Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Εδώ και μερικα χρόνια το πανηγύρι των Όσκαρ, έχει κάποιες πολύ αξιόλογες επιλογές και στην κεντρική κατηγορία και σχεδόν πάντα στις ξενόγλωσσες.

Αναμένουμε το phantom thread.
Από το trailer κσι μόνο, καταλαβαίνεις ότι έχει κάνει τρομερή δουλειά στην χρωματική παλέτα. Γενικά είναι μια απο τις εμμονές του.

Δεν μας είπες όμως ποιο από όλα τα Όσκαρικα σου άρεσε περισσότερο; ποιο θα ψήφιζες από τα 9;
Νομίζω ότι έχει δει αρκετά από αυτά.

καλα δεν μπορεις να φανταστεις τι σκηνοθετικο στιλιαριζμα κανει ...
πως μπορεις και περιμενεις το προβολη να δεις τετοια εργα

τωρα που ειδα τα οσκαρικα υπαρχουν καλα εργα φετος !!
δεν εχω δει τις πινακιδες
το call me by your name πολυ καλο
το The shape of water πρεπει να ειναι καλο επισης
ο Ντανιελ ειναι ο καλυτερος ολων αλλα δενν νομιζω να του το δωσουν ξανα ..

 

[auteur]

Είμαι της υπομονής, γιαυτό μπορώ και παρακολουθώ αργές, βαρετές ταινίες. Περιμένω καρτερικα.. να γίνει κάτι.. και δεν γίνεται.. Αν δεν είδες το uncertain woman, δοκίμασε το.

Αναμένουμε καρτερικα το phantom, αλλά κυρίως το call me by your name, καθώς και έναν καινούριο προβολέα

Αν έβγαινε 120" oled στην τιμή ενός καλού προβολέα, φυσικά και θα την προτιμούσα. Μέχρι να βγει κάτι τέτοιο, κινηματογραφικη αίσθηση, μόνο σε προβολέα σπίτι ή σε κινηματογραφικη αίθουσα. για να μην ξεχνιόμαστε κύριε τηλεορασακια

Αλήθεια μια που είστε μεγαλύτερος, έχετε στις λίστες σας με τα 10αρια, καμία ταινία του Αντονιόνι; πώς σας φάνηκαν τότε, αν είχατε δει κάποια;

και πως μετά από χρόνια, όταν ξαναείδατε κάποια ταινία του;

Ευχαριστώ

 

[teddy743]

Κι εγω το περιμένω πως και πως το Φαντομ θρεντ. Μεχρι τωρα ουτε ο σκηνοθέτης ουτε ο Λιουις με εχει απογοητεύσει.

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Είμαι της υπομονής, γιαυτό μπορώ και παρακολουθώ αργές, βαρετές ταινίες. Περιμένω καρτερικα.. να γίνει κάτι.. και δεν γίνεται.. Αν δεν είδες το uncertain woman, δοκίμασε το.

Αναμένουμε καρτερικα το phantom, αλλά κυρίως το call me by your name, καθώς και έναν καινούριο προβολέα
το phantom γιατι το περιμενεις ηρθε αν και δεν θα αρεσει σε πολλους

Αν έβγαινε 120" oled στην τιμή ενός καλού προβολέα, φυσικά και θα την προτιμούσα. Μέχρι να βγει κάτι τέτοιο, κινηματογραφικη αίσθηση, μόνο σε προβολέα σπίτι ή σε κινηματογραφικη αίθουσα. για να μην ξεχνιόμαστε κύριε τηλεορασακια μεχρι να κατεβασεις τα πανια ν ανοιξεις τα κουμπια να βρεις τα τηλεκοντρολ σου εχω δει δυο ταινιες σε αιθουσα και μια στην oled μου

Αλήθεια μια που είστε μεγαλύτερος, έχετε στις λίστες σας με τα 10αρια, καμία ταινία του Αντονιόνι; πώς σας φάνηκαν τότε, αν είχατε δει κάποια;
τι να πει κανεις για τον Μικελατζελο φυσικα εχω δει τα περισσοτερα αυτα που δεν ξεχνιουνται ειναι η ερημος και το μπλοουαπ Η Περιπετεια ..ισως υπαρχουν και καλυτερα ,
δεν θα ξεχασω ποτε το αφιερωμα που ειχε γινει στο Παλλας με την παρουσια του σε αναπηρικο καροτσακι

και πως μετά από χρόνια, όταν ξαναείδατε κάποια ταινία του;

Ευχαριστώ

καλη σας ημερα ειμαι σπιτι ωρα 9.26 πισω μου ακουγεται το cd απο την ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ
τις ευχες μου στο καινουργιο προβολη σου
για τα ποιο ωραια ταξιδια ...

