Έτσι ξαφνικά....χωρίς λόγο

ο πίνακας της Αιθίοπος Julie Mehretu, Landscape Allegories


julie.jpg





και ο "Excerpt" ή Molotov Cocktail

JMehretu4D.jpg



μια έκρηξη χρωμάτων, σχημάτων, συναισθήματος, έτσι, για τον κρότο της νέας χρονιάς, που μπορεί να μην είναι από το άνοιγμα μιας φιάλης καμπανίτη....
 
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Έτσι ξαφνικά....χωρίς λόγο

Αυτός ο Εσταυρωμένος τού Νταλί μέ έχει καθορίσει..

dali_glasgow.jpg


Τόν έχουν κριτικάρει σοβαροί Χριστιανοί ώς κάτι τό αιθέριο και απόκοσμο πού δέν αποτυπώνει τήν θυσία τού Χριστού γι´αυτόν τόν κόσμο..
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι από τούς πιό πειστικούς πίνακες τού ''Θείου Πάθους'' καί θάπρεπε νά βρίσκεται σέ Εκκλησιές..Αλλά δέν ανήκω στούς ''πιστούς''....οπότε ....

Ο Νταλί άλλαξε την οπτική γωνία κι αυτό είναι η απόλυτη καινοτομία. Δεν έκανε κάτι διαφορετικό ο Αϊνστάιν σε σχέση με τον Νεύτωνα!
 
Ιστότοπος για την εικόνα

chawedrosin.wordpress.com
Μέγεθος: 857 × 973 Τύπος: 196KB JPGΑυτή η εικόνα μπορεί να υπόκειται στη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας.


http://chawedrosin.wordpress.com/2010/03/31/emil-nolde-scenes-from-the-life-of-christ/
emil-nolde-crucifixion-1912.jpg
http://chawedrosin.wordpress.com/2010/03/31/emil-nolde-scenes-from-the-life-of-christ/




Ιδού και η εκδοχή του παραγνωρισμένου Γερμανού κολορίστα Emil Nolde.
 
Chris Ofili's "No Woman No Cry"

T07502_9.jpg


"No Woman No Cry" is a tribute to the London teenager Stephen Lawrence. The Metropolitan police investigation into his racially motivated murder was mishandled, and a subsequent inquiry described the police force as institutionally racist. In each of the tears shed by the woman in the painting is a collaged image of Stephen Lawrence’s face, while the words ‛R.I.P. Stephen Lawrence’ are just discernible beneath the layers of paint. Despite these specific references, the artist also intended the painting to be read in more general terms, as a universal portrayal of melancholy and grief.

http://www.tate.org.uk/servlet/ViewWork?workid=26547

Και εδώ από το Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο "Art Project" της Google, με δυνατότητα zoom στα δάκρυα!:grinning-smiley-043
 
Last edited:
Παραμύθι - Βακαλόπουλος Xρήστος

Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο· η Kυψέλη, η Eλλάδα και ο πλανήτης Γη. Tώρα βγαίνουν και λένε ότι ο κόσμος είναι ένας, όμως λένε ψέματα κι αυτό φαίνεται στα μάτια τους. Aυτοί τα έχουν μπερδέψει ενώ υπήρχαν τρία μέρη και το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο ήταν να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη όπως συνέβαινε με την Έρση. Aν ήσουνα η ωραιότερη στην Eλλάδα, κινδύνευες να σε κάνουν μις Yφήλιο και να σε παντρέψουν μ' ένα χοντρό με πολλά λεφτά από τον πλανήτη Γη. Ήταν πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη γιατί εκεί σε έβλεπαν κάθε μέρα στο δρόμο, δεν σε ψήφιζαν βαμμένη, με μουσική από πίσω, ούτε σε γνώριζαν από τα περιοδικά, σε είχαν αγαπήσει χωρίς φωτογένεια. Σε έβλεπαν γελαστή, βιαστική, τσακωμένη με τη μάνα σου, ιδρωμένη, σκονισμένη. Ήταν πολύ πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη γιατί υπήρχε μια μόνιμη επιτροπή που ψήφιζε όλο το χρόνο εκτός από το βράδυ της Aνάστασης που κάτι τους έπιανε και τις έβγαζαν όλες πρώτες, κάτι πάθαινε η επιτροπή και ενθουσιαζόταν με αποτέλεσμα να νομίζουν όλοι ότι έχουν φωτογένεια και μάλιστα να αισθάνονται ότι εκπέμπουν λάμψεις. Έτσι, το βράδυ της Aνάστασης η Έρση ήταν λίγο στενοχωρημένη, αλλά μετά της περνούσε γιατί είχε μαγειρίτσα και δεν σκεφτόταν πια την επιτροπή που ξεχνούσε να κάνει τη δουλειά της καθώς τις φίλαγε όλες σταυρωτά μέσα στα πυροτεχνήματα.
Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να είσαι κάτι στην Kυψέλη κι έτσι πολλοί ήθελαν να γίνουν κάτι στην Eλλάδα που φαίνεται ότι ήταν πιο εύκολο ενώ μερικοί κατάλαβαν το κόλπο κι άρχισαν να λένε ότι αυτοί δεν αξίζουν για την Eλλάδα, αξίζουν μόνο για τον πλανήτη Γη. O πλανήτης Γη έκανε προπαγάνδα στην Eλλάδα, της έβαζε συνεχώς την ιδέα ότι αυτός είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και με τη σειρά της η Eλλάδα πίεζε την Kυψέλη να της αναγνωρίσει τα πρωτεία. Όμως η Kυψέλη δεν είχε κανέναν να πιέσει κι έτσι, μια φορά κι έναν καιρό, η Kυψέλη υποχρέωνε τον εαυτό της να είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και η Έρση ήταν υποχρεωμένη να είναι η ωραιότερη χωρίς να χρησιμοποιεί τη φωτογένεια. Aργότερα όμως που όλοι οι άνθρωποι έγιναν φωτογραφίες και ο πλανήτης Γη πήρε την ονομασία τηλεόραση η Kυψέλη εξαφανίσθηκε από προσώπου γης και η Έρση πήγε να μείνει στα βόρεια προάστια και το καλοκαίρι αγόρασαν σπίτι με τον άντρα της τον δημοσιογράφο στη Σαντορίνη και μαύριζαν.
Yπήρχε μία αόρατη επιτροπή κι αργότερα διαλύθηκε επειδή ο πλανήτης Γη απέδειξε στην Eλλάδα με ατράνταχτα επιχειρήματα και άφθονο φωτογραφικό υλικό ότι ο κόσμος είναι ένας, κατά βάθος στρογγυλός. Ήρθαν πολλοί άνθρωποι από την Eλλάδα στην Kυψέλη κι έλεγαν στην αόρατη επιτροπή ότι αποκαλύφθηκε επιτέλους η αλήθεια, ζούμε όλοι σ' ένα παγκόσμιο χωριό. Tι να κάνει η επιτροπή; Kαθώς δεν συνεδρίαζε ποτέ επειδή τα μέλη της ήταν απασχολημένα να ζουν άλλος εδώ κι άλλος εκεί και να συναντιούνται μόνο στην Aνάσταση όπου έχαναν τ' αυγά και τα πασχάλια, στο τέλος, με το πες πες πες, αναγνώρισε το λάθος της η επιτροπή και διαλύθηκε. Σιγά-σιγά έγιναν όλοι παγκόσμιοι χωριάτες. Tους είχε αποκαλυφθεί βέβαια η αλήθεια, αλλά το πρόβλημα δημιουργήθηκε αμέσως μετά γιατί άρχισαν να γυρνάνε σαν τις άδικες κατάρες κι ενώ η αλήθεια είχε γίνει γνωστή όλοι νόμιζαν ότι άκουγαν μόνο ψέματα. Παλιά υπήρχαν μόνο τρία μέρη στον κόσμο και καμιά φορά έλεγαν ψέματα το ένα στο άλλο, όμως τώρα υπήρχε μόνο το παγκόσμιο χωριό που έλεγε συνεχώς ψέματα στον εαυτό του, φαινόταν στα μάτια του ότι έλεγε ψέματα. Ήταν υποχρεωμένο να λέει συνεχώς ψέματα γιατί αν έλεγε την αλήθεια έστω και μία στιγμή, αν λύγιζε και παραδεχόταν την αλήθεια, τότε η ωραιότερη του παγκόσμιου χωριού δεν θα ήταν μια φωτογραφία, θα ήταν μία γυναίκα κι άντε βρες την ωραιότερη γυναίκα μέσα στο παγκόσμιο χωριό, τώρα μάλιστα που διαλύθηκε η αόρατη επιτροπή και δεν μαζευόταν πια ούτε στην Aνάσταση. Έβαλαν νερό στο κρασί τους κι έλεγαν ψέματα συνεχώς στον εαυτό τους ότι η ωραιότερη γυναίκα του παγκόσμιου χωριού δεν ήταν γυναίκα, αλλά φωτογραφία. Έτσι η αλήθεια οδήγησε στο ψέμα και δεν μπορούσαν να χαρούν στην Aνάσταση και ταξίδευαν όλοι μακριά ώστε να κάνουν μόνοι τους Πάσχα, να μην τους πάρει κανένα μάτι και καταλάβει ότι είχαν μεγάλο άγχος στο παγκόσμιο χωριό τώρα που η αλήθεια τους είχε οδηγήσει με ατράνταχτα επιχειρήματα και άφθονο φωτογραφικό υλικό στη λατρεία του ψέματος.
Yπήρχε μία αόρατη επιτροπή και κάποτε τα μάζεψε. Γυρίζουν σαν τις άδικες κατάρες, ψάχνουν την Aνάσταση σε διάφορα θέρετρα. Λένε πολλά ψέματα, φαίνεται στα μάτια τους. Όσοι δεν τα κατάφεραν να γίνουν φωτογραφίες μετατρέπονται σε ανθρώπους άλλων εποχών, περασμένων και μελλοντικών. Yπάρχουν ακόμα αόρατα ελληνικά νησιά που τους υποδέχονται ανακατεμένους με τους παγκόσμιους χωριάτες, προσπαθούν να τους παρηγορήσουν. Yπήρχε η ωραιότερη γυναίκα και τώρα προσπαθεί να γίνει φωτογραφία στη Σαντορίνη, είναι κατάμαυρη. Θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος μιας άλλης εποχής, αλλά αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο και από το να γυρνάς σαν την άδικη κατάρα, από το να έχεις άγχος. Ήταν πολύ δύσκολο να είσαι κάτι στην Kυψέλη, σε ήξεραν απ' έξω και ανακατωτά, σε αγαπούσαν επειδή ήσουνα αδύναμη, σε γούσταραν χωρίς φωτογένεια. Tώρα αυτό είναι αδύνατον γιατί ο κόσμος είναι ένας, κατάφερε να γίνει ένας χάρη στη φωτογένεια. Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο, μία συνοικία, μία χώρα κι ένας πλανήτης. Πήγαιναν στην Aνάσταση, είχαν όλοι φωτογένεια, έβγαζαν κάτι λάμψεις, φίλαγαν σταυρωτά ο ένας τον άλλον μέσα στα πυροτεχνήματα. Mετά αποκαλύφθηκε η αλήθεια και τα ψέματα απέκτησαν φωτογένεια σε διάφορα θέρετρα.

line.jpg
(από το H Γραμμή του Oρίζοντος, Eστία 1991)
 
http://www.youtube.com/watch?v=5PoFeL7DON0&feature=related

Samuel Beckett - The Unnamable - Extract - Read by Jack Emery

The Unnamable
(Extract)
by Samuel Beckett (1906-1989)

I'm all these words, all these strangers, this dust of words, with no ground for their settling, no sky for their dispersing, coming together to say, fleeing one another to say, that I am they, all of them, those that merge, those that part, those that never meet, and nothing else, yes, something else, that I'm something quite different, a quite different thing, a wordless thing in an empty place, a hard shut dry cold black place, where nothing stirs, nothing speaks, and that I listen, and that I seek, like a caged beast born of caged beasts born of caged beasts born of caged beasts born in a cage and dead in a cage, born and then dead, born in a cage and then dead in a cage, in a word like a beast, in one of their words, like such a beast, and that I seek, like such a beast, with my little strength, such a beast, with nothing of its species left but fear and fury, no, the fury is past, nothing but fear, nothing of all its due but fear centupled, fear of its shadow, no, blind from birth, of sound then, if you like, we'll have that, one must have something, it's a pity, but there it is, fear of sound, fear of sounds, the sounds of beasts, the sounds of men, sounds in the daytime and sounds at night, that's enough, fear of sounds all sounds, more or less, more or less fear, all sounds, there's only one, continuous, day and night, what is it, it's steps coming and going, it's voices speaking for a moment, it's bodies groping their way, it's the air, it's things, it's the air among the things, that's enough, that I seek, like it, no, not like it, like me, in my own way, what am I saying, after my fashion, that I seek, what do I seek now, what it is, it must be that, it can only be that, what it is, what it can be, what what can be, what I seek, no, what I hear, I hear them, now it comes back to me, they say I seek what it is I hear, I hear them, now it comes back to me, what it can possibly be, and where it can possibly come from, since all is silent here, and the walls thick, and how I manage, without feeling an ear on me, or a head, or a body, or a soul, how I manage, to do what, how I manage, it's not clear, dear dear, you say it's not clear, something is wanting to make it clear, I'll seek, what is wanting, to make everything clear, I'm always seeking something, it's tiring in the end, and it's only the beginning...
 
image_58887_v2_m56577569830599065.jpg


Το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα, στα ανοιχτά της ακτής της Μαυρυτανίας στις 5 Ιουλίου του 1816, ήταν ένα σκάνδαλο για την εποχή του. Ο άπειρος καπετάνιος της φρεγάτας, Viscount Hugues Duroy de Chaumereys που είχε να κυβερνήσει πλοίο πάνω από μια εικοσαετία, προσκείμενος στην πρόσφατα απεκατεστημένη γαλλική μοναρχία, θεωρήθηκε τουλάχιστον ανίκανος.
Η φρεγάτα με τους 400 επιβάτες δεν έφτασε ποτέ στη Σενεγάλη και ο 27 χρονος ζωγράφος Gericault, οπαδός του ρομαντισμού, βρήκε στο τραγικό αυτό γεγονός το σύγχρονο θέμα που θα τον έκανε διάσημο και μαζί κατάφερε να κάνει και ένα ισχυρό πολιτικό σχόλιο για την ανικανότητα του παλαιού καθεστώτος.
Τα όσα έζησαν οι ναυαγοί 13 ολόκληρες ημέρες πάνω στην προχειροφτιαγμένη σχεδία και το πως ζούσε και δούλευε ο ίδιος ο Gericault τον ένα χρόνο που κράτησε η κατασκευή του πίνακα είναι
κάτι που ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια και αγγίζει την τρέλα.
Το λιγότερο 176 άνθρωποι επιβιβάστηκαν στη σχεδία, από τους οποίους κατάφεραν να επιζήσουν μόλις οι 15 παλεύοντας με την πείνα, την αφυδάτωση, την ανταρσία, την απειλή του κανιβαλισμού και την τρέλα. Για να κρατηθούν στη ζωή είχαν μαζί τους μόνο μια σακούλα γαλέτες, που φυσικά σώθηκαν την πρώτη μέρα, λίγο κρασί και δύο φλασκιά νερό που χύθηκε πάνω σε ένα καυγά.
Όσο για τον Gericault, αποφάσισε να ερευνήσει το θέμα του σε βάθος. Γι αυτό το λόγο μετέφερε το στούντιο του απέναντι από το νοσοκομείο Βeaujon, το οποίο επισκεπτόταν συχνά για να ζωγραφίζει τα πρόσωπα των μελλοθανάτων. Ήταν επίσης συχνός επισκέπτης του νεκροτομείου έχοντας εμμονή με το χρώμα και την υφή της σήψης και την ακαμψία της νεκρής σάρκας. Πήρε επίσης καθοριστικές για το ύφος του πίνακα συνεντεύξεις από δύο επιζήσαντες του ναυαγίου, τον Henri Savigny και τον Alexandre Correard. Δούλευε απόλυτα ήρεμος πίσω από κλειδωμένες πόρτες, συχνά με πυρετό, και έφτασε μέχρι του σημείου να κατασκευάσει με τη βοήθεια του μαραγκού Lavillette, ένα ακριβές μοντέλο της ίδιας της σχεδίας μέσα στο εργαστήριο του.
Ο πίνακας εκτέθηκε για πρώτη φορά το 1819 στο Παρίσι με τους κριτικούς διχασμένους ανάμεσα στον έπαινο και την αποστροφή. Ο πίνακας ικανοποίησε τους επιζήσαντες Savigny και Correard, και ενίσχησε τον αντιμπεριαλιστικό τους αγώνα. Η απόφαση του Gericault να τοποθετήσει ως κεντρική φιγούρα στον πίνακα τη μορφή ενός μαύρου άνδρα, καταθέτωντας με αυτό τον τρόπο την αντίθεση του στο θεσμό της δουλείας, θεωρήθηκε αμφιλεγόμενη, αν και η έκθεση του πίνακα στο Λονδίνο συνέπεσε με διαδηλώσεις υπέρ της κατάργησης της.
 
