Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
- Thread starter Stellios papa
- Start date
.
Καλημέρα κύριε Διαχειριστά..
αυτός..
ένα - μηδέν...
----------
τώρα που γίνατε κύριος Διαχειριστάς* εγινα και εγώ, λίγο κοτ κοτ και γλου γλου..
*πριν είσασταν σκέτος Κύριος.
Καλημέρα κύριε Διαχειριστά..
αυτός..
ένα - μηδέν...
----------
τώρα που γίνατε κύριος Διαχειριστάς* εγινα και εγώ, λίγο κοτ κοτ και γλου γλου..
*πριν είσασταν σκέτος Κύριος.
.
Καλημέρα κύριε Διαχειριστά..
αυτός..
ένα - μηδέν...
----------
τώρα που γίνατε κύριος Διαχειριστάς* εγινα και εγώ, λίγο κοτ κοτ και γλου γλου..
*πριν είσασταν σκέτος Κύριος.
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας αγαπητέ, τα ποστ σου δεν κινδυνεύουν αφου ο κανονισμός δεν απαγορεύει τα περίεργα γούστα στο σινεμά-μπορώ να πω ότι τα ευνοεί κιόλας. Υποψιάζομαι όμως ότι η συνεχής ανάρτηση κριτικών του Ραφαηλίδη εμπίπτει στην κατηγορία του τρολαρίσματος, μια και πολλές κριτικές του μόνο ως τρολάρισμα μπορούν να εκληφθούν-ήταν πολύ μπροστά απο την εποχή του ο μακαρίτης. Αλλά και πάλι, μην ανησυχείς, είμαι διαχειριστής σε διπλανό μαγαζί, οπότε δεν έχω δικαιοδοσία στα κινηματογραφικά.
*Είχαν την εντύπωση ότι πριν ήμουνα σκέτος Κώστας.
.
Δεν εχω λογια
Τι εναρξη !!!
…ΤΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ειμαστε στο 1946 ζωγραφιζει ο Γερμανος Robert Siodmark
Από ένα διηγημα του ερνεστ Χεμινγουεη
στο σεναριο ο τζον Χιουστον
στη μουσικη ο Μιλκος ροζα
ξεκιναει την μεγαλη καριερα ο Μπαρτ Λανγκαστερ
διπλα του η Αβα … Ααααα
τι να πω τωρα εγω
για τους ΚΙΛΛΕΡΣ ειναι τοσο must
oχι ομως και για τους σινεφιλ
μονο γι αυτους που αγαπουν τον κινηματογραφο
:ADFADF1:
Δεν εχω λογια
Τι εναρξη !!!
…ΤΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ειμαστε στο 1946 ζωγραφιζει ο Γερμανος Robert Siodmark
Από ένα διηγημα του ερνεστ Χεμινγουεη
στο σεναριο ο τζον Χιουστον
στη μουσικη ο Μιλκος ροζα
ξεκιναει την μεγαλη καριερα ο Μπαρτ Λανγκαστερ
διπλα του η Αβα … Ααααα
τι να πω τωρα εγω
για τους ΚΙΛΛΕΡΣ ειναι τοσο must
oχι ομως και για τους σινεφιλ
μονο γι αυτους που αγαπουν τον κινηματογραφο
:ADFADF1:
Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
Αρχίζω κι ανησυχώ για την πάρτη σου. Άκου να σου αρέσει ταινία που μ αρέσει και μένα. Σε λίγο θ' αρχίσεις να παρακολουθείς και το Le bureau des Legendes...
Ξεκίνησα χτες να βλέπω το Mandy μετά της οικογενείας. Με τη μουσική των τίτλων άρχισε να γκρινιάζει η γυναίκα μου (τι μουσική είναι αυτή
, μετά ο γιος μου έλεγε κάθε 3 λεπτά "πολυ κουλτουριάρικη ταινία τρόμου είναι αυτή", "τι περίεργα χρώματα είναι αυτά;" Στα 20 λεπτά, πάνω που σκάει μύτη ο Linus Roache, το παρατήσαμε. Θα το δω μόνος μου σαν άνθρωπος άλλη φορά. Βασικά η αρχή μου άρεσε...
Αρχίζω κι ανησυχώ για την πάρτη σου. Άκου να σου αρέσει ταινία που μ αρέσει και μένα. Σε λίγο θ' αρχίσεις να παρακολουθείς και το Le bureau des Legendes...
Ξεκίνησα χτες να βλέπω το Mandy μετά της οικογενείας. Με τη μουσική των τίτλων άρχισε να γκρινιάζει η γυναίκα μου (τι μουσική είναι αυτή
, μετά ο γιος μου έλεγε κάθε 3 λεπτά "πολυ κουλτουριάρικη ταινία τρόμου είναι αυτή", "τι περίεργα χρώματα είναι αυτά;" Στα 20 λεπτά, πάνω που σκάει μύτη ο Linus Roache, το παρατήσαμε. Θα το δω μόνος μου σαν άνθρωπος άλλη φορά. Βασικά η αρχή μου άρεσε...Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
κύριε δάσκαλε παρακαλώ να βάζετε σωστά τις προτάσεις..για να βγάζουν νόημα.
πάντως ενα μάθημα δεν πήγε στράφι..
άλλο σινεμά και άλλο κινηματογράφος
...
βάζω και εδώ ενα εξαιρετικό κείμενο του Giannis Smoilis
για το Mandy (η ταινία ισως και να μην βλέπεται) το οποίο ομως αναφέρεται γενικά για την τέχνη του κινηματογράφου.
Mandy (2018), του Panos Cosmatos
κύριε δάσκαλε παρακαλώ να βάζετε σωστά τις προτάσεις..για να βγάζουν νόημα.
πάντως ενα μάθημα δεν πήγε στράφι..
άλλο σινεμά και άλλο κινηματογράφος
...
βάζω και εδώ ενα εξαιρετικό κείμενο του Giannis Smoilis
για το Mandy (η ταινία ισως και να μην βλέπεται) το οποίο ομως αναφέρεται γενικά για την τέχνη του κινηματογράφου.
Mandy (2018), του Panos Cosmatos
Σεναριακά προσχηματικό σε ακραίο σημείο, το «Mandy» από τα πρώτα του κιόλας λεπτά καθιστά σαφές ότι δεν θα ασχοληθεί με τα απομεινάρια της ορθολογιστικής παράδοσης που ακόμα μαστίζουν την κινηματογραφική δραματουργία. Δηλαδή με τη σκιαγράφηση μιας βλιγότερο ή περισσότερο πειστικής- «ιστορίας». Για το μεταμοντέρνο σινεμά του Κοσμάτου, η υπερρεαλιστική επανάσταση έχει πετύχει: ζούμε υπό το καθεστώς αφηρημένων, εκμαυλιστικών εικόνων, εικόνων που έχουν πάψει να «σημαίνουν», που μονάχα επιφανειακά απευθύνονται στο λογικό μας. Ο σύγχρονος κόσμος διατηρεί μια κακόπιστη σχέση με τη Συνείδηση. Προσποιείται ότι την υπακούει, ότι της υποτάσσεται ενώ, στην πραγματικότητα, όλο το παιχνίδι παίζεται στο Ασυνείδητο. Πολιτική, οικονομία, κοινωνικές σχέσεις, τέχνη, ιδεολογία, σεξ, πολλαπλασιάζουν τα κεφάλαιά τους στη «βιομηχανία» του ασυνείδητου.
Για έναν κινηματογραφιστή που είναι ειλικρινής απέναντι στο κοινό του, δεν συντρέχει λόγος να αποκρύψει αυτό το γεγονός. Η «πλοκή», λοιπόν, θα είναι επουσιώδης και θα μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις προτάσεις το πολύ. Από εκεί και πέρα, θα ξεκινήσει αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό: το όργιο μιας επιβλητικής, θρησκευτικής υφής, εικονοποιίας που στοχεύει κατευθείαν στο ασυνείδητο, προσπερνώντας την υποκρισία του αφηγηματικού ρασιοναλισμού. Ο παρανοϊκός, θρησκόληπτος χίπις («jesus freaks» αποκαλεί πολύ εύστοχα ο Red Miller τον συρφετό τρελών που έχει μαζέψει γύρω του o -όχι τυχαία επονομαζόμενος- Jeremiah) που απαγάγει τη Mandy, βουτηγμένος στα ναρκωτικά και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, διαπράττει μια ύβρη η οποία δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Αρχικά, η βλασφημία του έγκειται στο γεγονός ότι αποσπά από τη μητέρα Φύση ένα πολύτιμο κομμάτι της. Έπειτα το καταστρέφει διότι δεν δέχεται να τον υπηρετήσει. Αυτός ο σχιζοφρενής μουσικός, διαβολικό απόρριμμα ενός πολιτισμού που έχει μάθει να αρπάζει και να χρησιμοποιεί κατά βούληση, επεμβαίνει και διαταράσσει την ισορροπία ενός αγνού συστήματος που δεν έχει καμία θέση για τη διαφθορά του. Συνεπώς, θα γίνει στόχος μιας εκδίκησης που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ιερή, καθαγιασμένη. Δεν θα ήταν εντελώς άστοχο να δούμε εδώ την αντίθεση χριστιανισμού και παγανισμού: ο χριστιανισμός, στην αστική εποχή, είναι η θρησκεία των άπληστων καπιταλιστών βειδικά στην Αμερική-, δηλαδή της αρπαγής, της θεοποίησης της εργασίας που μετατρέπει τον φυσικό κόσμο σε αντικείμενο προς κτήση, της υλικοτεχνικής επέκτασης, της τεχνοκρατικής επέλασης, της από-ιεροποίησης της Φύσης. Αντίθετα, για τον παγανισμό η Φύση είναι πάντα θεϊκή, συνεπώς ο άνθρωπος οφείλει να τη φοβάται, να τη σέβεται και να ζει σε αρμονία μαζί της.
Ο Red του υπέροχα παραληρηματικού Νίκολας Κέιτζ (που τα ανεγκέφαλα, δήθεν «σινεφίλ», μειράκια αντιλαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο ως κωμική φιγούρα, με αποτέλεσμα να σκάνε στα γέλια με στιγμές μεγάλης ερμηνευτικής δύναμης βτόσα καταλαβαίνουν, τόσα κάνουν), θα ξεκινήσει να βρίσκει έναν-έναν τους βέβηλους και να τους μακελεύει. Εκτελεστής της θεϊκής βούλησης για τιμωρία, εντολοδόχος ανώτερων δυνάμεων (είναι κι η αγάπη μια ανώτερη δύναμη, μάλιστα στην άθεη εποχή μας παραμένει η πιο εύληπτη μορφή της θεότητας που μπορούμε να γνωρίσουμε), καταδύεται στον ζόφο ενός παρηκμασμένου περιβάλλοντος, ζητώντας τη λύτρωση στη βία (Red φυσικά, κόκκινος, αφού το αίμα είναι το πεπρωμένο του). Αλλά η βία εδώ είναι επίσης ψευδαισθητική, αποκομμένη απ’ τον οποιονδήποτε νατουραλισμό του Κακού, γοητευτικό μοτίβο ενός μετά-αναγεννησιακού ντεκόρ. Pulp στυλιζάρισμα (στα κουστούμια, τη γκροτέσκα όψη των κακών, τη σκηνογραφική θύελλα χρωμάτων), «βρώμικη» eighties αισθητική (στα καδραρίσματα, το αφηγηματικό τέμπο, τα μπιμουβάδικα, συμβολικά αρχέτυπα), κομιξάδικος αβαντγκαρντισμός και heavy metal τονικότητα, είναι το φορμαλιστικό πέπλο: από πίσω κοχλάζει μια σκοτεινιασμένη ποιητικότητα που δονείται από μελαγχολία και ρεμβώδη μυστικισμό. Το σύμπαν του «Mandy», είναι ονειρικό, παραισθησιογόνο και, πέρα ως πέρα, εξπρεσιονιστικό. Δεν «σημαίνει»: Είναι. Επαφίεται στην αίσθηση και την καλεί να αναλάβει τα ηνία, να αμφισβητήσει την συζητήσιμη εξουσία του νου. Ομνύει στη σαγηνευτική κραταιότητα της Εικόνας. Είναι ολόκληρο μια παθιασμένη ερωτική πράξη μεταξύ φωτός και ήχου, ένας κινούμενος πίνακας ζωγραφικής που πυρακτώνεται σε κάθε πλάνο και αναδημιουργείται απ’ τις στάχτες του στο επόμενο, για να αναφλεχθεί ξανά.
Κάνουμε κατάχρηση καθήκοντος όταν γράφουμε για έργα σαν αυτό, που δεν έχουν καμιά ανάγκη κριτικών προσεγγίσεων ή θεωρητικών σχολιασμών. Το «Mandy» γυρεύει να βιωθεί κι όχι να «εξηγηθεί», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Παράταιρο (όπως κάθε αυθεντικό έργο τέχνης), ιδιόμορφο, υπέρλαμπρα ιδιοσυγκρασιακό, το φιλμ του Κοσμάτου μοιάζει να εξορίστηκε στον βαπελπιστικά εθισμένο στις εγκεφαλικές ερμηνείες- αντιποιητικό κόσμο μας. Δεν ανήκει εδώ σίγουρα, αλλά πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που ευλογηθήκαμε με μια συνάντηση μαζί του.
https://www.facebook.com/smoilis/posts/10215969161449118
Για έναν κινηματογραφιστή που είναι ειλικρινής απέναντι στο κοινό του, δεν συντρέχει λόγος να αποκρύψει αυτό το γεγονός. Η «πλοκή», λοιπόν, θα είναι επουσιώδης και θα μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις προτάσεις το πολύ. Από εκεί και πέρα, θα ξεκινήσει αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό: το όργιο μιας επιβλητικής, θρησκευτικής υφής, εικονοποιίας που στοχεύει κατευθείαν στο ασυνείδητο, προσπερνώντας την υποκρισία του αφηγηματικού ρασιοναλισμού. Ο παρανοϊκός, θρησκόληπτος χίπις («jesus freaks» αποκαλεί πολύ εύστοχα ο Red Miller τον συρφετό τρελών που έχει μαζέψει γύρω του o -όχι τυχαία επονομαζόμενος- Jeremiah) που απαγάγει τη Mandy, βουτηγμένος στα ναρκωτικά και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, διαπράττει μια ύβρη η οποία δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Αρχικά, η βλασφημία του έγκειται στο γεγονός ότι αποσπά από τη μητέρα Φύση ένα πολύτιμο κομμάτι της. Έπειτα το καταστρέφει διότι δεν δέχεται να τον υπηρετήσει. Αυτός ο σχιζοφρενής μουσικός, διαβολικό απόρριμμα ενός πολιτισμού που έχει μάθει να αρπάζει και να χρησιμοποιεί κατά βούληση, επεμβαίνει και διαταράσσει την ισορροπία ενός αγνού συστήματος που δεν έχει καμία θέση για τη διαφθορά του. Συνεπώς, θα γίνει στόχος μιας εκδίκησης που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ιερή, καθαγιασμένη. Δεν θα ήταν εντελώς άστοχο να δούμε εδώ την αντίθεση χριστιανισμού και παγανισμού: ο χριστιανισμός, στην αστική εποχή, είναι η θρησκεία των άπληστων καπιταλιστών βειδικά στην Αμερική-, δηλαδή της αρπαγής, της θεοποίησης της εργασίας που μετατρέπει τον φυσικό κόσμο σε αντικείμενο προς κτήση, της υλικοτεχνικής επέκτασης, της τεχνοκρατικής επέλασης, της από-ιεροποίησης της Φύσης. Αντίθετα, για τον παγανισμό η Φύση είναι πάντα θεϊκή, συνεπώς ο άνθρωπος οφείλει να τη φοβάται, να τη σέβεται και να ζει σε αρμονία μαζί της.
Ο Red του υπέροχα παραληρηματικού Νίκολας Κέιτζ (που τα ανεγκέφαλα, δήθεν «σινεφίλ», μειράκια αντιλαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο ως κωμική φιγούρα, με αποτέλεσμα να σκάνε στα γέλια με στιγμές μεγάλης ερμηνευτικής δύναμης βτόσα καταλαβαίνουν, τόσα κάνουν), θα ξεκινήσει να βρίσκει έναν-έναν τους βέβηλους και να τους μακελεύει. Εκτελεστής της θεϊκής βούλησης για τιμωρία, εντολοδόχος ανώτερων δυνάμεων (είναι κι η αγάπη μια ανώτερη δύναμη, μάλιστα στην άθεη εποχή μας παραμένει η πιο εύληπτη μορφή της θεότητας που μπορούμε να γνωρίσουμε), καταδύεται στον ζόφο ενός παρηκμασμένου περιβάλλοντος, ζητώντας τη λύτρωση στη βία (Red φυσικά, κόκκινος, αφού το αίμα είναι το πεπρωμένο του). Αλλά η βία εδώ είναι επίσης ψευδαισθητική, αποκομμένη απ’ τον οποιονδήποτε νατουραλισμό του Κακού, γοητευτικό μοτίβο ενός μετά-αναγεννησιακού ντεκόρ. Pulp στυλιζάρισμα (στα κουστούμια, τη γκροτέσκα όψη των κακών, τη σκηνογραφική θύελλα χρωμάτων), «βρώμικη» eighties αισθητική (στα καδραρίσματα, το αφηγηματικό τέμπο, τα μπιμουβάδικα, συμβολικά αρχέτυπα), κομιξάδικος αβαντγκαρντισμός και heavy metal τονικότητα, είναι το φορμαλιστικό πέπλο: από πίσω κοχλάζει μια σκοτεινιασμένη ποιητικότητα που δονείται από μελαγχολία και ρεμβώδη μυστικισμό. Το σύμπαν του «Mandy», είναι ονειρικό, παραισθησιογόνο και, πέρα ως πέρα, εξπρεσιονιστικό. Δεν «σημαίνει»: Είναι. Επαφίεται στην αίσθηση και την καλεί να αναλάβει τα ηνία, να αμφισβητήσει την συζητήσιμη εξουσία του νου. Ομνύει στη σαγηνευτική κραταιότητα της Εικόνας. Είναι ολόκληρο μια παθιασμένη ερωτική πράξη μεταξύ φωτός και ήχου, ένας κινούμενος πίνακας ζωγραφικής που πυρακτώνεται σε κάθε πλάνο και αναδημιουργείται απ’ τις στάχτες του στο επόμενο, για να αναφλεχθεί ξανά.
Κάνουμε κατάχρηση καθήκοντος όταν γράφουμε για έργα σαν αυτό, που δεν έχουν καμιά ανάγκη κριτικών προσεγγίσεων ή θεωρητικών σχολιασμών. Το «Mandy» γυρεύει να βιωθεί κι όχι να «εξηγηθεί», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Παράταιρο (όπως κάθε αυθεντικό έργο τέχνης), ιδιόμορφο, υπέρλαμπρα ιδιοσυγκρασιακό, το φιλμ του Κοσμάτου μοιάζει να εξορίστηκε στον βαπελπιστικά εθισμένο στις εγκεφαλικές ερμηνείες- αντιποιητικό κόσμο μας. Δεν ανήκει εδώ σίγουρα, αλλά πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που ευλογηθήκαμε με μια συνάντηση μαζί του.
https://www.facebook.com/smoilis/posts/10215969161449118
Απάντηση: Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
Να το δεις!
Εχε μονο υποψη σου οτι εχει ενα προβλημα (για μενα δεν ηταν τοσο σοβαρο ωστε να χαλασει την ταινια):
Ουσιαστικα προκειται για δυο ταινιες. Αλλο πραγμα κανει στο βαρια ατμοσφαιρικο, ονειρικο, παραισθησιακο πρωτο μισο και τελειως αλλο στο δευτερο μισο που φλερταρει πια εντονα με την αυτοπαρωδια. Θα προτιμουσα να εμενε στην πρωτη...
Παρ'ολα αυτα ο Κοσματος jr ειναι ενας σκηνοθετης τον οποιο θα παρακολουθω πλεον με παρα πολυ μεγαλες προσδοκιες! Πραγματικος auteur. :worshippy:
Αρχίζω κι ανησυχώ για την πάρτη σου. Άκου να σου αρέσει ταινία που μ αρέσει και μένα. Σε λίγο θ' αρχίσεις να παρακολουθείς και το Le bureau des Legendes...
Ξεκίνησα χτες να βλέπω το Mandy μετά της οικογενείας. Με τη μουσική των τίτλων άρχισε να γκρινιάζει η γυναίκα μου (τι μουσική είναι αυτή
Να το δεις!
Εχε μονο υποψη σου οτι εχει ενα προβλημα (για μενα δεν ηταν τοσο σοβαρο ωστε να χαλασει την ταινια):
Ουσιαστικα προκειται για δυο ταινιες. Αλλο πραγμα κανει στο βαρια ατμοσφαιρικο, ονειρικο, παραισθησιακο πρωτο μισο και τελειως αλλο στο δευτερο μισο που φλερταρει πια εντονα με την αυτοπαρωδια. Θα προτιμουσα να εμενε στην πρωτη...
Παρ'ολα αυτα ο Κοσματος jr ειναι ενας σκηνοθετης τον οποιο θα παρακολουθω πλεον με παρα πολυ μεγαλες προσδοκιες! Πραγματικος auteur. :worshippy:
Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
The House That Jack Built, του Λαρς φον Τρίερ
Στις ελληνικές αίθουσες
Η νέα ταινία του διαχρονικά προβοκάτορα (αλλά και ιδιοφυούς) Lars von Trier είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει αντιδράσεις. Πως θα αποκτήσει παθιασμένους lovers και (υπέρτερους αριθμητικά) ζηλωτές haters. Πίσω, όμως, από αυτή την εξωφρενική καταρροή ασύλληπτων (και ανά στιγμές εκκωφαντικά βίαιων) εικόνων, κρύβεται η ίσως πιο απολογητική στιγμή της καριέρας του του και η λιγότερο μανιπουλαριστική ταινία της πρόσφατης φιλμογραφίας του. Μια αδέξια, αν και πάντα αυτάρεσκη, συγγνώμη, ένα μανιφέστο κατάρρευσης που ξεκινά από την κόλαση του Εγώ και καταλήγει σε αυτή των Άλλων και της ζωής.
Ένας σπαρακτικά βιωματικός κι εξομολογητικός διάλογος, με όχημα τον ψυχοπαθή serial killer που ενσαρκώνει ο Matt Dillon, με στιγμές μεγαλουφυίας που απαλείφουν την ανά στιγμές πομπώδη φλυαρία. Με συνομιλητές τον ίδιο του τον εαυτό, που ο Lars von Trier λατρεύει και μισεί την ίδια στιγμή, το αδηφάγο κοινό, το σινεμά, που στα μάτια του ισοδυναμεί με την Κόλαση και τον Παράδεισο ταυτόχρονα. Ένας (κατά βάση απολαυστικός) κλαυσίγελως για το βάσανο της ανθρώπινης ιδιότητας, για τη διαιώνιση του απαγορευμένου κτήνους που κρύβουμε μέσα μας, για την ιερή αναγκαιότητα και την απατηλή κάθαρση της Τέχνης, για την ενοχή και για την ανύπαρκτη φύση της τελειότητας.
περισσότερα εδώ
The House That Jack Built
The House That Jack Built, του Λαρς φον Τρίερ
Στις ελληνικές αίθουσες
Η νέα ταινία του διαχρονικά προβοκάτορα (αλλά και ιδιοφυούς) Lars von Trier είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει αντιδράσεις. Πως θα αποκτήσει παθιασμένους lovers και (υπέρτερους αριθμητικά) ζηλωτές haters. Πίσω, όμως, από αυτή την εξωφρενική καταρροή ασύλληπτων (και ανά στιγμές εκκωφαντικά βίαιων) εικόνων, κρύβεται η ίσως πιο απολογητική στιγμή της καριέρας του του και η λιγότερο μανιπουλαριστική ταινία της πρόσφατης φιλμογραφίας του. Μια αδέξια, αν και πάντα αυτάρεσκη, συγγνώμη, ένα μανιφέστο κατάρρευσης που ξεκινά από την κόλαση του Εγώ και καταλήγει σε αυτή των Άλλων και της ζωής.
Ένας σπαρακτικά βιωματικός κι εξομολογητικός διάλογος, με όχημα τον ψυχοπαθή serial killer που ενσαρκώνει ο Matt Dillon, με στιγμές μεγαλουφυίας που απαλείφουν την ανά στιγμές πομπώδη φλυαρία. Με συνομιλητές τον ίδιο του τον εαυτό, που ο Lars von Trier λατρεύει και μισεί την ίδια στιγμή, το αδηφάγο κοινό, το σινεμά, που στα μάτια του ισοδυναμεί με την Κόλαση και τον Παράδεισο ταυτόχρονα. Ένας (κατά βάση απολαυστικός) κλαυσίγελως για το βάσανο της ανθρώπινης ιδιότητας, για τη διαιώνιση του απαγορευμένου κτήνους που κρύβουμε μέσα μας, για την ιερή αναγκαιότητα και την απατηλή κάθαρση της Τέχνης, για την ενοχή και για την ανύπαρκτη φύση της τελειότητας.
περισσότερα εδώ
The House That Jack Built
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
Δεν είναι ...προκλητικός. Στα δικά μου μάτια είναι αφόρητα προτεστάντης. Μετά το Europa...τέλος. Για μένα.
Δεν είναι ...προκλητικός. Στα δικά μου μάτια είναι αφόρητα προτεστάντης. Μετά το Europa...τέλος. Για μένα.
Απάντηση: Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
φυσικα και δεν ειναι προκλητικος
κανει ταινιες απλες ρομαντικες εμπορικες δραματικες φιλοσοφικες αλλοτε πολυ κακες αλλοτε αριστουργηματα
προβοκατορας καταθληπτικος αλκοολικος μοναχικος Ναι , και σας αφηνει να νομιζεται πως ειναι ναζι ρατσιστης προτεσταντης κλπ
φυσικα και δεν ειναι προκλητικος
κανει ταινιες απλες ρομαντικες εμπορικες δραματικες φιλοσοφικες αλλοτε πολυ κακες αλλοτε αριστουργηματα
προβοκατορας καταθληπτικος αλκοολικος μοναχικος Ναι , και σας αφηνει να νομιζεται πως ειναι ναζι ρατσιστης προτεσταντης κλπ
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
Ωωω
κτυπησες ?
περαστικα
Ωωω
κτυπησες ?
περαστικα
.
μου το εστειλε ενας καλος ρομαντικος φιλος που εγραφε στο club
https://www.imdb.com/title/tt3103454/
Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντερ κατάλαβα επ ακριβώς τι σοι άνθρωπος ειναι ο Λαρς.
Στο ντοκιμαντερ λοιπόν μόλις βλέπω την φάτσα του(μιας και έχω να τον δω απο την ταινία με την τυφλή Bjork κινηματογραφικά) με πιάνει μια προδιάθεση για το τι θα πει για τον Μέγιστο Μπεργκμαν.
Ξεκινάει λοιπόν και του ρίχνει κατι βρισίδια....δεν φαντάζεσαι. Οτι εντάξει τον μεγαλοποιήσαμε και έκανε και κάτι πατάτες, κλπ....
Λεει, λεει, λεει.....
Φτάνει το ντοκιμαντερ στο τέλος του και αφου του έχω ρίξει κατι Παναγίες και μερικά καντήλια, λέει στον σκηνοθέτη του ντοκιμαντερ, στην τελευταία του ατάκα.
"Ηταν ο μεγαλύτερος όλων. Τον μισώ που μας άφησε."
και σκουπίζει το δάκρυ που τρέχει.
ανακαλω, ειναι προκλητικος ...ο προβοκατορος ειναι
αλλα αυτοι οι προκλητικοι μας αρεσουν
μου το εστειλε ενας καλος ρομαντικος φιλος που εγραφε στο club
https://www.imdb.com/title/tt3103454/
Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντερ κατάλαβα επ ακριβώς τι σοι άνθρωπος ειναι ο Λαρς.
Στο ντοκιμαντερ λοιπόν μόλις βλέπω την φάτσα του(μιας και έχω να τον δω απο την ταινία με την τυφλή Bjork κινηματογραφικά) με πιάνει μια προδιάθεση για το τι θα πει για τον Μέγιστο Μπεργκμαν.
Ξεκινάει λοιπόν και του ρίχνει κατι βρισίδια....δεν φαντάζεσαι. Οτι εντάξει τον μεγαλοποιήσαμε και έκανε και κάτι πατάτες, κλπ....
Λεει, λεει, λεει.....
Φτάνει το ντοκιμαντερ στο τέλος του και αφου του έχω ρίξει κατι Παναγίες και μερικά καντήλια, λέει στον σκηνοθέτη του ντοκιμαντερ, στην τελευταία του ατάκα.
"Ηταν ο μεγαλύτερος όλων. Τον μισώ που μας άφησε."
και σκουπίζει το δάκρυ που τρέχει.
ανακαλω, ειναι προκλητικος ...ο προβοκατορος ειναι
αλλα αυτοι οι προκλητικοι μας αρεσουν
.
μια χαρα ημουνα
ειδα την φατσα και λεω αντε να δω λιγο και να το κλεισω
ειχα να παω βολτα την Φρυνουλα μου
επεσε μετεωριτης και μ ελιωσε
η φατσα Marcello Fonte
η ταινια
DOGMAN
102 λεπτα με κομμενη την ανασα
ενα noir westren σε ενα ερημικο ξεχασμενο παγερο τοπιο καπου στην Ιταλια του 2018
μια αισθητικη που σε τρελλαινει
ολοι ειχαν αποριψει τον Μαρσελο .........
Υ.Γ και τελικα δεν πηγε βολτα η Φρυνη
μια χαρα ημουνα
ειδα την φατσα και λεω αντε να δω λιγο και να το κλεισω
ειχα να παω βολτα την Φρυνουλα μου
επεσε μετεωριτης και μ ελιωσε
η φατσα Marcello Fonte
η ταινια
DOGMAN
102 λεπτα με κομμενη την ανασα
ενα noir westren σε ενα ερημικο ξεχασμενο παγερο τοπιο καπου στην Ιταλια του 2018
μια αισθητικη που σε τρελλαινει
ολοι ειχαν αποριψει τον Μαρσελο .........
Υ.Γ και τελικα δεν πηγε βολτα η Φρυνη
Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
Ωραίος ο Matteo αλλά
Το είχαμε αναφέρει λίγο πιο πίσω.
Ωραίος ο Matteo αλλά
Απάντηση: Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
---------------------------------------
------------------------------------
---------------------------------------
------------------------------------
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
Sweet Country
https://www.imdb.com/title/tt6958212/
9/10
Μετα την επέλαση του netflix και των κύκλων σειρών, κάποιοι ακόμα κάνουν πολιτικό κινηματογραφο και γνωστοποιούν μεγάλα θέματα που κάποιοι θέλουν να θάψουν, όπως ακριβώς οι ντοκιμαντέριστες.
Δες και αυτό
Sweet Country
https://www.imdb.com/title/tt6958212/
9/10
Μετα την επέλαση του netflix και των κύκλων σειρών, κάποιοι ακόμα κάνουν πολιτικό κινηματογραφο και γνωστοποιούν μεγάλα θέματα που κάποιοι θέλουν να θάψουν, όπως ακριβώς οι ντοκιμαντέριστες.
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
Έτσι πως το έγραψα δεν βγαίνει και πολύ νόημα αλλά.. Είμαι σε μυστική αποστολή "μπεργμαν"