Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
βρε μηπως λόγο έλλειψης φωτεινότητας άρα και βάθους, τα είδες όλα επιφανειακά;
Σε μια οικογένεια ο ερχομός ενός παιδιού, ειναι αν μην τι άλλο δημιούργημα αγάπης.
ειναι δηλαδή ο καρπός μιας οικογενειακής σχέσης η οποία προήλθε απο την αγάπη.
Το loveless (χωρίς αγάπη) δεν μελετάει μία οικογένεια αλλα περισσότερες και όχι μόνο μέσα απο το οικογενειακό πρίσμα, αλλα της κοινωνίας, εργασιακών σχέσεων, μητρικής σχέσης, πιστης κτλ
έτσι ο μεγάλος ρώσος δημιουργός καταφέρνει να προσδωσει στο ορισμένο μια γενική αξία
Το πρώτο πράγμα που χανεται οταν δεν υπάρχει αγάπη, ειναι ο καρπός μιας οικογένειας δηλαδή το παιδί.
Ετσι το εγκατελειμένο παιδί αναζητάει καταφύγιο αγάπης αλλού. Σε ένα εγκατελειμένο κτήριο.
Σε όλη την ταινία βλέπουμε τους χαρακτήρες αποξενωμένος ενω οι τζαμαρίες, οι τοίχοι και κάθε λογής εμπόδιο περνάνε περίτρανα μπροστά απο τον κινηματογραφικό φακό, χωρίζοντας και οριοθετώντας πεδία, ορατά και αόρατα.
Εξαιρετικές σκηνες... το παιδί πίσω απο την πόρτα οπου κλαίει με λιγμούς για ενα έγκλημα που διακυβέβαται μπροστά του.
Τα παιδιά δεν βλέπουν μόνο με τα μάτια και δεν ακούν μόνο με τα αυτια. Ενα μικρό παιδί που πέφτει στο έδαφος, αμέσως ψάχνει να κοιτάξει τον γονιο του, και κλαίει αμέσως μετά, όχι τόσο γιατι τρόμαξε ή πόνεσε το ίδιο, αλλα γιατί τρόμαξε τους ίδιους τους γονείς του. Η ενσυναίσθηση των παιδίων, όπως και η μητρική ειναι πραγματικά σοκαριστική. Ετσι η αντίδραση που θα έχουν οι γονείς, στην προκείμενη περίπτωση, έχει ιδιαίτερη σημασία.
Οπως σοκαριστική ειναι και η στιγμή που οι δυο γονείς έρχονται αντιμέτωποι με την συνειδητοποίηση του εγκληματος που διέπραξαν,
οταν βλεπουν ένα άλλο παίδί (εδω δεν έχει καμία σημασία αν ειναι το δικό τους ή όχι)
το εγκατελημένο κτήριο, οπου υποτίθεται κρύβεται το εγκατελημένο παιδί, ενα βαθιά ταρκοφσκικό πεδίο το οποιο αποδίδεται με απαράμιλλη ομορφία και φυσικά ειναι ή ιδια η ψυχολογία του παιδιού.
Οπως περίτεχνα ειναι και το τέλος της ταινίας, οπου το ζευγάρι πλήρως αποξενωμένο κάθεται στον ίδιο καναπέ. Η μητέρα σηκώνεται και βγαινει στο μπαλκόνι οπου οπου ναι μεν ειναι έξω αλλα ταυτόχρονα ειναι και μέσα, αφου όλο το μπαλκόνι ειναι απο τζάμι/διάφανο. Ειτε δηλαδή ειναι μαζι με τον "αγαπημένο" της είτε όχι πάντα υπάρχει ένα αόρατο χώρισμα μεταξύ τους. Με φόρμα που αναγράφει ΡΩΣΙΑ βγάινει σε εξωτερικό χώρο με φύση αλλα εντός του σπιτιού, τρέχωντας στον αυτόματο (διάδρομο) οπου μένει στο ίδιο σημέιο. η κάμερα την κοιτάει στα μάτια και αυτή εμάς.. Μια λίμνη που μοιάζει πιο πολύ με βούρκο που κάτι κρύβει..και ένα δέντρο που πάνω σε ενα κλαδί εχει μια κορδέλα, αυτή που βάζουν σε χώρους οπου εχει διεπράχθει ένα έγκλημα. Και η έλλειξη αγάπης που γεννάει παιδιά και περνάει απο γενιά σε γενιά, ειναι το μεγαλύτερο.
Προσχηματική ιστορία για ένα εξαιρετικό έργο, οποιος αναζητάει μυστήριο και δράση μάλλον θα απαγοητευτεί.
βρε μηπως λόγο έλλειψης φωτεινότητας άρα και βάθους, τα είδες όλα επιφανειακά;
Σε μια οικογένεια ο ερχομός ενός παιδιού, ειναι αν μην τι άλλο δημιούργημα αγάπης.
ειναι δηλαδή ο καρπός μιας οικογενειακής σχέσης η οποία προήλθε απο την αγάπη.
Το loveless (χωρίς αγάπη) δεν μελετάει μία οικογένεια αλλα περισσότερες και όχι μόνο μέσα απο το οικογενειακό πρίσμα, αλλα της κοινωνίας, εργασιακών σχέσεων, μητρικής σχέσης, πιστης κτλ
έτσι ο μεγάλος ρώσος δημιουργός καταφέρνει να προσδωσει στο ορισμένο μια γενική αξία
Το πρώτο πράγμα που χανεται οταν δεν υπάρχει αγάπη, ειναι ο καρπός μιας οικογένειας δηλαδή το παιδί.
Ετσι το εγκατελειμένο παιδί αναζητάει καταφύγιο αγάπης αλλού. Σε ένα εγκατελειμένο κτήριο.
Σε όλη την ταινία βλέπουμε τους χαρακτήρες αποξενωμένος ενω οι τζαμαρίες, οι τοίχοι και κάθε λογής εμπόδιο περνάνε περίτρανα μπροστά απο τον κινηματογραφικό φακό, χωρίζοντας και οριοθετώντας πεδία, ορατά και αόρατα.
Εξαιρετικές σκηνες... το παιδί πίσω απο την πόρτα οπου κλαίει με λιγμούς για ενα έγκλημα που διακυβέβαται μπροστά του.
Τα παιδιά δεν βλέπουν μόνο με τα μάτια και δεν ακούν μόνο με τα αυτια. Ενα μικρό παιδί που πέφτει στο έδαφος, αμέσως ψάχνει να κοιτάξει τον γονιο του, και κλαίει αμέσως μετά, όχι τόσο γιατι τρόμαξε ή πόνεσε το ίδιο, αλλα γιατί τρόμαξε τους ίδιους τους γονείς του. Η ενσυναίσθηση των παιδίων, όπως και η μητρική ειναι πραγματικά σοκαριστική. Ετσι η αντίδραση που θα έχουν οι γονείς, στην προκείμενη περίπτωση, έχει ιδιαίτερη σημασία.
Οπως σοκαριστική ειναι και η στιγμή που οι δυο γονείς έρχονται αντιμέτωποι με την συνειδητοποίηση του εγκληματος που διέπραξαν,
οταν βλεπουν ένα άλλο παίδί (εδω δεν έχει καμία σημασία αν ειναι το δικό τους ή όχι)
το εγκατελημένο κτήριο, οπου υποτίθεται κρύβεται το εγκατελημένο παιδί, ενα βαθιά ταρκοφσκικό πεδίο το οποιο αποδίδεται με απαράμιλλη ομορφία και φυσικά ειναι ή ιδια η ψυχολογία του παιδιού.
Οπως περίτεχνα ειναι και το τέλος της ταινίας, οπου το ζευγάρι πλήρως αποξενωμένο κάθεται στον ίδιο καναπέ. Η μητέρα σηκώνεται και βγαινει στο μπαλκόνι οπου οπου ναι μεν ειναι έξω αλλα ταυτόχρονα ειναι και μέσα, αφου όλο το μπαλκόνι ειναι απο τζάμι/διάφανο. Ειτε δηλαδή ειναι μαζι με τον "αγαπημένο" της είτε όχι πάντα υπάρχει ένα αόρατο χώρισμα μεταξύ τους. Με φόρμα που αναγράφει ΡΩΣΙΑ βγάινει σε εξωτερικό χώρο με φύση αλλα εντός του σπιτιού, τρέχωντας στον αυτόματο (διάδρομο) οπου μένει στο ίδιο σημέιο. η κάμερα την κοιτάει στα μάτια και αυτή εμάς.. Μια λίμνη που μοιάζει πιο πολύ με βούρκο που κάτι κρύβει..και ένα δέντρο που πάνω σε ενα κλαδί εχει μια κορδέλα, αυτή που βάζουν σε χώρους οπου εχει διεπράχθει ένα έγκλημα. Και η έλλειξη αγάπης που γεννάει παιδιά και περνάει απο γενιά σε γενιά, ειναι το μεγαλύτερο.
Προσχηματική ιστορία για ένα εξαιρετικό έργο, οποιος αναζητάει μυστήριο και δράση μάλλον θα απαγοητευτεί.
Last edited:
