Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Stellios papa said:
δεκαρια δεν εδωσα πουθενα
σας ειπα οι λιστες με ζαλιζουν πολλα δεν τα εχω δει η νομιζω οτι δεν τα εχω δει
κοντευω τα 70 δεν εχω τα νιατα σας να βλεπω 2-3 ταινιες την ημερα


αυτα πλησιαζουν το 10
beyond the hills
time in anatolia
Harve
pigeon st on....
leviathan
ida

TA Δεκαρια ειναι εδω
στα γρηγορα
1964
μεγαλη αποδραση
λωρενς αραβιας
οχι δαφνες για τους δολοφονους
ποντικι που βρυχαται
ημιχρονιο θανατου

1982
η χρονια με τα 13 φεγγαρια
αραμπας
φισκαραλντο
θανατος ενος γραφειοκρατη
μοντενεγκρο

1983
νοσταλγια
θεωρημα
εξπρες μεσονυκτιου
βασιλιας της κωμωδιας
ο θεος σταματησε στο εμπολι


1985
παρισι τεξας
φανυ και αλεξανδρος
μετα την προβα
alien
εξολοθρευτης
χωρις ανασα

1986
ραν
θυσια
δουβλινεζοι
ονομα του ροδου
τζιντζερ και φρεντ
χορευοντας με ενα ξενο
χανα και οι αδελφες της

1987
τα φτερα του ερωτα
after hours
γεια σας παιδια
γραμματα ενος νεκρου ανθρωπου
μαυρα ματια
θα ηθελα να ησουν εδω


1988-1992
αρχιζουμε να μαθαινουμε ξενες γλωσσες

Out of rosenhim
babetts feast
dangerus liaisons
τοπιο στην ομιχλη
willow
BALLAND OF NARAGIAMA
the cook the thif ......
dead rigers
mystery train
a dragstore cowboy
europa
reflectin skin
my own private aidaho
urga
white palace
το μετ βημα του πελαργου
wild at heart good fellas
the mathce factory girl
the field
taxi blus

φυσικα αρκετα απο αυτα τα βλεπεις διαφορετικα τωρα ...
και πολλα αλλα που λειπουν
Click to expand...
Ωραίος ο Στελ..

Σιγά μην βλέπουμε 2-3 ταινίες την ημέρα.. Μια και αν προλάβουμε..

Όσο για το midnight express...
Τρομερά άθλιοι όλοι τους.. Από τον Oliver Stone που ξεκινούσε την καριέρα του μέχρι τον Άλαν Πάρκερ και φυσικά τον απατεωνισκο που εκμεταλλευτηκε όσο και οι παραπάνω (που υποτίθεται είναι και σκεπτόμενοι) μια ιστορία κατασκευασμενη και τραβηγμένη στα άκρα. Όλη η αθλιότητα της δραματοποιησης και της υπερβολής σε μια ταινία. Ευτυχώς πλέον τέτοιες ταινίες δεν δέχονται επαίνους, τόσο από φεστιβαλ όσο και από θεατές.

http://tdf.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=1468&SectionID=171&MovieID=1937

http://www.independent.co.uk/arts-e...s-for-the-turkish-film-industry-a7032161.html

Το ντοκιμαντέρ, σαν κατασκευή δεν λέει και πολλά, τυπική κινηματογραφιση και αφήγηση, έχει όμως ενδιαφέρον η ιστορία που ασχολείται και το ξεμπροστιασμα ολων.

Μην ανεβάσω και την κριτική του Ραφαηλιδης για το
Mississippi Burning
https://www.imdb.com/title/tt0095647/

Εκεί να δεις κράξιμο..
 
Last edited:
δεν αντιλεγω σ αυτα που λες για το express
αλλα επρεπε να ησουν την εποχη που παιχτηκε
και εγω το ειδα ξανα πολυ αργοτερα και δεν μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση
τα link που μου εδωσες δεν μου λενε κατι
και σταματα ποια με τον Ραφαηλιδη οταν ενα πολυ ωραιο τραγουδι το βαζεις συνεχεια μετα το βαριεσαι
 
μα δεν στον έβαλα...

μάλλον σου άρεσε ο Mississippi ..

σε συνέχεια για τον Antonioni
ειναι για την αγαπημένη ταινία, του αγαπημένου σου Bergman..
αν έχεις χρόνο και γνωρίζεις λιγα αγγλικά αξίζει

the role of architecture in La notte

https://streamable.com/yfcb9

https://streamable.com/6w42s

https://streamable.com/gdzb4

https://streamable.com/b112l

σε νεότερα νέα.. να δεις το certain woman να μας πεις την γνώμη σου..

η τριτη ιστορία εχει τρομερή αισθαντική δύναμη.. στα χνάρια του Bresson, Dardenne κ.α.

αν το 3 bilboards φωνάζει, ειναι κυνικό, βίαιο, τραχύ, με δυνατούς διαλόγους και φανερή ένταση,
η ταινια της Kelly Reichardt μιλάει μεσα απο τις σιωπές, τα βλέμματα, τις εσωτερικές διαμάχες και τους κρυφούς πόθους.

το τοπίο ειναι αναπόσπαστο κομμάτι των χαρακτήρων, οπου και τους διαμορφώνει.
το βαρος της καθημερινότητας δεν ειναι ποτέ φανερό, πάντα ομως υπαρκτό,
δεν υπάρχει καμία εξωτερική ένταση, ολα ειναι φαινομενικά ήσυχα οπως το τοπίο.

μια ελπιδα, έστω και απατηλή, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, σε κινητοποιεί..
δεν ειναι ομως η τεράστια αποσταση και τα τοπία που έχεις διασχίση που σε συνθλίβουν,
αλλα όλα αυτα τα χρόνια της ζωής σου, που αναμένεις ελπίζωντας, η ψευδαίσθηση του οτι εισαι ζωντανή αλλα και η τεράστια δύναμη που έχεις για να σηκωθείς και να συνεχίσεις.
και αφου έχεις συντριβεί, το μόνο που μπορείς να κάνεις, ειναι να σηκωθείς και να συνεχίσεις να ζεις μέσα στην ίδια επανάληψη.

ενα ποιητικό γουέστερν σπάνιας εσωτερικής ομορφιάς.
9/10

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.
 
Last edited:
Screen_Shot_2018-02-01_at_16.20.29.png


πολύ καλο οπως και οι παρατηρήσεις του φιλου..
(βαριεμαι να γράφω, +οτι ο φιλος παρακάτω τα γράφει πολύ καλά)

Warning: Spoilers
Strong Island, a documentary chronicling the 1992 murder of first-time filmmaker Yance Ford's brother, William Ford Jr., and the effect it had on him and his family, incorporates the dynamics of a police-like procedural and gut-wrenching, upfront, self- confession. Ford grew up as a woman but more recently transitioned as a man. His transgenderism is not central to the story but (as is the case with all members of the Ford family), adds to the overall verisimilitude of the narrative, highlighting a distinctive individuality.

Ford presents the family history in a highly effective, novel way. Instead of projecting old snapshots on the full screen, the actual photos are presented by Ford in his own hand against a white backdrop, and then scooped up as various narrators relate the story behind each image.

Central to the narrative is Ford's mother, Barbara Dunmore, who was interviewed over a number of years, prior to her death (Ford's unflinching presentation doesn't shield us from viewing the mother, even when she's emaciated, lying on her deathbed). Dunmore proves to be a fascinating and tragic figure—a long time teacher who later became a principal at Thomas Jefferson HS in Brooklyn and then worked on Riker's Island educating female inmates.

We learn from Dunmore how the family moved to the black enclave of Central Islip on Long island, mainly designed for upwardly mobile, black civil servants. Dunmore hated being there as it was a segregated community. She relates how her husband, William Ford Sr., took a job as NYC subway motorman--ultimately it's the effect of their son's death that left them (as well as their two daughters) reeling. Soon after the son's death, the father had a stroke and never really recovered.

As we learn more about the victim, it becomes clear that his death is an unimaginable tragedy. Ford reads excerpts from his brother's diary and we learn he had applied to become a NYC Correction Officer. There are interviews with two former Kings County Assistant District attorneys—one of whom was a shooting victim in Brooklyn. It was William Ford Jr., a year before his death, who tackled the man who shot the ADA and held him until the police arrived.

All this takes us to the most riveting aspect of the film: the circumstances of William Ford Jr.'s death. From Yance Ford's point of view, his brother was the victim of an injustice based on racism. I would have to agree there was injustice here but am not completely sold that everything that happened was solely due to racism. It's completely understandable why Ford and his family would feel that way, and I certainly don't fault him for having those feelings.

