Επιλεκτικές ευαισθησίες
Η επίθεση στον βουλευτή –και πρώην υπουργό- Κωστή Χατζηδάκη ήταν το κύριο θέμα στα περισσότερα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών. Η επίθεση καταδικάστηκε από πολιτικούς και τηλεδημοσιογράφους, ενώ χαρακτηρίστηκε από όλους «πρωτοφανής». Πρωτοφανής; Δεν νομίζω.
Την 1η Μαΐου του 2010, μετά τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για την εργατική Πρωτομαγιά, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Απόστολος Κακλαμάνης, δέχτηκε επίθεση από ομάδα διαδηλωτών στην οδό Κοραή. Ο κ. Κακλαμάνης κατέφυγε σε τουαλέτα καφετέριας -όπου παρέμεινε μισή ώρα- και στη συνέχεια φυγαδεύτηκε από άνδρες των ΜΑΤ. Αμέσως μετά, ο κ. Κακλαμάνης μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, για προληπτικούς λόγους.
Το περίεργο είναι πως η επίθεση στον Απόστολο Κακλαμάνη τον περασμένο Μάιο δεν ήταν κύριο θέμα σε κανένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, ενώ πολλά κανάλια δεν είχαν αναφερθεί καν στην είδηση. Τα βίντεο από την επίθεση στον κ. Κακλαμάνη ήταν στο διαδίκτυο, αλλά, αν δεν κάνω λάθος, το μόνο κανάλι που το μετέδωσε ήταν το Star – ένας δημοσιογράφος και ένας εικονολήπτης του Star ήταν παρόντες στο περιστατικό.
Γιατί λοιπόν είναι «πρωτοφανής» -σύμφωνα με τους τηλεδημοσιογράφους- η επίθεση στον κ. Κωστή Χατζηδάκη; Να υποθέσουμε πως ο κ. Χατζηδάκης τους είναι περισσότερο συμπαθής από τον κ. Κακλαμάνη; Δεν νομίζω. Έχω γνωρίσει τον κ. Κακλαμάνη και –χωρίς να θέλω να μειώσω τον κ. Χατζηδάκη- είναι ένας συμπαθητικός και ευγενικός άνθρωπος. Το τελευταίο πράγμα που θα μου περνούσε από το μυαλό πριν από μερικά χρόνια είναι πως κάποιος θέλει να κάνει κακό στον Απόστολο Κακλαμάνη.
Βέβαια, η επίθεση στον κ. Κακλαμάνη έγινε λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση από τον Γιώργο Παπανδρέου της προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ και την παραμονή της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου για την παρουσίαση του τελικού κειμένου της συμφωνίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Κομισιόν. Ο κ. Κακλαμάνης δεν είχε ξεχωρίσει τη θέση του από την κυβέρνηση, ούτε παραιτήθηκε, και –προφανώς- στα μάτια κάποιων πολιτών ήταν συνυπεύθυνος.
Κρίνοντας από την επίθεση στον κ. Κακλαμάνη και στον κ. Χατζηδάκη –οι οποίοι, κατά γενική ομολογία, δεν είναι και οι αντιπαθέστεροι πολιτικοί-, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος πως η απαξίωση του πολιτικού κόσμου είναι συνολική. Οι πολιτικοί απαξίωσαν τους πολίτες και οι πολίτες απαξίωσαν τους πολιτικούς. Λογικό κι επόμενο.
Επιστρέφω, όμως, στο ερώτημα: «Γιατί είναι πρωτοφανής η επίθεση στον κ. Κωστή Χατζηδάκη τον Δεκέμβριο του 2010 και δεν ήταν πρωτοφανής η επίθεση στον κ. Απόστολο Κακλαμάνη τον Μάιο του 2010;».
Γιατί δεν καταδίκασε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος την επίθεση στον Απόστολο Κακλαμάνη; Από μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, διαπίστωσα πως η επίθεση στον κ. Κακλαμάνη καταδικάστηκε μόνο από τον Πρόεδρο της Βουλής, Φίλιππο Πετσάλνικο, και τη Νέα Δημοκρατία.
