Ενδιαφέρουσα ιστορία....

[auteur]

Απολύτως σεβαστή η ανάλυσή σας.
Εγώ απλώς θα πω μια ιστοριούλα για τον μουσικό προσανατολισμό του καθενός που ίσως να είναι και γνωστή,ίσως και φανταστική,πάνε πολλά χρόνια που την άκουσα.

Διάσημος κιθαρίστας τελειώνει την συναυλία και την στιγμή που αποχωρεί απ' την πίσω πόρτα,βλέπει στο δρόμο ένα αγόρι με μια κιθάρα να παίζει συνεχώς το ίδιο ακόρντο.
Περίεργος,τον ρωτάει γιατί δεν παίζει όπως οι υπόλοιποι σε όλη την ταστέρια,ο μικρός απαντά:
-Οι άλλοι το ψάχνουν.Εγώ το βρήκα.

(Εννοείται με χιουμοριστική διάθεση)

Πάντως εν μέρει συμφωνώ στο περί συντηρητισμού αλλά όχι κατά είδος.
Στα πιο πολλά είδη υπάρχει εξέλιξη,αλλού λίγο,αλλού πολύ...
Απλώς μερικές φορές σκέφτομαι πως οι επιλογές μερικών χαιεντάδων χαρακτηρίζονται από ένα ελιτισμό ανάλογο της ενασχόλησης.
Αλλά πάλι μπορεί να κάνω και λάθος.
Όσον αφορά την μουσική....άβυσσος...

Συμφωνώ με την ιστορία σου και το μήνυμα αυτού..
Οπου θα μπορούσαν να ειναι οι sex pistols, discharge, the exploited κτλ
Ολοι αυτοί δεν είχαν κλασική παιδεία ομως η δύναμη της μουσικής τους ειναι άμεση και ξεπερνά το είδος τους.

Σε αντίθετη περίπτωση πχ γνωστοί κιθαρίστες που παιζουν εκατομμύρια νοτες το δευτερολεπτο κτλ εχουν την αξία του βιρτουόζου, δεξιοτέχνη, χωρις απολύτως καμία αισθητική αξία. Ειναι άριστοι χειριστές του οργάνου τους με απώτερο σκοπό τον εντυπωσιασμό, κυρίως ομοϊδεατών.

Οπότε πολυ σωστή η απάντηση του παιδιού και προσωπικά θα προτιμουσα να ακούσω το παιδί αυτο παρά τον διάσημο κιθαρίστα. Ενας μουσικός/συνθετης πρέπει να βλέπει περα απο τις δεξιότητες του και να χρησιμοποιεί οτι χρειάζεται η σύνθεση και όχι οτι γνωρίζει αυτός, καταλήγοντας σε μια μανιερα.

Και οι περισσότεροι ανήσυχοι φίλοι της μουσικής που γνωριζω, παίζουν απο ταπεινά ηχεία, και δεν κατέχουν γνώσεις hiend μηχανημάτων. Οταν ομως κάποιος μπορει να εχει και τα δυο, οπως, ίσως, ο παραπάνω αναφερόμενος, εχει το πιο όμορφο κορίτσι που ειναι ομως και πανέξυπνο.

Ενας ανήσυχος φίλος της μουσικής ήταν ο John Peel εξου και τα Peel Sessions που εχουν κυκλοφορήσει αρκετοί καλλιτέχνες. Υπάρχει και ενα doc για την ζωή του, το οποίο ειναι ενδιαφέρον.
http://en.wikipedia.org/wiki/John_Peel's_Record_Box

 

[DIPIE]

Η δική μου εμπειρία πάντως,ειδικά στο θέμα της δισκοθήκης,είναι πως να το πω...αλλοπρόσαλλη.
Και εξηγώ.
Σε όσα σπίτια έχω πάει με σοβαρές δισκοθήκες,μιλάω φυσικά για 3000+ βινύλια,τα μέσα αναπαραγωγής με οικονομικά και χαι-εντ κριτήρια ήταν επιεικώς μέτρια.
Και τα λιώνουν στο παίξιμο,όχι για το θεαθήναι.Όπως λιώνω κι εγώ καμιά τρακοσαριά που έχω για να μου θυμίζουν τα νιάτα μου.
Είναι φανερό πως κάνω παρέα με μουσικόφιλους κι όχι μηχανάκηδες,χε χε...
Αντιθέτως οι ελάχιστοι που γνωρίζω με συστήματα αξιώσεων (κατά δήλωσή τους),παρά το πλήθος των βινυλίων που διαθέτουν,ακούνε πεισματικά 10;Μην λέω και πολλά δεν ξέρω..
Θεωρώ λοιπόν πως πιο εύκολα θα γύριζαν στο ψηφιακό οι δεύτεροι παρά οι πρώτοι.
Ειδικά αν το ψηφιακό αποκτούσε-πως να το πω-μεγαλύτερη δόξα στην απόκτηση..
Για αυτό ξαναλέω...περί ορέξεως...

Για να έχουν κολλήσει στα 10 μόνο,απλά σημαίνει ότι το σύστημά τους δεν παίζει...
Δεν είναι θέμα ορέξεως.Θέμα γνώσεων,ενασχόλησης,χρημάτων βεβαίως κι επιμονής για το βέλτιστο είναι.
Είναι μια απλή αλήθεια,το ότι για να στήσεις σύστημα καλό που να πάιζει πολύ καλά-εξαιρετικά τα πάντα μόνο εύκολο δεν είναι.

Πολλά συστήματα ακριβά και πολύ ακριβά έχω ακούσει.Πολύ λίγα έπαιζαν καλά...
Είναι γνωστή κατάσταση-ακόμη και τώρα-να βλέπεις ακριβά συστήματα να σκοτώνονται κυριολεκτικά όντας άστρωτα,επειδή οι ιδιοκτήτες τους ήταν-συγνώμη-άσχετοι.Πιθανότατα ο τύπος ανήκει στην κατηγορία αυτή.Τα έχουμε συζητήσει τόσες φορές...