Nonetheless, the facts of the case point to a different explanation. It's hard for the filmmaker to acknowledge that her brother used very poor judgment when he took his car to a chop shop to be repaired after the people who ran the shop were the ones responsible for the accident that damaged his car. The driver, 19 year old Mark Reilly, had assured William that the car would be repaired quickly but after a few weeks dragged on, it became clear that either Reilly and his associates had no intention of fixing the car or were simply dragging their feet. Reilly had some choice words for William's mother when she went down to the shop to make the needed inquiries—and those words were basically curses that William got wind of.

William later went down to the shop with a friend and had some choice words of his own for Reilly and the shop's owner. Yance Ford only reveals this later on but William was quite angry, threw a vacuum cleaner to the ground and picked up a car door, and assumed a menacing stance for a short time. So when William and his best friend came back on the night of April 7, 1992, it was his intention to pick the car up; unbeknownst to William, the car had already been picked up by his mother. William told the shop's owner that if he ever became an officer, he would see to it that the shop was closed down. Seconds later, he entered the shop where he was shot by Mark Reilly.

Was William shot because he was black, or as Reilly later told the grand jury (who ultimately refused to indict) because he feared for his life? It's instructive to look at the 2006 case of homeowner John Harris White, a black man who was confronted by a mob of teenagers who had a beef with his son, outside his house. Like William Ford's killer, White didn't call 911. In this case, White went outside his home and ending up shooting a 17 year old white teenager in the face, killing him. Unlike in the Ford case, there were many witnesses to the shooting, and White was convicted of manslaughter but was only sentenced to 2-4 years in prison. This outraged the victims' parents. To add insult to injury in their eyes, White was pardoned by outgoing Governor Patterson in 2010.

Both Reilly and White argued that they feared for their life. Was racism a factor in each case or fear? The bottom line is that both of these individuals had guns for self- protection, but used their firearms instead to kill innocent people, after misreading the intentions of their victims. I would argue it's the gun culture that led to tragedy in each case, not necessarily racism.

Strong Island is a must-see documentary which chronicles a family tragedy in a highly original, creative way. There is perhaps no better argument for gun control than this illuminating work of art!
 
auteur said:
στο Il Grido αν και ήδη υπάρχει ο αντικατροπτισμός του εγω, στον άλλο και στο τοπίο, γινεται κάπως απλοικά.
ακομα και η εσωτερική κραυγή του πρωταγωνιστή, ακούγεται απο την γυναίκα στο τέλος της ταινίας.

στα επόμενα έρχεται η τελειοποίηση της αισθητική του και το ραφινάρισμα της,
το il grido αν το δούμε σήμερα, φαίνεται/αισθάνομαστε οτι ειναι παλιά ταινια..
απο το στήσιμο των ηθοποιων στο κάδρο και τις κινήσεις τους εντός αυτου.

το μεγάλο βήμα, γίνεται στο L'Avventura, ομως και εκεί έχουμε καποια κλασικά αφηγηματικά στοιχεία
οπως πχ η χρήση της μουσικής.. και αλλα που δεν θυμαμαι..

στο la notte παει ενα βήμα παραπέρα, αφαιρεί όλα τα κλασικά αφηγηματικά στοιχεία, ίσως ομως για να γίνει πιο "εύκολα" κατανοητός,
τοποθετεί τους χαρακτήρες του σε ευκολα πεδία.. μπουρζουαζια κτλ

στο L’Eclisse (1962) έχουμε το απόγειο της αισθητικής του, το απόλυτο ραφινάρισμα...!

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

https://vimeo.com/193396917

:grinning-smiley-043


μαζί με την Κοκκινη έρημος θεωρούνται, η τετραλογία της αποξένωσης.
Click to expand...

σε συνέχεια για το L’Eclisse..

https://streamable.com/tytvi

https://streamable.com/toyzv

https://streamable.com/3qyi0

πολύ σωστή και η παρατήρηση οτι το L’Eclisse εχει στοιχεία sci-fi,
εκείνο το "κτίριο μανιτάρι" δεν το ειχα παρατηρήσει..
οπως αναφέρει, αν δούμε το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής που κυκλοφόρησε η ταινία,
ηταν πολύ κοντα, στην απειλή της πυρηνικής ενέργειας, β παγκόσμιος, Βιετναμ, πυρηνικά εργοστάσια κτλ

eclisse-l-1962-001-monica-vitti-back-shot-00o-7lv.jpg


το παιδάκι που διασχίζει τον δρόμο σε εναν εγκατελειμένο κόσμο, σχεδόν στοιχειωμένο, οπου δεν κυκλοφορεί κανεις..περα απο το ζευγάρι.

και στο τέλος η πλήρης έκλειψη.. οπου καταπίνει καθε ανθρώπινο στοιχείο.
Αριστουργηματικός κινηματογράφος απο ενα απο τους σπουδαιότερους κινηματογραφιστές.

Screen_Shot_2018-02-01_at_18.54.28.png


τα βλέμματα που ποθούν, αναζητούν την συνεύρεση του άλλου, αλλα δεν μπορουν να κοιταχτούν κατάματα.
It is a symptom of the emotional sickness of our time.

c3eebea72aea35324f2cf6e45f4bf5b8.jpg


τα αστικό πεδίο που καταπίνει τους ανθρώπους

eclipse-12.jpg


eclipse-1962-03-g.jpg


συνεχείς διαχωρισμός..

eee.jpg


φυλακισμένη στην ίδια της την φύση..

hqdefault.jpg


Η αναζήτηση της φύσης...
 
....ενα ποιητικό γουέστερν σπάνιας εσωτερικής ομορφιάς.
9/10 ....

γιατί πάνω απ όλα στην εποχή μας οι γυναίκες θελουν λίγο ακόμα σπρώξιμο.....

Το Midnight express εχω να το δω πολλα χρονια αλλα θυμαμαι οτι ηταν πολυ δυνατο και ολοι παιζαν καλα και ειχε και καλη μουσικη. Τι δεν σου αρεσε? (εχω καταλαβει οτι δεν σου αρεσει οτιδηποτε ειναι poignant αλλα την θυμαμαι σαν καλη ταινια) Για το mississippi burning θα συμφωνησω ομως.
 
teddy743 said:
Μα τα ξέρω αυτά (για τις καταστροφικές συνέπειες στον τουρισμό της Τουρκιάς κτλ) τι σχέση έχουν με το αν η ταινια ήταν καλή η όχι?
Click to expand...
Είναι τουλάχιστον ανήθικο, για να κερδίσεις φήμη, χρήματα και να βγεις από την αφάνεια, να εκμεταλευεσαι τις αθώες αισθήσεις του κοινού και με πλήρη συνείδηση, να διαστρεβλωνεις, να τραβάς στα άκρα, να δραματοποιεις, για να συγκινήσεις το κοινό και να αυξήσεις τα έσοδα σου.

Να περνάς μια δική σου, συγκεκριμένη γραμμή χωρίς απολύτως καμία ελευθερία στον θεατή. Υπάρχει κάτι οξύμωρο στην δραματοποιησης τέτοιου είδους.

Όταν αφήνεις τον θεατή ελεύθερο να βλέπει πχ Αντονιόνι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, να χαθεί. Όταν τον καθοδηγεις, τον εξουσιάζεις, βιαζοντας τις αισθήσεις του, του αρέσει. Και έτσι τον μετάχειρίζεσαι ευκολότερα, δέχοντας πιο εύκολα, τις απόψεις του "βιαστή" χωρίς να αναζητεί να βρει κάτι δικό του.

Και αν ο Παζολίνι στο Σόδομα, τραβάει στα άκρα, εκεί, γίνεται με ποιητικό τρόπο όπου οδηγεί σε μια είδους ελευθερία, και επισημάνει ενα αληθινό, συγκεκριμένο θέμα. Πρέπει να το ξαναδώ, έχουν περάσει πολλά χρόνια.
 
Last edited:
auteur said:
Είναι τουλάχιστον ανήθικο, για να κερδίσεις φήμη, χρήματα και να βγεις από την αφάνεια, να εκμεταλευεσαι τις αθώες αισθήσεις του κοινού και με πλήρη συνείδηση, να διαστρεβλωνεις, να τραβάς στα άκρα, να δραματοποιεις, για να συγκινήσεις το κοινό και να αυξήσεις τα έσοδα σου.

Να περνάς μια δική σου, συγκεκριμένη γραμμή χωρίς απολύτως καμία ελευθερία στον θεατή. Υπάρχει κάτι οξύμωρο στην δραματοποιησης τέτοιου είδους.

Όταν αφήνεις τον θεατή ελεύθερο να βλέπει πχ Αντονιόνι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, να χαθεί. Όταν τον καθοδηγεις, τον εξουσιάζεις, βιαζοντας τις αισθήσεις του, του αρέσει. Και έτσι τον μετάχειρίζεσαι ευκολότερα, δέχοντας πιο εύκολα, τις απόψεις του "βιαστή" χωρίς να αναζητεί να βρει κάτι δικό του.

Και αν ο Παζολίνι στο Σόδομα, τραβάει στα άκρα, εκεί, γίνεται με ποιητικό τρόπο όπου οδηγεί σε μια είδους ελευθερία, και επισημάνει ενα αληθινό, συγκεκριμένο θέμα. Πρέπει να το ξαναδώ, έχουν περάσει πολλά χρόνια.
Click to expand...

...και γω εχω να το δω καιρο και θελω να το ξαναδω.

Αυτό που λες παραπάνω ομως ισχύουν για οποιαδήποτε ταινια θεωρώ "δυνατή".

Το ρεκβιεμ για ενα όνειρο δεν σου άρεσε; Το κουρδιστό πορτοκάλι;
 
teddy743 said:
...και γω εχω να το δω καιρο και θελω να το ξαναδω.

Αυτό που λες παραπάνω ομως ισχύουν για οποιαδήποτε ταινια θεωρώ "δυνατή".

Το ρεκβιεμ για ενα όνειρο δεν σου άρεσε; Το κουρδιστό πορτοκάλι;
Click to expand...
Την εποχή που τα είδα ναι μου άρεσαν. Πλέον δεν μπορώ να πω αν μου αρέσουν ή όχι. Πέρασαν πολλά χρόνια και δεν τα θυμάμαι.

Σημαντικό ρόλο δεν παίζει η αισθητική της δραματοποιησης; η κινηματογραφικη αισθητική; Πχ δες την τουρκική σειρά ανε, στις 22:00 καθε μέρα, στο ant1

Υπάρχει κάποια διαφορά;

Κιούμπρικ, Aronofsky πάνω από όλα ηταν/είναι εξαιρετικοί κινηματογραφιστες δηλ. να φτιάχνουν/καταγράφουν εικόνες.. Και όχι μόνο εικόνες.
 
Μα φυσικα και παιζουν ρολο. Την σειρα δεν μπορω να την δω γιατι δεν εχω tv εδω που ειμαι τωρα αλλα ειδα σκηνες στο youtube μολις. Δεν μου φανηκε τιποτα σουπερ αλλα με ενα λεπτο δεν καταλαβαινεις και πολλα.

Τι σχέση έχει όμως μια τουρκική σειρά με τις ταινίες που ανέφερα.

Αν είσαι σκηνοθέτης και θες με μια σκηνή να σοκάρεις ή να κάνεις το κοινό να κλάψει και το πετυχαίνεις εγώ το θεωρώ επιτυχία. Δεν μπορείς εκ των πραγμάτων να σοκάρεις με χαλαρό και διακριτικό τρόπο, πρέπει να πιάσεις τον θεατή από τα...... κάποιες φορές για να περάσεις ένα μήνυμα και δεν είναι απαραίτητα κακό.

Σε προηγούμενο ποστ έγραψες πχ για το certain women. Δεν σε ενοχλει που Kelly Reichardt για ακομα μια φορά εκμεταλευεται το 3 φεμινιστικο κυμα που εχει γινει τσουναμι στις μερες μας? Αυτο δεν ειναι "φτηνο" ? Απο την τυπισα που μας εφερε το "υπεροχο" meek's cutoff...άλλη μια ταινια για να λυπηθούμε τις "καημένες" underappreciated δυναμικές γυναίκες....την εποχή του "me too movement"...?
 
Last edited:
teddy743 said:
Μα φυσικα και παιζουν ρολο. Την σειρα δεν μπορω να την δω γιατι δεν εχω tv εδω που ειμαι τωρα αλλα ειδα σκηνες στο youtube μολις. Δεν μου φανηκε τιποτα σουπερ αλλα με ενα λεπτο δεν καταλαβαινεις και πολλα.

Τι σχέση έχει όμως μια τουρκική σειρά με τις ταινίες που ανέφερα.

