Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

[auteur]

Ο Σρέιντερ τοποθετεί τον ήρωά του σε ένα σκηνικό λιτότητας και γύμνιας, που φέρνει στο νου τους μπεργκμανικούς διαλόγους με την εκκωφαντική σιωπή του θεού, καθώς και Το ημερολόγιο ενός εφημέριου του Ρομπέρ Μπρεσόν. Παράλληλα, φροντίζει να εντοιχίσει όλες τις «επαγγελματικές» συναναστροφές του πάστορα σε κάδρα γεωμετρικής αυστηρότητας, σε κοφτερά τετραγωνισμένα πλαίσια γυαλισμένης ψυχρότητας και ασφυκτικής ακρίβειας.

First Reformed - review

αν ο κύριος Πάπα που έχει το όνομα, την χαρη, και όλα τα στοιχεία που του αρέσουν, δεν πάει να παρακολουθήσει την ταινία αυτή και παραδοθεί ασύστολα ΜΟΝΟ στην μπύρα - πίτσα - μουντιάλ, το νήμα μπορεί να κλειδώσει ή να πάει διακοπές και να μας έρθει δριμύτερος.

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

First Reformed - review

αν ο κύριος Πάπα που έχει το όνομα, την χαρη, και όλα τα στοιχεία που του αρέσουν, δεν πάει να παρακολουθήσει την ταινία αυτή και παραδοθεί ασύστολα ΜΟΝΟ στην μπύρα - πίτσα - μουντιάλ, το νήμα μπορεί να κλειδώσει ή να πάει διακοπές και να μας έρθει δριμύτερος.

αγαπητε φιλε ειμαι σε διακοπες θα τα πουμε συντομα .....

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Τι ακριβώς έχεις διακόψει; opcorn:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

...εχει κάποια γεωμετρικά πλάνα απίστευτης ομορφιάς (οπως των μεγάλων) αλλα έχει και κάποια βγαλμένα απο κακή αμερικάνικη τηλεσειρά.

Τυπικός Paul Schrader: και του σαλονιού αλλά ...και του λιμανιού :worshippy:

Articles for further research:

Mishima: A Life in Four Chapters (1985).
The Comfort of Strangers (1990).

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Paul Schrader

Στο Raging Bull έχει γράψει το σενάριο. Εκεί που φυλακίζεται ο LaMotta και έξαλλος και απεγνωσμένος αρχίζει να χτυπάει με γροθιές τον τοίχο, ο Schrader είχε ζητήσει απ τον Scorcese να βάλει τον DeNiro να τον βγάζει και να τον παίζει.
Ο Scorcese το θεώρησε πολύ ακραίο.

 

[auteur]

Τυπικός Paul Schrader: και του σαλονιού αλλά ...και του λιμανιού :worshippy:

Articles for further research:

Mishima: A Life in Four Chapters (1985).
The Comfort of Strangers (1990).

Εισαι υπέροχος!

το Mishima το περίμενα αρκετό καιρό (χρόνια) για να το δώ.. πριν λίγες μέρες ομως κυκλοφόρησε σε bluray, οποτε ήρθε η σειρά του!

Με τις ταινίες του Bela Tarr όμως δεν βλέπω να γίνεται κάτι.. και έχω δει μόνο το αριστουργηματικό Turin Horse.

για τους φίλους του Dario Argento, Fellini και γενικότερα, του ιταλικού κινηματογράφου, διάβασα οτι θα κυκλοφορήσουν όλες (οσες δεν υπάρχουν ήδη) τους, οι ταινίες, σε bluray.

περισσότερες πληροφορίες εδώ
http://www.criterionforum.org/forum/viewtopic.php?f=6&t=14013&start=175

Italy´s Centro Sperimentale di Cinematografia has a new restoration and rerelease program in place:
http://www.ilcentro.it/cultura-e-spetta ... -1.1765795

Some titles:
Up for release is is Last Tango in Paris,Dillinger is Dead, Visconti´s Ossessione and Good Morning Babylon.
For 2019, "all of Dario Argento", and for 2020, "all of Fellini" (centenary).

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

το Mishima το περίμενα αρκετό καιρό (χρόνια) για να το δώ.. πριν λίγες μέρες ομως κυκλοφόρησε σε bluray, οποτε ήρθε η σειρά του!

Αχχχχ...νιάτα. Νιάτα, παιδί μου. Νιάτα...:nounder:
Δεν θα σας καταλάβω ποτέ βρε. Σας έφαγε η ευμάρεια. Δηλαδή...μισό λεπτό: αν δεν είχατε ποτέ ακούσει το Κ.466 ...αν είχατε μόνο ένα τρανζίστορ, θα ψάχνατε turbo stereo για να το ακούσετε; :blink:
Nα σας πώ εγώ υπό ποίες συνθήκες είδα το Poison (1991); Δεν θα σας πώ γιατί δεν είμαι ο Edgar Allan Poe. Ούτε ο Η.P. Lovecraft.
To Μishima είναι ταινία απ αυτές που αξίζει να τις δείς έστω και σε θερινό και υπό καταρρακτώδη βροχή. :grandpa:

 

[auteur]

Αχχχχ...νιάτα. Νιάτα, παιδί μου. Νιάτα...:nounder:
Δεν θα σας καταλάβω ποτέ βρε. Σας έφαγε η ευμάρεια. Δηλαδή...μισό λεπτό: αν δεν είχατε ποτέ ακούσει το Κ.466 ...αν είχατε μόνο ένα τρανζίστορ, θα ψάχνατε turbo stereo για να το ακούσετε; :blink:
Nα σας πώ εγώ υπό ποίες συνθήκες είδα το Poison (1991); Δεν θα σας πώ γιατί δεν είμαι ο Edgar Allan Poe. Ούτε ο Η.P. Lovecraft.
To Μishima είναι ταινία απ αυτές που αξίζει να τις δείς έστω και σε θερινό και υπό καταρρακτώδη βροχή. :grandpa:

Είναι απλά τα πράγματα. Έχω σημειωμένα αρκετά ονόματα και ταινίες, οπότε δεν υπάρχει λόγος να βιαστώ να δω κάποια αφού υπάρχουν άλλες που υπάρχουν ήδη σε bluray.

Πχ είδα το Ali fear eats the soul (αν και ο σωστό τίτλος πρέπει να είναι eat και οχι eats) και επειδή μου άρεσε πάρα πολύ (βασικά μπήκε στις αγαπημένες όλων των εποχών) διαλεξα 17 ταινίες του Fassbinder να δω. Τις προάλλες μίλησα με ένα φίλο (που εμπιστεύομαι) και μου πρότεινε να δω από fassbinder τα "13 φεγγάρια του έρωτα" . Υπάρχει μόνο σε dvd.

ή θα την δω σε dvd επειδή είμαι πολύ περίεργος
ή θα προχωρήσω σε αφιέρωμα στον
John Ford,
Fellini,
Pasoloni,
Robert Altman
Akerman
Rene Clair
Jacque Becker
Pabst
Godard
Kieslowsky
Glauber Rocha
Werner Hertzog
...

Σταματάω εδώ γιατί είναι πάνω από 50...
Και δεν έχω βάλει τίποτα από Ασία και Αφρική που έχω αφήσει κενά.
Από τους περισσότερους παραπάνω, έχω παρακολουθήσει ταινίες τους, αλλά είτε θέλω να ξαναδώ κάποιες, είτε θέλω να δω τις υπόλοιπες που θα διαλέξω.

 

[auteur]

Ευμάρεια; Χαχαχα
Δεν την ζήσαμε ποτέ.
Αυτή ανήκει στο "ένδοξο" παρελθόν..

Παλιότερα έκανα αυτό που λες, αλλά πλέον δεν χρειάζεται. Πχ θυμάμαι ότι είδα πρώτη φορά το Ugetsu σε οθόνη λαπτοπ 17" σε dvd με αγγλικούς υπότιτλους. Τώρα θα είναι κρίμα να παρακολουθήσω τις υπόλοιπες ταινίες του Bella Tarr (έχω δει το turin horse και το αγάπησα) στις ίδιες συνθήκες. Αλλά ακόμα πιο κρίμα να μην τις δω ποτε...
Όπως και το να εξερευνήσω και το έργο όλων αυτών που σου ανέφερα..

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Robert Altman

:worshippy:


...αν μου επιτρέπεις την υπόδειξη.

για τους περισσότερους της λίστας σου κόβω φλέβες αλλά το όνομά του δεν βλέπω να κυκλοφορεί συχνά εδώ μέσα.
O τύπος έκανε ταινίες με τον ίδιο τρόπο που ο Raymond Carver έγραφε βιβλία.

Raymond Carver...τι μου θύμισες τώρα...

thanks

 

[superfly]

Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

O τύπος έκανε ταινίες με τον ίδιο τρόπο που ο Raymond Carver έγραφε βιβλία.

Κατευθειαν στο δοξα πατρι χτυπας bro.
Αλλα....
Δεν θα του αρεσει....βλεπεις μιλανε πολυ στις ταινιες του...

 

[auteur]

βασικά ειδα μερικές σκηνές απο το παρακάτω βιντεο και τουλάχιστον αρχιτεκτονικά, δείχνει ιδιαίτερα όμορφο.
θα δούμε..

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

Απο Altman εχω δει..
The Long Goodbye (1973) (η πιο cool ταινία της αμερικής, κατι σαν απάντηση στην πιο cool ευρωπαική ταινία, το Samurai του Melvile)
The Player (1992) (δεν το θυμάμαι, οποτε θα το ξαναδω)
Short Cuts (1993) (καλό, θα το ξαναδω)

χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα Where to begin with Robert Altman

ξεχώρισα...
That Cold Day in the Park (1969)
McCabe & Mrs. Miller (1971)
Images (1972)
Thieves Like Us (1974)
Nashville (1975)
3 Women (1977)
Tanner '88 (1988) με πολλά ερωτηματικά..ίσως.
Gosford Park (2001) (ισως να το εχω δει και να μην θυμάμαι)

προτείνετε/αντιπροτείνετε ελεύθερα..

επομενο σταθμός Altman.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

προτείνετε ελεύθερα..

...Altman.

πρόσθεσε το Dr. T and the Women (2000) και να το δείς τελευταίο.

Τ υπονοεί Texas.
μην ψάχνεις imdb κλπ.
είναι ο πιο διασκεδαστικός Altman που είδα ποτέ. Και ο πιο ..."χύμα" .
Οι πολιτείες του άνδρα και η ψυχή του.
Το τι άκουσε, δεν λέγεται.
Αλλά η ταινία Τα σπάει - κυριολεκτικά.

 

[auteur]

Re: Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Κατευθειαν στο δοξα πατρι χτυπας bro.
Αλλα....
Δεν θα του αρεσει....βλεπεις μιλανε πολυ στις ταινιες του...

Το έχουμε ξαναπεί και αναφέρει.
Και δεν νομίζω ότι διαφωνείς..


Σε κάθε "κανόνα" και είδος, υπάρχουν και κάποιοι δημιουργοί οπου με το ταλέντο και δημιουργικότητα τους, σε διαψεύδουν ολοκληρωτικά.

Ξαναθυμιζω ότι μου αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες του Lubitch, Linklater, Hawks, Capra, dinner with andre, ghost world, fargo, 12 angry man, there will be blood

και μερικές του γεροξεκούτη Woody Allen...(Ο Πάπας είναι διακοπές δίχως ίντερνετ..)


Αλλά αν μιλάμε για ταινίες τύπου Locke ή Deadpool (συγνώμη για όσους τους άρεσε) το ένα, το θεωρω βαρετό θέατρο και το άλλο βαρετό και χοντροκομμενο.

Αν δεν ανακαλύπτα και εγώ μόνος μου, όλα αυτά που αναφέρουν κυρίως οι 2 πρώτες σειρές (εξάλλου δεν ήταν μόνο ο Bresson, Ozu, Dreyer αλλά και στην μουσική, ζωγραφική, ακόμα και στην λογοτεχνία αναφέρουν κατι αντίστοιχο πχ ο Flaubert) δεν θα συμφωνούσα μαζί του.

"Build your film on white, on silence and on stillness”, wrote French director*Robert Bresson*in his influential collection of memos, Notes on the Cinematographer. It’s a powerful statement, but if it seems to confirm Bresson’s reputation as an ascetically ponderous filmmaker, then it’s rather misleading.

Indeed, while Bresson made increasingly sparing use of music, he believed that sounds were more expressive than images. Bresson utilised selective and heightened soundtracks built from natural noises, which interact with his visuals to enhance and transform them. Combined with his idiosyncratic approach to montage, this unique aural world imbues his films with an exceptional sense of rhythm.

Diary of a Country Priest (1951) production still

Bresson stripped away all excess, rendering his narratives with a brisk economy. Actions are jumped over in sharp ellipses that obscure causality, while close-ups reduce wholes to parts – Bresson shows the doorknob, not the door – thereby forcing the viewer to piece things together for themselves. Bresson wished to avoid ‛filmed theatre’ and embrace cinema’s unique potential.

To this end, he also eschewed character psychology and insisted that his nonprofessional actors – his ‛models’ – eliminate interpretation from their performances. In life, Bresson claimed, people do not analyse what they say, unlike actors. But by micromanaging the movements of his models and forcing them through endless repetition (often as many as 50 takes), Bresson hoped to circumnavigate thought and reveal something closer to ‛truth’.

In a sense, what Bresson was interested in showing was ‛the soul’. His work is infused with a serious spirituality, inflected by Jansenist ideas of sin, grace and predestination. Yet, more often than not, he avoided directly religious subjects and focused instead on criminals, rebels, the downtrodden and the abused.

For Bresson, God appears most strongly when not mentioned by name, and the transcendent is revealed through the natural: by looking at the surface of life close up, we can see the mystery that lies beyond it.

 

[Τακης Πετροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Από Altman οπωσδήποτε και το Quintet του 1979

 

[superfly]

Eγω το λεω απο την πρωτη στιγμη...Εσυ εριξες κατα καιρους κατι αφορισμους περι ξεπερασμενης φορμας και θεατρου.
Υπαρχει και αυτος ο κινηματογραφος και ειναι σπουδαιος,κυριως γιατι για μενα ειναι μεγαλη τεχνη να λες μια ιστορια και να σχηματιζεις χαρακτηρες μεσα απο διαλογους.
Μια ατακα πολλες φορες λεει περισσοτερα για ενα χαρακτηρα απο ολοκληρη σεκανς.

Το Locke θεατρο ουτε κατα διανοια...ουτε στατικο υπηρξε,ουτε μονολογους ειχε,και παρα τους διαλογους βασιζοταν περισσοτερο στις σιωπες του πρωταγωνιστη και στις εκφρασεις του προσωπου του.Και ως στορυ ηταν σπουδαιο...

 

[auteur]

Αφορισμούς τους εξέλαβες εσύ. έγραφα τι προτιμώ, εξάλλου πολλές φορές έχω αναφέρει θαυμασμό για τον Lubitch, Hawks και Linklater.

Για το Locke συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Το βρήκα κινηματογραφημενο θέατρο.

Σκέψου το και αλλιώς όμως, το να πεις κάτι με διάλογο (λογοτεχνία) δείχνει και μια αδυναμία, να το δείξεις με πιο καθαρά κινηματογραφικα μέσα.

Προσωπικά στις περισσότερες περιπτώσεις που γίνεται με διάλογο μου δείχνει ακριβώς αυτό. Λίγοι (προσωπικά, εξαιρετικά λίγοι) είναι αυτοί που τελικά καταφέρνουν και κάνουν ποίηση μέσα από διαλόγους. Θα μου πεις και για την εικόνα και τον ήχο, το ίδιο ισχύει.. αλλά πλέον, είναι περισσότεροι αυτοί που δείχνουν μια ιστορία/κατάσταση/ιδέα, με μια πιο κινηματογραφικη γλώσσα.

 

[superfly]

Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Αφορισμούς τους εξέλαβες εσύ. έγραφα τι προτιμώ, εξάλλου πολλές φορές έχω αναφέρει θαυμασμό για τον Lubitch, Hawks και Linklater.

Για το Locke συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Το βρήκα κινηματογραφημενο θέατρο.

Σκέψου το και αλλιώς όμως, το να πεις κάτι με διάλογο (λογοτεχνία) δείχνει και μια αδυναμία, να το δείξεις με πιο καθαρά κινηματογραφικα μέσα.

Προσωπικά στις περισσότερες περιπτώσεις που γίνεται με διάλογο μου δείχνει ακριβώς αυτό. Λίγοι (προσωπικά, εξαιρετικά λίγοι) είναι αυτοί που τελικά καταφέρνουν και κάνουν ποίηση μέσα από διαλόγους. Θα μου πεις και για την εικόνα και τον ήχο, το ίδιο ισχύει.. αλλά πλέον, είναι περισσότεροι αυτοί που δείχνουν μια ιστορία/κατάσταση/ιδέα, με μια πιο κινηματογραφικη γλώσσα.

Διαφωνω,το να αποτυπωσεις ενα διαλογο στο πανι ειναι εξαιρετικα δυσκολο. Πρεπει να ξερεις που θα στησεις την καμερα,να εχεις την καταλληλη γωνια ληψης,το πως θα πιασεις την καθε εκφραση και την καθε αντιδρασηκαι πως αυτα θα τα μονταρεις,ωστε ολα αυτα να σου παρουσιαζονται αναγλυφα και να σε κανουν να "συμμετεχεις" και οχι μια στειρα παραθεση απο ατακες.Εγραψες για τους 12 ενορκους.Προσεξες πως στηνει την καμερα ο Λιουμετ,πως σε καθε ατακα που λεει ο ενας ταυτοχρονα σου παρουσιαζει αντιδρασεις απο τους υπολοιπους?Μιλαμε για μονταζ που ξυραφιαζει απο τον κατ'εξοχην σκηνοθετη διαλογων.
Οποτε δεν ειναι αδυναμια ειναι απλα διαφορετικη κινηματογραφικη εκφραση και φορμα.
Και βεβαια εχει να κανει και ποιος το κανει.

 

[auteur]

Re: Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Διαφωνω,το να αποτυπωσεις ενα διαλογο στο πανι ειναι εξαιρετικα δυσκολο. Πρεπει να ξερεις που θα στησεις την καμερα,να εχεις την καταλληλη γωνια ληψης,το πως θα πιασεις την καθε εκφραση και την καθε αντιδρασηκαι πως αυτα θα τα μονταρεις,ωστε ολα αυτα να σου παρουσιαζονται αναγλυφα και να σε κανουν να "συμμετεχεις" και οχι μια στειρα παραθεση απο ατακες.Εγραψες για τους 12 ενορκους.Προσεξες πως στηνει την καμερα ο Λιουμετ,πως σε καθε ατακα που λεει ο ενας ταυτοχρονα σου παρουσιαζει αντιδρασεις απο τους υπολοιπους?Μιλαμε για μονταζ που ξυραφιαζει απο τον κατ'εξοχην σκηνοθετη διαλογων.
Οποτε δεν ειναι αδυναμια ειναι απλα διαφορετικη κινηματογραφικη εκφραση και φορμα.
Και βεβαια εχει να κανει και ποιος το κανει.

Συμφωνώ απόλυτα για όλα όσα γράφεις για τους 12 ενορκους. Μόνο η σκηνή που δείχνει τον αρχιτέκτονα που βλέπει έξω από το παράθυρο, ως πιο άνθρωπος με πιο ανοιχτούς ορίζοντες και τις παύσεις της κάμερας, σαν να σε χτυπάει στην πλάτη και να σου λέει you got it? .. Τα είχα αναφέρετε και παλιότερα, όπως και η οχι τυχαία επιλογή της ιδιότητας του αρχιτέκτονα (λογική στήριξη και τέχνη/αμβισβητηση)

Τους περισσότερους διάλογους όμως στις ταινίες, τις νιώθω στην κατηγορία που αναφέρεις. Απλή προσφώνηση και "παίξιμο" ηθοποιών.

Αντέ πες καμία άλλη καλή, να βάλω στην watch list?

Εδώ είδα και μου άρεσε το
Ex Libris: The New York Public Library
https://www.imdb.com/title/tt6209282/
Το οποίο είναι μόνο διάλογος με μικρά pillow shots ως ανάσες.
Αν σου δωθεί ευκαιρία τσέκαρε το, αν και νομίζω ότι θα σε κουράσει

Και τα αριστουργήματικα paradise lost.
Paradise Lost 3: Purgatory
https://www.imdb.com/title/tt2028530/

Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills
https://www.imdb.com/title/tt0117293/

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

..

Οι 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα BBC

Spoiler

100. Toni Erdmann (Maren Ade, 2016)
100. Requiem for a Dream (Darren Aronofsky, 2000)
100. Carlos (Olivier Assayas, 2010)
99. The Gleaners and I (Agnès Varda, 2000)
98. Ten (Abbas Kiarostami, 2002)
97. White Material (Claire Denis, 2009)
96. Finding Nemo (Andrew Stanton, 2003)
95. Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012)
94. Let the Right One In (Tomas Alfredson, 2008)
93. Ratatouille (Brad Bird, 2007)
92. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (Andrew Dominik, 2007)
91. The Secret in Their Eyes (Juan JosΓ© Campanella, 2009)
90. The Pianist (Roman Polanski, 2002)
89. The Headless Woman (Lucrecia Martel, 2008)
88. Spotlight (Tom McCarthy, 2015)
87. AmΓ©lie (Jean-Pierre Jeunet, 2001)
86. Far From Heaven (Todd Haynes, 2002)
85. A Prophet (Jacques Audiard, 2009)
84. Her (Spike Jonze, 2013)
83. A.I. Artificial Intelligence (Steven Spielberg, 2001)
82. A Serious Man (Joel and Ethan Coen, 2009)
81. Shame (Steve McQueen, 2011)
80. The Return (Andrey Zvyagintsev, 2003)
79. Almost Famous (Cameron Crowe, 2000)
78. The Wolf of Wall Street (Martin Scorsese, 2013)
77. The Diving Bell and the Butterfly (Julian Schnabel, 2007)
76. Dogville (Lars von Trier, 2003)
75. Inherent Vice (Paul Thomas Anderson, 2014)
74. Spring Breakers (Harmony Korine, 2012)
73. Before Sunset (Richard Linklater, 2004)
72. Only Lovers Left Alive (Jim Jarmusch, 2013)
71. Tabu (Miguel Gomes, 2012)
70. Stories We Tell (Sarah Polley, 2012)
69. Carol (Todd Haynes, 2015)
68. The Royal Tenenbaums (Wes Anderson, 2001)
67. The Hurt Locker (Kathryn Bigelow, 2008)
66. Spring, Summer, Fall, Winter…and Spring (Kim Ki-duk, 2003)
65. Fish Tank (Andrea Arnold, 2009)
64. The Great Beauty (Paolo Sorrentino, 2013)
63. The Turin Horse (Béla Tarr and Ágnes Hranitzky, 2011)
62. Inglourious Basterds (Quentin Tarantino, 2009)
61. Under the Skin (Jonathan Glazer, 2013)
60. Syndromes and a Century (Apichatpong Weerasethakul, 2006)
59. A History of Violence (David Cronenberg, 2005)
58. Moolaadé (Ousmane Sembène, 2004)
57. Zero Dark Thirty (Kathryn Bigelow, 2012)
56. Werckmeister Harmonies (Béla Tarr, director; Ágnes Hranitzky, co-director, 2000)
55. Ida (PaweΕ‚ Pawlikowski, 2013)
54. Once Upon a Time in Anatolia (Nuri Bilge Ceylan, 2011)
53. Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, 2001)
52. Tropical Malady (Apichatpong Weerasethakul, 2004)
51. Inception (Christopher Nolan, 2010)
50. The Assassin (Hou Hsiao-hsien, 2015)
49. Goodbye to Language (Jean-Luc Godard, 2014)
48. Brooklyn (John Crowley, 2015)
47. Leviathan (Andrey Zvyagintsev, 2014)
46. Certified Copy (Abbas Kiarostami, 2010)
45. Blue Is the Warmest Color (Abdellatif Kechiche, 2013)
44. 12 Years a Slave (Steve McQueen, 2013)
43. Melancholia (Lars von Trier, 2011)
42. Amour (Michael Haneke, 2012)
41. Inside Out (Pete Docter, 2015)
40. Brokeback Mountain (Ang Lee, 2005)
39. The New World (Terrence Malick, 2005)
38. City of God (Fernando Meirelles and KΓ‛tia Lund, 2002)
37. Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives (Apichatpong Weerasethakul, 2010)
36. Timbuktu (Abderrahmane Sissako, 2014)
35. Crouching Tiger, Hidden Dragon (Ang Lee, 2000)
34. Son of Saul (LΓ‛szlΓ³ Nemes, 2015)
33. The Dark Knight (Christopher Nolan, 2008)
32. The Lives of Others (Florian Henckel von Donnersmarck, 2006)
31. Margaret (Kenneth Lonergan, 2011)
30. Oldboy (Park Chan-wook, 2003)
29. WALL-E (Andrew Stanton, 2008)
28. Talk to Her (Pedro AlmodΓ³var, 2002)
27. The Social Network (David Fincher, 2010)
26. 25th Hour (Spike Lee, 2002)
25. Memento (Christopher Nolan, 2000)
24. The Master (Paul Thomas Anderson, 2012)
23. CachΓ© (Michael Haneke, 2005)
22. Lost in Translation (Sofia Coppola, 2003)
21. The Grand Budapest Hotel (Wes Anderson, 2014)
20. Synecdoche, New York (Charlie Kaufman, 2008)
19. Mad Max: Fury Road (George Miller, 2015)
18. The White Ribbon (Michael Haneke, 2009)
17. Pan's Labyrinth (Guillermo Del Toro, 2006)
16. Holy Motors (Leos Carax, 2012)
15. 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (Cristian Mungiu, 2007)
14. The Act of Killing (Joshua Oppenheimer, 2012)
13. Children of Men (Alfonso CuarΓ³n, 2006)
12. Zodiac (David Fincher, 2007)
11. Inside Llewyn Davis (Joel and Ethan Coen, 2013)
10. No Country for Old Men (Joel and Ethan Coen, 2007)
9. A Separation (Asghar Farhadi, 2011)
8. Yi Yi: A One and a Two (Edward Yang, 2000)
7. The Tree of Life (Terrence Malick, 2011)
6. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry, 2004)
5. Boyhood (Richard Linklater, 2014)
4. Spirited Away (Hayao Miyazaki, 2001)
3. There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007)
2. In the Mood for Love (Wong Kar-wai, 2000)
1. Mulholland Drive (David Lynch, 2001)

----------------------------------------------------------

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

Fox and His Friends (1975)

Η "αλεπού" κερδίζει χρήματα και μια πρώτης ταξης ευκαιρία να αναρριχηθεί απο τα πεζοδρόμια στα σαλόνια της μπουρζουαζίας.
ομως η αλεπού ζει σε ενα κόσμο σε άλλες "φιλικές" αλεπούδες οπου θεωρεί φίλους.

Ο Fassbinder ξεγυμνώνει την υποκρισία της ανθρώπινης φύσης (σε προσωπικό, κοινωνικό και ταξικό επίπεδο),
με τρομερή ευκολία και εικαστική αρτιότητα πλάνων/συνθέσης/χρωμάτων.

σε αντίθεση με όλους τους μεγάλους σκηνοθέτες, δεν φοβάται να εκτεθεί (ακόμα και γυμνός μπροστά στην κάμερα) και να τσαλακωθεί,
απομυθοποιώντας πλήρως τον δημιουργό απο την σφαίρα του μυθικου ιερού τέρατος, δίνοντας μας μια πλήρως ανθρώπινη και ευάλωτη εικόνα.

Μάλλον πρόκειται για ταινία ψυχανάλυσης, αυτοβιογραφική, οπου ο Fassbinder έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μια "αλεπού" που μπορεί να κέρδισε εξ ουρανου χρήματα, να τα έδωσε όλα (αγάπη και χρήματα) ως πλήρως ανιδιοτελής,
αλλα τελικά έχασε τον ίδιο του τον ευατό. Εδω η αυτοκτονια ειναι απλά μια πράξη αξιοπρέπειας για το σώμα, αφού πιο πρίν, ήδη έχει χαθεί η ψυχή.

9+/10

Το βρήκα για "ενοικίαση"!

Είναι όντως τόσο καλή όσο την περιγράφεις? (αν και πόσο κακή μπορεί να είναι ταινία του φασμπίντερ..)