόσμο?, το να βουτάω τα χέρια μου σ'αυτό που τον ώθησε να γράψει το έργο? Ή απλά αν είναι ακόλαστος τότε μόνον έχει και την άδεια μου να εισέλθει στη δισκοθήκη μου?

Ποιος με καθώς πρέπει μυαλά σήμερα δεν θα χαρακτήριζε τους αγαθούς (=βλακούλιδες & χαζοχαρούμενους = με βαθμό ευαισθησίας μεγαλύτερο του πρέποντος) τους Pale Fountains? Που η διαφορετικότητα, (=η μη αποδοχή των στάνταρς), ως κίνητρο και το ταλέντο ως μηχανισμό έκφρασης μας χάρισαν τέτοια διαμάντια!

Ή αντίστοιχα σε έναν κόσμο που δηλώνει, δίχως να είναι, ανεκτικότερος (βλ. φούστα του ρουβά), που έχει πλέον εντάξει αρκετές από καταραμένες διαστροφές, με την άδεια της tv, στην καθημερινότητα του, διεστραμμένος και αντιδραστικός φαίνομαι εγώ που η αλήθεια, ο παιδισμός και ο πόνος επιλέγω να εκφράζονται χωρίς περικοπές και περιτυλίγματα.

Πάντως, όσο και αν έψαξα, σε κανένα εξώφυλλο δίσκου του Cecil, των PIL ή του Reed δεν συνάντησα μία δήλωση-ομολογία-κοκόρεμα διαστροφής. Και όποιος καίγεται για κους-κούς ας εγκαταλείψει το πικάπ και ας ασπαστεί τα μεσημεριανάδικα. Άλλωστε, δεν γνωρίζω και πολλούς μη διεστραμμένους να έχουν να πουν κάτι. Ή που να ενοχλούνται από κάτι γύρω ή μέσα μας.

Δυστυχώς για να είμαστε στην ευχάριστη θέση να απολαμβάνουμε μουσικές αριστουργήματα χρειάζεται να βρίσκουμε διεστραμμένα έργα. Ή αλλιώς, δεν θα είχαμε την ανάγκη ως ακροατές και δεν θα είχαν την ανάγκη ως δημιουργοί να συναντιόμαστε και δεν θα υπήρχε κάν τέχνη αν ο κόσμος ήταν ιδανικός.