Γιατί δεν καταδίκασαν οι τηλεδημοσιογράφοι την επίθεση στον Απόστολο Κακλαμάνη;
Και το μεγάλο ερώτημα που δεν απασχόλησε κανέναν: Γιατί η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών διέταξε τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για την επίθεση στον Κωστή Χατζηδάκη και δεν είχε κάνει το ίδιο για την επίθεση στον Απόστολο Κακλαμάνη; Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχουν βίντεο. Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχουν φωτογραφίες. Βέβαια, ίσως, έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι η μύτη του κ. Κακλαμάνη δεν είχε ανοίξει - τα μπουκάλια δεν τον πέτυχαν στο σωστό σημείο.
Τον Μάιο του 2010, η επίθεση στον κ. Κακλαμάνη έπρεπε να αποσιωπηθεί - η είδηση έπρεπε να κρατηθεί χαμηλά. Ήταν κοινή απόφαση της κυβέρνησης και των καναλαρχών, που υλοποιήθηκε από τα παπαγαλάκια τους. Η εικόνα ενός βουλευτή της κυβέρνησης που δέχεται επίθεση από απλούς πολίτες θα δημιουργούσε μεγάλη αναταραχή. Μην ξεχνάμε πως οι διαδηλώσεις εκείνη την εποχή βρίσκονταν στο φόρτε τους, οι εργαζόμενοι είχαν πολύ άγριες διαθέσεις και το σύνθημα «Κλέφτες-Κλέφτες» δονούσε την ατμόσφαιρα.
Τέσσερις ημέρες μετά την επίθεση στον Απόστολο Κακλαμάνη, στις 5 Μαΐου του 2010, ήταν η πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ. Ήταν το μεγαλύτερο σε όγκο εργατικό συλλαλητήριο των τελευταίων ετών. Το κυρίαρχο σύνθημα ήταν «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή».
Τελικά, στις 5 Μαΐου του 2010, δεν κάηκε η Βουλή αλλά οι υπάλληλοι της Marfin. Οι δράστες της εγκληματικής επίθεσης παραμένουν ελεύθεροι, αν και οι φωτογραφίες τους έκαναν το γύρο του διαδικτύου και η Αστυνομία έχει σχετικά βίντεο στη διάθεσή της. Επίσης, αν και τον περασμένο Σεπτέμβριο, η Επιθεώρηση του Υπουργείου Εργασίας, με έκθεση- καταπέλτη, διαπίστωσε –εκτός της εγκληματικής επίθεσης- και μια σειρά παραλείψεων στο σύστημα πυρασφάλειας της Τράπεζας, ανύπαρκτη σχετική εκπαίδευση του προσωπικού και ότι η μόνη έξοδος κινδύνου στο υποκατάστημα ήταν κλειδωμένη και το τηλεχειριστήριο που θα μπορούσε να την ανοίξει είχε χαθεί, η διοίκηση της Τράπεζας δεν οδηγήθηκε ακόμα στη Δικαιοσύνη.
Οι νεκροί της Marfin φαίνεται πως έχουν ξεχαστεί από όσους έχυναν ποταμούς δακρύων τον περασμένο Μάιο – όπως, για παράδειγμα, οι πολιτικοί και οι τηλεδημοσιογράφοι. Βέβαια, από τη μία τόσος θρήνος για τους νεκρούς υπάλληλους μιας τράπεζας και από την άλλη τόσο μένος –από τους ίδιους ανθρώπους- εναντίον των εργατικών δικαιωμάτων των ζωντανών τραπεζοϋπαλλήλων θα έπρεπε να έχει βάλει τους πάντες σε υποψίες.
Τον Μάιο του 2010, η λαϊκή ορμή και η απαίτηση για την απόδοση ευθυνών σε αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία ανακόπηκαν από τον τραγικό θάνατο των υπαλλήλων της Marfin. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι μούδιασαν και έμειναν στα σπίτια τους. Τώρα τι είναι αυτό που μπορεί να ανακόψει τους πολίτες από το να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στον εργασιακό Μεσαίωνα στον οποίο οδηγούνται;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τίποτα. Τώρα πια, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, επίσης. Ο χαμένος δεν έχει να χάσει τίποτα. Δεν τον τρομάζουν ούτε τα ΜΑΤ, ούτε τα δακρυγόνα, ούτε το ξύλο. Η μεγαλύτερη δικτατορία είναι η πείνα και η εξαθλίωση.
Τώρα είναι το σημείο μηδέν για τους πολιτικούς, τους καναλάρχες, τους μεγαλοπιχειρηματίες και τους μεγαλοδημοσιογράφους. Ξέρουν πως θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι στη θέση του Κωστή Χατζηδάκη. Αυτό φοβούνται. Τίποτε άλλο. Στις δημοσκοπήσεις που παρουσιάζουν από τα μέσα τους, είναι όλοι τους λαοφιλέστατοι – τους αγαπάει ο κόσμος. Βέβαια, δεν μπορούν να περπατήσουν χωρίς μπράβους ούτε στο κέντρο της Αθήνας.
Η καταδίκη της βίας δεν μπορεί να περιορίζεται στην επίθεση σε ένα βουλευτή. Δεν γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν γαργάρα την καθημερινή και ωμή αστυνομική βία εναντίον των πολιτών να γίνονται έξαλλοι με την βία κατά ενός πολιτικού. Δεν γίνεται να μην αναφέρεσαι καθόλου στην τεράστια πορεία, στις επιθέσεις των αστυνομικών, στους ασφαλίτες που ήταν σε κάθε γωνιά, στην απίστευτη χρήση χημικών, και να σε παίρνει ο πόνος μόνο για τον Χατζηδάκη. Βέβαια, οι τηλεδημοσιογράφοι δεν έχουν προσωπική άποψη για το τι συμβαίνει στις πορείες – ό,τι δουν από τα βίντεο. Αν κατέβουν οι τηλεδημοσιογράφοι να κάνουν ρεπορτάζ σε εργατικό συλλαλητήριο, θα τους κάνει ο κόσμος με τα κρεμμυδάκια – οπότε, είναι δημοσιογράφοι εσωτερικού χώρου.
Η Ελλάδα χρεοκόπησε. Χρεοκοπήσαμε. Πέσαμε. Αλλά δεν γίνεται να μας κυβερνούν ακόμα αυτοί που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Δεν γίνεται να μην έχει τιμωρηθεί κανείς για τον εξευτελισμό της χώρας. Δεν γίνεται να συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται και να απαλλάσσονται από φόρους οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μεγαλοεκδότες και οι καναλάρχες που έκαναν τις βρομερές μπίζνες τους με την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν γίνεται να μας εξηγούν και να μας αναλύουν τι πρέπει να κάνουμε οι ίδιοι τηλεδημοσιογράφοι που αποθέωναν τους πρωθυπουργούς και τις κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Το έχω ξαναγράψει: Δεν είναι δυνατόν ο βιαστής να ανέβει στη δικαστική έδρα και να δικάσει τον βιασμό που διέπραξε.
Πέσαμε. Αλλά ήρθε η ώρα να πέσουν κι αυτοί. Θα μείνουν εδώ με τους ιδιωτικούς στρατούς τους να τους προστατεύουν από τους εξαθλιωμένους; Θα πάνε στο εξωτερικό, όπου βρίσκονται ήδη τα χρήματά τους; Αυτοί έχουν επιλογές. Εμείς έχουμε μόνο μία: να γλιτώσουμε επιτέλους από όλους αυτούς. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να ξανασηκωθούμε. Διαφορετικά, θα έχουμε αποδεχτεί πως είμαστε σκλάβοι.
http://pitsirikos.net/2010/12/επιλεκτικές-ευαισθησίες/#more-7744