Αν είσαι σκηνοθέτης και θες με μια σκηνή να σοκάρεις ή να κάνεις το κοινό να κλάψει και το πετυχαίνεις εγώ το θεωρώ επιτυχία. Δεν μπορείς εκ των πραγμάτων να σοκάρεις με χαλαρό και διακριτικό τρόπο, πρέπει να πιάσεις τον θεατή από τα...... κάποιες φορές για να περάσεις ένα μήνυμα και δεν είναι απαραίτητα κακό.

Σε προηγούμενο ποστ έγραψες πχ για το certain women. Δεν σε ενοχλει που Kelly Reichardt για ακομα μια φορά εκμεταλευεται το 3 φεμινιστικο κυμα που εχει γινει τσουναμι στις μερες μας? Αυτο δεν ειναι "φτηνο" ? Απο την τυπισα που μας εφερε το "υπεροχο" meek's cutoff...άλλη μια ταινια για να λυπηθούμε τις "καημένες" underappreciated δυναμικές γυναίκες....την εποχή του "me too movement"...?
Click to expand...

1.jpg


δεν ειναι καθόλου για λύπηση (αντιθέτως..) ουτε αυτός ειναι ο σκοπός της Kelly.
με τον Παναγιώτη, είδαμε την ίδια ταινία.. και τα γράφει ωραια..
http://cinedogs.gr/reviews/certain-women/

:grinning-smiley-043

για την φτηνή αισθητική δραματοποίηση ανέφερα το τούρκικο.. αν δεις καμια σκηνή θα καταλάβεις.
το βλέπω οταν τρωω, για να μου κόβεται η όρεξη και να κρατιέμαι fit.

απο τις πιο δύσκολες σκηνές, θεωρώ αυτες που οι άνθρωποι τρώνε, και όταν κλαίνε.
η φυσικότητα που έχει το still walking ειναι τρομερή, το θεωρώ μια απο τις καλύτερες ταινίες απο το 2000 και μετά. (υπαρχουν πολλές σκηνές φαγητού)
ενω μια απο τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) σκηνή θρήνου, που έχω δει, ανήκει στον μέγα Mizoguchi και στους σταυρωμένους εραστές.
 
Last edited:
Ο σκοπός της Kelly είναι να πάρει εκδίκηση για ότι πίκρα έφαγε στο λύκειο από τους ωραίους συμμαθητές της ....υποθέτω. ...και τώρα είναι η πιο κατάλληλη εποχή να αρμέξει την αγελάδα. (Η γυναίκες που θα δουν αυτήν την ταινια, το βράδυ δεν θα πλαγιάσουν με τον άντρα τους, ακόμα και αν αυτός είναι ο καλύτερος σύζυγος του πλανητη.....αυτό θέλει η κελυ και λόγω εποχής το πετυχαίνει)

Στο still walking όντως τρώνε στα αλήθεια το πρόσεξα και εγώ. Τους σταυρωμένους εραστές δεν το χω δει αλλά να υποθέσω ότι ο θρήνος θα είναι φουλ εσωστρέφεια χωρίς πολλά κλάματα και περιττές εκδηλώσεις συναισθημάτων (αφού πάλι μιλάμε για σχιστοματιδες) ???
 
Last edited:
teddy743 said:
Ο σκοπός της Kelly είναι να πάρει εκδίκηση για ότι πίκρα έφαγε στο λύκειο από τους ωραίους συμμαθητές της ....υποθέτω. ...και τώρα είναι η πιο κατάλληλη εποχή να αρμέξει την αγελάδα.

Στο still walking όντως τρώνε στα αλήθεια το πρόσεξα και εγώ. Τους σταυρωμένους εραστές δεν το χω δει αλλά να υποθέσω ότι ο θρήνος θα είναι φουλ εσωστρέφεια χωρίς πολλά κλάματα και περιττές εκδηλώσεις συναισθημάτων (αφού πάλι μιλάμε για σχιστοματιδες) ???
Click to expand...

γιαυτό το λόγο υπάρχει αντίχηση και ο θρήνος, διαχέεται παντού, δημιουργώντας μια απο τις πιο συγκλονιστικές σκηνές του κινηματογράφου.
Κάποιοι λένε, οτι τις ταινίες του, δεν τις βλέπουμε, αλλα τις νίωθουμε με τα κύτταρα ολόκληρου του κορμιού μας.

ο μεγάλος Mizoguchi δινει χώρο στον ηθοποιο, δεν σέβεται μόνο τον θεατή, αλλα και τον ίδιο τον ηθοποιό την ώρα της ερμηνείας.
 
Είναι όμως εν μέρη και λόγω διαφοράς κουλτούρας. Φαντάζομαι ότι αν πας σε μια κηδεία στην Ιαπωνία τα μέλη της οικογένειας δεν θα συμπεριφέρονται όπως σε μια μεσογειακή χώρα...
 
teddy743 said:
Είναι όμως εν μέρη και λόγω διαφοράς κουλτούρας. Φαντάζομαι ότι αν πας σε μια κηδεία στην Ιαπωνία τα μέλη της οικογένειας δεν θα συμπεριφέρονται όπως σε μια μεσογειακή χώρα...
Click to expand...

σίγουρα.. οι ιάπωνες όταν απεργούν, πηγαίνουν κανονικά στην δουλειά τους απλά φοράνε ένα μαυρο πανί στο μπράτσο .. το οποιο βέβαια ειναι μεγάλη ντροπή για το αφεντικό. βέβαια και αυτοί αλλάζουν, αλλα κάποια πράγματα μένουν.
Φαντάσου το παραπάνω να γινόταν σε ελληνικό εργοστάσιο...:flipout:

Γενικά, η κομψότητα, η αληθινή ευγένεια, (οχι η τυπική των άγγλων), ο σεβασμός, (απο τα πιο μικρά ζώα, μεχρι τα φυτά και τα... φαντάσματα*)
ειναι γνώρισμα κύριως της ανατολής. Φυσικά δεν ειναι όλοι οι ασιάτες κομψοί.. οπως δεν ειναι και όλοι οι δυτικοί, άκομψοι, αγενής και ασεβής..

O Θείος Μπούνμι (*διάβασε το σημείωμα του σκηνοθέτη αν δεν το έχει κάνει ήδη), το Ugetsu, Tokyo story, Ballad of Narayama, the naked island, Harakiri και άλλα πολλά... δύσκολα θα μπορούσε να τα είχε κάνει ένας δυτικός.
 
Last edited:
Μολις επεστρεψα ΑΘΗΝΑΙΟΝ
μαγεμενος από συναισθηματικη ταραχη
και της σκουπισε τα βαμενα χειλη για την βλεπει αληθινη
Πωλ Τ.Αντερσον τι κανει ο ανθρωπος … και μετα συζηταμε αν είναι καλος η όχι ο Αρονοφσκυ
Ντανιελ ντε Λιουις το αντιο με μια ερμηνεια υμνος !
το soundtract … ότι καλυτερο εχω ακουσει τα τελευταια χρονια
τωρα τι θελει τετοια ταινιαρα στο πανηγύρι των οσκαρ :nounder:


γιατι μας αρεσει να πηγαινουμε σινεμα
PHANTOM
THREAD
​
 
Stellios papa said:
Μολις επεστρεψα ΑΘΗΝΑΙΟΝ
μαγεμενος από συναισθηματικη ταραχη
και της σκουπισε τα βαμενα χειλη για την βλεπει αληθινη
Πωλ Τ.Αντερσον τι κανει ο ανθρωπος … και μετα συζηταμε αν είναι καλος η όχι ο Αρονοφσκυ
Ντανιελ ντε Λιουις το αντιο με μια ερμηνεια υμνος !
το soundtract … ότι καλυτερο εχω ακουσει τα τελευταια χρονια
τωρα τι θελει τετοια ταινιαρα στο πανηγύρι των οσκαρ :nounder:


γιατι μας αρεσει να πηγαινουμε σινεμα
PHANTOM
THREAD
​
Click to expand...


Εδώ και μερικα χρόνια το πανηγύρι των Όσκαρ, έχει κάποιες πολύ αξιόλογες επιλογές και στην κεντρική κατηγορία και σχεδόν πάντα στις ξενόγλωσσες.

Αναμένουμε το phantom thread.
Από το trailer κσι μόνο, καταλαβαίνεις ότι έχει κάνει τρομερή δουλειά στην χρωματική παλέτα. Γενικά είναι μια απο τις εμμονές του.

Δεν μας είπες όμως ποιο από όλα τα Όσκαρικα σου άρεσε περισσότερο; ποιο θα ψήφιζες από τα 9;
Νομίζω ότι έχει δει αρκετά από αυτά.
 
Last edited:
Top Bottom