Eνα εργο που μου προκαλει εντονα συναισθηματα,που απαγορευθηκε λογοκριθηκε στην εποχη που δημιουργηθηκε,συγχωρεστε με για την καταληψη πολυτιμου χωρου στο νημα αλλα επειδη η αλληγορια του εργου ειναι επικαιρη παραθετω σχολιασμους περι αυτου
Αυτός που κατάλαβε το μήνυμα της Σχεδίας της Μέδουσας και την πολιτική της πρόθεση, είναι ο Michelet. «Είναι ή ίδια η Γαλλία, ολόκληρη η κοινωνία μας που ο ζωγράφος επιβίβασε σ’ αυτή τη σχεδία της Μέδουσας...» Ο Michelet διέκρινε σ’ αυτόν τον τεράστιο πίνακα (4,91 Χ 7,16) μια πραγματική πολιτική αλληγορία. Με μια τέτοια οπτική, ο πίνακας αποκτάει όλο του το νόημα. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι ο Ζερικό χειρίστηκε «με πολλή ελευθερία την ιστορική αλήθεια» όπως και το ιδρυτικό κείμενο των Corréard και Savigny. Ο πατέρας, η περίφημα εκφραστική κεφαλή (tête d’ expression) είναι εδώ το σύμβολο του ανθρωποφαγικού κράτους που καταβροχθίζει τα παιδιά του. Γυρνάει την πλάτη στην ελπίδα και αναπαριστά το παρελθόν. Οι ναυαγοί με τα αθλητικά σώματα ενσαρκώνουν την αναγκαία αναγέννηση του λαού, ενώ ο κυριώτερος ήρωας όχι ένας Μαύρος, -όπως συχνά γράφουν- αλλά ένας μιγάς, καρπός δύο διαφορετικών φυλών, συμβολίζει εδώ την ελπίδα αλλά και το μέλλον της Γαλλίας.
Το μήνυμα εγγράφεται ασφαλώς σε μια κατεύθυνση ανθρωπιστική και δημοκρατική (liberté, égalité, fraternité) αν όχι franc-maçonne. Εκφράζει ακόμη την αδελφότητα των λαών και την αναγκαία κατάργηση της δουλείας και της δουλεμπορίας. Εάν ούτε ένας από τους κριτικούς της έκθεσης του 1819 δεν τόλμησε να αναφερθεί στο χρώμα του κυριώτερου ήρωα, ο Charles Blanc, αδελφός του διάσημου σοσιαλιστή, διαπίστωνε επιτέλους το 1842: Είναι ένας νέγρος που είναι ζωγραφισμένος στην κορυφή του πίνακα, ο οποίος εξαντλείται να κάνει σήματα με τα κουρέλια των υφασμάτων. Αλλά τι! Αυτός ο νέγρος δεν είναι πια στο βάθος του κήτους, στ’ αμπάρι, είναι αυτός που θα σώσει το πλήρωμα. Δεν θαυμάζετε πώς αυτή η μεγάλη δυστυχία ξαφνικά αποκατέστησε την ισότητα των φυλών! Ευγενική ιδέα, αυτή η ανατροπή των ρόλων.
 
Last edited:
"...My darling. I'm waiting for you. How long is the day in the dark? Or a week? The fire is gone, and I'm horribly cold. I really should drag myself outside but then there'd be the sun. I'm afraid I waste the light on the paintings, not writing these words. We die. We die rich with lovers and tribes, tastes we have swallowed, bodies we've entered and swum up like rivers. Fears we've hidden in - like this wretched cave. I want all this marked on my body. Where the real countries are. Not boundaries drawn on maps with the names of powerful men. I know you'll come carry me out to the Palace of Winds. That's what I've wanted: to walk in such a place with you. With friends, on an earth without maps. The lamp has gone out and I'm writing in the darkness."

04901_Photos_660x387_EnglishPatient.jpg