 

[auteur]

Re: Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

καλη σας ημερα ειμαι σπιτι ωρα 9.26 πισω μου ακουγεται το cd απο την ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ
τις ευχες μου στο καινουργιο προβολη σου
για τα ποιο ωραια ταξιδια ...

Σας ευχαριστώ πολύ!
το ίδιο εύχομαι και σε εσάς!

σαν παπάπαίδι του Μπέργκμαν,
δεν θα έπρεπε να δείτε την αγαπημένη του ταινία, La Notte?

βεβαια θα σας συνιστούσα να τα δειτε/ξαναδείτε με την σειρά..
L'avventura, La Notte, L' eclipse...
το La notte έχει το πιο αδύναμο τέλος απο τα 3,
ο Αντονιονι ειχε σχεδόν σε όλες του τις ταινίες αριστουργηματικά ending..

απο όσα έχω δει, (τα κοκκινα δεν τα έχω δει ακόμα)
τα πιο αδύναμα, σε σειρά (το πρώτο ειναι το πιο αδύναμο)
Identification of a Woman
Zabriskie Point
Il Grido
ολα τα άλλα ειναι 9 ή 10αρια


Story of a Love Affair (Cronaca di un amore, 1950)
I Vinti (The Vanquished, 1952)
The Lady Without Camelias (La signora senza camelie, 1953)
Le Amiche (The Girl Friends, 1955)
Il Grido (The Cry, 1957)
L'Avventura (The Adventure, 1960)
La Notte (The Night, 1961)
L'Eclisse (Eclipse, 1962)
Red Desert (1964)
Blowup (1966)
Zabriskie Point (1970)
Chung Kuo, Cina (documentary, 1972)
The Passenger (1975)
The Mystery of Oberwald (Il mistero di Oberwald, 1981)
Identification of a Woman (Identificazione di una donna, 1982)
Beyond the Clouds (Al di lΓ* delle nuvole, 1995) with Wim Wenders

 

[FINIX]

Παντως καταλαβαινω αυτην την νοσταλγια του Στελιου για τον παλιο καλο κινηματογραφο
και δεν εχει να κανει μονο με την νοσταλγια των νεανικων χρονων
τοτε mainstream ηταν ο Χιτσκοκ και τωρα ειναι το geostorm
το ισοζυγιο ποσοτητας ποιοτητας εχει τεραστια διαφορα τοτε με σημερα
και οχι μονο στο σινεμα σε πολλα πραγματα..
δεν λεω οτι σημερα δεν βγαινουν διαμαντια,απεναντιας
για το "ισοζυγιο" μιλαω..

 

[auteur]

μεχρι να κατεβασεις τα πανια ν ανοιξεις τα κουμπια να βρεις τα τηλεκοντρολ σου εχω δει δυο ταινιες σε αιθουσα και μια στην oled μου

fast food σε κόβω.. δεν αφήνεις την ταινία να αναπνεύση.. ουτε σε φεστιβάλ να ήσουν
δεν κατεβάζουμε πανια, η οθόνη ειναι σταθερή.. ενα κουμπί και ανάβουν όλα (προβολέας, ενισχυτής, media player).
HDMI CEC .

 

[auteur]

Παντως καταλαβαινω αυτην την νοσταλγια του Στελιου για τον παλιο καλο κινηματογραφο
και δεν εχει να κανει μονο με την νοσταλγια των νεανικων χρονων
τοτε mainstream ηταν ο Χιτσκοκ και τωρα ειναι το geostorm
το ισοζυγιο ποσοτητας ποιοτητας εχει τεραστια διαφορα τοτε με σημερα
και οχι μονο στο σινεμα σε πολλα πραγματα..
δεν λεω οτι σημερα δεν βγαινουν διαμαντια,απεναντιας
για το "ισοζυγιο" μιλαω..

δεν νόμίζω να ηταν έτσι..
αλλα και έτσι να ήταν.. μήπως ήταν κυρίως, γιατί γυριζόντουσαν ταινίες με φόρμες που ηταν περισσότερο κατανοητές στο ευρύ κοινο;

πλεον, ο κάθε δημιουργός γυρίζει μια ταινία, όπως νομίζει αυτός, οτι ειναι ο καλύτερος τρόπος. υπάρχει μεγαλύτερη πολυσημία,
πιο δύσκολες φόρμες και οπως αναφέρει εδώ... μάλιστα τα τελευταία έτη, υπάρχει μια σύγκλιση της μυθοπλασίας με το ντοκιμαντέρ, το οποιο δεν ειναι κάτι καινούργιο αλλα όλα και περισσότεροι (με διαφορετικό τροπο ο καθένας) το χρησιμοποιουν.
It has been criticized as being indifferent or even hostile to audiences.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

"Η κρίση που ζούμε δεν είναι, βέβαια, απλώς "χρηματοπιστωτική": είναι η κρίση ενός συστήματος, ενός "τρόπου" ζωής, ενός ολόκληρου κόσμου: των νοημάτων του, των αξιών του, των προτύπων του. Επειδή η κοινωνία των ηλιθίων (ιδιωτών)
κυριάρχησε πάνω στην κοινωνία των πολιτών, θα βιώσουμε εφεξής τη λογική της μέχρι τις έσχατες συνέπειές της, που είναι η αποκορύφωση της "δημιουργικής καταστροφής". (Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, 'Μέρες του 2004 [από την όχθη του 2010])'".

Οι τέχνες, οι οποίες ανέκαθεν διέθεταν ευαισθησία σεισμογράφου στα σημεία των καιρών, επηρρεάσθηκαν από τους πρώτους. Και αρρώστησαν.

 

[teddy743]

Το ξαναείδα. Ήταν ακόμα πιο καλό από οτι θυμόμουν. Όποιος βρει το χρόνο ας το δει...αξίζει.
http://www.imdb.com/title/tt0073817/?ref_=nm_flmg_act_128

 

[auteur]

"Η κρίση που ζούμε δεν είναι, βέβαια, απλώς "χρηματοπιστωτική": είναι η κρίση ενός συστήματος, ενός "τρόπου" ζωής, ενός ολόκληρου κόσμου: των νοημάτων του, των αξιών του, των προτύπων του. Επειδή η κοινωνία των ηλιθίων (ιδιωτών)
κυριάρχησε πάνω στην κοινωνία των πολιτών, θα βιώσουμε εφεξής τη λογική της μέχρι τις έσχατες συνέπειές της, που είναι η αποκορύφωση της "δημιουργικής καταστροφής". (Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, 'Μέρες του 2004 [από την όχθη του 2010])'".

Οι τέχνες, οι οποίες ανέκαθεν διέθεταν ευαισθησία σεισμογράφου στα σημεία των καιρών, επηρρεάσθηκαν από τους πρώτους. Και αρρώστησαν.

κάθε καταστροφή, γεννάει κάτι νέο.
Αν μας έφερε κάτι εδώ, δεν ειναι η συνέχεια του παλιού;

αν όμως με τα μάτια και τις αισθήσεις του παλιού, αναζητούμε (τα ίδια που αναζητούσαμε παλιότερα) στο σήμερα, τοτε μάλλον δεν θα βρούμε τίποτα.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

αν όμως με τα μάτια και τις αισθήσεις του παλιού, αναζητούμε (τα ίδια που αναζητούσαμε παλιότερα) στο σήμερα, τοτε μάλλον δεν θα βρούμε τίποτα.

δεν έχει να κάνει με "τα μάτια και τις αισθήσεις του παλιού" παρεκτός και αν αφορά μόνο τους αισθητικά μύωπες.
Εχει να κάνει με το γεγονός ότι παλαιότερα είχες τον Παζολίνι, τον Φερέρι και τον Τρυφώ και σήμερα έχεις το Μορέτι, τον Τορνατόρε και τους Νταρντέν. Τυχαίο;
Και το θέμα δεν είναι "να βρίσκεις": είναι αυτό που βρίσκεις να σε ικανοποιεί με βάση την αισθητική που έχεις διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια. Και όχι να πρέπει να αρκεστείς, απλά, σε αυτό που βρίσκεις, επειδή ξεχωρίζει απ το συρμό.

 

[FINIX]

δεν νόμίζω να ηταν έτσι..
αλλα και έτσι να ήταν.. μήπως ήταν κυρίως, γιατί γυριζόντουσαν ταινίες με φόρμες που ηταν περισσότερο κατανοητές στο ευρύ κοινο;

πλεον, ο κάθε δημιουργός γυρίζει μια ταινία, όπως νομίζει αυτός, οτι ειναι ο καλύτερος τρόπος. υπάρχει μεγαλύτερη πολυσημία,
πιο δύσκολες φόρμες και οπως αναφέρει εδώ... μάλιστα τα τελευταία έτη, υπάρχει μια σύγκλιση της μυθοπλασίας με το ντοκιμαντέρ, το οποιο δεν ειναι κάτι καινούργιο αλλα όλα και περισσότεροι (με διαφορετικό τροπο ο καθένας) το χρησιμοποιουν.
It has been criticized as being indifferent or even hostile to audiences.

το ψυχω εκανε τεραστια εμπορικη επιτυχια, στις μερες μας κανει το it,το καλεσμα,τo resident evil...
στις φορμες παντα γινονταν πειραματισμοι,πιο δυσκολες φορμες μεν στο σημερα σε πιο "ανοιχτο" κοινο δε,πιο εμπειρο με μεγαλυτερη προσβαση σε υλικο πληροφορηση κλπ

 

[auteur]

δεν έχει να κάνει με "τα μάτια και τις αισθήσεις του παλιού" παρεκτός και αν αφορά μόνο τους αισθητικά μύωπες.
Εχει να κάνει με το γεγονός ότι παλαιότερα είχες τον Παζολίνι, τον Φερέρι και τον Τρυφώ και σήμερα έχεις το Μορέτι, τον Τορνατόρε και τους Νταρντέν. Τυχαίο;
Και το θέμα δεν είναι "να βρίσκεις": είναι αυτό που βρίσκεις να σε ικανοποιεί με βάση την αισθητική που έχεις διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια. Και όχι να πρέπει να αρκεστείς, απλά, σε αυτό που βρίσκεις, επειδή ξεχωρίζει απ το συρμό.

Ποιος είναι ο φερερι;

Ο Γκοντάρ ήταν πιο ριζοσπάστης και καινοτόμος, ο Τρυφω δεν ηταν.

Οι Νταρντεν είναι εξαιρετικοί.
Ο Μορετι ελάχιστα που έχω δει, δεν με ενθουσιασε.

Τι ακριβώς συγκρίνεις;

Αν σου λείπει ο Παζολίνι, ψάξε στα ντοκιμαντέρ, act of killing, Darwin nightmare, the missing picture, the silent light και άπειρα ακόμα..

Errol Morris, Eduard Yang, Hirokazu Koreeda, Wong kar-wai και άπειροι ακόμα από Ευρώπη και Αμερική. Φυσικά ξεχνάω άπειρους.

Σήμερα ένας θεατής είναι πιο τυχερός από ποτέ, έχει πρόσβαση σε μεγαλύτερο υλικό από ποτέ. Μπορεί να δει όλα τα παλιά αριστούργημάτα χάρη στο restoration και φυσικά ότι καλό κυκλοφορεί σήμερα.

 

[auteur]

το ψυχω εκανε τεραστια εμπορικη επιτυχια, στις μερες μας κανει το it,το καλεσμα,τo resident evil...
στις φορμες παντα γινονταν πειραματισμοι,πιο δυσκολες φορμες μεν στο σημερα σε πιο "ανοιχτο" κοινο δε,πιο εμπειρο με μεγαλυτερη προσβαση σε υλικο πληροφορηση κλπ

Ότι έγινε πιο εμπορικός ο κινηματογραφος δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν νέοι εξαιρετικοί δημιουργοί.
Φυσικά και έχει μεγαλύτερη εισπρακτική ευτυχία το it από τα άλλα αφου πλέον περισσότερος κόσμος παρακολουθεί σινεμά, ενώ αυτοί που βλέπουν κάτι πιο "ποιοτικό" μπορεί να το κάνουν από το σπίτι τους για διάφορους και διαφορετικούς λόγους.

Πχ πως θα δεις το touki bouki ή την νέα ταινία ενός Ασιάτη/Ευρωπαίου/Αμερικανού, αν δεν βρει διανομή και αν σε βολέψουν οι ώρες και οι μέρες προβολής;

 

[auteur]

Βοήθησέ μας να γίνουμε καλύτεροι - Η γνώμη σου μετράει!

 

[auteur]

Ποιος είναι ο φερερι;

Ο Γκοντάρ ήταν πιο ριζοσπάστης και καινοτόμος, ο Τρυφω δεν ηταν.

Οι Νταρντεν είναι εξαιρετικοί.
Ο Μορετι ελάχιστα που έχω δει, δεν με ενθουσιασε.

Τι ακριβώς συγκρίνεις;

Αν σου λείπει ο Παζολίνι, ψάξε στα ντοκιμαντέρ, act of killing, Darwin nightmare, the missing picture, the silent light και άπειρα ακόμα..

Errol Morris, Eduard Yang, Hirokazu Koreeda, Wong kar-wai και άπειροι ακόμα από Ευρώπη και Αμερική. Φυσικά ξεχνάω άπειρους.

Σήμερα ένας θεατής είναι πιο τυχερός από ποτέ, έχει πρόσβαση σε μεγαλύτερο υλικό από ποτέ. Μπορεί να δει όλα τα παλιά αριστούργημάτα χάρη στο restoration και φυσικά ότι καλό κυκλοφορεί σήμερα.

δείτε και την παρακάτω λίστα (ξέρω ξέρω αγαπητέ Στέλιο.. την έχω ποστάρει 1000 φορές..οσες και οι ταινίες που έχει)
που έχει διαμάντια και φυσικά, οπως κάθε λίστα, έχει άπειρες παραλείψεις.

The 21st Century's Most Acclaimed Films

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ποιος είναι ο φερερι;

Ο Γκοντάρ ήταν πιο ριζοσπάστης και καινοτόμος, ο Τρυφω δεν ηταν.

Οι Νταρντεν είναι εξαιρετικοί.
Ο Μορετι ελάχιστα που έχω δει, δεν με ενθουσιασε.

Τι ακριβώς συγκρίνεις;

Αν σου λείπει ο Παζολίνι, ψάξε στα ντοκιμαντέρ, act of killing, Darwin nightmare, the missing picture, the silent light και άπειρα ακόμα..

Errol Morris, Eduard Yang, Hirokazu Koreeda, Wong kar-wai και άπειροι ακόμα από Ευρώπη και Αμερική. Φυσικά ξεχνάω άπειρους.

Σήμερα ένας θεατής είναι πιο τυχερός από ποτέ, έχει πρόσβαση σε μεγαλύτερο υλικό από ποτέ. Μπορεί να δει όλα τα παλιά αριστούργημάτα χάρη στο restoration και φυσικά ότι καλό κυκλοφορεί σήμερα.

Δεν θα σου πώ εγώ ποιός είναι ο Φερέρι. Αφού έχεις πρόσβαση σε μεγάλο υλικό (sic) ψάξε να τον βρείς.
Και πάλι όμως, δεν θα τον έχεις ζήσει στην εποχή του. Θα έχεις χάσει την αίσθηση. Θα τον προσεγγίσεις σαν εντομολόγος. Τη στιγμή που το σινεμά είναι μιά τέχνη από τις πιο άμεσα συνδεδεμένες με τον αφρό των ημερών τους.
Αυτή τη σύγκριση Γκοντάρ με Τρυφώ απαξιώ να τη σχολιάσω. Αν έμαθα κάτι στη ζωή μου αυτό είναι να τοποθετώ κάθε πράγμα στη θέση του, στο ράφι που του πρέπει. Δεν κάνουν μόνο οι ριζοσπάστες και οι καινοτόμοι καλό σινεμά, καλή
μουσική, καλή τέχνη με λίγα λόγια. Κι ο Τρυφώ είναι από τα πάνω πάνω ράφια.
Δεν μου λείπει ο Παζολίνι και τις κινηματογραφικές δημιουργίες του δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να τις αντικαταστήσω με ντοκυμανταίρ: άλλο το ένα, (τελείως) άλλο το άλλο. Αυτό που μου λείπει είναι σημερινοί κουρσάροι στο χώρο της
καλλιτεχνικής έκφρασης. Δε λέω ότι τέλειωσαν: λέω ότι λιγοστεύουν καθημερινά.
Οσα restor και να μου δώσουν τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση που απεκόμησα μόλις είδα πρώτη φορά "Το Μεγάλο Φαγοπότι". Στην εποχή του. Και σε θερινό σινεμά με ελεεινές συνθήκες προβολής.
Και το ίδιο μπορώ να σου πώ και για το "Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία".

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

με ακόμα πιο λίγα λόγια, όσο κι αν εκτιμάω τον Le Corbusier και τον Gaudi, δεν μπορώ να μη μένω εκστατικός μπροστά στον Fritz Todt. Είναι αυτός που σχεδίασε τα γερμανικά πολυβολεία στο Τείχος του Ατλαντικού. Τα βλέπεις εκεί,
όσα έχουν απομείνει, να στέκονται σαν μαρμαρωμένοι τεύτονες ιππότες και η αισθητική τους σου κόβει την ανάσα.

 

[auteur]

Δεν θα σου πώ εγώ ποιός είναι ο Φερέρι. Αφού έχεις πρόσβαση σε μεγάλο υλικό (sic) ψάξε να τον βρείς.
Και πάλι όμως, δεν θα τον έχεις ζήσει στην εποχή του. Θα έχεις χάσει την αίσθηση. Θα τον προσεγγίσεις σαν εντομολόγος. Τη στιγμή που το σινεμά είναι μιά τέχνη από τις πιο άμεσα συνδεδεμένες με τον αφρό των ημερών τους.
Αυτή τη σύγκριση Γκοντάρ με Τρυφώ απαξιώ να τη σχολιάσω. Αν έμαθα κάτι στη ζωή μου αυτό είναι να τοποθετώ κάθε πράγμα στη θέση του, στο ράφι που του πρέπει. Δεν κάνουν μόνο οι ριζοσπάστες και οι καινοτόμοι καλό σινεμά, καλή
μουσική, καλή τέχνη με λίγα λόγια. Κι ο Τρυφώ είναι από τα πάνω πάνω ράφια.
Δεν μου λείπει ο Παζολίνι και τις κινηματογραφικές δημιουργίες του δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να τις αντικαταστήσω με ντοκυμανταίρ: άλλο το ένα, (τελείως) άλλο το άλλο. Αυτό που μου λείπει είναι σημερινοί κουρσάροι στο χώρο της
καλλιτεχνικής έκφρασης. Δε λέω ότι τέλειωσαν: λέω ότι λιγοστεύουν καθημερινά.
Οσα restor και να μου δώσουν τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση που απεκόμησα μόλις είδα πρώτη φορά "Το Μεγάλο Φαγοπότι". Στην εποχή του. Και σε θερινό σινεμά με ελεεινές συνθήκες προβολής.
Και το ίδιο μπορώ να σου πώ και για το "Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία".

Δεν ειπε κανείς οτι μόνο οι ριζοσπάστες κάνουν καλό κινηματογράφο.
απλή διατύπωση ήταν, οπως δεν ανέφερθηκα για την αξία του Τρυφώ.

τον βρήκα τον Φερέρι και ευχαριστώ!
δεν τον γνώριζα, εχω/έχουμε πολλά ακόμα να ανακαλύψουμε.

Δεν μίλησα για αντικατάσταση, αλλα για μετατώπιση..
Οι νέοι δημιουργοί ασχολούνται περισσότεροι με ταινίες τεκμηρίωσης (ντοκυμαντέρ) αφού οι εικόνες υπάρχουν εκει έξω,
αντίστοιχης δύναμης με αυτής ενός πχ Παζολίνι.