Η πραγματικότητα δεν είναι ωραία… Και για να το προχωρήσω, το καλό και κακό έχουν διαφορετική διαβάθμιση για τον καθένα. Ο καλλιτέχνης δεν οφείλει να είναι διδακτικός, ούτε κατ' επέκταση αρεστός ως χαρακτήρας. Εκείνο που κρίνεται και αξιολογείται είναι το έργο του, κατά πόσο απεικονίζει/εκφράζει/παραπέμπει σε καταστάσεις και γεγονότα. Σίγουρα υπάρχει η προσωπική οπτική που αντανακλά τη θέση και το αξίωμα που έχει στην κοινωνία. Ο Πέκινπα με όλα τα ελαττώματά του, που αναφέρθηκαν, είναι γνήσιος και αληθινός και ως εκ τούτου η "περιγραφή" του είναι από συναρπαστική μέχρι ... ισοπεδωτική. Τα 'Αδέσποτα Σκυλιά' το είδα μόνο μια φορά, αρχές του '80, σε αντίθεση με τα άλλα έργα του, που επεδίωκα να τα ξαναδώ. Ο λόγος, είναι ότι θεωρώ το βιασμό μια από τις χειρότερες πράξεις, που με αρρωσταίνει και εξοργίσει. Οι χαρακτήρες του Πέκινπα έχουν όλα αυτά τα απευκταία χαρακτηριστικά, που τους αποκτηνώνουν.
Στο 'Όταν Ξέσπασε η Βία' υπάρχει επίσης αντίστοιχη έκρηξη βίας, που ομοίως καταδεικνύει τη ζοφερή πλευρά της κοινωνίας και τα αδιέξοδα της. Τους λόγους και τα αίτια καλούμαστε να τα συμπεράνουμε ή να τα ανακαλύψουμε, αναλόγως της σκηνοθετικής προσέγγισης. Εάν τώρα ο σκηνοθέτης στηλιτεύει ή εναρμονίζεται με τους χαρακτήρες ποσώς ενδιαφέρει αφού και με τους δύο τρόπους το "θέμα" αναδεικνύεται και δίνει τροφή στους προβληματισμούς.
Έχετε ακούσει τον "Απόκληρο της κοινωνίας", που έγραψε ο Κώστας Βίρβος το 1955;
Ο στίχος είναι συγκλονιστικός και η ερμηνεία του Καζαντζίδη σχεδόν βιωματική. Υπάρχει εδώ περίπτωση μετά το άκουσμα, να ασχοληθούμε με την σχέση και την εμπλοκή των στιχουργού/τραγουδιστή στο θέμα; Στις ιστορίες, όπως και στην ζωή δεν υπάρχουν πάντα ήρωες που παραδειγματίζουν, υπάρχουν άνθρωποι ή υπάνθρωποι, καθημερινοί, με ελαττώματα, βίαιοι και καταστροφικοί.
Ούτε το τι λέει ο ίδιος ο Πέκινπα έχει σημασία. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί περιμένουμε από τον καλλιτέχνη, να ακούσουμε κάποιο χρησμό ή κάποια περισπούδαστη φιλοσοφία, ενώ συνήθως ξεστομίζεται κάποια κοινοτοπία ή κάποιος ρητορισμός. Η ικανότητά τους, όταν φυσικά υπάρχει, είναι κάτι αντίστοιχο με μια καλή φωτογραφία. Αιχμαλωτίζουν στην ταινία, μια σκηνοθετημένη ή πραγματική σκηνή που στη συνέχεια μας εκτίθεται και έγκειται σε μας, άν θα μας τραβήξει την προσοχή ή θα μας δημιουργήσει κάποιο συναίσθημα ή σκέψη. Εάν συμβεί αυτό, μάλλον πρόκειται για τέχνη...
Στο 'Όταν Ξέσπασε η Βία' υπάρχει επίσης αντίστοιχη έκρηξη βίας, που ομοίως καταδεικνύει τη ζοφερή πλευρά της κοινωνίας και τα αδιέξοδα της. Τους λόγους και τα αίτια καλούμαστε να τα συμπεράνουμε ή να τα ανακαλύψουμε, αναλόγως της σκηνοθετικής προσέγγισης. Εάν τώρα ο σκηνοθέτης στηλιτεύει ή εναρμονίζεται με τους χαρακτήρες ποσώς ενδιαφέρει αφού και με τους δύο τρόπους το "θέμα" αναδεικνύεται και δίνει τροφή στους προβληματισμούς.
Έχετε ακούσει τον "Απόκληρο της κοινωνίας", που έγραψε ο Κώστας Βίρβος το 1955;
Απόκληρος σ’ αυτή την κοινωνία
γυρίζω σαν τα έρημα πουλιά.
Τη μέρα στη σκληρή παρανομία,
τη νύχτα στα υπόγεια καπηλειά.
Ένας απόκληρος, ένας ξεριζωμένος,
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεγραμμένος.
...
Πιο μαύρο κι απ’ τη μαύρη τη ζωή μου
το τέλος μου θα είναι στη ζωή.
Θα βρούνε πεταμένο το κορμί μου
μαζί με τα σκουπίδια ένα πρωί.
...
γυρίζω σαν τα έρημα πουλιά.
Τη μέρα στη σκληρή παρανομία,
τη νύχτα στα υπόγεια καπηλειά.
Ένας απόκληρος, ένας ξεριζωμένος,
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεγραμμένος.
...
Πιο μαύρο κι απ’ τη μαύρη τη ζωή μου
το τέλος μου θα είναι στη ζωή.
Θα βρούνε πεταμένο το κορμί μου
μαζί με τα σκουπίδια ένα πρωί.
...
Ο στίχος είναι συγκλονιστικός και η ερμηνεία του Καζαντζίδη σχεδόν βιωματική. Υπάρχει εδώ περίπτωση μετά το άκουσμα, να ασχοληθούμε με την σχέση και την εμπλοκή των στιχουργού/τραγουδιστή στο θέμα; Στις ιστορίες, όπως και στην ζωή δεν υπάρχουν πάντα ήρωες που παραδειγματίζουν, υπάρχουν άνθρωποι ή υπάνθρωποι, καθημερινοί, με ελαττώματα, βίαιοι και καταστροφικοί.
Ούτε το τι λέει ο ίδιος ο Πέκινπα έχει σημασία. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί περιμένουμε από τον καλλιτέχνη, να ακούσουμε κάποιο χρησμό ή κάποια περισπούδαστη φιλοσοφία, ενώ συνήθως ξεστομίζεται κάποια κοινοτοπία ή κάποιος ρητορισμός. Η ικανότητά τους, όταν φυσικά υπάρχει, είναι κάτι αντίστοιχο με μια καλή φωτογραφία. Αιχμαλωτίζουν στην ταινία, μια σκηνοθετημένη ή πραγματική σκηνή που στη συνέχεια μας εκτίθεται και έγκειται σε μας, άν θα μας τραβήξει την προσοχή ή θα μας δημιουργήσει κάποιο συναίσθημα ή σκέψη. Εάν συμβεί αυτό, μάλλον πρόκειται για τέχνη...
roud: