Λυπάμαι, έχασες ... καλά οι άλλοι είναι νεούδια, δικαιολογούνται, εσύ κάποιας ηλικίας έπρεπε να θυμάσαι ή έστω να το έχεις ψάξει:
Μέχρι και τα μέσα των 70ς, που στα σπίτια είχαν ακόμη τις γνωστές ξύλινες καρέκλες με την έδρα από ψαθόσχοινο (που συχνά πυκνά κοβόταν και απολάμβανε κανείς ένα δασάκι από ρυπαρά ξέφτια), συχνά πυκνά τους δρόμους περιδιάβαιναν τσιγγάνοι επισκευαστές, ζωσμένοι σχοίνα, εργαλεία, σπαγγάκια και με την μελωδική και ρυθμική φωνή τους, διαλαλούσαν τις υπηρεσίες τους: ''... Έλαααα, καρεκλααααάς, καρεκλαααααάς ...''
Η όποια ''μελαχρινάδα'' αυτών των ανθρώπων, που έφερνε στο μυαλό τους εκπροσώπους της αμερικανικής σόουλ και ντίσκο μουσικής, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η μουσική αυτή πρώτα αφομοιώθηκε και αγαπήθηκε από τους νεαρούς αυτής της ομάδας, οδήγησε συνειρμικά τους ''απ' έξω'' (με μουσικούς ή άλλους όρους) να χαρακτηρίσουν τους οπαδούς της μουσικής αυτής καρεκλάδες (σαφώς με υποτιμητική χροιά)...
Εγώ παρότι ακραιφνής ροκάς, αφού ήδη από τα 12 έλιωνα τα ντιπ-πέρπλια, όντως πολυσυλλεκτικός (με ακολούθησε σε όλη την μουσική ζωή μου) αγάπησα και την ντίσκο σε αρκετό βαθμό, ιδίως από την στιγμή που ο Μπράιαν, πρώτος από όλους, την ενστερνίσθηκε και την μπόλιασε με τα γούστο του και την μαγιά του ...
Πάντως, πέραν της εμπορικής ντίσκο, που κυριάρχησε στα τσαρτς κλπ. υπήρχε και πολύ προχωρημένη, υπόγεια και πειραματική, που παιζόταν στα στέκια στο Σικάγο (κυρίως) αλλά και σε άλλες αμερικανικές μητροπόλεις, κυρίως όπου υπήρχαν επίγονοι μαύρης μπλουζ σκηνής και οι επιμειξίες ήταν στο πρόγραμμα ...
???? 
